vrijdag 10 februari 2012

waarschuwing boek Laura Batstra Hoe voorkom ik ADHD

Laura Batstra, de vrouw die een kruistocht is begonnen tegen de diagnose ADHD via diverse media, laat weer van zich horen. Dit keer heeft ze een boek geschreven wat medio Maart uitkomt. De titel doet je al huiveren: Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen.
Uit de boekbeschrijving: Is ADHD een ziekte? Word je met ADHD geboren? Helpt medicatie in alle gevallen een kind beter functioneren? Het antwoord is drie keer NEE! Het is vaak niet nodig dat kinderen in het psychiatrisch circuit terecht komen en vaak ook beter voor ze.

Batstra weet wederom veel ouders te kwetsen en te beledigen. Reken maar dat straks een storm komt van reacties, ik voorspel al bijv. de Winter, van mensen die het er roerend mee eens zijn. De pianolerares scoort ook hoge ogen (Volkskrant). Bij tijd en wijle is het erg populair om te roepen dat ADHD overgedianosticeerd wordt, dat mensen weer gewoon moeten opvoeden, dat er teveel geproblimatiseerd wordt, dat ADHD een mediahype is...Een van de redenen dat ik aandacht aan het boek besteed. Dat je maar vast gewaarschuwd bent.

Om antwoord te geven op de drie vragen: Ja ADHD is een serieuze stoornis die een goede behandeling en begeleiding vergt. En dan bedoel ik niet alleeen medicatie. 2. Ja heel veel kinderen worden met ADHD geboren. Het overgrote merendeel. Omgevingsfactoren kunnen een rol spelen, met name voor wat de ernst van de klachten betreft, en nee die heb je niet altijd in de hand. Als papa en/of mama ook ADHD heeft of er zijn broertjes en zusjes met de stoornis kan structuur geven bijv. lastig zijn. Ook zijn er steeds meer onderzoeken. Zo hoorde ik laatst nog dat een narcose van invloed kan zijn. Een slechte opvoeding zoals Batstra roept kan ik me niet voorstellen want als een kind ADHD heeft ga je als eerste naar je opoeding kijken en ga je structuur geven. Het is wel weer zo dat hulp bij een opvoeding waaraan hoge eisen gesteld worden een gunstige invloed heeft maar hee...dan eerst een diagnose en daarmee de juiste hulp en begeleiding.
En ja goed ingestelde medicatie kan een behoorlijk verschil maken op het functioneren van mensen met ADHD. Het kan ook voorkomen dat men na andere middelen gaat zoeken om eindelijk eens rust te krijgen in het hoofd. En zijn de nadelen groter dan de voordelen dan moet men kijken naar de dosis, tijdstip inname kortom instellen. Er zijn ook kinderen die het zonder medicatie redden maar als het helpt beter te functioneren (wat meestal zo is) kies je daar als ouder meestal voor.

Ik vind het heel kwaadaardig mensen als Batstra. Je kunt op twee manieren erop reageren. Of, wat ik hoop dat veel ouders lukt, helemaal niet met andere woorden negeren. Helaas worden we vaak wel gedwongen tot een reactie alleen al omdat we reacties uit de omgeving krijgen!
Of we kunnen reageren door er dwars tegenin te gaan. Bedenk zelf maar wat het beste bij je past en wat je gevoel zegt.
Er zijn zeker mensen die reageren, zie ook onderstaand bericht. Ik heb al veel psychiaters benaderd dat ze weten dat het boek eraan komt, en ik hoop en verwacht dat zij ook een gepaste reactie zullen geven. Ook Balans en Impuls heb ik op de hoogte gesteld. Ik denk dat er ook een column van Suzan zit aan te komen. Volgens mij is die pen al ontzettend heet.Ik houd jullie uiteraard op de hoogte van de reacties. Op de site van de Volkskrant is het al mogelijk commentaar op het boek te geven, wat ik reeds gedaan heb ookal is het boek nog niet uit. Ook Susan en Gera en Karin hebben een eigen persbericht gemaakt (zie onderstaande). Dus mocht je nu al koken, aarzel niet, hierbij de link
klik hier
Anne-Miek Wijnbergen

48 opmerkingen:

  1. Dit is mijn reactie die ik over dat boek te zeggen heb:

    Ik vind het schandalig dat een schrijfster zonder enige kennis van zaken haar mening op zo een manier probeert aan de man te brengen. Dit noemt men FRAMING. Of te wel een mening gebasseerd op gebrek aan kennis en gebakken lucht.

    Deze hetze tegen mensen met ADHD en daarmee het stigmatiseren van deze mensen dient te stoppen en wel hier en nu. Mensen met ADHD hebben recht op goede begeleiding en behandeling wanneer ze deze nodig hebben. Waarom zou je dit iemand willen ontzeggen als die daardoor beter kan functioneren. Iemand die slecht ziet ontzeg je toch ook niet een bril, contactlenzen of laserbehandeling?

    Ik snap werkelijkwaar niet waarom er bij psychiatrische problematiek zoveel ontkenning van deze problematiek moet zijn. Ik denk dan bij mezelf het zal de angst wel zijn, angst voor het onbekende zodat deze mensen hun eigen problemen en gebrekken nooit zullen hoeven te erkennen. Ze gaan ze immers zelf altijd angstvallig uit de weg.

    Groetjes
    Esther

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mevrouw Batstra weet volgens mij wel degelijk waar ze het over heeft: ze werkte als behandeld psycholoog in een psychiatrische instelling! Ze schreef dit boek omdat ze geraakt werd door wat ze om zich heen zag gebeuren. Ik vond haar boek zeer helder en duidelijk geformuleerd.

      Verwijderen
    2. Het hele fenomeen adhd is er een die aan alle kanten kan worden betwist, er zijn heel veel voor en tegens. Zelf werkende in de ggz jeugd zie net als mevr Batstra veel invloeden die worden uitgeoefend middels externe factoren als bv opvoeding van ouders of deze nu bewust of onbewust zijn.De ernst van de aandoening mocht die daadwerklijk kunnen worden aangetoond wordt helaas veelal versterkt door externe factoren, dus ook de opvoeding valt hier onder. Te vaak wordt er door een onzekere ouder gestled dat het kind druk en chaotisch is, als je dan kijkt naar de informatie die wordt verstrekt door deze ouder gebeurd het helaas te vaak dat dit de diagnose beinvloed. Wij zijn blijkbaar niet meer van de generatie die tot enig vorm van reflectie in staat zijn, wij zijn perfect dus het moet wel aan die ander liggen. De farmaseutische industrie weet hier gretig gebruik van te maken, nog even en er komen pillen op de markt die U wel tot reflectiein staat brengen, ben benieuwed wat er dan nog overblijft van al deze diagnoses.Een kind een stempel geven is blijkbaar belangrijk,het creeert geld voor de behandelaren en vrijwaring voor opvoeders We moeten als hans worsten kunnen worden herkend omdat er anders te veel ruimte komt voor het individu en dat is blijkbaar een nationale ramp!

      Verwijderen
  2. Dat adhd en overige ter discussie wordt gesteld vind ik geen probleem, daar bedoel ik eigenlijk mee te zeggen, ik leg het naast me neer.
    Dat ik zelf mijn leven lang het gevoel heb gehad anders dan anderen te zijn geweest, extreem gevoelig op spanningen reageerde, geluiden ernstig bij mij binnenkwamen, een begaafd IQ blijk te hebben maar door het wegblijven van enig concentratie in mijn kinderjeugd, het zelf niet begrijpen waarom je van het ene in het andere belandt, eerst dingen deed en daarna pas de gevolgen zag, je hebt moet leren om geen spraakwaterval te zijn, 10x als kind in het gips heb gelopen omdat ik extreem onbesuisd was, niet goed hoorde wat de mensen zijn vanwege de gedachten in mijn hoofd die al met andere zaken bezig waren, of in het extreme domweg niet de informatie kon opnemen toen mijn vestigingsmanager de conditielijsten met me doornam.................is niet te wijten aan adhd volgens mevr. L. Batstra. Prima, geen probleem, zou mevrouw Batstra uit haar functie van Psychologe en inmiddels onderzoekster mij op dit punt in mijn leven met mijn ook al over-gediagnosticeerde zoontje van zeven met disharmonisch IQ-profiel, dubbele diagnose pdd-nos/adhd en selectief mutisme en mijn andere helaas in gedrag (omgevingsfactoren zouden hier idd een hele grote rol kunnen spelen, of is het genetisch/biologisch bepaald).....mij en mijn kindjes, zodra haar roze wolk-gevoel over haar fantastisch onderbouwde onderzoek na een aantal jaren werken met kindjes met adhd is gezakt, mij dringend willen ondersteunen in mijn inmiddels steeds moeizamere strijd tegen de klok, overheid en nu ook haar eigen, alles onderuithalend, boek.....................ik maak graag tijd voor haar vrij.

    groet,
    Angelique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Angelique,
      Het is niet zo dat Batstra alle diagnoses ontkent die er gesteld werden en worden. Een voorbeeld: "Ja ADHD is een serieuze stoornis die een goede behandeling en begeleiding vergt. En dan bedoel ik niet alleeen medicatie" Batstra ziet de ernst van de diagnose in en pleit voor een goede behandeling van kinderen, jeugdigen en volwassenen die (echt) met de diagnose ADHD lopen. Wachtlijsten in de GGZ lopen namelijk behoorlijk op door alle mensen wat naar binnen komen: mijn kind is druk of ik kan me niet concentreren................. beide symptomen hangen met zoveel factoren samen. Ga maar eens na wat naast een stoornis als ADHD oorzaken kunnen zijn waardoor men zich niet kan concentreren.En weetje wat nu het mooie is, die psychologe die werkt die denkt:"shit man, dat kindje kan zich niet goed concentreren, of die ouder is erg druk en kan de opvoeding niet meer aan...die verdient (ook) hulp. Het punt is dat men wel een diagnose moet stellen (voor de DBC's) om behandeling vergoedt te krijgen. Het gevolg is dus dat er veel, heel veel diagnoses gesteld worden, terwijl er eigenlijk geen sprake is van een psychische stoornis maar hoogstens alleen van kenmerken van een stoornis. Kijk en zoals ik jou symptomen kan lezen kom je aardig in de buurt van een diagnose adhd. Het stellen van diagnoses moet echter uiterst voorzichtig gebeuren vind ik. En dat is nu precies waar Batstra naar op zoek is!

      Verwijderen
    2. Het is niet zo dat de diagnose ADHD vaak ten onrechte wordt gesteld. Echter dat willen mensen als Laura Batstra ons doen geloven. Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs voor de stelling dat om maar hulp te kunnen bieden bijv. zomaar een diagnose ADHD gesteld wordt.
      ADHD kun je in lichte of meer ernstige vorm hebben het is niet een ziektebeeld. Prima als sommige kinderen met wat meer structuur en de juiste school niet al te veel hinder ondervinden van hun ADHD. Maar meestal is dat niet zo en ontstaan ernstige problemen. Natuurlijk is gedragstherapie dan goed, maar vaak werkt die alleen als daarnaast ook medicatie gegeven wordt. Ik ben het eens om kritisch naar de diagnose te kijken, en dit volgens richtlijnen vast te stellen en te behandelen. Maar mw. Batstra slaat door naar de andere kant. Daardoor worden ouders bang gemaakt en onthouden ze het kind een juiste behandeling en daardoor schaden ze het welzijn van het kind

      Verwijderen
    3. Jullie verontrusting ten spijt, is het jammer dat jullie niet erkennen dat er ook anderen zijn die evengoed verontrust zijn over het welzijn van kinderen. Dat zij een andere benadering voorstaan kan geen reden zijn om mensen te ontraden kennis te nemen van de informatie die zij willen verstrekken. Ik denk dat mevr. Batstra haar claims heel wat beter onderbouwt, en zich minder door emotie laat leiden dan jullie nu doen.

      Bijvoorbeeld jullie stelling:
      1. Het is niet zo dat de diagnose ADHD vaak ten onrechte gesteld wordt.

      Kijk bijvoorbeeld eens hier:
      http://www.gezondheidsnet.nl/gedragsproblemen-bij-kinderen/nieuws/7747/te-vaak-diagnose-adhd

      2. Mensen als 'Laura Batstra'.. Wat zijn dat dan voor 'soort mensen'? Ook psychiaters delen haar zorg, het voorwoord van haar boek is geschreven door (NB!) de oud-voorzitter van de taakgroep DSM-IV

      3. 'Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs voor de stelling dat 'om maar hulp te kunnen bieden (...) zomaar een diagnose gesteld wordt.'

      .... Waar stelt zij dit dan?

      Ik denk niet dat veel mensen twijfelen aan jullie goede bedoelingen, maar jullie zullen wel beter je best moeten doen om emoties niet de overhand te laten krijgen om als platform serieus te worden genomen. Zeker als jullie mensen afraden om kennis te nemen van wat mevr. Batstra schrijft maar wel onjuiste beweringen doen over wat zij zegt of schrijft, en dit tevens 'kwaadaardig' noemen. Wie zaait er nou angst? Laat mensen zelf oordelen. Vreemd dat jullie op deze wijze haar een stem willen ontzeggen, en ondertussen een vurig pleidooi houden voor het belang van medicijnen... dan ben ik toch wel zeer benieuwd welke mensen dan wel een stem bij jullie krijgen, en hoe jullie die afweging maken...

      Verwijderen
    4. Heb het boek gelezen.
      Kan me er wel in vinden.
      Ze heeft de problemen waar ze tegenaanliep als psycholoog benoemt en komt ook met een nieuwe aanpak (om overdiagnose te voorkomen zonder onderbehandeling te riskeren).
      Denk dat het goed is om altijd na te denken of de zorg beter kan/aangepast moet worden,zodat ieder de zorg krijgt die hij nodig is.
      Als ik sommige reacties lees dan vraag ik mij af of ze het boek gelezen hebben???
      Ik vind het een interessant boek wat zeker de moeite waard is om te lezen

      Verwijderen
    5. Heaals roept het huidige financieringssysteem overdiagnoses op. Begrijp me goed: ik herken en erken het probleem van ADHD en andere stoornissen.

      De macht in Den Haag bepaalt (grotendeels) wat ernstig genoeg is om te worden behandelt (gefinancierd door zvw, denk ook aan aanpassingsstoornissen).

      De macht van de farmaceuten bepaalt (grotendeels) wat in de DSM V opgenomen gaat worden (en dus hoe makkelijk een diagnose is te stellen).

      De (on)macht van vele andere instituten vraagt om overdiagnoses (bv scholen om rugzakjesgeld te krijgen, GGZ instellingen om hun behandelingen vergoed te krijgen).

      In combinatie met de huidige cultuur, (ratrace om beter te zijn en meer te hebben, een stempel ongewenst is maar wel zekerheid geeft, bezuinigingen op veel gebieden, veel media aandacht voor veel zaken e.d.) staat dit garant voor verkeerde en teveel diagnoses.

      Kortom Batstra heeft zeker een punt. En alle ouders die een goede tip willen...lees hieronder de reactie van Rob, of je nu wel of niet in kosmische energie e.d. gelooft.
      Want kinderen (en volwassenen) met een stempel gaan zich gedragen naar dat stempel!

      Gert
      Ervaringsdeskundige GGZ

      Verwijderen
    6. U noemt een aantal zaken die ik vind horen bij framing. Dit is wat o.a. de media ons doen wil doen denken. Want zijn al die zaken die u noemt wel zo? Ik ben het met u eens dat er kritisch gekeken moet worden naar een diagnose. De huidige maatschappij stelt hoge eisen, het is idd een ratrace en mensen kunnen niet meer aan alle eisen voldoen. Ik raad u aan het boek van Milou van Hintum te gaan lezen, gewoon om het eens van een andere kant te bekijken.

      Verwijderen
  3. Helaas heeft ze wel een punt. Ik zelf heb de diagnose ADHD ook ooit gekregen en dit klopte van geen kant. Sir Ken Robinson heeft er iets mooi over gezegd.

    http://www.youtube.com/watch?v=zDZFcDGpL4U

    BeantwoordenVerwijderen
  4. In reactie op anoniem. Helaas is het zo dat nog wel eens onterecht een diagnose ADHD gesteld wordt of een andere diagnose. Daarom pleit ik en vele anderen w.o. psychiaters en hoogleraren, voor goeie richtlijnen. Dan is de kans op een verkeerde diagnose vanzelf kleiner. Helemaal uitsluiten kun je het ook niet, want soms lijken diagnoses,symptomen op elkaar. Ik vind dat Batstra geen punt heeft. Door problemen te ontkennen en dus de diagnose worden velen van hulp verstoken.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik word gek van die eenzijdige reguliere, wetenschappelijke benadering van klachten als ADHD. Makkelijk toch om het maar te blijven zien als een blijvende ziekte? Een ziekte maakt het namelijk verklaarbaar dat een kind aan de medicatie moet. Natuurlijk is het een vervelende klacht. Ik heb er zelf lang mee te kampen gehad. Godzijdank heb ik op mijn eigen manier mijn klachten aangepakt. Niet via de reguliere kanalen, maar via de holistische aanvliegroute. Wat bleek? Ik zat vol met onverwerkte emoties en angsten en ik snapte de wereld niet. Ik had het gevoel anders te zijn dan iedereen, waardoor ik mijn voeten totaal niet in de aarde kon zetten en mijn energie niet kwijt kon. Van binnen bruiste ik, maar wist mij er geen raad mee. Logisch dat ik niet stil kon zitten, want stiltes brachten mij bij mijn bakken emoties en angsten. Nu ze eruit zijn en ik 'weet' wie ik ben, sta ik wel met beide benen op de grond en lukt het mij goed om te staan voor mijn ideeën en passie.

    Ik snap de boosheid van ouders, want het lijkt mij lastig je kind te zien opgroeien met een 'ziekte'. Tegelijkertijd wil ik die ouders vragen eens anders naar hun kind te kijken. Laten zij niet iets zien met hun overactief gedrag? Kan het zijn dat er een oorzaak is waarom het kind zo'n gedrag vertoont? Stop met het denken dat een klacht als ADHD niet te helen is. Als de Zielskwaliteit van het kind vrij mag stromen en het kind vrij is van emoties en angsten, zal de klacht zeker verminderen of zelfs helemaal verdwijnen. Niet alleen bij mijzelf heb ik dat gezien, ook bij anderen om mij heen.

    De medische wetenschap is hier natuurlijk helemaal niet blij mee, want zij moeten aan hun omzet denken. Hoe meer kinderen als 'ziek' worden bestempeld, hoe meer medicatie zij kunnen verkopen.

    Blij dat er steeds mensen zijn die WEL geloven dat er iets aan deze nieuwetijdsklachten gedaan kan worden. Zeker anno 2012, waar de kosmos ons enorme handvatten aanreikt.

    Veel liefde aan alle ouders en 'patiënten'.
    Rob

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is niet of of....
      Ik gebruik medicatie voor ADHD, maar sta in contact met de kosmos! Juist nu met medicatie lukt het mij om alleen de energie binnen te krijgen/nemen die goed voor me is...
      Ik mis een stofje! Net als iemand met diabetes... Zonder ga ik sociaal "dood" door overprikkeling

      Verwijderen
  6. Ik word gek van die eenzijdige reguliere, wetenschappelijke benadering van klachten als ADHD. Makkelijk toch om het maar te blijven zien als een blijvende ziekte? Een ziekte maakt het namelijk verklaarbaar dat een kind aan de medicatie moet. Natuurlijk is het een vervelende klacht. Ik heb er zelf lang mee te kampen gehad. Godzijdank heb ik op mijn eigen manier mijn klachten aangepakt. Niet via de reguliere kanalen, maar via de holistische aanvliegroute. Wat bleek? Ik zat vol met onverwerkte emoties en angsten en ik snapte de wereld niet. Ik had het gevoel anders te zijn dan iedereen, waardoor ik mijn voeten totaal niet in de aarde kon zetten en mijn energie niet kwijt kon. Van binnen bruiste ik, maar wist mij er geen raad mee. Logisch dat ik niet stil kon zitten, want stiltes brachten mij bij mijn bakken emoties en angsten. Nu ze eruit zijn en ik 'weet' wie ik ben, sta ik wel met beide benen op de grond en lukt het mij goed om te staan voor mijn ideeën en passie.

    Ik snap de boosheid van ouders, want het lijkt mij lastig je kind te zien opgroeien met een 'ziekte'. Tegelijkertijd wil ik die ouders vragen eens anders naar hun kind te kijken. Laten zij niet iets zien met hun overactief gedrag? Kan het zijn dat er een oorzaak is waarom het kind zo'n gedrag vertoont? Stop met het denken dat een klacht als ADHD niet te helen is. Als de Zielskwaliteit van het kind vrij mag stromen en het kind vrij is van emoties en angsten, zal de klacht zeker verminderen of zelfs helemaal verdwijnen. Niet alleen bij mijzelf heb ik dat gezien, ook bij anderen om mij heen.

    De medische wetenschap is hier natuurlijk helemaal niet blij mee, want zij moeten aan hun omzet denken. Hoe meer kinderen als 'ziek' worden bestempeld, hoe meer medicatie zij kunnen verkopen.

    Blij dat er steeds mensen zijn die WEL geloven dat er iets aan deze nieuwetijdsklachten gedaan kan worden. Zeker anno 2012, waar de kosmos ons enorme handvatten aanreikt.

    Veel liefde aan alle ouders en 'patiënten'.
    Rob

    BeantwoordenVerwijderen
  7. In reactie op Rob.

    Beste, het is inderdaad een heel emotioneel onderwerp.
    Daarom zal ik proberen het zo objectief mogelijk te benaderen.
    Als ouder wens je het beste voor je kinderen. Je doet je uiterste best om je kind zo goed mogelijk te begeleiden met veel liefde en aandacht. Als ouder ken je je kind als geen ander. Als moeder komt daar een intuitief gevoel bij.

    Wanneer je merkt dat je kind emotioneel heel rationeel is, sociaal moeilijk aansluiting vind, ondanks zijn enorme vrolijke benadering, een enorm breed vocabulair heeft wat andere kinderen niet begrijpen maar waar de grote mensen zo om moeten lachen, hij heel slecht tegen harde geluiden kan, dan weet je dat er 'iets' is.
    Wanneer hij van school af moet omdat hij vrolijk zijn gang gaat en zich nergens aan confirmeerd en ook niet doordrongen is van enige vorm van 'hierarchie' weet je dat er 'iets' is.
    Wanneer hij op een hele kleine school met genoeg aandacht en 1 op 1 onderwijs binnen een half jaar het eerste leerjaar doorloopt en vervolgens met gemak het tweede jaar doorloopt, dan weet je dat er iets is.
    Wanneer hij door sluiting van die school naar een grotere school moet, instapt in het 3e leerjaar, en binnen no-time niet meekan met de leerstof, onrustig is, zegt zich niet te kunnen concentreren, geen vriendjes kan maken en op het schoolplein steeds in de problemen raakt, dan weet je dat er 'iets' niet klopt.
    Dan wordt hij getest. Uitkomst, ADHD, lichte vorm ASS en hoogbegaafd. Als ouder lees je je goed in en herkend zoveel dat je niet anders kan dan beamen dat veel van het omschreven gedrag en de problematiek van toepassing zijn op je kind. Wij negeren het advies van medicatie omdat wij daar niet in geloofden. Het hele alternatieve circuit is afgelopen, het kind kan door zijn intelligentie zaken goed benoemen en ervaren. Dat helpt wel een beetje, dat niet.
    Thuis worden zaken nog meer aangepast wat iets verlichting biedt voor het kind en voor ons. Maar op school gaat het niet goed, hij maakt geen vriendjes, wordt gepest waarbij ook fysiek geworden wordt. Hij is vaak verdrietig omdat zijn zusje leuke vriendinnen heeft, uitgenodigd wordt op feestjes etc. Hij heeft dat niet. De school geeft aan dat het zo niet verder kan. Met heel veel pijn in het hart besluiten we hem toch rilatine te geven. Binnen drie weken heeft hij zijn achterstand op school ingehaald, gaat makkelijker om met (de situatie met) andere kinderen en heeft zelfs iemand die graag met hem wil spelen.
    Dit kind heeft geen verleden en kan nog niet relativeren zoals wij grote mensen kunnen. Hij is 7.

    Tijdens het inlezen herken ik zelf enorm veel en heb mij laten testen. Deze bleek positief. Ook ik, zoals U, heb allerlei wegen bewandeld met de emoties en angsten en medicatie. Zoals wij weten betekend ADHD de drukte IN ons hoofd. Ik wou dat ze in 'mijn tijd' deze wetenschap hadden gehad, dat had mij een hoop bespaard. De wetenschap nu geeft mij ernorm veel rust en zie ik mijzelf nog beter in staat om mijn kind te begeleiden om de momenten dat hij dat nodig heeft.

    Naar mijn idee heeft mevrouw Bastra een zeer beperkt beeld van en weinig 'praktijk ervaring' met ADHD. Deze staat namelijk bijna nooit op zichzelf en heeft een ongelofelijk breed spectrum.

    Anja

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wel ernstig dat zo iemand als Laura Batstra zoveel ruimte krijgt, dat doet ze dan wel weer slim. Ik las vanmorgen een artikel van haar in de Telegraaf en ben daarna gaan googelen en kwam hier terecht dan schrik ik toch wel. Als verontruste moeder van twee kinderen met ADHD zit ik toch echt niet te wachten op deze onzin. Gelukkig krijgen wij veel steun van mensen die wel weten waar ze mee bezig zijn en leg ik deze onzin maar gewoon naast mij neer.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het toont nog eens dat ook met academische titel heel veel domme dingen kan beweren! Over een aantal jaar wordt er meer bekend en dan mag mevrouw Laura Batstra diepe excuses maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Laura Batstra heeft een terecht punt aangekaart. Te veel drukke kinderen worden 'gemedicaliseerd' en tot patiënt gedegradeerd met een stempel ADHD. Te veel kinderen worden na een minimaal onderzoek al aan de ritalin gezet, zonder dat andere mogelijkheden zijn geprobeerd. Dat mag best gezegd worden. Ik werk in het onderwijs en ik sta versteld van de hoeveelheid ritalin wat daar gebruikt wordt, ook voor kinderen die wij op school niet zozeer als heftig problematisch ervaren.

    Dat neemt niet weg dat er ook kinderen zijn die wel forse ADHD-problematiek hebben. Dat ontkent Batstra ook niet. Ze heeft met name moeite met het feit dat kinderen met geringe klachten ook een ADHD-diagnose en medicatie krijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ....en dat er na het stellen van de diagnose verergering van de klachten optreedt!

      Een kind dat altijd druk wordt genoemd gaat zich vaak druk gedragen. Een kind met een informatieverwerkingsstoornis zal dit vaak als excuus aanvoeren.

      Verwijderen
    2. Ik geloof niet dat klachten na het stellen van een diagnose verergeren, integendeel. Door een goede behandeling leert het kind er beter mee omgaan, zo ook de ouders. Het kind krijgt training en dit werkt ten goede. Ik maak ook eerlijk gezegd niet mee dat kinderen hun diagnose als excuus gebruiken. En als ze het al doen kun je ze altijd wijzen op hun gedrag. Het is het gedrag dat je afkeurt je wijst niet het kind af. Daarin zit een groot verschil!

      Verwijderen
    3. Inderdaad wordt AD(D)D zelden als excuus gebruikt. Er is eerder sprake van schaamte en het gevoel dat je je steeds moet verdedigen en het er msar liever niet over hebt.

      Verwijderen
  11. Als, zoals hier in een eerder bericht gesteld wordt, mevrouw Batstra ADHD ziet als een serieuze stoornis die een goede begeleiding en behandeling vergt, begrijp ik niet waarom ze zo'n tendentieuze titel voor haar boek kiest. De oplossing van een serieuze stoornis is 'm niet te diagnostiseren?

    Wb de gevolgen van een diagnose voor een kind, mi haalt die juist druk en negatief oordeel weg. Het probleem wordt door het stellen van een diagnose niet bij het kind gelegd, maar juist weggehaald, en met het stellen van de diagnose wordt juist vastgesteld dat het kind iets nodig heeft (nl een gerichte aanpak en begeleiding) dat het kennelijk nog niet krijgt.

    Het is natuurlijk altijd makkelijk om in geval van problematiek bij kinderen te wijzen naar de opvoeding; hoe zit het dan met gezinnen waar meerdere kinderen zijn en slechts één kind de diagnose AD(H)D heeft? Schieten de ouders dan in de opvoeding van dit ene kind tekort terwijl ze kennelijk bij de andere kinderen in het gezin wel tot goed opvoeden in staat zijn?

    Mijn kind heeft de diagnose ADHD van het overwegend onoplettende type, van hyperactiviteit is dus geen sprake. Nergens wordt hij als lastig ervaren, thuis niet, op school niet. Toch is er sprake van de diagnose ADHD, omdat hij zelf problemen ondervond van de volgens mevrouw Batstra niet bestaande stoornis.

    Uiteraard is er sprake van een samenspel van in- en externe factoren.
    Zoals bv een veeleisende maatschappij. Alleen, als ik mijn zoon de helft van de tijd gezellig thuis zou houden van school, omdat de prikkels daar hem teveel overspoelen, krijg ik én een probleem met de leerplichtinspecteur, én doe ik mijn zoon geen goed door hem onderwijs te onthouden. Een klein klasje met heel veel individuele aandacht? Nou graag, alleen, dat is er dus niet.
    Dus zal hij in deze veeleisende maatschappij moeten meedraaien.

    Dat het goed is om te kijken naar wat we kinderen moeten bieden om zo optimaal en gelukkig mogelijk hun leven te leiden, en dat er een paar pillen in proppen niet de (enige) oplossing is, ja, zeker.
    Maar iemand die daar aandacht voor vraagt door met een veroordelende vinger naar ouders te wijzen en die in een interview als voorbeeld van opvoedkundige oorzaken van de niet bestaande ADHD weet te melden dat het zou gaan om ouders die de hele zondag de krant willen lezen en daarom geen aandacht voor hun kinderen hebben, en die de erfelijkheidsfactor in het geheel afdoet met de opmerking dat ouders die zichzelf in de diagnose herkennen graag hun eigen mislukking in het leven willen goedpraten en afdoen met een diagnose, die kan ik als wetenschapper niet erg serieus nemen. En die doet zowel de kinderen als de ouders waar het om gaat, meer kwaad dan goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening over ADHD.

    Maar het is onwenselijk dat mensen kritiek uiten op een boek dat ze zelf niet hebben gelezen.

    Dit geldt bijvoorbeeld voor Esther en Evelien. Jullie reacties zijn namelijk vóór de datum van publicatie. En van sommige anderen geloof ik ook niet dat ze het boek daadwerkelijk hebben gelezen.

    En lees daarnaast ook eens het boek "De depressie-epidemie" van Trudie Dehue of het rapport "Pillen en Psyche" van Toine Pieters over psychische stoornissen (dat laatste rapport is gratis en staat online).

    Ik vond deze boeken -evenals het boek van Laura Batstra- zeer verrijkend voor mijn kennis van psychische stoornissen.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik vind het juist geweldig! Zo'n boek. eindelijk iemand die eens iets anders verteld dan de altijd de zelfde dingen. Arme ouders? Dat vind ik helemaal niet. Ik geloof dat je kinderen ook op een andere manier kunt helpen dan met medicatie. Het kan anders, ik ben echt niet voor medicatie wanneer dit niet nodig is. Daarnaast heb ik wel met gediagnostiseerde kinderen gewerkt, het was, wanneer ik op een normale, vertrouwde manier met hen omging, helemaal niet te zien dat ze enige problemen hadden. De kinderen zijn ANDERS, maar in deze tijd mag dat niet meer van de maatschappij. Iedereen moet in kleine hokjes gestouwd worden, en als je er niet in past, dan hakken we er wel een paar stukken af tot je er wel in past. En dat gebeurd met medicatie. Bedenk wel dat alle prachtige impulsiviteit en creativiteit van de kinderen daarmee ook gedood word.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik heb het boek van Laura Batstra gelezen en ik ben het in grote lijnen met haar eens: ze ontkent niet dat er kinderen met ADHD bestaan, ze ontkent ook niet dat medicijnen in bepaalde gevallen nuttig en nodig kunnen zijn, ze zegt alleen dat er daarnaast ook een grote groep kinderen is die meer nadeel dan voordeel van een diagnose heeft en die beter geholpen zijn met persoonlijke begeleiding dan met medicijnen.

    Alleen de titel van het boek is tamelijk ongelukkig gekozen, daarmee jaagt ze haar lezers al bij voorbaat de gordijnen in en bereikt ze precies het tegenovergestelde van wat ze wil bereiken.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. ik van dat laura batstra groot gelijk heeft.
    ik ben zelf op mijn 3e levensjaar gediagnostiseerd met ADHD. pas na jaren verkeerde opsluiting in instellingen van mijn 10e tot mijn 18e, waarom omdat de zogenaamde hulpverleners het dachten beter te weten. heb jaren lang verkeerde medicijnen geslikt voordat de defenitieve diagnose ADHD pas gesteld werd, ben drugsverslaafd geweest, misbruik van mijn gave te hebben laten maken, ben ik nu op het punt aanbeland dat ik als ervaringsdeskundige ga werken om mensen met adhd een betere kwaliteit van leven te geven ZONDER MEDICIJNEN. ik ga na een afkickkliniek om af te kicken van mijn amfetamine verslaving en kreeg daar voor mijn ADHD op 21 jarige leeftijd ritaline toegediend. deze klote medicatieheeft er 3 jaar voor gezorgd dat mijn verslavingsproblematiek in stand bleef! WAAROM: omdat ritaline gvd in dezelfde grondstoffen bevat dat wat er in amfetamine zit.

    waarom accepteren ouders gewoon de diagnose en beginnen ze zonder twijfel meteen met medicatie.. worden kinderen van een jaar of 8 a 9 al met die schijtzooi volgedouwd en zo op jonge leeftijd al verslaafd gemaakt aan amfetamine achtige substanties, de rebound effecten van de ritaline zorgen voor nog meer ongemak en agressie dan dat je het voedingspatroon aan zou passen (RED DIEET). dit helpt veel beter ben al maanden met mijn dieet bezig en voel me beter dan eerst, begin na jaren nu pas met leven. laat je kids meer sporten en buitenspelen werd vroeger ook gedaan. daarnaast vind ik dat stimuleren van mogelijkheden en talenten veel beter helpt dan wat ook je gaat er bij voorbaat al vanuit dat ze voor de rest van hun leven medicatie moet slikken.

    de hele diagnose ADHD is gewoon een grote media hype om mensen maar aan de ritaline te krijgen. wij zijn gewoon een product van deze maatschappij alleen worden we nog niet zo erkent. aan alle kanten wordt je gestimuleerd om maar oppeppers zoals koffie vitamine, redbull en onnodige suikers te gebruiken. ze willen daarbij dan ook dan kids / mensen het liefste de hele tijd binnen achter de computer zitten en alles doen zoals op de wii sporten ed zodat niemand meer de deur uithoeft. vinden mensen het ook nog gek dat mensen zo hyper worden. krijgen meer energie aan alle kanten binnen dan we nodig hebben en voor mensen zoals mij met adhd kan dit echt funest zijn.

    jammer dat mensen meteen zo een oordeel klaar hebben over mensen met ADHD!!!! ik ben gelukkig om wie ik ben geworden omdat ik dit zelf in de hand heb gehad en voor elkaar heb gebokst. oke ik ga wel 10 keer op me bek maar sta net zo snel weer op. ik heb een hoop chaos maar die kan ik zelf beperken. ZELFKENNIS EN DE KRACHT VAN MOEDER NATUUR zijn de beste remedies om een goede kwaliteit van leven te hebben ZONDER RITALINE en aanverwante zooi! we vragen gewoon om wat meer begrip want wij snappen ook niet altijd waar het bij onszelf vanaf komt. STOP HET STIGMA ADHD!!

    dave

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Dave,

      Ik vind ook dat we van het stigma ADHD afmoeten. Er is een hoop positiefs over ADHD te melden.
      Uit onderzoek is echter gebleken dat de kans op verslaving afneemt met ADHD-medicatie zoals Ritalin.
      Het is ook niet zo dat ouders meteen naar pillen grijpen. Maar als een kind zich niet goed ontwikkeld is het wel nodig! We willen voor onze kinderen dezelfde kansen. En het is zeker geen gemakkelijke keus en ouders hopen dat het niet een levenlang nodig is. Ik respecteer trouwens ook volwassenen en ouders die die een andere keuze gemaakt hebben. Maar eerlijk gezegd geloof ik niet zo in een dieet. Het dieet wat je volgt is mij wel bekend. Dieten zijn vaak in de praktijk heel moeilijk te volgen. De boute stellingen van Batstra ben ik het niet mee eens. Maar hier heeft ze zelf de nodige nuance in aangebracht. Terecht.

      Verwijderen
    2. als je eens wist hoeveel jaren ik met mijn drie kinderen in een mallemolen heb gezeten. de oudste heeft drie keer een andere diagnose gekregen. de middelste had pdd nos en adhd, ach, die adhd dat kon er na 3 jaar wel af.....???? nu dus 'alleen maar ' pdd nos. de jongste was volgens een leerkracht ook niet 'helemaal compleet'. alles lekker zwaar op papier gezet dan moeten ze het wel geloven want anders komt het kind nooit op speciaal onderwijs. stapels papieren en gewichtige onderzoeken etc etc....ik wil dit boek graag lezen, heb mezelf suf gelezen over ass, adhd, asperger etc. in het begin vond ik veel kenmerken overeenkomen/overlappen.best wel eens verwarrend. de jongste 'heeft 'adhd, drie kids met een 'stoornis'zoals dat dan wordt benoemd.daarbij is/zijn de kinderen hoogsensitief, met name de middelste, vooral de hyperacussis springt hieruit. de omgeving laat ook goed merken dat ze apart zijn, vooral de jongste wordt hier mee geconfronteerd er is veel onbegrip.ik herken veel als ouder, en begrijp ze heel goed .deze kinderen hebben dus blijkbaar twee ouders met een 'stoornis'dus dit gaat dubbelop, het is hard werken om je waar te maken. ze zijn anders en dat laat men merken ook.dat adhd niet zou bestaan heb ik ook eens gelezen, het zou eerder een andere naam moeten krijgen. hyperresponsief, doordat ze meer waarnemen en zien (voelen), bewegen ze meer en dat wordt door 'normale mensen'als druk gezien. mijn kinderen zijn heel veelzijdig en vooral de jongsten zijn heel creatief. en tot slot zou het fijn zijn dat wanneer een kind in een winkel bijv. zichánders 'gedraagd'volgens medemensen , er niet botweg een keer gezegd moeten worden, nou die heeft vast adhd.....zo is dat wel eens gegaan. vervelende dingen....ondertussen ga ik verder met informatie vergaren, want medicatie ben ik geen voorstander van . groet , een ouder.

      Verwijderen
  16. ik van dat laura batstra groot gelijk heeft.
    ik ben zelf op mijn 3e levensjaar gediagnostiseerd met ADHD. pas na jaren verkeerde opsluiting in instellingen van mijn 10e tot mijn 18e, waarom omdat de zogenaamde hulpverleners het dachten beter te weten. heb jaren lang verkeerde medicijnen geslikt voordat de defenitieve diagnose ADHD pas gesteld werd, ben drugsverslaafd geweest, misbruik van mijn gave te hebben laten maken, ben ik nu op het punt aanbeland dat ik als ervaringsdeskundige ga werken om mensen met adhd een betere kwaliteit van leven te geven ZONDER MEDICIJNEN. ik ga na een afkickkliniek om af te kicken van mijn amfetamine verslaving en kreeg daar voor mijn ADHD op 21 jarige leeftijd ritaline toegediend. deze klote medicatieheeft er 3 jaar voor gezorgd dat mijn verslavingsproblematiek in stand bleef! WAAROM: omdat ritaline gvd in dezelfde grondstoffen bevat dat wat er in amfetamine zit.

    waarom accepteren ouders gewoon de diagnose en beginnen ze zonder twijfel meteen met medicatie.. worden kinderen van een jaar of 8 a 9 al met die schijtzooi volgedouwd en zo op jonge leeftijd al verslaafd gemaakt aan amfetamine achtige substanties, de rebound effecten van de ritaline zorgen voor nog meer ongemak en agressie dan dat je het voedingspatroon aan zou passen (RED DIEET). dit helpt veel beter ben al maanden met mijn dieet bezig en voel me beter dan eerst, begin na jaren nu pas met leven. laat je kids meer sporten en buitenspelen werd vroeger ook gedaan. daarnaast vind ik dat stimuleren van mogelijkheden en talenten veel beter helpt dan wat ook je gaat er bij voorbaat al vanuit dat ze voor de rest van hun leven medicatie moet slikken.

    de hele diagnose ADHD is gewoon een grote media hype om mensen maar aan de ritaline te krijgen. wij zijn gewoon een product van deze maatschappij alleen worden we nog niet zo erkent. aan alle kanten wordt je gestimuleerd om maar oppeppers zoals koffie vitamine, redbull en onnodige suikers te gebruiken. ze willen daarbij dan ook dan kids / mensen het liefste de hele tijd binnen achter de computer zitten en alles doen zoals op de wii sporten ed zodat niemand meer de deur uithoeft. vinden mensen het ook nog gek dat mensen zo hyper worden. krijgen meer energie aan alle kanten binnen dan we nodig hebben en voor mensen zoals mij met adhd kan dit echt funest zijn.

    jammer dat mensen meteen zo een oordeel klaar hebben over mensen met ADHD!!!! ik ben gelukkig om wie ik ben geworden omdat ik dit zelf in de hand heb gehad en voor elkaar heb gebokst. oke ik ga wel 10 keer op me bek maar sta net zo snel weer op. ik heb een hoop chaos maar die kan ik zelf beperken. ZELFKENNIS EN DE KRACHT VAN MOEDER NATUUR zijn de beste remedies om een goede kwaliteit van leven te hebben ZONDER RITALINE en aanverwante zooi! we vragen gewoon om wat meer begrip want wij snappen ook niet altijd waar het bij onszelf vanaf komt. STOP HET STIGMA ADHD!!

    dave

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Dag mensen,

    Ik vraag mij af hoeveel van het aantal mensen dat hier gereageerd heeft het boek daadwerkelijk gelezen hebben. Ik denk dat men zich grotendeels laat leiden door de provocerende titel. Wat mij dan ook opvalt is dat er veel mensen reageren die zelf kinderen hebben met ADHD, juist de doelgroep die zich het meest aangevallen voelt door dit boek. Het mooie vind ik hier dan ook de zogenaamde "objectieve" reacties. Mensen als u een kind met sociaal-afwijkend-gedrag hebt -want ja dat is het- bent u niet in staat om objectief te reageren.

    Wel denk ik dat er een hele grote kern van waarheid in de titel verborgen zit. Veel ouders behandelen hun kind als ADHD-er, maar dan in de trant van dit kan hij niet en dat kan hij niet maar ze missen compleet de kern van het hele verhaal. Wat belangrijker is, is om uw kind handvaten te geven en het kind normaal te behandelen. Helaas laat het reflectief vermogen van ouders nog nog wel eens wat te wensen over en zien zij hen eigen tekortkomingen vaak niet.

    Ik werk zelf in de hulpverlening en ik zie veelvuldig ouders die hun kind niet staan, geen duidelijkheid geven en geen structuur bieden. Bij veel kinderen zie je al dat het werkt wanneer deze factoren veranderen, maar men denkt vaak dat medicatie wonderen verricht. Natuurlijk blijft er een groep die wel degelijk medicatie nodig heeft maar ondanks de medicatie hebben deze ook structuur en duidelijkheid nodig.

    Omdat ik zelf veelvuldig geconfronteerd word met ouders die niet in staat zijn om hun kind te bieden wat het (in de ogen van de hulpverlener) nodig heeft ben ik uiteraard zelf ook niet objectief....
    Ach en wel scheelt het dat ik de diagnose zelf ooit ook heb mogen hebben. Dat maakt namelijk dat ik kijk vanuit iemand die een diagnose ervaren heeft... Een diagnose helpt je niet veranderen maar een gezonde dosis zelfreflectie wel... Maar ja, dat kun je niet verwachten van een kind!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Veel mensen die zelf kinderen met ADHD voelen zich aangesproken. Ze zijn een lange weg gegaan en hebben van alles geprobeerd. Aan de opvoeding van kinderen met ADHD worden specifieke eisen gesteld. Door een diagnose kunnen kinderen en ouders de juiste hulp krijgen. Ze leren o.a. juist op een positieve manier op te voeden door het stimuleren van gewenst gedrag en dit te belonen. Het kan voorkomen dat een of beide ouders ook bijv. ADHD hebben. Het is in tegenstelling wat Batstra beweert wel degelijk erfelijk. Dan is goede begeleiding helemaal een must. Dan moeten ze niet het probleem ontkennen maar openstaan voor behandeling en begeleiding. Ouders die een kind hebben met ADHD kijken vaak wel naar de opvoeding en hebben al ervaren dat structuur en duidelijkheid helpt. Ik zeg ook niet dat medicatie de enige oplossing kan zijn. Wel dat het kan helpen de scherpe randjes eraf te krijgen. Veel ouders zijn geen voorstander van medicatie en proberen het eerst met een training, begeleiding. Maar vaak blijkt dat zonder medicatie niet voldoende aan te slaan. Ik ben het met u eens dat structuur en duidelijk onontbeerlijk zijn. Een diagnose kan helpend zijn het kind beter te begrijpen. Te ervaren dat het geen onwil is maar onmacht. Ik ben bang dat door een dergelijk boek mensen zorg gaan mijden. Mensen die de zorg en aandacht wel nodig hebben.

      Verwijderen
  18. Ritalin verslavings remmend? Ja als je echt ADHD hebt, anders niet . Het is niet voor niets verboden in het buitenland en wordt het hier als partydrugs gebruikt.

    Ik snap niet zo goed waarom 'jullie' zo tegen dit boek zijn! Iedereen zijn of haar kijk op deze problematiek. De psyche is nu eenmaal een vaag phenomeen en daar staat niets vast. Er zijn bijv heel veel kenmerken van ADHD gelijk aan die van Borderline. Waarom zou het dan niet wat anders kunnen zijn wat er veel op lijkt. Daar kom je alleen maar achter als je niet zo snel een diagnose stelt. En ik denk dat dit de bedoeling is van dit boek. Lees het, neem mee wat je kan gebruiken, vergeet wat niet voor jezelf/ voor je omgeving werkt.

    Alle test wijzen uit dat ik ADHD heb, maar ik geloof er geen snars van. Ik denk dat ik, door de juiste wegen te bewandelen verder kom dan via de reguliere weg. Ik ben er ook van overtuigd dat opvoeding/omgeving een hele grote rol speelt in je ontwikkeling. Dat wil niet zeggen dat de symptomen er niet zijn, maar dat je van jongs af aan mee leert te handelen. Mijn kind straks liever naar een kleinere school, dan drugs op jonge leeftijd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Marja, Waar jij het over hebt is misbruik van Ritalin. Daar zijn wij ook tegen uiteraard. Maar in de behandeling van ADHD is Ritalin niet gevaarlijk. Het voorkomt dat mensen op zoek gaan naar andere manieren om de rust in het hoofd waar ze zo naar snakken te verkrijgen. Verder schrijf je dat kenmerken van Borderline ook bij ADHD te zien zijn. Dat is ook zo, maar juist daarom is het van belang een grondige diagnose te stellen. Een goede psychiater zal onderscheid kunnen maken in beide diagnoses. Een diagnose moet wat ons betreft gesteld worden door een deskundige, en zeker niet te snel gesteld worden maar na grondig onderzoek. Opvoeding en omgeving zijn zeker van invloed op je ontwikkeling. Maar door te ontkennen dat er problemen zijn en doormodderen komt die ontwikkeling in gevaar. Een kleine school met goede structuur kan heel goed zijn. Maar volg de ontwikkeling van je kind goed. Er zijn ook gradaties in ADHD. Soms is een goede school en wat aanpassingen in de omgeving voldoende.
      Anne-Miek

      Verwijderen
    2. Euh niet gevaarlijk? Wat is uw kennis in deze over amphitamine? Ik zou niet te hard roepen dat dit niet gevaarlijk is. Laten we het er maar ophouden dat het alles in je lijf een tikkie sneller laat werken. Dus je lijf is ook een tikkie sneller opgebrand.

      Maar dat wil niet zeggen dat het niet helpt. En dat het niet heel prettig kan zijn voor de patiënt en de omgeving.

      Anne-Miek, als je nou je eigen tekst eens terug leest ...Dan zeg je feitelijk niets anders als de schrijfster van het boek! Echter geeft zij aan dat ADHD net eff te vaak als diagnose wordt gegeven.

      Eff voor de duidelijkheid. Ik sta niet perse aan haar kant, maar ook niet aan jullie kant. Ik verbaas me enkel over de emotie die uit dit artikel naar boven komt (als een stuiterballetje zullen we maar zeggen ;-)) Lees het boek (je hoeft het niet te kopen. Jat het gewoon ergens van een torrent-site) en pak er uit wat werkt en laat de rest voor wat het is.

      P.s. Van Borderline wordt beweerd dat dit het verlengde is van een onbehandelde ADHD (met nog een xtra trauma er overheen)

      Verwijderen
  19. Ik zou het boek graag lezen, maar kon het in de boekhandel niet vinden. Vreemd hoor. Ik heb toch echt de hele fantasy plank afgezocht.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Uitstekend boek!!!
    Begrijpelijk dat het zulke felle negatieve reacties oproept maar onvermijdelijk. Voor sommigen zal de waarheid hard klinken en sommigen zullen er voor open staan. Maar dat is nog geen reden om te zwijgen en dat Laura Batstra gelukkig dan ook niet.
    Ze maakt heel helder dat ADHD slechts een beschrijving is en geen verklaring. Als verklaring van druk gedrag is het een honderd procent pseudo-verklaring. Al die mensen die opeens het gevoel krijgen dat 'de puzzelstukjes in elkaar vallen' bij het horen van de 'diagnose'... helaas voor hen, het is de verklaring van het niveau om angst 'bibberitis' te noemen, klinkt best wel wetenschappelijk maar voegt niets toe behalve verwarring.
    Waarmee niet gezegd wil zijn dat druk en bij tijden onhandelbaar gedrag niet heel erg lastig is voor kinderen en hun omgeving maar dit probleem wordt uiteindelijk alleen maar verwarrender door het medisch te labelen. En er amfetamines voor te geven. Dat doe je niet!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. En wat denkt u van autisme? dyslexie? ODD? Allemaal beschrijvingen?
    Mevrouw Batstra ontkent wetenschap. Wel degelijk werken de hersenen van mensen met ADHD anders. Ik ben er van overtuigd dat dit eerdaags ook zichtbaar wordt bijv. met hulp van een scan.
    Het is inderdaad waar dat de puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Mensen kunnen hun moeilijkheden die zij hebben ondervonden begrijpen.
    U noemt bibberitus. Je hebt angst en je hebt angststoornis. Het wordt een stoornis als mensen er erg veel last van hebben. Als mensen bijv. overdreven gaat mijden. Hun dagelijks functioneren wordt beperkt.
    Niet anders is het bij ADHD. In hoeverre en waarmee dat begeleid en behandeld moet worden hangt af van de mate waarin het functioneren wordt beperkt en de kwaliteit van leven omlaag gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Lekker makkelijk weer, geld verdienen over de rug van zieke kinderen door hun ouders precies te vertellen wat ze willen horen ("de dokter heeft het mis!"). Ik kan niet wachten op deel twee: "Dialyse is voor watjes: hoe uw eigen bloed te zuiveren met koffiefilters en een breinaald"

    Zou ze ook een dergelijk boek durven schrijven als ze er zelf onder te lijden krijgt als ze fout zit? Bijvoorbeeld een 'kritisch verhaal' over mensen die zonder medicijnen denken dat ze de Messias zijn en alleen de wereld kunnen redden door alle vrouwelijke schrijvers om zeep te helpen. Kom op Batstra, ik daag je uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Beste meneer/mevrouw Platform,
    De hersenen van mensen met adhd werken niet anders dan die van mensen zonder deze eigenschap. Dat legt mw. Batstra heel duidelijk uit in haar boek. Slecht gemíddeld genomen zie je enige verschillen tussen hele drukke mensen en mensen die wat kalmer van aard zijn. De meeste mensen 'met adhd' hebben net zulke hersenplaatjes als 'gewone' mensen en tal van 'gewone' mensen hebben 'adhd'plaatjes.
    En door ergens het woord 'stoornis' achter te plakken betekent niet dat je meteen met een (hersen)ziekte te maken hebt. Het criterium is zoals U schrijft: hoeveel last heb je er van, of je omgeving. Dat is natuurlijk geen medisch criterium.
    De vergelijking met homosexualiteit dringt zich op. Lang werd dit als een stoornis gezien, en met Swaab in de hand zouden we het nu zelfs een 'hersenziekte' kunnen noemen, hij heeft immers ontdekt dat er ergens in de hersenen van homo's een kwabje iets groter of kleiner is dan bij niet-homo's. Waarmee ik wil zeggen: het ziektebegrip in de psychiatrie is maatschappelijk bepaald. En statische verschillen in plaatjes van de hersenen willen niet zeggen dat je met een ziekte/afwijking te maken hebt. Ik durf te wedden dat je gemiddelde verschillen in hersenplaatjes kunt vinden tussen mensen die van Bach houden en mensen die van heavy metal houden. Welke van die twee is ziek?
    Ik denk de heavy metal-groep, want die veroorzaakt meer overlast.. En ongetwijfeld zullen die metallisten rustiger worden van amfetamines, of alcohol, of noem maar op.
    En ja, inderdaad, afgezien van het ernstige klassieke autisme, de hele trend om alles wat van de hedendaagse norm afwijkt als pdd-nos of weet ik het wat te betitelen is ook pseudowetenschap: beschrijvingen van gedrag, absoluut geen verklaringen!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Mevrouw Batstra legt het mooi uit in haar boek maar er klopt geen hout van. Het gaat er natuurlijk om wat je met een diagnose doet. Het is nu niet mogelijk d.m.v. scans aan te tonen want dat is veel te duur. PDD-NOS is absoluut geen pseudo wetenschap. Door een juiste diagnose kan de juiste hulp en begeleiding ingezet worden. Ik raad je aan de stukken van Alan Ratkinson er eens op na te lezen al betwijfel ik of het bij u tot juiste inzichten zal brengen aangezien u uw oordeel al klaar hebt. Beschrijving van gedrag maakt het niet minder ernstig namelijk

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat er in deze discussie niet om of iets al dan niet als ernstig (of lastig) wordt ervaren maar of je het met goed fatsoen een zíekte mag noemen. En of je erg lastig gedrag met amfetamines moet gaan 'behandelen'! Een 'juiste diagnose' is echt niks anders dan het verhaal wat de 'patiënt' zelf aan de dokter vertelt die het vervolgens adhd of pdd-nos of noem-maar-op noemt. Nogmaals, zo'n benaming voegt niks toe, behalve verwarring: het is een schijnverklaring.
      En juiste hulp kan prima ook zonder een ziekte-etiket geboden worden, ook dat beschrijft mw. Batstra heel duidelijk.
      Verder is er op dit moment niks met scans aan te tonen wat betreft adhd of pdd-nos etc. Dat is geen kwestie van kosten. Nogmaals: er zijn slechts statistische verschillen in scanbeelden op groepsniveau. Een scan bij een individu zegt nu dus niks en hoogstwaarschijnlijk ook in de toekomst niet. Omdat, nogmaals, de meeste mensen 'met adhd' net zulke 'normale' scanbeelden hebben als mensen 'zonder adhd'. En, wederom nogmaals, verschillen in scanbeelden wil ook nog niet zeggen dat je met ziekte of afwijking te maken hebt.
      En kom nu eens met goede tegenargumenten in plaats van te zeggen dat 'er geen hout van klopt' wat mw. Batstra zegt of dat ik mijn oordeel al klaar heb. Mijn argumenten staan hier helder beschreven. Nu die van U graag.

      Verwijderen
  25. Ik heb aan het boek begonnen met een vrij open maar ook sceptische/kritische houding. We mogen namelijk niet zomaar alles geloven van wat iemand schrijft. Vaak als ik op een punt kwam dat ik dacht 'dit klopt niet' kreeg ik er verder in het boek wel een verklarende uitleg voor. Ik heb het boek gisteren volledig uitgelezen en ik concludeer dat ik echt voorstander ben voor haar visie. Mensen die kritisch blijven en dingen in haar boek tegenspreken bewijst in mijn ogen dat de meeste van haar stellingen juist zijn. het is goed om kritisch te zijn, maar wees dan eerst goed ingelicht voor je spreekt.
    uiteraard blijf ik ook met enkele vragen/kritiek zitten, maar we mogen ook niet verwachten dat alles in één boek verwerkt kan worden. Ik kan alleen niet snappen dat er mensen zijn die haar onbaatzuchtigheid en oprechtheid er niet uit kunnen filteren en voet bij stuk houden dat haar uitleg allesbehalve klopt. Het is niet Bastra's bedoeling de hulpverlening te verslechteren maar net te verbeteren; mensen meer samen laten werken en iedereen meer ademruimte geven enz. En het allerbelangrijkste: goed voor onze kinderen te zorgen. Ik snap niet dat iemand dat niet zo interpreteert na het lezen van het boek. Ik vind ook niet dat Bastra beledigend is naar eender wie, integendeel. Ze toont enorm veel begrip voor de gang van zaken, en geeft een eerlijke en realistische mening. ik vermoed dat sommige mensen die er radicaal tegen ingaan, blijven hangen op de punten die voor hen beledigend over komen; zonder nog aandacht te schenken aan het evenwicht dat Bastra biedt in haar schrijven. Zoals iemand anders hier zei: zich laten bepalen door hun emoties. Jammer, het zijn die mensen die alles net houden zoals het is door hun koppigheid. Misschien moeten we een hokje verzinnen voor koppige mensen en ze medicatie geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Het is de stellige uitspraak van het boek die voor opstand zorgt. Haar ideeën zijn mijn inziens niet verkeerd. Ik ben iemand met ADHD en leerkracht. De kinderen die ik heb doorgestuurd voor nader onderzoek zijn allen gediagnosticeerd, die verander je niet met het aanpassen van de omgeving! De diagnose wordt gesteld als er ook echt sprake is van ADHD, laten we daarvan uitgaan. Als ik daar aan moet gaan twijfelen?
    Druk en ongeconcentreerd, dan is het soms voor ouders makkelijker om te zeggen ADHD ipv opvoeding... Maar als een psychiater de diagnose geeft, dan denk ik dat twijfel hierover wel gewaagd is!
    Als de medicatie werkt, super! Help het kind... Help de ouder..l maar blijf scherp!
    Daar is niets mis mee.... Maar als de diagnose er is en er wordt hulp gevraagd, dan laat die bureaucratie van dossiers en bewijs zitten en geef de hulp! Weer door een molen? Dat is wel raar... Het is toch al aangetoond! Ik heb het dan over het rugzakje... Het onderzoek wordt niet voor niets aangevraagd, als het kind geen problemen geeft in de klas of thuis, dan zal men niet zo ver gaan, want geloof me; het is een hele papieren en medische onderzoeksmolen, waar je niet voor je lol doorheen gaat. En dan kan je bij het aanvragen van hulp nog eens door zo'n zelfde molen gaan...l twijfelen zij aan de diagnose door de psychiater?
    Toch wel raar, niet?

    BeantwoordenVerwijderen


  27. if they ever find a cure for normal ill be dead

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Het lijkt er op dat de discussie over ADHD bestaat uit 'believers' versus 'non-believers'. Feit is dat ADHD het etiket was dat in 1990 geplakt werd op de MBD ( minimal brain disfunction / daar vochten toen ook veel ouders voor 'erkenning' van die ziekte!) Met de ontdekking van Ritalin is ADHD geboren... de vereniging Balans hield een 'voorlichtingscampagne' gedurende vele jaren op scholen: 30 % van de schooljeugd zou ADHD moeten hebben,,,
    Vergeten wordt dat de zogenaamd onschuldige Ritalin een harddrug is verwant aan cocaïne... zie dit boek over 'Ritalin medicatie: medische megablunder' geschreven door een ziekenhuisapotheker van een universitaire kliniek, F. Haesbrouck: http://www.bol.com/nl/p/adhd-medicatie/1001004005374349/
    Vroeger had je ook 'drukke kinderen'.. die gewoonweg druk waren, Angela Crott schreef er haar proefschrift over: 'Van hoop des vaderlands tot ADHD-er', zie: http://hetkind.org/2013/04/24/kijken-naar-jongens-door-de-geschiedenis-van-hoop-des-vaderlands-naar-adhd-er/
    Ook aardig is in dit verband dit artikel: http://ncrm.nl/ADHD-in-Nederland-NCRM.pdf waarin ook het verband tussen bepaalde voedingsmiddelen en druk gedrag wordt aangehaald, een kennelijk 'vergeten' feit (met name rode kleurstof in limonades en snoep was 'verdacht' voor druk gedrag!)

    Over de ADHD en de DSM: zie deze video http://www.youtube.com/watch?v=S4UpL_Q2fDU&feature=player_embedded#! bij ca. 1.24, daar kan u direct zien hoe 'ADHD geboren is'!!

    Drs. N.J.M.Mul, arts en non-believer in ADHD, met alle symptomen daar van!

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Tegenwoordig is het m.i. "modern" om je kind een etiketje op te laten plakken. Wanneer je zoon of dochter niet dat diploma haalt wat jij graag zou willen, dan ga je toch gewoon naar de psycholoog voor een labeltje ADD. Op die manier is er een excuus voor een MBO diploma i.p.v. een HAVO of VWO diploma. Kan je natuurlijk ook doen als zoon of dochter voor het eindexamen zakt...tot dan waren er nooit problemen; vreemd!
    Ook met de PDD NOS en Asperger loopt het volgens mij de spuigaten uit. Iedereen in mijn omgeving heeft tegenwoordig wel een zoon of dochter met ASS. Het frappante is dan nog dat ik en ook mijn man en dochter nooit iets is opgevallen bij die personen. Zelf heb ik een zoon met klassiek autisme, dan weet je echt wel waarover je praat en herken ik juist snel ASS. Waar ik mij het meest boos om maak is het feit dat het juist de hype van tegenwoordig is die er voor zorgt dat het met de zorgkosten de pan uit rijst. Want ja, we moeten nu ook een PGB hebben. Kinderoppas, en pa en ma hebben hun handen vrij! Mijn zoon heeft maar twee jaar een minimaal PGB gehad, Ik wilde niet meer. Zwemlessen? Ik ging met hem mee. Uitstapjes? Ik ging met hem mee. Met liefde...
    Het grote probleem door al die opgelopen zorgkosten is dat er straks voor mijn zoon waarschijnlijk geen dagbesteding meer is! Bedankt allemaal!!

    BeantwoordenVerwijderen