brief van een moeder met een thuiszittend kind

Het doorgelopen traject om mijn zoon passend onderwijs te bieden. Jacqueline Keur

Robert was drie en een half toen ik bekend begon te raken met de onderwijswereld! Hij had last van een spraak/taal achterstand en liep daarvoor bij een logopediste in een plaatselijk ziekenhuis waar ik woon. De juf van de peuterschool adviseerde mij om contact op te nemen met de directeur van de Professor van Gilseschool. Een school voor dove en slechtsprekende kinderen.
Daar werd een test gedaan en Robert kon deze wel benoemen alleen hij benoemde de kleuren rood als "ood". Er werd een test afgenomen waaruit de diagnose MLK of ZMLK geadviseerd werd. Van beide onderwijstypes wist ik toen niet veel en voor ik het wist was de aanmelding van de directeur van de Professor van Gilseschool gerealiseerd en zou Robert op het ZMLK terecht komen! Wel werd mij met klem gevraagd of ik niet dan wel onder controle liep bij een kinderarts.


Op de school waar men mijn zoon helemaal zag zitten bleek het al gauw mis te gaan. Robert werd van een blij kind een teruggetrokken kind en nam bepaalde eigenschappen over van zijn klasgenootjes, wat mij zorgen baarde als moeder.
Ik vroeg een gesprek aan om Robert dan te plaatsen op een MLKschool. Dat was immers ook een conclusie die men adviseerde uit de rapportage die was opgesteld. Maar nee....in plaats van geholpen te worden werd ik juist tegengewerkt met alle gevolgen van dien.
Het MDGG was inmiddels ingelicht en ging zich ermee bemoeien samen met de maatschappelijk werkster van school om Robert op deze ZMLKschool te houden.
De correspondentieboekjes die je als ouder en leerkracht bijhield wilde men erg graag van mij hebben. Zij mochten van mij een kopie krijgen maar dat was niet de bedoeling!
Vanaf toen besloot ik naar mijn vorige huisarts te stappen voor hulp. Hij kon mij al aangeven dat dit een moeilijk en moeizaam proces zou worden. Wel adviseerde hij mij Robert dan te plaatsen op een basisschool zodat er een opening zou ontstaan naar een MLKschool.

Op het moment dat Robert op deze basisschool terecht kwam zag ik weer een gelukkig kind tevoorschijn komen. We hebben via de huisarts de weg gemaakt naar het VU Ziekenhuis. Mocht het mis gaan konden we in ieder geval terugvallen op een arts. Helaas dat hoefde al niet meer. Zonder af te wachten werd mijn vijfjarige zoon verwijderd van basisschool De Driemaster. De gegevens die naar mij en de burgermeester zijn verzonden zijn allebei anders ingevuld! Deze heb ik in mijn bezit. Het tijdperk van vechten voor de rechten van mijn kind was begonnen.

Geen enkele basisschool wilde hem aannemen en de hoop op een MLKschool kon ik vergeten. De directeur van de Driemaster had daar voor gezorgd door alle correspondentie te versturen naar alle scholen van de gemeente waar ik nog steeds woon! Ik ben hierdoor voor het eerst in aanraking gekomen met de toenmalige Leerplichtambtenaar van de gemeente waar ik woon. Daar heb ik samen met de Ombudsman "Stichting de Noorse Bosjes" een gesprek gevoerd over de gang van zaken m.b.t. de schoolkeuze. Hieruit vloeide een krantenartikel in de IJmuider Courant. We hadden daar al aangegeven dat Robert met zijn leeftijd ook viel in een traject In Ontwikkeling Bedreigde Kleuters. Dit traject is bij voorbaat al overgeslagen. Met de Leerplichtambtenaar werd besloten de onderzoeken die toen plaatsvonden door Dr. Nijoktjen (neuroloog VU) af te wachten. Hieruit kwam de diagnose ADHD/DCD. Er werd een nieuwe afspraak gerealiseerd en ik en de grondwerker van de Ombudsman probeerden Robert op een school te krijgen die bij hem en zijn diagnose zou passen. Op dat moment zat mijn zoon al twee jaar thuis.

Door mijzelf is een particuliere testafname bekostigd waaruit blijkt dat Robert zeker naar een MLKschool zou kunnen. De gegevens van de RVC en OBD kon ik daarmee weerleggen. De gegevens die toen waren vastgesteld hebben we opnieuw aangevraagd, hier is de MLKbeschikking al weggehouden. Weer werd er niet meegewerkt en gedacht aan de behoefte van het kind, het bleef een ZMLKbeschikking. Hierop werd besloten door Dr. Nijoktjen om Robert te laten onderzoeken bij de afdeling Klinische Genetica van het VU. Uit onderzoek van de Klinisch Geneticus kwam ook niets wat er op zou wijzen dat mijn zoon alleeen naar het ZMLK zou moeten.
Mijn zoon heeft geen:
-afwijkingen in zijn chromosomenpaar
-afwijking in het fragiele X chromosoom
-stofwisselingsaandoening
Zou er niet al schade zijn opgelopen doordat mijn zoon al drie jaar thuis heeft gezeten? vroegen de grondwerker van de Ombudsman en ik ons af.

De gegevens die destijds waren vastgesteld bij de Professor van Gilseschool hebben we opnieuw aangevraagd. Hier was niks meer terug te lezen over de MLKbeschikking!
Na bijna drie jaar te hebben thuisgezeten werd besloten dat Robert 1 dagje mocht meedraaien op de Boekanier, een MLK/LOMschool in de gemeente waar ik woon. Daar kwam men al gauw tot de conclusie dat Robert niet mee kon komen en zij kwamen met het advies dat Robert beter uit zou komen op, jawel, het ZMLK onderwijs. Hierop gaven wij ook aan dat Robert toen wel al drie jaar thuis had gezeten, maar nee dat kon er niets mee te maken hebben gehad.

De grondwerker van de Ombudsman besloot zich terug te trekken uit de zaak en hij vond dat dit een duistere zaak was en wat we ook aanboden aan de Leerplichtambtenaar er werd nagenoeg niet naar geluisterd. Het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen heb ik toen ook benaderd in de hoop mijn zoon weer zo snel mogelijk in het onderwijs te krijgen waar hij zich kon ontwikkelen en bovenal waar hij zich net zo gelukkig zou voelen als elk ander kind. Dit lijkt mij ook een vereiste omdat je dan de lesstof beter in je opneemt. Maar nee...alle kinderen met ADHD behoren in het ZMLK thuis en daar bleef men bij.

Tot groot verdriet van mijn kant heeft mijn zoon hierdoor bij elkaar vijf jaar thuisgezeten. Op zijn tiende kreeg hij de kans op de E.J. van Detschool terecht te komen. Een Paedologisch Instituut in Duivendrecht. Wel was ik toe al in de weer met de toenmalige kinderarts Dr Gerver om aan te geven dat de diagnose ADHD wellicht niet bij Robert zou passen. Maar nee...ik ben maar een moeder en de diagnose ADHD in combinatie met Ritalin zou voor Robert het ultieme middel zijn. Na twee jaar op de E.J. van Detschool gezeten te hebben brak er weer een tijdperk aan om Robert zo snel mogelijk weer op een school te krijgen.

We dachten aan een Mytylschool vanweg zijn DCD (dyspraxie) zodat hij hulp zou krijgen m.b.t. zijn motoriek. Echter Robert werd geplaatst op de Tyltylschool en hij was het enige kind dat alles zelf kon. Hierdoor begon Robert zich steeds ongelukkiger te gedragen. Met dit gegeven heb ik een gesprek aangevraagd bij de huidige Leerplichtambtenaar en ik besloot hem weer thuis te houden. Dit was immers niet het type onderwijs waarop Robert thuishoorde.
Hierna volgde weer een half jaar thuiszitten en de enige aanbieding die we kregen aangeboden door de Leerplichtambtenaar en de Onderwijsconsulent was een plaatsing op ZMLK-school De Schelp. Toen was Robert inmiddels 12 jaar!
Hier heeft Robert drie jaar gezeten. We zagen weer een ongelukkig kind tevoorschijn komen en ik maakte me daar als moeder zijnde erg veel zorgen over.

Hierop volgde weer een kind dat thuis kwam te zitten. Ik heb toen contact opgenomen met de Kinderrechtwinkel te Amsterdam en later kwam daar ook Rotterdam bij. Via hun kreeg ik contact met Defence For Children afdeling Amsterdam. Er werd mij gevraagd als ouder om mee te lopen met het Manifest "geen kind tussen wal en schip"van de PVDA geleid door de toenmalige fractievoorzitster mevrouw A.M.C. Eijsink. Zij zette zich toen in voor de doelgroep "thuiszitters". Met dit Manifest heb ik toen ook een interview afgegeven bij 1 Vandaag en Hart van Nederland.

Ik heb toen een andere kinderarts bezocht Dr. Adeel en mijn zorgen kenbaar gemaakt, ook over de diagnose ADHD en zijn medicatiegebruik Ritalin. Zodra Robert deze kreeg toegediend at hij namelijks niets meer en ik zag ook als moeder dat dit niet de bedoeling kon zijn. Ik had me toen al verdiept in het onderwerp ADHD en zag mijn kind hier niet in terug! Gelukkig begreep Dr. Adeel me en hij adviseerde mij om contact op te nemen met MEE om hem daar te laten testen door een orthopedagoog.
Mijn zoon kwam weer thuis te zitten. Er werd bekeken of mijn zoon het Syndroom van Asperger kon hebben maar dit bleek niet het geval. Er kwamen wel andere diagnoses uit nl. NLD en DCD bleef van kracht. Hierdoor besloot Dr. Adeel mijn zoon (zonder enige medische hulp) af te laten kicken van Ritalin.

Na dit gebeuren kwam ik in aanraking met het Algemeen Meldpunt Kindermishandeling. Daar was ik aangemeld door de huidige Leerplichtambtenaar en maatschappelijk werkster van de Schelp waar mijn zoon meer achteruitging dan vooruit.
Wat ik ook probeerde duidelijk te maken over de reden waarom ik mijn zoon thuis hield, het maakte geen verschil. De aanmelding naar de Raad van Kinderbescherming was al in gang gezet. Dit kwam mede doordat ik een advocaat, aangewezen door Defence for Children, in de arm had genomen. Men beweerde dat deze man zich met vreemde praktijken bezig hield. Ik heb de Nederlandse de Orde van Nederlandse Advocaten aangeschreven maar volgens hen stond hij gewoon ingeschreven en het was hun niet bekend of hij zijn vak gewoon niet meer mocht uitoefenen. Ik had inmiddels een andere advocaat in de arm moeten nemen zodat mij een Onder Toezicht Stelling bespaard kon blijven. Ik kon immers alles onderbouwen n.a.v. de bevindingen die men had opgesteld bij het Meldpunt Kindermishandeling en de Raad van Kinderbescherming. Deze gegevens berusten op leugens jegens kind, moeder en grootouders.
Het maakte niets meer uit. De Ondertoezichtstelling werd uitgesproken. Zelf was ik hier als ouder aardig van ondersteboven geraakt en het gaf mij reden genoeg om gewoon door te blijven vechten. Met de voogd, waar ik in eerste instantie sceptisch tegenover stond, heb ik nagenoeg een goed contact mee gekregen en zij wou mij proberen te helpen Robert zo snel mogelijk weer terug in het onderwijs te krijgen en wat bovenal allebei onze mening was dat hij zijn schoolcarriere zou kunnen doorlopen.

Met dit gegeven is Robert toen op het Heliomare Onderwijs terecht gekomen waar ons werd verteld dat men rekening zou houden met de schade die hij in het onderwijs had opgelopen. In de toekomst kon hij een baan krijgen in de ICTbranche.
Zowel de voogd als ikzelf dachten dat Robert meer neigde naar een ASSer en er werd besloten hem daar toch nog een keer op te laten testen. Mijn huidige huisarts vindt de situatie zoals hij deze nu kent ook vreemd, hij is immers gewoon bezig met het behalen van zijn rijbewijs.
Hij gaf mij een verwijsbrief zodat Robert aan zichzelf kan werken met alles wat hem is overkomen met betrekking tot de hele geschiedenis die hij heeft doorlopen.

Met zijn 17e kwam de diagnose autisme eruit en we dachten dat we verder konden. Maar alles bleek anders te zijn. Ik had nu een kind thuiszitten die totaal geen eigenwaarde meer had. Hij begint me ook steeds meer te vertellen wat hij heeft meegemaakt als kind, jongere en nu als jong-volwassene. Dit maakt me als moeder zo verdrietig en vooral het gevoel van machteloosheid komt boven dat ik hem niet beter heb kunnen helpen! Gelukkig ben ik een moeder die in haar kind geloofd!

De status die aan zijn Wajong kleeft op dit moment is een 100% arbeidshandicap. Overgehouden aan het slechte onderwijs en de verkeerde diagnoses bij Jeugdzorg. Dus de mogelijkheid om de potjes maatschappelijke activatie en sociale activatie te openen bij het UWV was met bovengenoemde status niet meer mogelijk. Door het idee van Robert om wat te willen doen met koken heb ik dit geopperd bij de jobcoach die hem begeleid. Gelukkig stonden zij er voor open en hebben we met zijn drieen gebrainstormd over een oplossing. Nu is het gelukkig zover dat Robert bij een traject mag instappen bij Fifteen van Jamie Oliver. Als het goed gaat gaat hij daar in December van dit jaar starten.

Wel geeft Robert aan met alles wat hij heeft doorlopen zijn verhaal te vertellen aan de buitenwereld met als enig doel: Laat dit niet een ander kind overkomen!
Als moeder sta ik achter zijn mening en ik zal hem altijd blijven steunen en hem daarbij helpen!

Van al het bovengenoemde kan ik de stukken overleggen. Inmiddels heb ik een breed dossier opgebouwd zodat ik kan laten zien met welke instanties etc. ik nauw heb samengewerkt.

p.s. noot
Zowel moeder als zoon komen graag in contact met ouders en kinderen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Dus als u wilt reageren: graag!