thuiszitters bij Hart van Nederland autismecentrum alphen ad rijn

Hart van Nederland is goed bezig. Vanavond was er aandacht voor thuiszitters. Zo was er aandacht voor Alex en zijn moeder en begeleidster. Alex heeft autisme en er is geen goed passend onderwijs voor hem. Daarom heeft zijn moeder het Autismecentrum in Alphen a/d Rijn opgericht. Ook de Ombudsman (meldpunt thuiszitters) en de twee zeiljongens komen aan bod www.hartvannederland.nl/programma-gemist/

School TV zoekt thuiszitter

 

Oproep van Schooltv Weekjournaal

Hierbij vragen we uw aandacht voor een oproep van Schooltv Weekjournaal.

Zij besteden volgende week vrijdag 14 september wij in het programma aandacht aan 'thuiszitters'.
...

Dit ook n.a.v het meldpunt dat de Kinderombudsman in het leven heeft geroepen voor kinderen die thuis zitten.

De kinderombudsman komt in het programma aan het woord om te vertellen over het aantal/soort meldingen die hij krijgt van thuiszitters.
Daarnaast vindt Schooltv weekjournaal het belangrijk om ook een kind zelf aan het woord te laten dat vanwege leer/gedragsproblemen niet naar school kan, maar dit wel graag wil.

Zij zoeken nog een kind uit groep 7/8 of brugklas die al enige tijd thuis zit en in een interview zijn/haar persoonlijke verhaal wil vertellen.
Het liefst ook een kind dat zijn situatie heeft gemeld bij de kinderombudsman.

Het gaat dan concreet om een interview met het kind bij hem/haar thuis of op een andere plek in de buurt.
Dit willen ze dinsdag 11 september opnemen en zal maximaal 2 uur in beslag nemen.

Als u interesse heeft om mee te werken aan het programma van School tv , dan kunt u contact opnemen met de Marjolijn Busman ( mail: marjolijn.busman@autisme.nl tel. 06-54614154 ) van de NVA .

gedragswerk

Via de facebookgroep Verwendag voor ouders kwam ik een interessante website tegen die als doelstelling heeft thuiszitters te voorkomen en zo mogelijk opnieuw aan boord te krijgen www.gedragswerk.nl Het is een initiatief van het ministerie OC &W

Thuiszitters gezocht spoed!!

Voor een artikel in Wegener-kranten is men met spoed op zoek naar het verhaal van een thuiszitter. Wat betekent het voor een kind/jongere om gedwongen thuis te moeten zitten omdat school onvoldoende aanpassingen kan doen? Er geen passende school gevonden kan worden. Straks en nu al zijn de scholen weer begonnen maar niet iedereen kan zijn rugtas inpakken. Krijg je thuis les?

Het gaat met nadruk om het verhaal van het kind/de jongere zelf als illustratie bij een artikel over de zeiljongens en het meldpunt dat a.s. maandag gestart wordt bij de Kinderombudsman.

Reageren vandaag/vanavond nog op 024-3650427 of 06-45217605

Let wel wij geven alleen aandacht aan de oproep, en hopen dat mensen reageren. Want wie kan nu beter het verhaal van een thuiszitter vertellen dan diegene die er helaas mee te maken hebben, de thuiszitter zelf. Wij garenderen dus geen interview o.i.d.

ouders van thuiszitters opgelet!

Op maandag 27 augustus start de Kinderombudsman een meldpunt ongewilde en gewilde thuiszitters www.kinderombudsman.nl/ Het lijkt me een goed idee als bestaande initiatieven op dit gebied zich ook melden!

thuiszitters vertel jullie verhaal!

Wij (Auke en ik) zijn bezig om een project van de grond te tillen om leerrecht voor
elkaar te boxen. Daarvoor hebben we honderden, liefst duizenden van dit soort verhalen nodig. Het is allemaal een beetje wetenschappelijk verhaal, maar de methode waar wij mee werken heet SenseMaking en daarmee kun je "grootschalig" continue luisteren naar wat er leeft in de samenleving rondom een onderwerp. Om dat een beetje goed te configureren hebben we verhalen nodig, maar ook om het ministerie te laten zien dat er echt een probleem is.

Naast Auke en mijzelf werkt ook gedragswerk.nl mee, en QuantaNPM (Jos van der Horst) en Mr. Katinka Slump en REC Nijmegen en .... en .... (iedere week meer).

Wat mij betreft is deze info even een beginnetje. Als je meer wil weten: mail en vraag gerust.

Groetjes,

Harold

PS: We zitten nu op 18 verhalen. Ik wil echt graag naar de 25 en daarna naar de 100. Dan kunnen we echt een deuk slaan in een pakje boter. Dus doorposten in jullie groep zou geweldig zijn.

Verhalen kunnen naar @hvgarderen email harold@top-innosense.nl

Auke & Harold & alle anderen: heel veel succes en hou ons op de hoogte!!

Via linked in passend onderwijs is ook een lange draad te volgen

koffieochtend thuiszitters ASS

Onderstaande reactie kwam binnen. Ik plaats het ook even apart als bericht zodat het onder de aandacht komt.



Koffie ochtend voor ouders van thuiszitters... Wanneer woensdag 25 januari 2012 Aanvang 10:00 uur Waar Bloemendaal Kosten Gratis toegang Contact via e-mailadres: petra@coachaut.nl Wat Koffie ochtend voor Ouders Van Thuiszitters! Heb jij ook een zoon of dochter met ASS die om welke reden dan ook niet naar school gaat? Denk je ook dat je de enige ouder(s) bent die een thuiszitter heeft? Zou je wel eens met andere Ouders Van Thuiszitters je ervaring willen delen? Coach Aut…organiseert op woensdag 25 Januari 2012 een koffie ochtend voor ouders van “thuiszitters”!! Wil je kennismaken met andere ouders onder het genot van een kopje koffie? Je bent dan van harte welkom! Aanmelden is wenselijk en kan dmv een berichtje sturen naar petra@coachaut.nl

kinderen met autisme die thuiszitten

De Kinderombudsman is voor zijn campagne op zoek naar jongeren met autisme die niet naar school kunnen en (anoniem) hun verhaal willen vertellen.

Wat is de Kinderombudsman?
Sinds 1 april 2011 heeft Nederland een Kinderombudsman, die de rechten van kinderen en jongeren beschermt. De Kinderombudsman is onafhankelijk. Hij kijkt of de overheid (dus ministeries, gemeentes en provincies) respect heeft voor de kinderrechten. Hij let ook op scholen, kinderopvang, jeugdzorginstanties en de gezondheidszorg.

Campagne van de Kinderombudsman
Om jongeren duidelijk te maken welke rechten worden geschonden en ook wat aan die schendingen te kunnen doen start de Kinderombudsman een campagne waarin een aantal schendingen aan de orde komen. Een van de kinderrechten is het recht op onderwijs. Kinderen en jongeren hebben niet alleen leerplicht, maar ook leerrecht. Ze moeten dus naar school kunnen. In sommige gevallen gaat dat mis en kunnen kinderen of jongeren niet naar school omdat geen school ze toelaat. Hun rechten worden dan dus geschonden.

Wat zoekt de Kinderombudsman?
De Kinderombudsman is voor de campagne op zoek naar jongeren (met autisme) die thuiszitten en op geen enkele school worden toegelaten. De jongeren moeten hun verhaal willen vertellen en in staat zijn zich goed te verwoorden.

de Kinderombudsman
Marian.Kok@dekinderombudsman.nl

brief van een moeder met een thuiszittend kind

Het doorgelopen traject om mijn zoon passend onderwijs te bieden. Jacqueline Keur

Robert was drie en een half toen ik bekend begon te raken met de onderwijswereld! Hij had last van een spraak/taal achterstand en liep daarvoor bij een logopediste in een plaatselijk ziekenhuis waar ik woon. De juf van de peuterschool adviseerde mij om contact op te nemen met de directeur van de Professor van Gilseschool. Een school voor dove en slechtsprekende kinderen.
Daar werd een test gedaan en Robert kon deze wel benoemen alleen hij benoemde de kleuren rood als "ood". Er werd een test afgenomen waaruit de diagnose MLK of ZMLK geadviseerd werd. Van beide onderwijstypes wist ik toen niet veel en voor ik het wist was de aanmelding van de directeur van de Professor van Gilseschool gerealiseerd en zou Robert op het ZMLK terecht komen! Wel werd mij met klem gevraagd of ik niet dan wel onder controle liep bij een kinderarts.


Op de school waar men mijn zoon helemaal zag zitten bleek het al gauw mis te gaan. Robert werd van een blij kind een teruggetrokken kind en nam bepaalde eigenschappen over van zijn klasgenootjes, wat mij zorgen baarde als moeder.
Ik vroeg een gesprek aan om Robert dan te plaatsen op een MLKschool. Dat was immers ook een conclusie die men adviseerde uit de rapportage die was opgesteld. Maar nee....in plaats van geholpen te worden werd ik juist tegengewerkt met alle gevolgen van dien.
Het MDGG was inmiddels ingelicht en ging zich ermee bemoeien samen met de maatschappelijk werkster van school om Robert op deze ZMLKschool te houden.
De correspondentieboekjes die je als ouder en leerkracht bijhield wilde men erg graag van mij hebben. Zij mochten van mij een kopie krijgen maar dat was niet de bedoeling!
Vanaf toen besloot ik naar mijn vorige huisarts te stappen voor hulp. Hij kon mij al aangeven dat dit een moeilijk en moeizaam proces zou worden. Wel adviseerde hij mij Robert dan te plaatsen op een basisschool zodat er een opening zou ontstaan naar een MLKschool.

Op het moment dat Robert op deze basisschool terecht kwam zag ik weer een gelukkig kind tevoorschijn komen. We hebben via de huisarts de weg gemaakt naar het VU Ziekenhuis. Mocht het mis gaan konden we in ieder geval terugvallen op een arts. Helaas dat hoefde al niet meer. Zonder af te wachten werd mijn vijfjarige zoon verwijderd van basisschool De Driemaster. De gegevens die naar mij en de burgermeester zijn verzonden zijn allebei anders ingevuld! Deze heb ik in mijn bezit. Het tijdperk van vechten voor de rechten van mijn kind was begonnen.

Geen enkele basisschool wilde hem aannemen en de hoop op een MLKschool kon ik vergeten. De directeur van de Driemaster had daar voor gezorgd door alle correspondentie te versturen naar alle scholen van de gemeente waar ik nog steeds woon! Ik ben hierdoor voor het eerst in aanraking gekomen met de toenmalige Leerplichtambtenaar van de gemeente waar ik woon. Daar heb ik samen met de Ombudsman "Stichting de Noorse Bosjes" een gesprek gevoerd over de gang van zaken m.b.t. de schoolkeuze. Hieruit vloeide een krantenartikel in de IJmuider Courant. We hadden daar al aangegeven dat Robert met zijn leeftijd ook viel in een traject In Ontwikkeling Bedreigde Kleuters. Dit traject is bij voorbaat al overgeslagen. Met de Leerplichtambtenaar werd besloten de onderzoeken die toen plaatsvonden door Dr. Nijoktjen (neuroloog VU) af te wachten. Hieruit kwam de diagnose ADHD/DCD. Er werd een nieuwe afspraak gerealiseerd en ik en de grondwerker van de Ombudsman probeerden Robert op een school te krijgen die bij hem en zijn diagnose zou passen. Op dat moment zat mijn zoon al twee jaar thuis.

Door mijzelf is een particuliere testafname bekostigd waaruit blijkt dat Robert zeker naar een MLKschool zou kunnen. De gegevens van de RVC en OBD kon ik daarmee weerleggen. De gegevens die toen waren vastgesteld hebben we opnieuw aangevraagd, hier is de MLKbeschikking al weggehouden. Weer werd er niet meegewerkt en gedacht aan de behoefte van het kind, het bleef een ZMLKbeschikking. Hierop werd besloten door Dr. Nijoktjen om Robert te laten onderzoeken bij de afdeling Klinische Genetica van het VU. Uit onderzoek van de Klinisch Geneticus kwam ook niets wat er op zou wijzen dat mijn zoon alleeen naar het ZMLK zou moeten.
Mijn zoon heeft geen:
-afwijkingen in zijn chromosomenpaar
-afwijking in het fragiele X chromosoom
-stofwisselingsaandoening
Zou er niet al schade zijn opgelopen doordat mijn zoon al drie jaar thuis heeft gezeten? vroegen de grondwerker van de Ombudsman en ik ons af.

De gegevens die destijds waren vastgesteld bij de Professor van Gilseschool hebben we opnieuw aangevraagd. Hier was niks meer terug te lezen over de MLKbeschikking!
Na bijna drie jaar te hebben thuisgezeten werd besloten dat Robert 1 dagje mocht meedraaien op de Boekanier, een MLK/LOMschool in de gemeente waar ik woon. Daar kwam men al gauw tot de conclusie dat Robert niet mee kon komen en zij kwamen met het advies dat Robert beter uit zou komen op, jawel, het ZMLK onderwijs. Hierop gaven wij ook aan dat Robert toen wel al drie jaar thuis had gezeten, maar nee dat kon er niets mee te maken hebben gehad.

De grondwerker van de Ombudsman besloot zich terug te trekken uit de zaak en hij vond dat dit een duistere zaak was en wat we ook aanboden aan de Leerplichtambtenaar er werd nagenoeg niet naar geluisterd. Het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen heb ik toen ook benaderd in de hoop mijn zoon weer zo snel mogelijk in het onderwijs te krijgen waar hij zich kon ontwikkelen en bovenal waar hij zich net zo gelukkig zou voelen als elk ander kind. Dit lijkt mij ook een vereiste omdat je dan de lesstof beter in je opneemt. Maar nee...alle kinderen met ADHD behoren in het ZMLK thuis en daar bleef men bij.

Tot groot verdriet van mijn kant heeft mijn zoon hierdoor bij elkaar vijf jaar thuisgezeten. Op zijn tiende kreeg hij de kans op de E.J. van Detschool terecht te komen. Een Paedologisch Instituut in Duivendrecht. Wel was ik toe al in de weer met de toenmalige kinderarts Dr Gerver om aan te geven dat de diagnose ADHD wellicht niet bij Robert zou passen. Maar nee...ik ben maar een moeder en de diagnose ADHD in combinatie met Ritalin zou voor Robert het ultieme middel zijn. Na twee jaar op de E.J. van Detschool gezeten te hebben brak er weer een tijdperk aan om Robert zo snel mogelijk weer op een school te krijgen.

We dachten aan een Mytylschool vanweg zijn DCD (dyspraxie) zodat hij hulp zou krijgen m.b.t. zijn motoriek. Echter Robert werd geplaatst op de Tyltylschool en hij was het enige kind dat alles zelf kon. Hierdoor begon Robert zich steeds ongelukkiger te gedragen. Met dit gegeven heb ik een gesprek aangevraagd bij de huidige Leerplichtambtenaar en ik besloot hem weer thuis te houden. Dit was immers niet het type onderwijs waarop Robert thuishoorde.
Hierna volgde weer een half jaar thuiszitten en de enige aanbieding die we kregen aangeboden door de Leerplichtambtenaar en de Onderwijsconsulent was een plaatsing op ZMLK-school De Schelp. Toen was Robert inmiddels 12 jaar!
Hier heeft Robert drie jaar gezeten. We zagen weer een ongelukkig kind tevoorschijn komen en ik maakte me daar als moeder zijnde erg veel zorgen over.

Hierop volgde weer een kind dat thuis kwam te zitten. Ik heb toen contact opgenomen met de Kinderrechtwinkel te Amsterdam en later kwam daar ook Rotterdam bij. Via hun kreeg ik contact met Defence For Children afdeling Amsterdam. Er werd mij gevraagd als ouder om mee te lopen met het Manifest "geen kind tussen wal en schip"van de PVDA geleid door de toenmalige fractievoorzitster mevrouw A.M.C. Eijsink. Zij zette zich toen in voor de doelgroep "thuiszitters". Met dit Manifest heb ik toen ook een interview afgegeven bij 1 Vandaag en Hart van Nederland.

Ik heb toen een andere kinderarts bezocht Dr. Adeel en mijn zorgen kenbaar gemaakt, ook over de diagnose ADHD en zijn medicatiegebruik Ritalin. Zodra Robert deze kreeg toegediend at hij namelijks niets meer en ik zag ook als moeder dat dit niet de bedoeling kon zijn. Ik had me toen al verdiept in het onderwerp ADHD en zag mijn kind hier niet in terug! Gelukkig begreep Dr. Adeel me en hij adviseerde mij om contact op te nemen met MEE om hem daar te laten testen door een orthopedagoog.
Mijn zoon kwam weer thuis te zitten. Er werd bekeken of mijn zoon het Syndroom van Asperger kon hebben maar dit bleek niet het geval. Er kwamen wel andere diagnoses uit nl. NLD en DCD bleef van kracht. Hierdoor besloot Dr. Adeel mijn zoon (zonder enige medische hulp) af te laten kicken van Ritalin.

Na dit gebeuren kwam ik in aanraking met het Algemeen Meldpunt Kindermishandeling. Daar was ik aangemeld door de huidige Leerplichtambtenaar en maatschappelijk werkster van de Schelp waar mijn zoon meer achteruitging dan vooruit.
Wat ik ook probeerde duidelijk te maken over de reden waarom ik mijn zoon thuis hield, het maakte geen verschil. De aanmelding naar de Raad van Kinderbescherming was al in gang gezet. Dit kwam mede doordat ik een advocaat, aangewezen door Defence for Children, in de arm had genomen. Men beweerde dat deze man zich met vreemde praktijken bezig hield. Ik heb de Nederlandse de Orde van Nederlandse Advocaten aangeschreven maar volgens hen stond hij gewoon ingeschreven en het was hun niet bekend of hij zijn vak gewoon niet meer mocht uitoefenen. Ik had inmiddels een andere advocaat in de arm moeten nemen zodat mij een Onder Toezicht Stelling bespaard kon blijven. Ik kon immers alles onderbouwen n.a.v. de bevindingen die men had opgesteld bij het Meldpunt Kindermishandeling en de Raad van Kinderbescherming. Deze gegevens berusten op leugens jegens kind, moeder en grootouders.
Het maakte niets meer uit. De Ondertoezichtstelling werd uitgesproken. Zelf was ik hier als ouder aardig van ondersteboven geraakt en het gaf mij reden genoeg om gewoon door te blijven vechten. Met de voogd, waar ik in eerste instantie sceptisch tegenover stond, heb ik nagenoeg een goed contact mee gekregen en zij wou mij proberen te helpen Robert zo snel mogelijk weer terug in het onderwijs te krijgen en wat bovenal allebei onze mening was dat hij zijn schoolcarriere zou kunnen doorlopen.

Met dit gegeven is Robert toen op het Heliomare Onderwijs terecht gekomen waar ons werd verteld dat men rekening zou houden met de schade die hij in het onderwijs had opgelopen. In de toekomst kon hij een baan krijgen in de ICTbranche.
Zowel de voogd als ikzelf dachten dat Robert meer neigde naar een ASSer en er werd besloten hem daar toch nog een keer op te laten testen. Mijn huidige huisarts vindt de situatie zoals hij deze nu kent ook vreemd, hij is immers gewoon bezig met het behalen van zijn rijbewijs.
Hij gaf mij een verwijsbrief zodat Robert aan zichzelf kan werken met alles wat hem is overkomen met betrekking tot de hele geschiedenis die hij heeft doorlopen.

Met zijn 17e kwam de diagnose autisme eruit en we dachten dat we verder konden. Maar alles bleek anders te zijn. Ik had nu een kind thuiszitten die totaal geen eigenwaarde meer had. Hij begint me ook steeds meer te vertellen wat hij heeft meegemaakt als kind, jongere en nu als jong-volwassene. Dit maakt me als moeder zo verdrietig en vooral het gevoel van machteloosheid komt boven dat ik hem niet beter heb kunnen helpen! Gelukkig ben ik een moeder die in haar kind geloofd!

De status die aan zijn Wajong kleeft op dit moment is een 100% arbeidshandicap. Overgehouden aan het slechte onderwijs en de verkeerde diagnoses bij Jeugdzorg. Dus de mogelijkheid om de potjes maatschappelijke activatie en sociale activatie te openen bij het UWV was met bovengenoemde status niet meer mogelijk. Door het idee van Robert om wat te willen doen met koken heb ik dit geopperd bij de jobcoach die hem begeleid. Gelukkig stonden zij er voor open en hebben we met zijn drieen gebrainstormd over een oplossing. Nu is het gelukkig zover dat Robert bij een traject mag instappen bij Fifteen van Jamie Oliver. Als het goed gaat gaat hij daar in December van dit jaar starten.

Wel geeft Robert aan met alles wat hij heeft doorlopen zijn verhaal te vertellen aan de buitenwereld met als enig doel: Laat dit niet een ander kind overkomen!
Als moeder sta ik achter zijn mening en ik zal hem altijd blijven steunen en hem daarbij helpen!

Van al het bovengenoemde kan ik de stukken overleggen. Inmiddels heb ik een breed dossier opgebouwd zodat ik kan laten zien met welke instanties etc. ik nauw heb samengewerkt.

p.s. noot
Zowel moeder als zoon komen graag in contact met ouders en kinderen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Dus als u wilt reageren: graag!

Liever Batavia dan geraniums

Deze gastcolumn van Job Cohen is te lezen op nu.nl

Vorige week was ik bij de werf “Batavia” in Lelystad. Prachtige werf, waar het herbouwde VOC -schip van die naam in onderhoud is. Op het dek van dat schip stond een jongen te schrobben en hij had er lol in.

Op deze werf worden jongeren opgeleid voor vakmanschap, lassen, smeden, timmeren. Jongeren mét en jongeren zónder een arbeidshandicap, beiden krijgen hier de kans een vak te leren om mee aan het werk te gaan.

Op zo’n moment besef je welk verschil de politiek kan maken in het leven van mensen. In dit geval van tienduizenden mensen die dagelijks naar hun werk gaan, iets nuttigs doen, met collega’s samenwerken en hier hun voldoening en zelfbevestiging uit halen.

Op de Bataviawerf, in de catering, bij de plaatselijke supermarkt. Tienduizenden mensen die zonder hulp en begeleiding niet meer dagelijks naar hun werk kunnen, maar thuis komen te zitten. Omdat zij de pech hebben van jongs af aan een beperking te hebben waarmee zij zelfstandig weinig kans maken op gewoon werk.

Kabinetsvoorstellen

Vandaag spreekt de Tweede Kamer over de kabinetsvoorstellen voor deze mensen met een beperking. Het is een van de grootste plannen van dit kabinet als je kijkt naar de besparingen die ermee gehaald moeten worden – een kleine 2 miljard - en naar het effect dat het op veel mensen zal hebben: minder mensen aan het werk én minder uitkeringen.

Veel arbeidsgehandicapten zullen hun Wajong -uitkering verliezen. Als zij thuis wonen krijgen zij helemaal niks meer, ook geen bijstand. Dat zou geen ramp zijn als zij daarvoor in de plaats een baan krijgen tegen een fatsoenlijk loon.

Animo

Maar dat zit er niet in, want er komt ook veel minder geld voor begeleiding door jobcoaches en al helemaal geen geld meer voor loonkostensubsidies. Veel werkgevers zitten al niet te springen om deze mensen, maar zonder begeleiding zal de animo nog verder afnemen.

Zo gaat het helemaal de verkeerde kant op. Méér mensen met een arbeidshandicap aan het werk, dat is wat wij allemaal willen. Maar dat gaat niet vanzelf. Op dit moment worden bij verschillende sociale werkbedrijven de huidige werknemers al bedreigd met ontslag. Deze bedrijven in de sociale werkvoorziening, waar mensen in een beschermde omgeving werken, moeten overeind blijven. Daarnaast zouden zoveel mogelijk mensen met een beperking bij gewone werkgevers aan de slag moeten.

Verantwoordelijkheid

De overheid – straks de gemeente, en dat is prima – moet daarbij voor begeleiding zorgen. Helaas krijgen zij hiervoor niet de middelen. En werkgevers nemen niet allemaal de verantwoordelijkheid om mensen met een beperking werk te geven, zelfs niet als begeleiding beschikbaar is.

Het is tijd voor een doorbraak. Die doorbraak halen we alleen als werkgevers wel hun verantwoordelijkheid nemen. Dat kan ten eerste door werkgevers zoveel mogelijk het papierwerk uit handen te nemen. Daarnaast gaan voor werkgevers ook plichten gelden door het instellen van een quotum waarbij middelgrote en grote bedrijven een bepaald aantal arbeidsgehandicapten in dienst moeten nemen.

Rekensommetje

Ook met dit voorstel is het mogelijk te besparen, maar geen kleine 2 miljard. Het gaat hier evenwel niet om een koud rekensommetje. Het gaat over mensen die de pech hebben bij geboorte of op jonge leeftijd een arbeidshandicap op te lopen.

Het gaat over de fundamentele vraag of wij als samenleving ook hen kansen op fatsoenlijk werk bieden, of we - ook als het ons iets kost – bereid zijn die verantwoordelijkheid te nemen. Ik vind dat wij dat moeten doen: liever met extra kosten mensen aan het werk dan achter de geraniums.

Voor mijn kind is geen plaats op school



In Nederland zitten zo`n 2500 leerlingen tegen hun wil thuis!

Jochem zit in de derde klas van het vmbo. Zijn ouders zijn al meerdere keren op school geroepen: Jochem is onhandelbaar, Jochem houdt de andere kinderen van het werk, kan zich niet concentreren en is brutaal tegen de leraren, Jochem maakt nooit zijn huiswerk, komt steevast te laat en heeft zelden de juiste boeken bij zich. En hoe hard zijn ouders ook proberen uit te leggen dat hun zoon daar niets aan kan doen omdat hij een lichte vorm van autisme heeft, ze krijgen geen voet aan de grond. “Wij vinden dat Jochem naar speciaal onderwijs moet,” zei de rector onlangs. “Voorlopig is hij geschorst. En hij hoeft niet meer terug te komen!” Jochem heeft in elk geval nog een jaar of tien scholing gehad. Sheila, moeder van de negenjarige Cas, kan alleen maar hopen dat haar zoon het nog zo ver schopt.

“Al op de kleuterschool vertoonde hij ongewenst gedrag. Hij duwde andere kinderen, schreeuwde en deed zijn klasgenootjes pijn. In groep 3 werd de situatie onhoudbaar. Cas zat geregeld op de gang of met zijn tafel naar de muur gekeerd. Zo zielig! Op zijn zesde werd hij voor het eerst geschorst. Er werd klassiek autisme geconstateerd. Maanden zat hij thuis, in afwachting van plaatsing op het speciaal onderwijs. Ze wezen hem af, vonden hem te onhandelbaar. Cas kwam vier ochtenden per week op een buurtschool terecht. De rest van de schooltijd moesten we thuis huiswerk maken. Van een moeder werd ik noodgedwongen een dwingende, zeurende schooljuf. Op zijn achtste kon Cas uiteindelijk terecht bij de dagbehandeling in onze woonplaats. Daar zit hij nu nog. Binnenkort mag hij twee ochtenden per week alsnog naar het speciaal onderwijs. Voor de rest blijft hij in de dagbehandeling. Er is ons nu al gezegd dat als dit niet lukt er geen andere onderwijsvorm is voor Cas. En hij is pas 9!”

Onzichtbare handicap

Volgens Marjon van der Steen van het landelijk netwerk autisme gaat het momenteel om ongeveer 2500 kinderen, die zowel in het reguliere onderwijs als in speciaal onderwijs buiten de boot vallen. “En die groep kinderen wordt in de toekomst alleen maar groter. De minister is immers van plan om 300 miljoen te gaan bezuinigen op het onderwijs. Daarvan zullen vooral kinderen die speciale zorg nodig hebben de dupe worden. Er wordt immers gesneden in het geld dat scholen beschikbaar hebben om hulp van buitenaf in te huren. En juist dat is voor kinderen met autisme zo belangrijk; iemand die even apart met hem of haar gaat zitten, weg van de drukte en de hectiek van een overvolle klas met vijfentwintig kinderen.” Dat brak ook de zoon van Karen op. Hij zit inmiddels op een opleiding voor volwassenen die samenwerkt met het speciaal onderwijs. “Stel dat je niet kunt lopen en je zit in een rolstoel, dan zegt niemand tegen je: ‘Sorry, maar vandaag heb je les op de derde verdieping. We hebben geen lift, dus doe maar goed je best om boven te komen. Hoe wil je je anders later in de maatschappij redden?’ Toch vinden mensen het wel normaal om tegen iemand met autisme te zeggen dat ze maar moeten leren omgaan met alle geluiden, beelden en prikkels. Autisme is net zo goed een handicap waarmee rekening moet worden gehouden.” ?

Zorgelijk

Marjolijn Busman is woordvoerster van de Nederlandse Vereniging voor Autisme waar ze continu strijd voert voor een betere opvang van autistische kinderen. “Met deze bezuinigingen heb ik een hard hoofd in de toekomst. Er zijn scholen voor kinderen die speciaal onderwijs nodig hebben en reguliere scholen. Vanaf 2012 moeten die twee schooltypes verplicht een samenwerkingsverband aangaan. In plaats van het zogenaamde rugzakje (een leerlinggebonden budget) voor het kind in het regulier onderwijs, gaat voortaan rechtstreeks de helft van dat bedrag naar zo’n samenwerkingsverband onder het motto dat zoveel mogelijk kinderen op een gewone school moeten worden geplaatst. De scholen kunnen dat geld dan gebruiken om de leerkrachten te laten bijscholen. Maar dat is niet verplicht. Het geld kan ook worden besteed aan nieuwe speeltoestellen voor op het schoolplein, om maar een dwarsstraat te noemen. Tel daarbij op dat in het speciaal onderwijs de klassen verdubbeld gaan worden door alle bezuinigingen, en je weet hoe laat het is: te laat voor het autistische kind.

In VROUW Magazine 21 kun je lezen wat minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, Marja van Bijsterveldt hiervan vindt.

Bron: telegraaf.nl

Thuiszitters hebben niets aan passend onderwijs

De huidige plannen voor het passend onderwijs zijn niet alleen schadelijk voor het speciaal onderwijs maar ook nog eens ondoelmatig. Dat laatste schrijft de Evaluatie Commissie Passend Onderwijs (ECPO).

Passend onderwijs is een term die veel meer omvat dan de inrichting van het onderwijs voor kinderen met een aandoening. Het gaat erom dat alle kinderen een soort onderwijs krijgen dat aansluit bij hun individuele mogelijkheden. Onderwijs voor hoogbegaafden is dus ook passend onderwijs. Dat neemt niet weg dat de benaming vooral is gebruikt voor onderwijs aan kinderen “met een vlekje”.

Zo zou passend onderwijs een middel moeten zijn om kinderen die nu, leerplichtig en wel, om allerlei redenen thuiszitten. De huidige plannen bieden daarvoor volgens de ECPO echter geen soelaas. Reguliere scholen kunnen een leerling nog steeds weigeren en aan de andere kant is er een krimpend aantal scholen voor speciaal onderwijs. Sterker nog: het kabinet wil eenzijdig 300 miljoen bezuinigen op het speciaal onderwijs.

De ECPO dringt er met nadruk op aan dat de kennis op het gebied van speciaal onderwijs in elk geval landelijk behouden blijft. Kortom: de kennis op dit gebied gaat verdampen. Nederland mag blij zijn als er nog een kleine basis aan specialistische kennis achterblijft. De commissie valt er ook over dat er nog geen duidelijke doelstellingen zijn voor passend onderwijs.

Bron: thuiszorgnieuws