Vanochtend heb ik de link geplaatst naar de column van Pieter Hilhorst en mijn reactie daarop. Anna PO heeft in haar blog ook een reactie op dat stuk. Bedankt Anna PO een mooie bijdrage!!
http://www.trouw.nl/tr/nl/4556/Onderwijs/campaign/item/detail/1833025/47136/Hilhorst-als-de-buurman-mijn-CV-ketel-repareert-gaat-ie-pas-echt-stuk.dhtml
woensdag 30 januari 2013
durf te ontzorgen! blog pieter hilhorst Trouw en reactie
In Trouw (sociale vraagstukken) een blog van Pieter Hilhorst getiteld durf te ontzorgen! http://www.trouw.nl/tr/nl/6704/Sociale-Vraagstukken/article/detail/3384380/2013/01/28/Durf-te-ontzorgen.dhtml
In zijn blog stelt Pieter Hilhorst dat opvoeden steeds meer een zaak van de ouders alleen is geworden. Er is geen hulp meer van de omgeving en er worden meer en meer eisen gesteld aan de opvoeding. Er is een toename van diagnoses, Jeugdzorg en Rugzakjes. Met behulp van Eigen Kracht en sociale netwerken maken we niet langer opvoedvragen tot zorgproblemen.
Ho! Een kind met een diagnose ADHD of autisme (ik noem even die twee want daar is het meest om te doen) dat gaat m.i. wel wat verder dan een paar opvoedvragen!
Ik denk dat in deze maatschappij meer diagnoses zijn. Ook iemand met een lichte vorm van ADHD komt tegenwoordig al snel in de problemen. Het is ook niet voor niks dat bijv. depressie of burn-out een steeds vaker gestelde diagnose zijn. Ja er is wel degelijk iets mis met deze maatschappij, enerzijds tolereren we steeds minder wat anders is, de eisen worden in een fors tempo hoger. Anderzijds kunnen ook steeds minder mensen de ratrace bijhouden.
Ik ben het dan ook eens dat de maatschappij moet veranderen. Ik snak bijv. naar meer begrip en solidariteit. Maar dat zie ik nu en met deze regering niet gebeuren.
Laten we om te beginnen accepteren dat er meer diagnoses zijn. Maar ook dat mensen niet voor de lol de psychiatrie in gaan. Er wordt geen onnodige hulp gevraagd en gegeven. En dat kan prima samen met Eigen Kracht. Samenzorg. Een psychiater vertelde me dat hij erg blij is meer te weten over deze mogelijkheid. Hij diagnosticeerd en behandeld, maar ziet ook dat moeder een taalprobleem heeft, dat er een enorme schaamte leeft want taboe, en dat zij soms niet op afspraken verschijnt omdat er gewoon geen geld is voor de bus. Daar kan en mag de psychiater niets aan doen. Maar hij kan deze vrouw wel verwijzen naar Eigen Kracht. In de GGZ is men zich steeds meer bewust dat het een prima aanvulling kan zijn. Over het beste van twee werelden is een verslag gemaakt hier verderop.
Dan: was vroeger werkelijk alles beter? Mijn licht verstandelijk beperkte oom met autisme kreeg op het platteland helemaal geen hulp van de buren destijds. Ja hij hobbelde wat mee en werd als vreemde snoeshaan min of meer geaccepteerd. Maar hij werd ook flink in de maling genomen. Zorgde men toen zo veel beter voor elkaar? Zijn de sociale wetten niet juist ontstaan doordat er te weinig hulp was? Geloven we niet al te graag dat vroeger en dan bij voorkeur op het platte land alles beter was? Vroeger stuurde men de gekken naar een gesticht in het bos. Nu leven ze meer en meer in de maatschappij.Hospitalisatie komt minder voor dan vroeger.
Eigen Kracht is niet bedoeld om de GGZ weg te bezuinigen maar aanvullend. Hoe vroeger een kind de GGZ in kan hoe sneller hij of zij daar weer uit kan. Met minder hulp en begeleiding dan wanneer eerst een crisissituatie was ontstaan. GGZ voorkomt erger.
Er wordt een beeld geschetst van niet capabele ouders die maar naar de GGZ rennen en hun opvoedingsprobleem tot zorgprobleem maken. Tegen deze visie verzet ik mij sterk. Zo zet je ouders ook niet in hun kracht. Dit blog roept reacties op als ouders moeten strenger zijn, meer opvoeden, meer thuis zijn. Ouders gaan naar de GGZ omdat hun kind uitvalt. Op school, met vriendjes, in de familie.
Samenzorg in plaats van zelfzorg. In Eigen Kracht Conferenties worden oplossingen bedacht door het netwerk maar worden vaak ook heel gerichte vragen aan de hulpverlening gesteld (er is onderzoek naar gedaan over het aantal mensen dat ook een beroep doet op hulpverlening, wel vaak minder hulp dan zonder conferentie). Verschil is dat mensen gaan denken waar kan de hulpverlening ons bij helpen, welke zorgvraag heb ik. En kan men dat bieden?
Moet de vraag niet veel meer zijn: hoe voorkomen we dat kinderen uitvallen? Kijk naar het systeem op school. Hoe zorgen we er met elkaar voor dat anders zijn meer geaccepteerd wordt en de goede kanten van een mens met een diagnose niet uit het oog verloren worden?
Door mensen uit hun PGB, uit hun Rugzakje en uit de Jeugdzorg te halen en ze volledig terug te werpen op Eigen Kracht creeer je grote problemen maar daar is o.a. de PVDA blind voor.
In zijn blog stelt Pieter Hilhorst dat opvoeden steeds meer een zaak van de ouders alleen is geworden. Er is geen hulp meer van de omgeving en er worden meer en meer eisen gesteld aan de opvoeding. Er is een toename van diagnoses, Jeugdzorg en Rugzakjes. Met behulp van Eigen Kracht en sociale netwerken maken we niet langer opvoedvragen tot zorgproblemen.
Ho! Een kind met een diagnose ADHD of autisme (ik noem even die twee want daar is het meest om te doen) dat gaat m.i. wel wat verder dan een paar opvoedvragen!
Ik denk dat in deze maatschappij meer diagnoses zijn. Ook iemand met een lichte vorm van ADHD komt tegenwoordig al snel in de problemen. Het is ook niet voor niks dat bijv. depressie of burn-out een steeds vaker gestelde diagnose zijn. Ja er is wel degelijk iets mis met deze maatschappij, enerzijds tolereren we steeds minder wat anders is, de eisen worden in een fors tempo hoger. Anderzijds kunnen ook steeds minder mensen de ratrace bijhouden.
Ik ben het dan ook eens dat de maatschappij moet veranderen. Ik snak bijv. naar meer begrip en solidariteit. Maar dat zie ik nu en met deze regering niet gebeuren.
Laten we om te beginnen accepteren dat er meer diagnoses zijn. Maar ook dat mensen niet voor de lol de psychiatrie in gaan. Er wordt geen onnodige hulp gevraagd en gegeven. En dat kan prima samen met Eigen Kracht. Samenzorg. Een psychiater vertelde me dat hij erg blij is meer te weten over deze mogelijkheid. Hij diagnosticeerd en behandeld, maar ziet ook dat moeder een taalprobleem heeft, dat er een enorme schaamte leeft want taboe, en dat zij soms niet op afspraken verschijnt omdat er gewoon geen geld is voor de bus. Daar kan en mag de psychiater niets aan doen. Maar hij kan deze vrouw wel verwijzen naar Eigen Kracht. In de GGZ is men zich steeds meer bewust dat het een prima aanvulling kan zijn. Over het beste van twee werelden is een verslag gemaakt hier verderop.
Dan: was vroeger werkelijk alles beter? Mijn licht verstandelijk beperkte oom met autisme kreeg op het platteland helemaal geen hulp van de buren destijds. Ja hij hobbelde wat mee en werd als vreemde snoeshaan min of meer geaccepteerd. Maar hij werd ook flink in de maling genomen. Zorgde men toen zo veel beter voor elkaar? Zijn de sociale wetten niet juist ontstaan doordat er te weinig hulp was? Geloven we niet al te graag dat vroeger en dan bij voorkeur op het platte land alles beter was? Vroeger stuurde men de gekken naar een gesticht in het bos. Nu leven ze meer en meer in de maatschappij.Hospitalisatie komt minder voor dan vroeger.
Eigen Kracht is niet bedoeld om de GGZ weg te bezuinigen maar aanvullend. Hoe vroeger een kind de GGZ in kan hoe sneller hij of zij daar weer uit kan. Met minder hulp en begeleiding dan wanneer eerst een crisissituatie was ontstaan. GGZ voorkomt erger.
Er wordt een beeld geschetst van niet capabele ouders die maar naar de GGZ rennen en hun opvoedingsprobleem tot zorgprobleem maken. Tegen deze visie verzet ik mij sterk. Zo zet je ouders ook niet in hun kracht. Dit blog roept reacties op als ouders moeten strenger zijn, meer opvoeden, meer thuis zijn. Ouders gaan naar de GGZ omdat hun kind uitvalt. Op school, met vriendjes, in de familie.
Samenzorg in plaats van zelfzorg. In Eigen Kracht Conferenties worden oplossingen bedacht door het netwerk maar worden vaak ook heel gerichte vragen aan de hulpverlening gesteld (er is onderzoek naar gedaan over het aantal mensen dat ook een beroep doet op hulpverlening, wel vaak minder hulp dan zonder conferentie). Verschil is dat mensen gaan denken waar kan de hulpverlening ons bij helpen, welke zorgvraag heb ik. En kan men dat bieden?
Moet de vraag niet veel meer zijn: hoe voorkomen we dat kinderen uitvallen? Kijk naar het systeem op school. Hoe zorgen we er met elkaar voor dat anders zijn meer geaccepteerd wordt en de goede kanten van een mens met een diagnose niet uit het oog verloren worden?
Door mensen uit hun PGB, uit hun Rugzakje en uit de Jeugdzorg te halen en ze volledig terug te werpen op Eigen Kracht creeer je grote problemen maar daar is o.a. de PVDA blind voor.
dinsdag 29 januari 2013
blog ggz laat zich horen Generaal en haar voetsoldaten
Uitstekende reactie op het rapport CVZ van Alon Ralston op de GGZ laat zich horen http://ggzlaatzichhoren.wordpress.com/2013/01/28/de-generaal-en-haar-voetsoldaten/#comment-66
verslag het beste van twee werelden eigen kracht en ggz
Het beste van twee werelden Eigen Kracht en GGZ
Conferentie 28 januari 2013 Curium Oegstgeest
Robert Vermeiren
Doelbewust zijn mensen uit verschillende geledingen
uitgenodigd, behandelaren, clientenvertegenwoordigers en beleidsmakers. Vanochtend
was Loes Ypma PVDA (primair en speciaal onderwijs, passend onderwijs,
Jeugdzorg) aanwezig. Zij had graag aanwezig willen zijn maar is verhinderd
vanwege een debat. Er zal aan haar terug gerapporteerd worden want zij is zeer geïnteresseerd.
Aanvankelijk was Robert erg kritisch ten opzichte van Eigen
Kracht. Hoe kun je ouders loslaten en zeggen doe het maar zelf? Robert leerde
Miek kennen van het gedoe over ADHD via blogs en columns over en weer, Platform
Verontruste Ouders en We Bouwen Samen. Hij was verbaasd te horen dat Miek Eigen
Kracht coördinator was.
Via Miek kwam Robert in contact met Rob van Pagee en hij
werd geraakt door het ware verhaal.
Agaath Koudstaal (ontwikkelings- en
persoonlijkheidsstoornissen) gaat in op de vraag wat Curium er eigenlijk aan
doet. Omgaan met agressie: hoe kunnen we Eigen Kracht beter gebruiken?
Het is een onderdeel van de transitie, de inhoudelijke verandering
jeugdzorg GGZ.
Robert volgde het afscheidssymposium van Micha de Winter via
twitter (Milou van Hintum). Het versterken van de omgeving is een mooi idee.
Maar is Eigen Kracht de totale oplossing?
Hoe kunnen we Eigen Kracht introduceren in ons eigen
hulpverleningssysteem, bijv. binnen Bureau Jeugdzorg. Hoe kunnen we Eigen
Kracht en een andere vorm van hulpverlening aan elkaar aanpassen en vormgeven?
Wat kan het beleid hierin doen?
Rob van Pagee Eigen Kracht.
Eerst de leefwereld. Verander de volgorde in de zorg en
hulpverlening, Eigen Kracht en de GGZ. Landelijke eigen kracht centrales is het
meest ideale. Not for profit met een missie. Toen Rob in 2000 over Eigen Kracht
hoorde vond hij het een beetje soft klinken. Tegenwoordig gonst het door het
hele land heen en staat het in gemeentelijke nota’s. Er hangt een geur omheen
dat het goedkoper is. Het is een doorleefd besef dat mensen altijd een eigen
kring hebben (Jos van der Lens 2011). De ontwikkeling van de verzorgingsstaat
betreft niet jezelf. Je gaat met eigen naasten in een kring aan de slag. De
kracht van deze kring is als een motor. De individuele samenleving is niet
waar.
Maar…de motor kan uitslaan, lijkt soms niet aanwezig, hij
pruttelt slechts of slaat weer af. Maar iedereen heeft een eigen kring, de
motor is wel aanwezig. Hoe krijg je de motor weer aan de praat. Er blijken
onvermoede krachten aanwezig.
De inspiratie komt uit Nieuw Zeeland. Een op burgerkrachten gebaseerde
procedure om families te beschermen tegen inbreuk makende interacties van de
overheid en derden (systeem dekonaliriseren). Groupconferences: als er iets is
mag de overheid niet als eerste ingrijpen maar burgers met hun eigen kring.
Hiermee wordt het stelsel omgekeerd. Het is vanuit rechten door juristen
bedacht. Geen hulpverleningsmodel maar het recht veranderen. Een conflict is
het eigendom van de burger. Overheid en professionals werken met een andere
mindset. De leefwereld komt centraal te staan. Problemen overnemen is ook
afpakken.
Bij ons komt een aanvraag binnen en een onafhankelijke coördinator
gaat voorbereiden. Een conferentie bestaat uit 1. Delen van informatie (evt.
wordt hier een kader in gesteld) 2. Besloten gedeelte tijd van familie en
netwerk 3. Overeenstemming en afspraken maken. De coördinator maakt een plan en
er komt een evaluatie.
Een bekende vraag is bijv. waar kan dit kind veilig
opgroeien? De informatie kan komen van hulpverlening, scholen, jeugdzorg,
therapeuten en wordt gedeeld met de familie en het netwerk.
Kader: de overheid kan aan zeggenschap van burgers over hun
eigen leven randvoorwaarden stellen. Hoe meer vertrouwen de hulpverlening heeft
hoe minder kaders de familie nodig heeft. Vaak hebben hulpverleners en familie
dezelfde ideeën over kaders.
Het maakt niet uit over welke conflicten of kwesties het
gaat of welke mensen wel of niet. Het gaat niet over hoe de directe kring van
mensen rond het probleem aangesproken wordt. De familie maakt het plan zonder
enige inbreng.
De veerkracht in de samenleving wordt geactiveerd. Men leert
van het gevraagde in plaats van aanbieden van het bestaande. Men gaat uit van
het netwerk en het mobiliseren daarvan. Dit vergt ook een andere afrekening van
professionals, niet meer op het aantal interventies maar op de veerkracht in de
samenleving.
De zorgpunten nemen sneller af. Plaatsingen duren korter en
vaker dichterbij (bijv. eigen familie). De zorgconsumptie neemt af en de regie
wordt meer bij de familie gelegd. Er is toename van cohesie; na 9 maanden nog
waarneembaar. Het is kostenbesparend.
Opbrengsten voor de burger: er is meer steun uit eigen kring
en meer opvang in eigen kring. Er is een integraal plan. Er is een snelle
verbetering van de situatie. Een snelle afname van zorgpunten en er is eerder
veiligheid. Het probleem blijft bij de eigenaar (de burger) en men heeft de
regie in eigen hand.
Opbrengsten overheid/organisaties. Burgers die
verantwoordelijkheid nemen. Toename van de sociale cohesie. Professionals
worden minder belast zonder een oneigenlijke last op de schouders. De regie
ligt bij de burger. Er is een betere samenwerking tussen hulpaanbieders. Er
wordt efficiënter gebruik gemaakt van middelen. Het scheelt 21.000 per kind
(Jeugdzorg Amsterdam)
Het gaat verder dan Jeugdzorg. Er is herstel in een groep
buurt en wijk. Het kan ook dienen voor kwesties op school. Conflicten tussen
dader en slachtoffer nemen af. Het wordt ook ingezet bij dreigende
uithuiszetting (Eigen Haard). Er kan een plan van aanpak bij huiselijk geweld
gemaakt worden. Scholieren worden binnenboord gehouden. Het risico van obesitas
kan tegengegaan worden, tijdens en na een echtscheiding ingezet worden,
werkzoekenden, BOPZ. Het stelt ouder(s) in staat om binnen zes weken een plan
van aanpak op te stellen of een bestaand plan aan te passen.
Cornelie de Mare-Tak verteld over haar werk als regiomanager,
specifiek voor de situatie in Zuid-Holland. Zij begeleid coördinatoren en
belegd regio-overleggen met de coördinatoren. Zij bespreekt met de coördinator
hoe een conferentie aan te pakken, de te volgen stappen en geeft tijdens het
hele proces feedback.
Miek Wijnbergen is zelf moeder van twee kinderen met
autisme, oudste ook ADHD, en een licht verstandelijke beperking. Zij heeft
altijd ook hun vragen als ouders aan de hulpverlening voorgelegd. Waar vonden
zij dat hulp bij nodig was. In haar vrijwilligerswerk voor de NVA en Balans
werd zij gevraagd informatie te geven over licht verstandelijke beperking en
ADHD in het eerste deel van een conferentie. Zij raakte daardoor enthousiast
over het idee van Eigen Kracht. Dat had zij destijds ook willen hebben. Als een
vriendin bijv. destijds had voorgesteld eens in de twee weken een dolle avond
te maken dan was dat zeer welkom geweest.
Een casus uit eigen ervaring.
De conferentie moest gehouden worden van Bureau Jeugdzorg.
Het betreft een moeder van 5 jonge kinderen. Eerst moest het vertrouwen van de
moeder gewonnen worden. Vaak zien mensen je eerst als hulpverlener en moet je
duidelijk maken dat je dat niet bent. Het gaat om hun plan hun oplossingen. Een
coördinator is onafhankelijk en neutraal. Er wordt niet gereageerd op
uitspraken van de hulpverlener maar ook niet op die van ouders (ze zijn er
nooit als je ze nodig hebt of ze luisteren niet).
Via het spelen met de kinderen werd het vertrouwen van
moeder gewonnen. Ook vond ze het belangrijk hoe haar netwerk tegenover mij en
het idee van Eigen Kracht stond. We hebben op een middag de vragen met elkaar
doorgesproken.
De twee oudste kinderen (broers) zijn uit huis geplaatst. De
zorg gaat o.a. over de overige drie kinderen.
De oudste lijkt problemen te hebben op het gebied van ADHD
en reageert soms agressief. De eennaoudste zoon die uit huis geplaatst is woont
bij een vriendin aan de andere kant van het land. Hij uit zich heel moeilijk en
verwerkt alles in zichzelf.
De kinderen zijn af en toe bij vader als hij in Nederland is
(is veel op vakantie). De ouders zijn gescheiden en er is regelmatig
onenigheid. Zij communiceren via de rechtbank.
Er zijn duidelijke afspraken nodig over de bezoekregeling
zowel naar vader toe als de kinderen onderling.
Moeder lijkt de ene keer prima te begrijpen wat de kinderen
nodig hebben en waar de problemen liggen. Een andere keer snapt zij niet waar
de hulpverlening zich druk om maakt en waarom er zorgen zijn over de
ontwikkeling van de kinderen. Zowel de vader als de moeder vinden het heel
belangrijk dat de kinderen goed presteren en vragen soms teveel van de
kinderen.
Het lijkt erop dat moeder regelmatig overvraagd wordt en zij
reageert dit dan af op de kinderen.
Er zijn een paar betrokken vrienden. Zij worden door de
informatie geconfronteerd. Zij wisten niet goed wat er speelde.
Zus van moeder heeft een samengesteld gezin maar wil wat bijdragen.
De eennaoudste zoon kan altijd bij haar terecht en kan altijd bellen. Hij kan
komen logeren op data die zij zal aangeven.
Opa en oma zijn vooral gericht op de twee oudste kinderen.
Met name oma wil graag wat betekenen maar communiceert niet altijd goed met
moeder dus er zijn duidelijke afspraken op papier nodig. Moeder reageert
wisselend, de ene keer valt er goed met haar te praten en de andere keer is zij
bozig. Opa houdt zich op de vlakte.
De vader van moeder, andere opa, wil ook graag meedenken maar
er leeft boosheid over de vader van de kinderen.
In de voorbereiding van de conferentie blijkt het laatste
kind niet een kind van vader te zijn. Betrokkenen uiten zich hierover maar
uiteindelijk blijkt dat iedereen vindt dat het contact met vader moet blijven
en er duidelijke afspraken over nodig zijn. In de conferentie kan iedereen zijn
of haar gevoelens hierover uiten.
Vader wil niet meedoen maar heeft wel antwoord gegeven op de
vragen en aangegeven dat hij wil meewerken aan een bezoekregeling.
Haaks daarop besluiten ouders hierover een rechtszaak te
beginnen. Dit hebben wij verder laten rusten.
In een andere rechtszaak wordt de OTS verlengd van de oudste
twee jongens en moet in een Eigen Kracht Conferentie duidelijkheid komen over
de overige drie kinderen.
Oudste zoon komt in een observatiegroep (diagnostiek) en zal
behandeling krijgen. In de weekenden is hij bij opa en oma en op woensdagmiddag
gaat hij naar moeder.
Het pleeggezin wordt voor de eennaoudste verlengd. Vrienden
helpen bij het vervoer zodat het contact met de drie overige kinderen en de
oudste broer gegarandeerd is.
Moeder krijgt een persoonlijkheidsonderzoek (dit stond naast
de bezoekregeling in het kader van Bureau Jeugdzorg) bij een erkende van
tevoren goedgekeurde psychiater. Zij staat open voor begeleiding en
behandeling.
De oudste twee jongens gaan op vakantie met opa en oma.
Er is een persoon op school waar de een na oudste terecht
kan. Er zullen regelmatig gesprekken plaatsvinden.
De drie jongsten krijgen alle drie een vertrouwenspersoon.
Deze personen ondersteunen moeder in de opvang van de kinderen, halen en
brengen naar clubjes e.d.
Een persoon coördineert de opvang per week. Deze persoon
heeft wekelijks contact zowel met moeder als de overige drie kinderen. Nagegaan
wordt welke ondersteuning wanneer nodig is.
Aan de hand van de casus worden veel vragen gesteld en
beantwoord door Rob van Pagee, Cornelie de Mare-Tak en Miek Wijnbergen.
Kirsten van Gink – Niet gewelddadig verzet
It takes a village to raise a child
Non Violent Restistance – NVR
Ouders van Sam, 14 jaar (PDD-NOS).
Zij melden zich opnieuw aan bij de polikliniek want ze
zitten met hun handen in het haar met hun zoon. Hij is weg zonder dat ze weten
waar hij is, hij rookt wat de ouders absoluut niet willen, en hij is betrokken
bij vechtpartijen. Regelmatig staat de politie voor de deur. De ouders hebben
al van alles geprobeerd. Er heeft behandeling plaatsgevonden, psycho-educatie
en ouderbegeleiding maar als snel ontstonden weer problemen. Ouders voelen een
enorme schaamte en voelen zich incompetent.
Ouders raken steeds meer geïsoleerd. Moeder probeert Sam te
overtuigen. Vader is meer van de harde aanpak wat moeder weer probeert te
sussen. Ze zitten onderling niet op een lijn.
NVR voor wie? Gezinnen waarbij sprake is van een patroon van
gewelddadig gedrag of sterk afwijkend patroon. Hoe zorg je dat de ouder
betrokken is en zich kan inleven in het kind. Er wordt openheid nagestreefd.
Noem het beestje bij de naam. Hoe kun je ondersteunen? Leren de-escaleren.
Uiteindelijk samenwerken en grenzen aangeven.
Het doel is van onmacht naar kracht te komen. Ouders worden
in hun kracht gezet. Door het zelfvertrouwen komt er weer regie over de
opvoeding en het leven. Je kunt mensen niet vertellen wat er aan de hand is.
Ouders zijn bang voor een oordeel (geen goede ouders te zijn). Als het dan
uiteindelijk aan de buurvrouw wordt verteld wil die heel graag helpen. Er wordt
aan de ouders uitleg gegeven over het belang van transparantie en openheid. Er
wordt steun gezocht en het netwerk wordt vergroot. En welke hulp van anderen is
nodig? De ouderlijke aanwezigheid wordt vergroot. Geleerd wordt om prioriteiten
te stellen. Als ouder de regie leren houden. Geleerd wordt een duidelijke
stellingname te maken aangaande onacceptabel gedrag van het kind. Maar ook het
verzoenen.
NVR en het vergroten van Eigen Kracht. Inzetten in het eigen
netwerk is fundamenteel. Ouders bepalen zelf tegen welk gedrag ze zich willen
verzetten en welke hulp ze nodig hebben.
Door de opzet van de cursus wordt het eigen netwerk groter
en hebben ouders meer vertrouwen in de toekomst. Er is een stuk minder ruzie.
Er is meer ruimte om echt te praten over wat nodig is. Sam staat meer open voor
ondersteuning en kan overleggen met zijn ouders. Er wordt meer ruimte gecreëerd
voor andere zorg (psychiatrie) en deze te laten lukken. Er gaat minder tijd
verloren aan strijd.
Er worden ook teams getraind zoals een semi residentiële
afdeling waar ook een stukje ouderlijk gezag wordt gegeven. Op de werkvloer
wordt men soms ook moedeloos van gedragsproblemen. Bij de aanmelding moet
duidelijk zijn dat dit iets is wat we samen gaan doen. Ouders worden constant
betrokken en het netwerk wordt ingeschakeld. Ouders willen graag uitrusten na
aanmelding (begrijpelijk). Ookal kun je zelf niet wie kan dan wel komen? Ouders
raken geïnteresseerd en op de groep en in thuisbegeleiding. De groepstraining
is tien keer elke week. NVR is juist voor ouders, er komt meer interactie met
hun kind. Het kind ziet het probleem niet of wil niks. Pas na het doorlopen van
het traject wordt gekeken naar de mogelijkheden bij het kind. Ouders leren
tools. Je moet niet voor de ander denken. Dit gebeurt-dit kan niet-wat voor
oplossing heb jij (het kind).
Agaath Koudstaal (zorgprogramma persoonlijkheidsstoornissen)
Poliklinisch en (dag)kliniek behandeling voor jongeren 12-20
jaar met (trekken van) persoonlijkheidsstoornis
Veranderen doe je niet alleen Eigen Kracht in de GGZ
De jongere ervaart zichzelf als moeilijk en heeft weinig
vertrouwen. Waar zit de Eigen Kracht? Bereik je met gedrag wat je zou willen?
Er is gestart met ouderavonden, sinds twee jaar
netwerkavonden.
Belangrijk is de kring te vergroten. Hoe mobiliseer je meer
krachten om de jongere en ouders heen? Er is steeds meer behoefte om de kracht
van het netwerk beter te verbinden met behandeldoelen. De jongere en de
omgeving hebben intense emoties en heftige reacties. De oplossing wordt het
probleem. De jongeren geven veel kleur maar de afstemming is vaak lastig. De
oplossing is snijden (zichzelf beschadigen). Als ouders geen eisen stellen
wordt het stressniveau lager.
We moeten niet als eerste aan een Eigen Kracht Conferentie
denken. De kluwen van problemen moet uit elkaar getrokken worden.
Dirk is 18 jaar en is aangemeld vanwege depressieve
klachten. Hij heeft sterk vermijdend gedrag evenals zijn vader. Beiden
gebruiken drank om zich wat losser te voelen. Moeder is veel in het buitenland
bij familie. De stemming klaart tijdens de opname goed op maar het lukt niet om
een sociaal leven thuis op te bouwen. Er volgt een conferentie. Vader blijkt
veel minder passief dan gedacht en schakelt broers en nichtjes in.
Kelly is 17 en haar ouders zijn gescheiden. Zij heeft
grensoverschrijdende seksuele ervaringen gehad. Van jongs af aan zijn er
heftige emotionele reacties. Haar ouders steunen door te pogen spanning te
vermijden. Er is gering zelfvertrouwen. Het meisje vraagt zeer indirect om
hulp. Het wisselt tussen sterk ik wil dood/neem het over/niks aan de
hand/bemoei je er niet mee. In een conferentie wordt een plan voor de toekomst
gemaakt. Er is een systeemtherapeut en een toekomstige woonplek gevonden.
Ouderbegeleiding en systeemtherapie. Wanneer zet je het in,
waar in het proces. Hoe geven we jongeren zoveel mogelijk regie. Waarop zijn behandelaars
sturend en wanneer zijn de oplossingen van het netwerk leidend? Wie doet het en
hoe wordt ruimte gemaakt? Er moet goed contact met de familie zijn en geen
contra-indicaties. Wat is het doel?
Na de pauze gaan we in zes groepjes uiteen praten over:
1.
Waar liggen er kansen voor het integreren van
Eigen Kracht en GGZ? Beschrijf waarom of enkele voorbeelden
2.
Wat zijn de (huidige) belemmeringen?
3.
Hoe kunnen beleidsmakers kansen faciliteren?
Er vindt een actuele verandering in de GGZ plaats. We moeten
de verantwoordelijkheden meer bij ouders en jongeren leggen.
Sinds twee jaar is receptioniste manager psychiater iedereen
in een model van besef wat jij doet heeft effect op de ander. We moeten gebruik
maken van de verantwoordelijkheden van ouders en jongeren hierin. Belemmeringen
kunnen zijn cultuur en actuele veranderingen in de GGZ. Voor sommigen is het
een oplossing maar dan met een andere financiering. Men moet met elkaar willen.
Centraal moet komen te staan hoe we met elkaar omgaan. Ouders zijn meer
maatschappelijk betrokken (opvoedingsdebat).
Ouders en jongeren moeten overeind gehouden worden. Door het
netwerk te betrekken stimuleer je automatisch eigen kracht. De jongeren zijn
kwetsbaar. In het voorstadium kun je daarin binnen het netwerk uitleg aan
geven, dat werkt ondersteunend er ontstaat meer begrip. We hebben een
hulpverlenersbril en willen zelf het voorwerk verrichten (valkuil). Hoe zit
het, met elkaar van gedachten wisselen, misschien vergeten we basale dingen.
Er moet ruimte zijn om richtlijnen te geven. We mogen deze
stap niet overslaan. Niet bij de aanmelding een conferentie overwegen. Wij gaan
aan de slag. Eerdere hulp heeft niet gewerkt. Er moet geinventiseerd worden in
nieuwe hulp: het netwerk met elkaar om stappen te nemen. De vraag naar
hulpverlening en je krijgt alles op je
bordje. We moeten mensen niet het bos insturen, kom terug en verder kijken. Als
de huidige hulpverlening denkt over doorverwijzen en er komen nieuwe
hulpverleners (en een Eigen Kracht Conferentie overslaan). Als GGZ een opname
niet overneemt kan een Eigen Kracht Conferentie georganiseerd worden. Maar het
kan ook andersom ook na de opname kan een conferentie georganiseerd worden. Of
helemaal aan het begin, welke richting gaat het uit? Het moet ook serieus
genomen worden. De hulpverlening moet een centrale rol hebben. Wie zijn wij om
te beslissen? Hoe laat je eigen kracht zijn zonder overnemen van de
hulpverlening? Soms is het ook goed even te laten mislukken even met de neus
tegen de deur.
Een professional zou dit ook goed kunnen. Je gaat niet eerst
ouders vaardiger maken en vervolgens Eigen Kracht inzetten. Een cultuuromslag
is ook een kans. Je bent minder behandelaar (doet zoals hij doet). Het wordt
een lastige klus dat om te vormen. Er zijn verschillende culturen. Het is veel efficiënter de GGZ behandeling
een groter onderdeel van het plan te laten zijn. We moeten op behandeling
inzetten. Een groot deel van de GGZ
bestaat uit enkelvoudige problematiek.
Op de leefomgeving gericht is niet zo gewoon. Bij een brede problematiek
is het zinvol. Het onderwijs is belangrijk. Gebruik het bij gezinnen die
aangeven waar het mis gaat. Een belemmering is de DBC cultuur. Een andere
bekostiging is beter passend.
Het moet geen semi-vrijheid zijn (ouders het idee geven het
in de hand te hebben en dreigen dat het uit handen genomen wordt). Ouders
hebben het gevoel de controle kwijt te raken. De zorg moet veel meer in vaste
lijnen, sneller in en uit terwijl de zorg doorgaat. Het lijkt wel alsof er
verschillende talen zijn, we moeten elkaars taal gaan praten. Met elkaar en
naast elkaar.
Er is prestatiebekostiging. Het oorspronkelijke idee van
DBC. Betalen voor wat je doet en verantwoord waarvoor je geld hebt gevraagd.
Beleidsmakers gaan rigide met de afspraken om.
Er zijn grote kansen voor kind en jeugd. De hele GGZ, het
hele systeem heeft een probleem. We kunnen meer bij onze taak diagnostiek en
behandeling blijven. Als er zorgen zijn op school etc. leg je met Eigen Kracht
terug. Het is niet een heilig model. Maar het is o.k. om van eigen kracht uit
te gaan. Diagnostiek en behandeling zijn goed daar zijn we goed in en dat
blijven we doen. Er zijn verschillende ontwikkelingen en verschillende
werkrelaties onder de psychiatrie (verschil 6 of 16) De geschiedenis van de
GGZ, problemen in de samenwerking en kostenpartners. Wie doet de nazorg? Hoezo
nazorg? Gewoon zorg!
Er is een wisselend perspectief. Het idee over
verwaarlozing, protocol mishandeling, verandering. Thirst things thirst. Niet
als eerste Eigen Kracht.
Ga voor de herstelvisie, systeemvisie, Eigen Kracht, Een
gezin een plan. Het is lastig werken met een gezin een plan. We moeten elkaar
vinden in eigen visie. Er is een mindset nodig om in eigen kracht te denken.
Mensen moeten minder geïsoleerd worden, er is een hele kring nodig. Systeem
denken en handelen. Vroeger waren mensen
gehospitaliseerd in een instelling, later zijn velen eruit gekomen. Veel mensen
komen hier om hulp. Belemmeringen zijn verschillende financieringsstromen, de
bekostigingsstroom. Het kan moeilijk zijn je ellende in een kring te delen en
het kan moeilijk zijn een kring bij elkaar te krijgen. Hoe krijg je het van aanbod
gestuurd naar vraag gestuurd. Een hulpverleningsmethodiek, eigenaarschap bij cliënten
en het overnemen van regie. Er is wantrouwen wat kan GGZ wel/niet doen. Niet
alleen gezondheid maar ook schulden zien. Ouders vertellen wel je zit niet met
privacywet. Waarom wel of niet? Hoe en wanneer hoe breed en hoe snel.
Psycho-educatie is belangrijk. Er moet opgeleid en geïnstrueerd worden.
8 maart komt er een vervolg in Boerhaave (1 gezin 1 plan,
transformatie en transitieproces). Trust the proces! Casuïstiek is een goede
manier om te ontdekken wat kan.
En hiermee sluiten we een inspirerende middag af en gaan aan
de borrel
zondag 27 januari 2013
radio interview Veronica dj Patrick Kicken met suzan en angelique
Op We Bouwen Samen (voor een positieve beeldvorming ADHD) een link naar een uitstekend interview van dj Patrick Kicken met Suzan en Angelique over ADHD en de glossy http://www.we-bouwen-samen.nl/nieuws.html
zaterdag 26 januari 2013
is het onderscheid tussen stoornis en klacht te maken?
In de Volkskrant een uitstekend opiniestuk over de vraag of het onderscheid tussen stoornis en klacht wel te maken is http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3383713/2013/01/26/Het-onderscheid-tussen-levensprobleem-en-echte-stoornis-is-nooit-keihard-te-maken.dhtml
donderdag 24 januari 2013
autisme een levenlang
In het rapport van CVZ lees ik tot mijn verbazing dat autisme binnen de GGZ binnen een jaar gestabiliseerd moet worden en dat men daarna kan terugvallen op de gemeente voor hulp en begeleiding. Vergeten wordt erbij te zeggen dat gemeenten te maken krijgen met zware bezuinigingen. Buiten dat vermoed ik bij gemeenten niet echt veel kennis en expertise op het gebied van autisme. Ik ben namelijk wel eens in contact geweest met mijn gemeente, Diemen.
Autisme heb je je levenlang. Was het maar zo dat het binnen een jaar gestabiliseerd kan worden. Dat zou voor veel ouders een enorme geruststelling zijn. De praktijk is anders. En nee ik zeg niet dat de begeleiding voor volwassenen optimaal is. Onlangs heb ik nog contact gehad met Leo Kanner over hulp en begeleiding bij communicatie. Want op het gebied van communicatie hoop ik nog wat te kunnen leren. Dat is namelijk een grote valkuil waarbij ik regelmatig mijn neus stoot. Ik bijt me vast in onderwerpen en zie de dingen zwart wit waardoor ik het contact kwijtraak en aan de andere kant niet echt goed duidelijk kan maken hoe ik me voel en wat mijn issue is. Het is echt heel vermoeiend. Communicatie is voor mij vaak ondoorzichtig. Maar begeleiding daarbij, op maat, nee dat gaat niet. Ik kan wel deelnemen aan een algemene cursus waarbij het onderwerp wellicht aan bod zal komen. Ja mijn hoela dat is me te vaag. En waarschijnlijk weet ik het meeste wel want ik weet ondertussen een boel over autisme.
Een levenlang autisme. Er zijn goede perioden waarin het inderdaad een stabiel aanzien heeft. Dat is maar schijn want elke verandering, elke onverwachte gebeurtenis, kan de boel weer doen oplaaien. Star, boosheid, huilbuien, drinken, weglopen, krijsen, vechtpartijen we hebben het allemaal voorbij zien komen door overmatige overprikkeling niet meer in staat redelijk te functioneren. We hebben twee zonen met autisme, mijn vader en broer hebben het en zelf ben ik ook behept. Het is altijd op de achtergrond aanwezig en soms erg op de voorgrond.
Bij elke wijziging in het leven (en dat zijn er verdorie veel) laait het op. Het begint al met een vreemde kraamverzorgster. Een nieuw bed. Een verloren speen of knuffel. De peuterschool met andere kindjes die allemaal onvoorspelbaar reageren en een peuterjuf die het fruithapje uitstelt omdat ze zo leuk aan het knutselen zijn. Een verjaardagsmuts op je hoofd. Verkleed met carnaval. En dan die leuke uitstapjes. De kleuterschool of zoals bij ons het medisch kleuter dagverblijf. Naar het ziekenhuis met allemaal verschillende praatdokters. Je prikjes. Sinterklaas. Kerst. Logeren. Met de trein. Al die eerstekeren....Willen voetballen terwijl het onweert. Boodschappen doen met al die prikkels om je heen. Je wilt tegen al die benen aanschoppen. Het busje. Het busje wat te laat komt. Het busje wat een andere route moet rijden want er is een nieuw kindje. Een juf die zwanger wordt. Nog meer praatdokters. Dagbehandeling. Nieuwe leidsters en een leider. Medicatie. Medicatie vergeten. Nieuwe medicatie. Speciaal basisonderwijs. Nieuwe roosters. Studiedag. Vakanties. Weer een nieuwe juf. Een nieuw gebouw. Ongelukjes. Ziekenhuis. Operatie. Toetsen. Cito. Weer een nieuwe school. Weer andere kinderen. Weer andere meesters en juffen elk uur een andere. Agenda. Reizen. Een trein die niet rijd.. Wat wil je later doen? Toekomst??!! Ambulante begeleiding. Psycholoog. Psychiater. Leerdoelen. Rugzakje. Logeeropvang. Andere logeeropvang. Reizen. Vakantieopvang. Bungalow. Andere kinderen andere leiding andere omgeving. Andere school. Studiekeuze. Weer andere kinderen en docenten. Uniform. Stage. Examens. Bijbaantje. Ander bijbaantje. Voetbal. Ander team andere jongens andere leiding. Afgelastingen. Ook weer sinterklaas. Studiekeuze. Werk. Begeleid wonen. En straks??
En dit is nog maar een zeer minimale weergave van alle veranderingen. Waar steeds begeleiding bij nodig is hetzij professioneel hetzij mantelzorg. Mantelzorg wat niet makkelijker wordt aangezien de veranderingen in het PGB. Zorgen over de toekomst soms op de voorgrond dan weer op de achtergrond.
Er zijn ook zorgen die naar mijn idee onnodig zouden moeten zijn. Ik wil zeker weten dat ik mijn kinderen een goede toekomst kan bieden. En natuurlijk zal ik er zijn zo lang ik kan, meer op de achtergrond maar als het moet op de voorgrond. Ik zal voor jullie blijven vechten als het moet dat is een zekerheidje. Maar hoe zal de zorg en begeleiding er straks uitzien? Op welke begeleiding kan ik bij de gemeente rekenen? Zal mijn jongste straks ook begeleid kunnen wonen bij een kleinschalige woonvoorziening? Hoe zal het gaan met werk?
We moeten meer mantelzorgen. Meer gebruik maken van ons netwerk (welk netwerk iedereen werkt en heeft eigen sores). Mantelzorgen zit me in het bloed maar waar zijn de fasciliteiten? Waarom geen goed solide PGB zodat we eigen regie hebben over de zorg die nodig is.
Een ding is voor mij zonneklaar: autisme heb je een levenlang en kun je niet wegzetten als een stoornis wat na een jaartje GGZ wel gestabiliseerd zal zijn. Kom eens achter je bureau en loop eens een weekje mee. Of lees dit blog en krab jezelf eens achter de oren. Gedaan? Nu je toch zo goed bezig bent geef me dan alsje alsje alsjeblieft wat meer duidelijkheid over de toekomst van mijn jongens!!
Autisme heb je je levenlang. Was het maar zo dat het binnen een jaar gestabiliseerd kan worden. Dat zou voor veel ouders een enorme geruststelling zijn. De praktijk is anders. En nee ik zeg niet dat de begeleiding voor volwassenen optimaal is. Onlangs heb ik nog contact gehad met Leo Kanner over hulp en begeleiding bij communicatie. Want op het gebied van communicatie hoop ik nog wat te kunnen leren. Dat is namelijk een grote valkuil waarbij ik regelmatig mijn neus stoot. Ik bijt me vast in onderwerpen en zie de dingen zwart wit waardoor ik het contact kwijtraak en aan de andere kant niet echt goed duidelijk kan maken hoe ik me voel en wat mijn issue is. Het is echt heel vermoeiend. Communicatie is voor mij vaak ondoorzichtig. Maar begeleiding daarbij, op maat, nee dat gaat niet. Ik kan wel deelnemen aan een algemene cursus waarbij het onderwerp wellicht aan bod zal komen. Ja mijn hoela dat is me te vaag. En waarschijnlijk weet ik het meeste wel want ik weet ondertussen een boel over autisme.
Een levenlang autisme. Er zijn goede perioden waarin het inderdaad een stabiel aanzien heeft. Dat is maar schijn want elke verandering, elke onverwachte gebeurtenis, kan de boel weer doen oplaaien. Star, boosheid, huilbuien, drinken, weglopen, krijsen, vechtpartijen we hebben het allemaal voorbij zien komen door overmatige overprikkeling niet meer in staat redelijk te functioneren. We hebben twee zonen met autisme, mijn vader en broer hebben het en zelf ben ik ook behept. Het is altijd op de achtergrond aanwezig en soms erg op de voorgrond.
Bij elke wijziging in het leven (en dat zijn er verdorie veel) laait het op. Het begint al met een vreemde kraamverzorgster. Een nieuw bed. Een verloren speen of knuffel. De peuterschool met andere kindjes die allemaal onvoorspelbaar reageren en een peuterjuf die het fruithapje uitstelt omdat ze zo leuk aan het knutselen zijn. Een verjaardagsmuts op je hoofd. Verkleed met carnaval. En dan die leuke uitstapjes. De kleuterschool of zoals bij ons het medisch kleuter dagverblijf. Naar het ziekenhuis met allemaal verschillende praatdokters. Je prikjes. Sinterklaas. Kerst. Logeren. Met de trein. Al die eerstekeren....Willen voetballen terwijl het onweert. Boodschappen doen met al die prikkels om je heen. Je wilt tegen al die benen aanschoppen. Het busje. Het busje wat te laat komt. Het busje wat een andere route moet rijden want er is een nieuw kindje. Een juf die zwanger wordt. Nog meer praatdokters. Dagbehandeling. Nieuwe leidsters en een leider. Medicatie. Medicatie vergeten. Nieuwe medicatie. Speciaal basisonderwijs. Nieuwe roosters. Studiedag. Vakanties. Weer een nieuwe juf. Een nieuw gebouw. Ongelukjes. Ziekenhuis. Operatie. Toetsen. Cito. Weer een nieuwe school. Weer andere kinderen. Weer andere meesters en juffen elk uur een andere. Agenda. Reizen. Een trein die niet rijd.. Wat wil je later doen? Toekomst??!! Ambulante begeleiding. Psycholoog. Psychiater. Leerdoelen. Rugzakje. Logeeropvang. Andere logeeropvang. Reizen. Vakantieopvang. Bungalow. Andere kinderen andere leiding andere omgeving. Andere school. Studiekeuze. Weer andere kinderen en docenten. Uniform. Stage. Examens. Bijbaantje. Ander bijbaantje. Voetbal. Ander team andere jongens andere leiding. Afgelastingen. Ook weer sinterklaas. Studiekeuze. Werk. Begeleid wonen. En straks??
En dit is nog maar een zeer minimale weergave van alle veranderingen. Waar steeds begeleiding bij nodig is hetzij professioneel hetzij mantelzorg. Mantelzorg wat niet makkelijker wordt aangezien de veranderingen in het PGB. Zorgen over de toekomst soms op de voorgrond dan weer op de achtergrond.
Er zijn ook zorgen die naar mijn idee onnodig zouden moeten zijn. Ik wil zeker weten dat ik mijn kinderen een goede toekomst kan bieden. En natuurlijk zal ik er zijn zo lang ik kan, meer op de achtergrond maar als het moet op de voorgrond. Ik zal voor jullie blijven vechten als het moet dat is een zekerheidje. Maar hoe zal de zorg en begeleiding er straks uitzien? Op welke begeleiding kan ik bij de gemeente rekenen? Zal mijn jongste straks ook begeleid kunnen wonen bij een kleinschalige woonvoorziening? Hoe zal het gaan met werk?
We moeten meer mantelzorgen. Meer gebruik maken van ons netwerk (welk netwerk iedereen werkt en heeft eigen sores). Mantelzorgen zit me in het bloed maar waar zijn de fasciliteiten? Waarom geen goed solide PGB zodat we eigen regie hebben over de zorg die nodig is.
Een ding is voor mij zonneklaar: autisme heb je een levenlang en kun je niet wegzetten als een stoornis wat na een jaartje GGZ wel gestabiliseerd zal zijn. Kom eens achter je bureau en loop eens een weekje mee. Of lees dit blog en krab jezelf eens achter de oren. Gedaan? Nu je toch zo goed bezig bent geef me dan alsje alsje alsjeblieft wat meer duidelijkheid over de toekomst van mijn jongens!!
we bouwen samen ongerust over rapport CVZ
Ook We Bouwen Samen maakt zich zorgen over het rapport van CVZ. Er wordt onderscheid gemaakt tussen klacht en stoornis en enorm gekort op behandeling en begeleiding die gewoon nodig is. Men doet alsof het een keuze is en alles wordt op de grote hoop bij de gemeente gegooid (WMO) http://www.we-bouwen-samen.nl/6/post/2013/01/verontrust-over-conceptadvies-cvz.html
(Amsterdamse) Ouders aan het woord
Dinsdag 29 januari wordt de tweede bijeenkomst Ouders aan het woord georganiseerd in Amsterdam. Een gesprek met de nieuwe wethouder Pieter Hilhorst, ouders en scholen over onderwijs. Speciaal en regulier. Het thema van de avond is de ouder als partner van het Amsterdamse Onderwijs: zo kan het ook! Voor meer informatie en aanmelden http://www.actieveouders.nl/
Eigen Kracht op scholen
Op scholen worden tegenwoordig ook presentaties gehouden over onderwijs.
Eigen Kracht en scholen sluiten goed op elkaar aan.
De juf of meester kan zich zorgen maken over de ontwikkeling van een kind en de situatie thuis.
Er kan dan een aanvraag Eigen Kracht voor individuen gedaan worden.
Ook kunnen er zorgen zijn over de cognitieve ontwikkeling. De leerprestaties lopen achter op de verwachting. Voor zulke situaties kan een leercirkel ingezet worden.
Soms is de sfeer in een klas niet goed of heeft er een incident plaatsgevonden met veel impact. Of wordt een kind stelselmatig gepest. Ook dan kan Eigen Kracht Herstel ingezet worden.
Benieuwd naar de mogelijkheden? Kijk op de site www.eigen-kracht.nl onderaan bij onderwijs
Aanvragen kunnen gedaan worden vanuit school maar ook vanuit de ouder(s) of betrokken familie/netwerk en hulpverlenende instanties.
Eigen Kracht en scholen sluiten goed op elkaar aan.
De juf of meester kan zich zorgen maken over de ontwikkeling van een kind en de situatie thuis.
Er kan dan een aanvraag Eigen Kracht voor individuen gedaan worden.
Ook kunnen er zorgen zijn over de cognitieve ontwikkeling. De leerprestaties lopen achter op de verwachting. Voor zulke situaties kan een leercirkel ingezet worden.
Soms is de sfeer in een klas niet goed of heeft er een incident plaatsgevonden met veel impact. Of wordt een kind stelselmatig gepest. Ook dan kan Eigen Kracht Herstel ingezet worden.
Benieuwd naar de mogelijkheden? Kijk op de site www.eigen-kracht.nl onderaan bij onderwijs
Aanvragen kunnen gedaan worden vanuit school maar ook vanuit de ouder(s) of betrokken familie/netwerk en hulpverlenende instanties.
onderzoek eigen kracht 40% meer aanvragen
Er is weer meer onderzoek naar Eigen Kracht bekend. Vooral in de regio Noord-Holland en met name Amsterdam is er een groei van 40%
Maandag ga ik naar Curium voor het symposium Eigen Kracht in de GGZ (waarvan verslag).
Eigen Kracht kan worden ingezet om mantelzorg te ondersteunen. Als een gezin moeilijkheden ervaart, bijv. chronisch overbelast is, of er zijn andere problemen dan is het mogelijk om in een eigen kracht conferentie samen met familie en vrienden te praten over mogelijke oplossingen. Zo wordt een plan voor de toekomst gemaakt. Eigen Kracht is niet zelfredzaamheid maar samenredzaamheid. Als je interesse hebt kijk dan eens op www.eigen-kracht.nl waar veel praktijkvoorbeelden staan beschreven en te zien op filmpjes. Hier de link van het onderzoek http://www.eigen-kracht.nl/nl/artikel/saxion-40-groei-eigen-kracht-conferenties
Maandag ga ik naar Curium voor het symposium Eigen Kracht in de GGZ (waarvan verslag).
Eigen Kracht kan worden ingezet om mantelzorg te ondersteunen. Als een gezin moeilijkheden ervaart, bijv. chronisch overbelast is, of er zijn andere problemen dan is het mogelijk om in een eigen kracht conferentie samen met familie en vrienden te praten over mogelijke oplossingen. Zo wordt een plan voor de toekomst gemaakt. Eigen Kracht is niet zelfredzaamheid maar samenredzaamheid. Als je interesse hebt kijk dan eens op www.eigen-kracht.nl waar veel praktijkvoorbeelden staan beschreven en te zien op filmpjes. Hier de link van het onderzoek http://www.eigen-kracht.nl/nl/artikel/saxion-40-groei-eigen-kracht-conferenties
inloopavond dyslexie zaandam 7 maart Balans
Balans Groot-Amsterdam organiseert op 7 maart 's avonds op SBO het Dok Zaandam een inloopavond over dyslexie. Er zijn deskundigen aanwezig, en er worden hulpmiddelen getoond. Er wordt alleen een bijdrage voor koffie/thee gevraagd. Interesse? mail dan monique.vandenboogaard@balansregionaal.nl Je kunt je daar ook aanmelden voor de avond
Heb je ook interesssante activiteiten te melden die je op onze site wilt zetten mail dan m.wijnbergen1@chello.nl en het komt voor de bakker
Heb je ook interesssante activiteiten te melden die je op onze site wilt zetten mail dan m.wijnbergen1@chello.nl en het komt voor de bakker
mailinglijst de GGZ laat zich horen
Je kunt nieuws over de GGZ en acties op de voet volgen door lid te worden van de mailinglijst www.deggzlaatzichhoren.nl Je wordt dan eens in de twee weken op de hoogte gehouden. De professionals in de zorg laten zich horen en hoe groter het bereik hoe beter het is.
hevel zware gehandicaptenzorg niet over naar gemeenten
In Zorgvisie een stuk met mevrouw Prins, directeur Philadelphia, over het onzalige plan de zorg voor geestelijkgehandicapten zzp 3 en 4 over te hevelen naar gemeenten. Gisteravond was dit ook op televisie. http://www.zorgvisie.nl/Financien/Nieuws/2013/1/Hevel-zware-gehandicaptenzorg-niet-over-naar-gemeenten-1155259W/?cmpid=NLC|zorgvisie|2013-01-23|%18Hevel_zware_gehandicaptenzorg_niet_over_naar_gemeenten%19
woensdag 23 januari 2013
goed blog het Kinderpunt CVZ gooit kind met badwater weg
Mooi stuk op Het Kinderpunt over de voorstellen van CVZ http://www.hetkinderpunt.nl/cvz-gooit-kinderen-met-het-badwater-weg/
blog malou van hintum voorstel CVZ
Het CVZ denkt onderscheid te kunnen maken tussen klacht en stoornis. Malou van Hintum schreef daar een heel duidelijk en goed blog over. Aanrader ! http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6177/Malou-van-Hintum/article/detail/3381670/2013/01/23/Waar-houdt-de-klacht-op-en-begint-de-stoornis-Het-CVZ-denkt-het-te-weten.dhtml
reactie NVA GGZadvies CVZ
De NVA luidt de noodklok (en allemaal tekenen!!)http://www.autisme.nl/CVZ-advies_GGz.html?mnu=tmain100:shome&s=1&l=nl&t=1358940074&schema=autnva
barre tijden ggz advies cvz
Stel je hebt een kind met autisme....dan mag je naar een jaar voor zorg en begeleiding naar de huisarts. En de gemeenten (WMO). http://nos.nl/artikel/464878-cvz-wil-ggzzorg-beperken.html
maandag 21 januari 2013
blog Geertje Paay Ouderliefde
Mooi blog voor de broodnodige nuancering! http://geertjepaaij.weebly.com/blogtwitter.html
zondag 20 januari 2013
blog Angelique en de kat kreeg ook nog vlooien
En toen kreeg de kat ook nog vlooien
Als alleengaande ouder is het een hele uitdaging je kinderen gevoed, gekleed, gekapt en ook nog goed gemutst iedere dag weer naar school toe te krijgen.
Doordat ik als alleengaande ouder tevens de mantelzorgersrol heb over mijn oudste zoontje, bestaan mijn inkomsten uit een bijstanduitkering.
Natuurlijk mag en moet ik mijn handjes dichtknijpen dat er zo’n dergelijk sociaal vangnet als bijstand bestaat. Ik moet er namelijk niet aan dénken wat er zou gebeuren als er geen sociale zekerheid zou zijn.
Mijn oudste zoontje (8 jaar) heeft ASS (autisme spectrum stoornis), ADHD, een kloof binnen het IQ profiel op begaafd niveau en neigt naar selectief mutisme (spreekt nauwelijks buitenshuis). Zijn vermogen om met prikkels (licht, geluid, gevoel en visuele aspecten) om te gaan is erg laag waardoor hij het dagelijkse maar ook schoolse leven maar moeizaam aan kan. Van nature is het een kind met een zacht en verlegen karakter.
Zodra hij de taxi in stapt begint het op eieren lopen. Hij ontwijkt grotendeels het oogcontact en gaat vaak nagelbijtend en zichzelf onzichtbaar makend het schoolse leven door.
Eenmaal weer thuis zal ik ervoor moeten zorgen dat dit mannetje zich veilig voelt. Ik mag dan ook niet boos worden als hij de boel bij elkaar schreeuwt, met deuren slaat, met spullen gooit, spullen sloopt, scheldt, vloekt, schopt, tuft en slaat. Elke schooldag weer, meerdere keren, zoniet de hele dag door. En natuurlijk wordt mama wel boos, want ASS of geen ASS, opvoeden gaat wel door.
Nu heeft dat mannetje van 8 jaar een erg leuk en grappig broertje dat twee jaar jonger is. Dat broertje heeft een (voorlopige) diagnose ADHD.
Bovenop zijn eigen ‘probleem’, zoals het isolement waarin meer dan drukke en sociaal onhandige kinderen tegenaan kunnen lopen, heeft dit kereltje van 6 jaar het extra zwaar.
Hij is net als mama mantelzorger van zijn grote broer. Hij maakt de stress in huis mee en groeit enigszins scheef op qua ontwikkeling. Heeft zelf moeite met vriendjes maken, ondanks subtiele inspanningen van ons ouders, school en hulpverlening.
Als alleengaande ouder kun je er heel erg druk mee zijn. Je eigen sociale leven schiet er meer dan regelmatig in. Spontane uitstapjes, vakanties, alles gaat anders maar ook in sterk mindere mate. Omdat je het ‘anders zijn’ aan de buitenkant van mijn kinderen niet ziet, loop je tegen veel vooroordelen aan. Veel glijdt van mij af maar kan niet ontkennen dat het mij niet altijd zo gemakkelijk af gaat.
Maar dan. Ik zit natuurlijk niet stil in de bijstand. Mijn eigen ontwikkeling mag niet lijden cq stagneren onder deze mantelzorgpositie. Daarom doe ik met hart en ziel veel vrijwilligerswerk. Alles is gericht om beeldvorming rondom ASS (autisme spectrum stoornissen) en ADHD helder te krijgen. Modeziekten zijn het helaas bij mijn kinderen niet te noemen.
Nu komt het met regelmaat voor dat het vrijwilligerswerk uit mijn eigen zak moet komen. De reis- en parkeerkosten, print- en papierkosten, koffie en- of thee. Ik betaal het veelal nochtans allemaal zelf. Zonder in detail te treden is alles duurder geworden, behalve ikzelf. Want de overheid heeft de bijstanduitkering verlaagd.
Ik mag en wil niet klagen, want, deze bikkelharde bijstandpositie én de welzijnspositie van mijn kinderen hebben mij wel in staat gesteld veel te leren. Inzichten heb ik bij kunnen stellen en vooral veel mensen, zoals gelijkgestemden, mogen en kunnen leren kennen.
Ik kom wel uit deze houtgreep, als ik maar gewoon kan blijven werken en zorgen (participatiewet en Wet Werken naar Vermogen per 2014). Mocht ik straks in de schulden komen doordat mijn auto het begeeft, de wasmachine knapt of geen sponsor vind die mijn reiskosten op zich kan/wil nemen, zie ik wel hoe ik er dán kom. Dat zijn kortstondige zorgen waar altijd wel een mauw aan valt te passen.
Want na alle bovenstaande perikelen kreeg de kat ook nog vlooien! En voor een ieder die niet weet hoe dat is durf ik hartgrondig te zeggen: dát is pas erg!
Angelique Bergsma
Als alleengaande ouder is het een hele uitdaging je kinderen gevoed, gekleed, gekapt en ook nog goed gemutst iedere dag weer naar school toe te krijgen.
Doordat ik als alleengaande ouder tevens de mantelzorgersrol heb over mijn oudste zoontje, bestaan mijn inkomsten uit een bijstanduitkering.
Natuurlijk mag en moet ik mijn handjes dichtknijpen dat er zo’n dergelijk sociaal vangnet als bijstand bestaat. Ik moet er namelijk niet aan dénken wat er zou gebeuren als er geen sociale zekerheid zou zijn.
Mijn oudste zoontje (8 jaar) heeft ASS (autisme spectrum stoornis), ADHD, een kloof binnen het IQ profiel op begaafd niveau en neigt naar selectief mutisme (spreekt nauwelijks buitenshuis). Zijn vermogen om met prikkels (licht, geluid, gevoel en visuele aspecten) om te gaan is erg laag waardoor hij het dagelijkse maar ook schoolse leven maar moeizaam aan kan. Van nature is het een kind met een zacht en verlegen karakter.
Zodra hij de taxi in stapt begint het op eieren lopen. Hij ontwijkt grotendeels het oogcontact en gaat vaak nagelbijtend en zichzelf onzichtbaar makend het schoolse leven door.
Eenmaal weer thuis zal ik ervoor moeten zorgen dat dit mannetje zich veilig voelt. Ik mag dan ook niet boos worden als hij de boel bij elkaar schreeuwt, met deuren slaat, met spullen gooit, spullen sloopt, scheldt, vloekt, schopt, tuft en slaat. Elke schooldag weer, meerdere keren, zoniet de hele dag door. En natuurlijk wordt mama wel boos, want ASS of geen ASS, opvoeden gaat wel door.
Nu heeft dat mannetje van 8 jaar een erg leuk en grappig broertje dat twee jaar jonger is. Dat broertje heeft een (voorlopige) diagnose ADHD.
Bovenop zijn eigen ‘probleem’, zoals het isolement waarin meer dan drukke en sociaal onhandige kinderen tegenaan kunnen lopen, heeft dit kereltje van 6 jaar het extra zwaar.
Hij is net als mama mantelzorger van zijn grote broer. Hij maakt de stress in huis mee en groeit enigszins scheef op qua ontwikkeling. Heeft zelf moeite met vriendjes maken, ondanks subtiele inspanningen van ons ouders, school en hulpverlening.
Als alleengaande ouder kun je er heel erg druk mee zijn. Je eigen sociale leven schiet er meer dan regelmatig in. Spontane uitstapjes, vakanties, alles gaat anders maar ook in sterk mindere mate. Omdat je het ‘anders zijn’ aan de buitenkant van mijn kinderen niet ziet, loop je tegen veel vooroordelen aan. Veel glijdt van mij af maar kan niet ontkennen dat het mij niet altijd zo gemakkelijk af gaat.
Maar dan. Ik zit natuurlijk niet stil in de bijstand. Mijn eigen ontwikkeling mag niet lijden cq stagneren onder deze mantelzorgpositie. Daarom doe ik met hart en ziel veel vrijwilligerswerk. Alles is gericht om beeldvorming rondom ASS (autisme spectrum stoornissen) en ADHD helder te krijgen. Modeziekten zijn het helaas bij mijn kinderen niet te noemen.
Nu komt het met regelmaat voor dat het vrijwilligerswerk uit mijn eigen zak moet komen. De reis- en parkeerkosten, print- en papierkosten, koffie en- of thee. Ik betaal het veelal nochtans allemaal zelf. Zonder in detail te treden is alles duurder geworden, behalve ikzelf. Want de overheid heeft de bijstanduitkering verlaagd.
Ik mag en wil niet klagen, want, deze bikkelharde bijstandpositie én de welzijnspositie van mijn kinderen hebben mij wel in staat gesteld veel te leren. Inzichten heb ik bij kunnen stellen en vooral veel mensen, zoals gelijkgestemden, mogen en kunnen leren kennen.
Ik kom wel uit deze houtgreep, als ik maar gewoon kan blijven werken en zorgen (participatiewet en Wet Werken naar Vermogen per 2014). Mocht ik straks in de schulden komen doordat mijn auto het begeeft, de wasmachine knapt of geen sponsor vind die mijn reiskosten op zich kan/wil nemen, zie ik wel hoe ik er dán kom. Dat zijn kortstondige zorgen waar altijd wel een mauw aan valt te passen.
Want na alle bovenstaande perikelen kreeg de kat ook nog vlooien! En voor een ieder die niet weet hoe dat is durf ik hartgrondig te zeggen: dát is pas erg!
Angelique Bergsma
donderdag 17 januari 2013
opgebrand en dan? praten MET mantelzorger
Onderstaand een mail namens het Platform Verontruste Ouders over het helaas voor velen bekende verschijnsel burn-out
Beste mensen van Mezzo,
Zelf ben ik mantelzorger van twee kinderen met een licht verstandelijke
beperking en autisme en samen met Angelique Bergsma hebben we het Platform
Verontruste Ouders.
Wij hebben heel veel contact met andere mantelzorgers en ondersteunen
elkaar met name via social media.
Zelf hebben we ook te maken gekregen met het verschijnsel burn out. Soms
wordt het te zwaar om jezelf altijd op de tweede plaats te zetten en in het
belang van de kinderen te denken.
Ik mantelzorg daarbij ook voor mijn moeder met dementie en mijn broer met
zware geestelijke handicap en klassiek autisme.
Heel regelmatig valt in onze omgeving iemand uit. Je krijgt allemaal
rekeningen gepresenteerd voor het intensief zorgen, het zoeken naar oplossingen
en als die rekeningen zich blijven opstapelen sta je plotseling in het rood.
Lichaam en geest willen niet meer en het zijn vooral de moeders die met tegenzin
op de stoel bij de dokter belanden.
Nou moet ik zeggen dat de optelling van vage klachten door de meeste
huisartsen goed herkend worden. En ze zijn het hartgrondig met je eens dat er NU
iets moet gebeuren.
Maar dat is lastig. De oplossing ligt bij jezelf, jij bent diegene die iets
kan veranderen. Maar de zorg gaat gewoon door. En eigenlijk kan je het weer
alleen uitknobbelen.
Je ziekt eens een weekje uit en als je geluk hebt kun je je herinneren wat
je ooit ook alweer leuk vond voor de zorg voor jezelf momenten. Een fototoestel
ligt te verstoffen of de boekenkast herinnert je eraan dat je ooit een fervent
lezer was.
Ik weet van cursussen de zorg de baas maar die cursus stroomt ook op
bepaalde momenten in.
Hoe kunnen die mensen, veelal moeders, nu geholpen worden? Is daar een
zelfhulpboek voor. Is er iemand die ze daarbij kan begeleiden. Welke hulp is
mogelijk?
Vanuit eigen kracht ken ik de mogelijkheid het netwerk bijeen te krijgen en
daar oplossingen te vinden. Maar dat heeft ook grenzen. Bovendien zit je bij
autisme ook nog met de noodzaak van vaste bekende mensen die de kinderen al
kennen voordat een noodsituatie ontstaat. Je kunt de zorg niet simpel
overdragen.
Wat ik te vaak om me heen zie is dat de mensen naar huis gestuurd worden
met de boodschap u moet het rustiger aan doen en u moet meer om u zelf geven.
Maar dan?
Welke tips en adviezen kunt u deze mensen geven?
Soms is het nodig dat er letterlijk even afstand genomen wordt en vanuit
een rust situatie een plan bedacht wordt voor de toekomst om te voorkomen dat
het weer zo ver komt.
Maar de grote vraag is dan wie er voor de kinderen zorgt. Mensen zien op
dat moment vaak geen oplossing.
Soms zijn mensen heel erg geholpen met een vaste oppas/begeleider waardoor
er meer ruimte voor jezelf en activiteiten ontstaat.
Maar waar vind je die en daarbij worden de mogelijkheden vanuit een PGB
sterk beperkt.
Soms is het ook een probleem waar mensen op dat moment geen energie meer
voor hebben zoals een school die geen adequate hulp en begeleiding kan bieden
waardoor een andere school gezocht moet worden, of een herindicatie die
afgekeurd is. Dan is praktische hulp heel fijn.
Te vaak wordt er voor de mantelzorger gedacht en ingevuld en niet aan de
mantelzorger gevraagd waar hij/zij behoefte aan heeft.
Waarmee oplossingen worden bedacht die voor die persoon niet echt helpen of
die niet werkbaar zijn.
In de zorg wordt het allemaal bedacht voor de mantelzorger u mag dit u mag
dat maar dat niet. Terwijl elke situatie weer anders is. Laatst zagen we Van
Rhijn weer in beeld.
Mooi en aardig maar vraag het de mensen zelf waar zij behoefte aan hebben.
Praat niet over maar met de mensen.
Ik zie uit naar jullie reactie
Graag gaan wij over deze punten in gesprek
Miek Wijnbergen
ook namens Angelique Bergsma
Platform Verontruste Ouders
m.wijnbergen1@chello.nl
VNG wil onderzoek naar overheveling zorgtaken gemeenten
Gemeenten hebben onvoldoende zicht op wat de decentralisatie gaat betekenen voor haar burgers. Niet alleen moeten gemeenten de zorgtaken w.o. jeugdzorg en awbz zelf uitvoeren, zij krijgen ook te maken met forse bezuinigingen hierop http://www.zorgvisie.nl/Financien/Nieuws/2013/1/Gemeenten-willen-onderzoek-naar-overheveling-zorgtaken-1149111W/?cmpid=NLC|zorgvisie|2013-01-16|Gemeenten_willen_onderzoek_naar_overheveling_zorgtaken
woensdag 16 januari 2013
reactie autisme wat nu! op over autisme heengroeien
Met deze reactie ben ik blij, erg duidelijk! Is overigens een goeie site er is ook adhd.watnu.nl http://autismewatnu.blogspot.nl/2013/01/er-overheen-groeien.html
column Maddy Hulshof met je rug tegen de toekomst
Prachtige column van Maddy Hulshof over haar zoon Gijs weer...ik word er helemaal blij van! http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/18082_glimmend_plaatje/
kinderen kunnen over diagnose autisme heengroeien
Op de site van Balans een stuk over kinderen waarbij op latere leeftijd de diagnose autisme niet meer geldig is. Zelf zet ik hier vraagtekens bij. Ik hoor en zie om me heen volwassenen die steeds meer met autisme worstelen. Mogelijk ook omdat je minder flexibel wordt. Ik denk dat het wel goed mogelijk is dat iemand er steeds beter mee leren om heeft leren gaan en geleerd te compenseren. Maar vaak kost het heel veel energie je steeds aan te moeten passen. Maar als de omstandigheden gunstig zijn zoals bijv. een goeie werkplek en relatie dan veronderstel ik dat het mogelijk is dat de kenmerken naar de achtergrond verdwijnen.
Ik heb ook vragen over het onderzoek. Hoe kan men nu bepalen dat een diagnose van toen als of niet juist gesteld is? En hersenen die zich aanpassen, andere verbindingen leggen. Het is in ieder geval zeker interessant. Ik waarschuw wel voor valse hoop. Ik denk dat in de meeste gevallen kinderen ook later last van hun autisme zullen hebben en dat een diagnose voor het leven is. Maar we moeten dergelijk onderzoek zeker volgen! http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2013/januari/sommige-kinderen-groeien-over-autisme-heen/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=landelijke+oudervereniging+balans
Ik heb ook vragen over het onderzoek. Hoe kan men nu bepalen dat een diagnose van toen als of niet juist gesteld is? En hersenen die zich aanpassen, andere verbindingen leggen. Het is in ieder geval zeker interessant. Ik waarschuw wel voor valse hoop. Ik denk dat in de meeste gevallen kinderen ook later last van hun autisme zullen hebben en dat een diagnose voor het leven is. Maar we moeten dergelijk onderzoek zeker volgen! http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2013/januari/sommige-kinderen-groeien-over-autisme-heen/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=landelijke+oudervereniging+balans
dinsdag 15 januari 2013
verslag als normaal ander is
Gisteren heb ik het symposium Als Normaal Anders Is bezocht in Alkmaar (AFAS Stadion). Dit symposium wordt jaarlijks georganiseerd door Gedragpunt en Helioskoop. Een goed georganiseerd symposium en een inspirerende dag. Hoewel de dag zich richt op mensen die werkzaam zijn in het onderwijs was het voor ouders ook erg interessant. De presentaties zijn deels al beschikbaar op www.alsnormaalandersis.nl
Ik heb moeten kiezen tussen verschillende workshops en dat was geen makkelijke klus. Het waren alle vier goeie workshops doorspekt met humor en prettige sprekers. Hieronder een verslag
IVO MIJLAND- DE KRACHT VAN KLAGENDE OUDERS
(er is ook een gelijknamig boek)
Bij binnenkomst worden we getracteerd op een dia van Elias, een boegbeeld om over te klagen. Elias heeft gezegd dat de wekelijkse lesuitval te wijten is aan tandartsenbezoek van leerkrachten onder lestijd.
Bij klagen moet je erachter zien te komen wat het verlangen is.
Waarom klagen mensen?
Ivo geeft als voorbeeld de postcodeloterijprijs die in zijn dorp gevallen is. De wijkprijs was een kleurentelevisie. Er is veel over geklaagd.
Ik heb er al een gekocht, wat moet ik met twee televisies, ik moet het ophalen te voet of per fiets, ik wil liever een fiets, niet HD of 3D, 7 loten zijn 7 t.v.'s
Klagen is verbinding maken. Baby's maken al een zacht jammerend geluid.
Soms is het niets, soms is het een boodschap die er echt iets toe doet.
Leerkrachten zijn geneigd er iets van te vinden en willen bewijzen dat ouders het verkeerd zien. Men gaat argumenten geven.
Als voorbeeld wordt het verhaal verteld van het hondje dat voor een tandsteenverwijdering kwam en in de dierenkliniek niet alleen zijn tandsteen kwijtraakte maar ook zijn balletjes. Het baasje klaagde want hij speelde elke avond met de ballen van de hond en dat kon nu niet meer. Er is een hondenfluisteraar bijgehaald en de hond gaf te kennen dat hij het niet erg vond. Baasje eiste naast een klein bedrag ook 1500,- schadevergoeding want door de commotie was het echtpaar aan vakantie toe. Uiteindelijk verloor het baasje de eis en moest zelfs het kleine bedrag teruggeven aan de dierenkliniek.
Een andere reden voor klagen is het mee willen doen, erbij horen. Het is een schreeuw om verbinding.
Blijf in verbinding nooit terugklagen.
De basishouding moet zijn: Fijn dat u klaagt! Klagen is beter dan roddelen (het niet rechtstreeks klagen).
Zie klagen als kans, een aanzet tot verbetering. Een poging om verbinding te maken. Het is een gratis advies. De klagende ouder is ambassadeur: ze lossen het goed op!
Het is een poging tot samenwerking.
Kijk naar jezelf bij klagen. Jouw gedrag heeft effect. Ook al vind je het onrechtvaardig: erkennen ipv negeren. Als de basishouding goed is dan kun je erover spreken. Niet verwerpen. Erkennen is o.k. Probeer het niet te begrijpen want soms zit je ernaast.
Wat is het perspectief van de ouder? Wat is zijn/haar werkelijkheid? Erkenning is niet hetzelfde als gelijk geven. Zeg ja tegen de kijk die de ander op de werkelijkheid heeft. Ouders kunnen gelijk hebben. Als je gezien wordt in je leed dan word je meegaander. Bedenk ook: soms laat de klagende ouder een klein stukje zien en zit er een heel verhaal achter.
ik plus jij min - ik plus jij plus
ik min jij min - ik min jij plus
Communiceer positief.
Ouders hebben ten diepste de intentie om iets beter te maken. Bied ouders een luisterend oor. Bij het luisteren maak je endorfine aan (maakt milder en zachter)
AB HELIOSKOOP - JE KRIJGT WAT JE GEEFT EMIEL VAN DOORN
Elke dag ontmoet je mensen. Het is je eigen keuze om de ander op zijn/haar kwaliteiten te zien, aan te spreken en te ontwikkelen.
In Nederland bestaat geen opleiding op Masterniveau om krachten en kwaliteiten in leerlingen te zien (mens centraal). Opbrengstgericht werken staat in Nederland centraal. Vandaar dat Emiel zijn opleiding in het buitenland heeft gedaan.
We zijn zo getraind om te kijken wat er fout gaat dat we vergeten te kijken wat er goed gaat. Beperkingen staan centraal. Emiel wordt daar verdrietig van.
Hij is een voorstander van passend onderwijs als men het doet zoals het er staat. Van beperkingen/problemen naar mogelijkheden. Van een medisch model naar een sociaal model.
Emiel heeft ontwikkelingspsychologie gestudeerd.
In Nederland werken leerkrachten ontzettend hard, we hebben de hoogste werkdruk aldus OESO.
In Japan doen ze hetzelfde en in Finland beter met 200 uur minder.
Dyslexie is een probleem van de klas niet van de leerling en leerkracht.
We moeten omgaan met verschillen.
Handelingsplan versus individueel ontwikkelingsperspectief.
In een handelingsplan staat de gebruiksaanwijzing door een deskundige. De leerkracht staat centraal en is verantwoordelijk. Een ontwikkelingsperspectief is individueel, het wordt samen met de leerling geschreven. De leerling staat centraal. Welke mogelijkheden heeft deze leerling om...? De leerling is verantwoordelijk samen met ouders en leerkracht(en).
Vroeger dacht ik dat mijn grenzen mijn beperkingen waren Loesje
De relatie gaat voor onderwijs.
Veel leerlingen houden informatie voor zich
Wie heeft de macht, de leerling is de client.
Hij is voor grenzen, niet voor straffen en belonen.
Een relatie definieer je op basis van kwaliteiten.
De veiligheid van het kind is belangrijker dan docent, dat is raar.
Eerst moet de docent zich veilig voelen.
Het kind moet probleemeigenaar worden. Kijk eerst naar kwaliteiten. Met welke kwaliteiten moet je de wereld in? Als je niet voor iemands kwaliteiten gaat, moet je van zijn gebreken afblijven (Emiel van Doorn). Spreek aan op kwaliteiten. Kwaliteiten is de relatie. Dit is medierend leren.
Vanaf 2014 geen Inspectie. Je kunt je eigen visie definieren en daarop gaat de inspectie afrekenen. Hoe je naar een diploma werkt maakt niet uit mits goed gedefinieerd en gepubliceerd. De kijk op passend onderwijs is op het negatieve gericht. Hoe kun je het kind helpen en de maatschappij insturen. Je mag samen fouten maken.
Tegenwoordig gaat het om succeservaringen. Doordat kinderen geen fouten meer mogen maken ontstaat faalangst. De maatschappij rekent ook af op fouten.
Ook de leerkracht maakt een fout in de relationele sfeer. Die maakt een te moeilijke som. Alle cognitieve functies zijn qua structuur bij de geboorte aanwezig maar (nog) niet functioneel. IQ is een cijfer niet de oorzaak. Stel er is een IQ van 80 hoe die 80 is samengesteld is voor ieder kind weer anders.
Gedrag is belangrijker dan leren.
SEMINARIUM VOOR DE ORTHOPEDAGOGIEK DR C.W. VAN OVERVELD
ESCALEREND GEDRAG: HERKENNEN EN HANDELEN
Coordinator Expertisecentrum Gedrag @kvoverveld. Gedragsdeskundige, twitteraar, auteur
Boek Groepsplan Gedrag
Fases acting out model (aflezen in tijd en intensiteit) van Colven.
1. basisrust
2. trigger
3. agitatie
4. versnelling
5. uitbarsting
6. de-escalatie
7. herstel
Basisrust: cooperatief gedrag, lichte correcties
Trigger direct en indirect. Indirect weet je vaak niet bijv. eenzaamheid, wat heeft een kind allemaal in haar/zijn rugzak
Agitatie: emotionele onrust. Ongericht (doelloos) onrust. Of afsluiten of ongericht heel actief.
Versnelling: Gericht gedrag (gericht op provoceren). Uitlokkend. Point of no return. Als hier niet wordt ingegrepen loopt het volledig uit de klauw.
Uitbarsting: controleverlies. Stress blokkeert gedachten, je kunt niet meer normaal denken. Internaliserend (agressie gericht op zichzelf bijv met hoofd tegen de muur bonken of zichzelf met een pen steken) of externaliserend (naar buiten gericht zoals met dingen gooien, een ander aanvallen
De-escalatie: Verward, adrenaline komt langzaam tot stilstand. Geen focus. Anderen beschuldigen. In deze fase de leerling laten
Herstel: Rust komt weer. Nabespreken. Behoefte aan stom repetitief werkje. Weinig zin in interactie
Basisrust werkt rustig aan taak, cooperatief en geen spanningen zichtbaar. In deze fase goed onderwijs. Regels en gedragsverwachtingen. Klassenmanagement. Minimale aandacht aan negatief gedrag. Preventiegesprek. Het is duidelijk wat je wilt horen.
Trigger kan van alles zijn. Goede ontvangst. ABC schema. Patronen. Strategie voor leerlingen: leer leerlingen hoe om te gaan met trigger.
Agitatie. Actief gedrag = onrustige handen en ogen, wispelturig gedrag, geen concentratie. Passief gedrag: staren, dagdromen, geen oogcontact 1-woordzinnen. In deze fase: empathie, alternatief gedrag. Rust, focus op taak. Scheiden van trigger afleiden. Soms visueel. In deze fase kun je kind ook vragen of er behoefte is aan een time-out
Versnelling: Vijandigheid in taal en lichaamshouding provoceren, zeuren, schelden, werk weigeren.
Keep the flow of instruction. Gedragsverwachting en consequenties. Ruimte geven. Langzaam bewegen en praten. Keuze geven. Lage stem. Het kind moet vantevoren weten wat de consequentie is.
Uitbarsting. Naar buiten of naar binnen gekeerd gedrag. Zorg voor een plan. Veiligheid. Klas evacueren. Geen gesprek aangaan. Mogelijk fysiek ingrijpen. Voorspelbaar: wat gebeurt er als het escaleert. Veiligheid moet gewaarborgd zijn. Weerbaarheidstraining
De-escalatie. Verdwaasd, nabijheid zoeken.
Afzonderen. Toezicht. Geen olie op het vuur gooien. Herhalende taken (steeds zelfde opdracht) Instructies geven.
Herstel: Debriefen wat is eigenlijk gebeurd. Consequenties uitvoeren. Gedragsverwachtingen, plan.
Zeggen wat je doet en doen wat je zegt.
DE KRACHT VAN AANDACHT. DOE NIET ZO STOM...PETER MOL
Orthopedagoog, directeur Gedragpunt
Gedrag van leerkrachten heeft enorm grrote invloed op kinderen.
Als een kind zegt rotjuf dan is je eerste gedachte ik sla je kop eraf. Erken dat gevoel bij jezelf.
Als een kind een probleem heeft en het lukt je om ermee aan de gang te gaan, en als het dan goed gaat dat maakt je als leerkracht echt trots.
Peter stond met nieuwe ouders op het schoolplein te vertellen over veiligheid etc. Een leerling begroet hem met een 'ouwe rukker' Daar stonden de ouders van te kijken maar Peter dacht yes! er is goed contact!
Met het passend onderwijs moet een kind met problemen passen in het gewone onderwijs. Soms lukt het rekenen niet maar heeft een kind talenten te over.
We moeten met beide benen op de grond blijven: wat is passend?
Wat is ouderbetrokkenheid? Zoveel mogelijk ouders in de school of goed contact? Voorbeeld van Ivo Mijland: een kind kreeg strafwerk en bracht de volgende dag een briefje mee met de tekst: ik vind dat mijn kind geen strafwerk hoeft te maken. Briefje terug met reactie van de leerkracht: ik vind dat uw kind de vaatwasser niet hoeft uit te ruimen.
Handelingsgericht werken, deden ze dat vroeger dan niet?
Differentieren: hoe effectief is dat?
Eerst een klassikale instructie en dan groepen op niveau.
Plezier in de klas is uiterst belangrijk. Kinderen komen niet naar school om les te krijgen. Het zijn geen uitstroomprofielen.
Termen die je tegenwoordig veel hoort zijn tussenvoorzieningen, trajectklassen, stip aan de horizon. Laatst had Peter een uur vergaderd en was het woord kind nog niet gevallen.
Je moet worteltjes niet telkens uit de grond trekken om te controleren of ze groeien.
Als een leerkracht een perfect volgsysteem hanteert en hij merkt nieuwe schoenen niet op ben je nergens.
Een elementaire fout in het passend onderwijs is de wereld verdelen in gewoon en speciaal gehandicapt of normaal. Dan krijg je twee soorten onderwijs. Het moet om kinderen gaan!
Inclusief onderwijs is voor elk kind gewoon onderwijs. Maar hoe moet dat als je twee armen mist. Nou o.k. een arm erbij. Je bent ook niet een beetje zwanger. Men moet kijken: wat is voor dit kind het allerbeste onderwijs. Er zijn twee soorten mensen: mensen die de wereld in twee soorten mensen verdelen en mensen die dat niet doen.
De opvoeding wordt interessanter boven het middel (leren)
Wat zijn de talenten, waar is het kind goed in?
Van zaadje tot karbonaadje (k.i. groei en uiteindelijk een vers product)
Er is veel meer techniek in het onderwijs. Wat is het uitgangspunt, het kind of de maatschappij? Het kind. Denk op een andere manier.
Ouders en leerkrachten hebben elkaar nodig. Op de ouderavond zit juf Anja op haar bureaustoel en staan er twee kleuterstoeltjes voor de ouders. Ouders zijn gelijkwaardig maar niet gelijk. De leerkracht is voor de ouder mevrouw Gerritsen i.p.v. juf Anja. Ouders sturen hun kind naar school. Daar moet het goed zijn. De ouder is net als de leerkracht die een collega eventjes zijn auto uitleent. Je gaat kijken of er geen krasjes opzitten.
Een pestprotocol is mooi maar het gaat er om wat de docent er mee doet.
Maak je er een probleem van of is het een probleem? En voor wie is het een probleem? Gedragsprobleem: je hebt en bent emotie. Je kunt niet alles begrijpen.
Ook kinderen met Down kunnen goede dingen leren. Rennen in de gang doe je niet ook niet als het kind een diagnose heeft. En sommige kinderen zijn echt vervelend.
Niets doen is kindermishandeling. Geef grenzen.
Wie vangt dat kind op? Wie heeft het dan gegooid?
Sommige kinderen willen niet aangeraakt worden. Blijf consequent. Jij moet bepalen. Er is bepaalde kennis nodig maar ook een bepaalde. En houd eigenheid.
Je vak is leerkracht, niet psycholoog of orthopedagoog. Denk nuchter na, kijk en stel grenzen. Etiketten: het is niet 1 beeld maar geeft een handleiding. Hoe moet ik handelen? Maar zie niet alleen de afwijking. Kijk naar talenten. Het is een andere manier van kijken. Het kind is niet de handicap maar je moet er wel wat van weten.
15 januari
Miek Wijnbergen
Ik heb moeten kiezen tussen verschillende workshops en dat was geen makkelijke klus. Het waren alle vier goeie workshops doorspekt met humor en prettige sprekers. Hieronder een verslag
IVO MIJLAND- DE KRACHT VAN KLAGENDE OUDERS
(er is ook een gelijknamig boek)
Bij binnenkomst worden we getracteerd op een dia van Elias, een boegbeeld om over te klagen. Elias heeft gezegd dat de wekelijkse lesuitval te wijten is aan tandartsenbezoek van leerkrachten onder lestijd.
Bij klagen moet je erachter zien te komen wat het verlangen is.
Waarom klagen mensen?
Ivo geeft als voorbeeld de postcodeloterijprijs die in zijn dorp gevallen is. De wijkprijs was een kleurentelevisie. Er is veel over geklaagd.
Ik heb er al een gekocht, wat moet ik met twee televisies, ik moet het ophalen te voet of per fiets, ik wil liever een fiets, niet HD of 3D, 7 loten zijn 7 t.v.'s
Klagen is verbinding maken. Baby's maken al een zacht jammerend geluid.
Soms is het niets, soms is het een boodschap die er echt iets toe doet.
Leerkrachten zijn geneigd er iets van te vinden en willen bewijzen dat ouders het verkeerd zien. Men gaat argumenten geven.
Als voorbeeld wordt het verhaal verteld van het hondje dat voor een tandsteenverwijdering kwam en in de dierenkliniek niet alleen zijn tandsteen kwijtraakte maar ook zijn balletjes. Het baasje klaagde want hij speelde elke avond met de ballen van de hond en dat kon nu niet meer. Er is een hondenfluisteraar bijgehaald en de hond gaf te kennen dat hij het niet erg vond. Baasje eiste naast een klein bedrag ook 1500,- schadevergoeding want door de commotie was het echtpaar aan vakantie toe. Uiteindelijk verloor het baasje de eis en moest zelfs het kleine bedrag teruggeven aan de dierenkliniek.
Een andere reden voor klagen is het mee willen doen, erbij horen. Het is een schreeuw om verbinding.
Blijf in verbinding nooit terugklagen.
De basishouding moet zijn: Fijn dat u klaagt! Klagen is beter dan roddelen (het niet rechtstreeks klagen).
Zie klagen als kans, een aanzet tot verbetering. Een poging om verbinding te maken. Het is een gratis advies. De klagende ouder is ambassadeur: ze lossen het goed op!
Het is een poging tot samenwerking.
Kijk naar jezelf bij klagen. Jouw gedrag heeft effect. Ook al vind je het onrechtvaardig: erkennen ipv negeren. Als de basishouding goed is dan kun je erover spreken. Niet verwerpen. Erkennen is o.k. Probeer het niet te begrijpen want soms zit je ernaast.
Wat is het perspectief van de ouder? Wat is zijn/haar werkelijkheid? Erkenning is niet hetzelfde als gelijk geven. Zeg ja tegen de kijk die de ander op de werkelijkheid heeft. Ouders kunnen gelijk hebben. Als je gezien wordt in je leed dan word je meegaander. Bedenk ook: soms laat de klagende ouder een klein stukje zien en zit er een heel verhaal achter.
ik plus jij min - ik plus jij plus
ik min jij min - ik min jij plus
Communiceer positief.
Ouders hebben ten diepste de intentie om iets beter te maken. Bied ouders een luisterend oor. Bij het luisteren maak je endorfine aan (maakt milder en zachter)
AB HELIOSKOOP - JE KRIJGT WAT JE GEEFT EMIEL VAN DOORN
Elke dag ontmoet je mensen. Het is je eigen keuze om de ander op zijn/haar kwaliteiten te zien, aan te spreken en te ontwikkelen.
In Nederland bestaat geen opleiding op Masterniveau om krachten en kwaliteiten in leerlingen te zien (mens centraal). Opbrengstgericht werken staat in Nederland centraal. Vandaar dat Emiel zijn opleiding in het buitenland heeft gedaan.
We zijn zo getraind om te kijken wat er fout gaat dat we vergeten te kijken wat er goed gaat. Beperkingen staan centraal. Emiel wordt daar verdrietig van.
Hij is een voorstander van passend onderwijs als men het doet zoals het er staat. Van beperkingen/problemen naar mogelijkheden. Van een medisch model naar een sociaal model.
Emiel heeft ontwikkelingspsychologie gestudeerd.
In Nederland werken leerkrachten ontzettend hard, we hebben de hoogste werkdruk aldus OESO.
In Japan doen ze hetzelfde en in Finland beter met 200 uur minder.
Dyslexie is een probleem van de klas niet van de leerling en leerkracht.
We moeten omgaan met verschillen.
Handelingsplan versus individueel ontwikkelingsperspectief.
In een handelingsplan staat de gebruiksaanwijzing door een deskundige. De leerkracht staat centraal en is verantwoordelijk. Een ontwikkelingsperspectief is individueel, het wordt samen met de leerling geschreven. De leerling staat centraal. Welke mogelijkheden heeft deze leerling om...? De leerling is verantwoordelijk samen met ouders en leerkracht(en).
Vroeger dacht ik dat mijn grenzen mijn beperkingen waren Loesje
De relatie gaat voor onderwijs.
Veel leerlingen houden informatie voor zich
Wie heeft de macht, de leerling is de client.
Hij is voor grenzen, niet voor straffen en belonen.
Een relatie definieer je op basis van kwaliteiten.
De veiligheid van het kind is belangrijker dan docent, dat is raar.
Eerst moet de docent zich veilig voelen.
Het kind moet probleemeigenaar worden. Kijk eerst naar kwaliteiten. Met welke kwaliteiten moet je de wereld in? Als je niet voor iemands kwaliteiten gaat, moet je van zijn gebreken afblijven (Emiel van Doorn). Spreek aan op kwaliteiten. Kwaliteiten is de relatie. Dit is medierend leren.
Vanaf 2014 geen Inspectie. Je kunt je eigen visie definieren en daarop gaat de inspectie afrekenen. Hoe je naar een diploma werkt maakt niet uit mits goed gedefinieerd en gepubliceerd. De kijk op passend onderwijs is op het negatieve gericht. Hoe kun je het kind helpen en de maatschappij insturen. Je mag samen fouten maken.
Tegenwoordig gaat het om succeservaringen. Doordat kinderen geen fouten meer mogen maken ontstaat faalangst. De maatschappij rekent ook af op fouten.
Ook de leerkracht maakt een fout in de relationele sfeer. Die maakt een te moeilijke som. Alle cognitieve functies zijn qua structuur bij de geboorte aanwezig maar (nog) niet functioneel. IQ is een cijfer niet de oorzaak. Stel er is een IQ van 80 hoe die 80 is samengesteld is voor ieder kind weer anders.
Gedrag is belangrijker dan leren.
SEMINARIUM VOOR DE ORTHOPEDAGOGIEK DR C.W. VAN OVERVELD
ESCALEREND GEDRAG: HERKENNEN EN HANDELEN
Coordinator Expertisecentrum Gedrag @kvoverveld. Gedragsdeskundige, twitteraar, auteur
Boek Groepsplan Gedrag
Fases acting out model (aflezen in tijd en intensiteit) van Colven.
1. basisrust
2. trigger
3. agitatie
4. versnelling
5. uitbarsting
6. de-escalatie
7. herstel
Basisrust: cooperatief gedrag, lichte correcties
Trigger direct en indirect. Indirect weet je vaak niet bijv. eenzaamheid, wat heeft een kind allemaal in haar/zijn rugzak
Agitatie: emotionele onrust. Ongericht (doelloos) onrust. Of afsluiten of ongericht heel actief.
Versnelling: Gericht gedrag (gericht op provoceren). Uitlokkend. Point of no return. Als hier niet wordt ingegrepen loopt het volledig uit de klauw.
Uitbarsting: controleverlies. Stress blokkeert gedachten, je kunt niet meer normaal denken. Internaliserend (agressie gericht op zichzelf bijv met hoofd tegen de muur bonken of zichzelf met een pen steken) of externaliserend (naar buiten gericht zoals met dingen gooien, een ander aanvallen
De-escalatie: Verward, adrenaline komt langzaam tot stilstand. Geen focus. Anderen beschuldigen. In deze fase de leerling laten
Herstel: Rust komt weer. Nabespreken. Behoefte aan stom repetitief werkje. Weinig zin in interactie
Basisrust werkt rustig aan taak, cooperatief en geen spanningen zichtbaar. In deze fase goed onderwijs. Regels en gedragsverwachtingen. Klassenmanagement. Minimale aandacht aan negatief gedrag. Preventiegesprek. Het is duidelijk wat je wilt horen.
Trigger kan van alles zijn. Goede ontvangst. ABC schema. Patronen. Strategie voor leerlingen: leer leerlingen hoe om te gaan met trigger.
Agitatie. Actief gedrag = onrustige handen en ogen, wispelturig gedrag, geen concentratie. Passief gedrag: staren, dagdromen, geen oogcontact 1-woordzinnen. In deze fase: empathie, alternatief gedrag. Rust, focus op taak. Scheiden van trigger afleiden. Soms visueel. In deze fase kun je kind ook vragen of er behoefte is aan een time-out
Versnelling: Vijandigheid in taal en lichaamshouding provoceren, zeuren, schelden, werk weigeren.
Keep the flow of instruction. Gedragsverwachting en consequenties. Ruimte geven. Langzaam bewegen en praten. Keuze geven. Lage stem. Het kind moet vantevoren weten wat de consequentie is.
Uitbarsting. Naar buiten of naar binnen gekeerd gedrag. Zorg voor een plan. Veiligheid. Klas evacueren. Geen gesprek aangaan. Mogelijk fysiek ingrijpen. Voorspelbaar: wat gebeurt er als het escaleert. Veiligheid moet gewaarborgd zijn. Weerbaarheidstraining
De-escalatie. Verdwaasd, nabijheid zoeken.
Afzonderen. Toezicht. Geen olie op het vuur gooien. Herhalende taken (steeds zelfde opdracht) Instructies geven.
Herstel: Debriefen wat is eigenlijk gebeurd. Consequenties uitvoeren. Gedragsverwachtingen, plan.
Zeggen wat je doet en doen wat je zegt.
DE KRACHT VAN AANDACHT. DOE NIET ZO STOM...PETER MOL
Orthopedagoog, directeur Gedragpunt
Gedrag van leerkrachten heeft enorm grrote invloed op kinderen.
Als een kind zegt rotjuf dan is je eerste gedachte ik sla je kop eraf. Erken dat gevoel bij jezelf.
Als een kind een probleem heeft en het lukt je om ermee aan de gang te gaan, en als het dan goed gaat dat maakt je als leerkracht echt trots.
Peter stond met nieuwe ouders op het schoolplein te vertellen over veiligheid etc. Een leerling begroet hem met een 'ouwe rukker' Daar stonden de ouders van te kijken maar Peter dacht yes! er is goed contact!
Met het passend onderwijs moet een kind met problemen passen in het gewone onderwijs. Soms lukt het rekenen niet maar heeft een kind talenten te over.
We moeten met beide benen op de grond blijven: wat is passend?
Wat is ouderbetrokkenheid? Zoveel mogelijk ouders in de school of goed contact? Voorbeeld van Ivo Mijland: een kind kreeg strafwerk en bracht de volgende dag een briefje mee met de tekst: ik vind dat mijn kind geen strafwerk hoeft te maken. Briefje terug met reactie van de leerkracht: ik vind dat uw kind de vaatwasser niet hoeft uit te ruimen.
Handelingsgericht werken, deden ze dat vroeger dan niet?
Differentieren: hoe effectief is dat?
Eerst een klassikale instructie en dan groepen op niveau.
Plezier in de klas is uiterst belangrijk. Kinderen komen niet naar school om les te krijgen. Het zijn geen uitstroomprofielen.
Termen die je tegenwoordig veel hoort zijn tussenvoorzieningen, trajectklassen, stip aan de horizon. Laatst had Peter een uur vergaderd en was het woord kind nog niet gevallen.
Je moet worteltjes niet telkens uit de grond trekken om te controleren of ze groeien.
Als een leerkracht een perfect volgsysteem hanteert en hij merkt nieuwe schoenen niet op ben je nergens.
Een elementaire fout in het passend onderwijs is de wereld verdelen in gewoon en speciaal gehandicapt of normaal. Dan krijg je twee soorten onderwijs. Het moet om kinderen gaan!
Inclusief onderwijs is voor elk kind gewoon onderwijs. Maar hoe moet dat als je twee armen mist. Nou o.k. een arm erbij. Je bent ook niet een beetje zwanger. Men moet kijken: wat is voor dit kind het allerbeste onderwijs. Er zijn twee soorten mensen: mensen die de wereld in twee soorten mensen verdelen en mensen die dat niet doen.
De opvoeding wordt interessanter boven het middel (leren)
Wat zijn de talenten, waar is het kind goed in?
Van zaadje tot karbonaadje (k.i. groei en uiteindelijk een vers product)
Er is veel meer techniek in het onderwijs. Wat is het uitgangspunt, het kind of de maatschappij? Het kind. Denk op een andere manier.
Ouders en leerkrachten hebben elkaar nodig. Op de ouderavond zit juf Anja op haar bureaustoel en staan er twee kleuterstoeltjes voor de ouders. Ouders zijn gelijkwaardig maar niet gelijk. De leerkracht is voor de ouder mevrouw Gerritsen i.p.v. juf Anja. Ouders sturen hun kind naar school. Daar moet het goed zijn. De ouder is net als de leerkracht die een collega eventjes zijn auto uitleent. Je gaat kijken of er geen krasjes opzitten.
Een pestprotocol is mooi maar het gaat er om wat de docent er mee doet.
Maak je er een probleem van of is het een probleem? En voor wie is het een probleem? Gedragsprobleem: je hebt en bent emotie. Je kunt niet alles begrijpen.
Ook kinderen met Down kunnen goede dingen leren. Rennen in de gang doe je niet ook niet als het kind een diagnose heeft. En sommige kinderen zijn echt vervelend.
Niets doen is kindermishandeling. Geef grenzen.
Wie vangt dat kind op? Wie heeft het dan gegooid?
Sommige kinderen willen niet aangeraakt worden. Blijf consequent. Jij moet bepalen. Er is bepaalde kennis nodig maar ook een bepaalde. En houd eigenheid.
Je vak is leerkracht, niet psycholoog of orthopedagoog. Denk nuchter na, kijk en stel grenzen. Etiketten: het is niet 1 beeld maar geeft een handleiding. Hoe moet ik handelen? Maar zie niet alleen de afwijking. Kijk naar talenten. Het is een andere manier van kijken. Het kind is niet de handicap maar je moet er wel wat van weten.
15 januari
Miek Wijnbergen
zondag 13 januari 2013
positief of negatief en een belangrijke oproep
Gisteren was ik bij de vergadering van het ADHD glossy in Zwolle. De opkomst was prachtig: ruim veertig mensen met en zonder ADHD en mensen die om wat voor reden dan ook, bijv. door hun beroep, betrokken zijn bij ADHD. Het onderwerp wordt meer dan veelzijdig belicht. Complimenten voor de uitstekende leiding van deze vergadering. Bijzonder waren daarna ook brainstormgroepjes en mensen die in contact kwamen met elkaar en elkaar bevroegen. Wat ik meegekregen heb is het enorme enthousiasme, de bevlogenheid. Iedereen wil meewerken aan een positief beeld van ADHD. Een groot vertrouwen dat we hier met zijn allen voor gaan. Opvallend was ook een groot respect voor elkaar. Moe maar voldaan kwam ik thuis. Een hoofd vol ideeen. Voor sommigen van ons waaronder ikzelf was het hoofd een beetje te vol dus gelukkig een rustige Zondag. Velen van ons konden het niet laten om nog even een inspirerende tweet er tegenenaan te gooien met de hashtag #adhdglossy. Volg het de komende tijd en uiteraard doen we hier ook verslag.
Wat een tegenstelling met de discussie die onlangs over ADHD werd gevoerd op twitter waarbij de emoties hoog opliepen. Logisch ook want het gaat over onze kinderen. Ouders van kinderen met ADHD en volwassenen met de diagnose willen begrip en erkenning. We zijn het wel eens moe om ons steeds te moeten verantwoorden. Als mensen het toch niet begrijpen dan tenminste respect. Door ADHD enkel neer te zetten als een gave of als een niet solide diagnose worden ouders geraakt. In de media, al dan niet social, ontstaat daardoor soms een negatieve golf waarbij twee kampen worden gevormd die niet meer naar elkaar luisteren en er dus geen respect is.
Natuurlijk is het veel beter om te denken in oplossingen en kansen en de positieve beeldvorming te versterken. Maar in dat streven kom je soms negatieve tweets tegen of weer een ongenuanceerd stukkie in de krant of blog op internet. En het is wel verleidelijk daarop in te gaan al is het soms om nuances aan te brengen of om dingen recht te zetten. Soms is het beter te negeren of om er enkel een positief stuk of geluid er tegenover te zetten. Ik heb mijzelf toch voorgenomen indien ik geen respect merk voor een ander of andere mening en de discussie onzuiver gaat worden hier niet meer in mee te gaan. Jullie mogen me daar gerust aan herinneren.
Want door steeds op een negatieve manier er mee om te gaan leveren wij geen bijdrage aan een positieve beeldvorming. Daarbij word je er geen blijer mens van. En als ik dan terug denk aan gisteren is dat toch veel fijner voor jezelf en versterk je elkaar. Het doet me goed dat zoveel mensen op zo'n positieve manier met ADHD en andere psychiatrische 'stoornissen' omgaan.We moeten elkaar helpen vooral ook positief te blijven door bijv. aandacht te geven aan alle mooie initiatieven.
Tot slot een oproepje. Weet iemand wegen om de reiskosten van mijn vriendin en collega van het platform voor haar vrijwilligerswerk vergoed te krijgen? Angelique heeft bijstand en is erg actief met name voor Platform Verontruste Ouders en We Bouwen Samen. Daarvoor reist ze stad en land af. Angelique maakt zich zorgen omdat de reiskosten een behoorlijke aanslag op haar bijstand zijn. Hier moet dringend een oplossing voor komen. Dus heeft iemand een idee of middelen?
Wat een tegenstelling met de discussie die onlangs over ADHD werd gevoerd op twitter waarbij de emoties hoog opliepen. Logisch ook want het gaat over onze kinderen. Ouders van kinderen met ADHD en volwassenen met de diagnose willen begrip en erkenning. We zijn het wel eens moe om ons steeds te moeten verantwoorden. Als mensen het toch niet begrijpen dan tenminste respect. Door ADHD enkel neer te zetten als een gave of als een niet solide diagnose worden ouders geraakt. In de media, al dan niet social, ontstaat daardoor soms een negatieve golf waarbij twee kampen worden gevormd die niet meer naar elkaar luisteren en er dus geen respect is.
Natuurlijk is het veel beter om te denken in oplossingen en kansen en de positieve beeldvorming te versterken. Maar in dat streven kom je soms negatieve tweets tegen of weer een ongenuanceerd stukkie in de krant of blog op internet. En het is wel verleidelijk daarop in te gaan al is het soms om nuances aan te brengen of om dingen recht te zetten. Soms is het beter te negeren of om er enkel een positief stuk of geluid er tegenover te zetten. Ik heb mijzelf toch voorgenomen indien ik geen respect merk voor een ander of andere mening en de discussie onzuiver gaat worden hier niet meer in mee te gaan. Jullie mogen me daar gerust aan herinneren.
Want door steeds op een negatieve manier er mee om te gaan leveren wij geen bijdrage aan een positieve beeldvorming. Daarbij word je er geen blijer mens van. En als ik dan terug denk aan gisteren is dat toch veel fijner voor jezelf en versterk je elkaar. Het doet me goed dat zoveel mensen op zo'n positieve manier met ADHD en andere psychiatrische 'stoornissen' omgaan.We moeten elkaar helpen vooral ook positief te blijven door bijv. aandacht te geven aan alle mooie initiatieven.
Tot slot een oproepje. Weet iemand wegen om de reiskosten van mijn vriendin en collega van het platform voor haar vrijwilligerswerk vergoed te krijgen? Angelique heeft bijstand en is erg actief met name voor Platform Verontruste Ouders en We Bouwen Samen. Daarvoor reist ze stad en land af. Angelique maakt zich zorgen omdat de reiskosten een behoorlijke aanslag op haar bijstand zijn. Hier moet dringend een oplossing voor komen. Dus heeft iemand een idee of middelen?
vrijdag 11 januari 2013
pestbeleid over een andere boeg
Kinderombudsman stelt dat scholen niet meer wegkomen met een pestprotocol in hun laatje. Er moet wezenlijk iets veranderen! http://www.destentor.nl/2.2545/binnenland/aanpak-pesten-over-andere-boeg-1.3599996#contentAanpak
dinsdag 8 januari 2013
hoofdlijnen participatiewet bekend
Vanaf 2014 verandert er nogal wat voor mensen die voorheen in aanmerking kwamen voor wsw en/of Wajongers. Gemeenten mogen bepalen hoe zij deze mensen aan beschut werk gaan helpen, instroom in de WSW is niet meer mogelijk en er worden quota afgesproken voor bedrijven om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan werk te helpen http://www.vgn.nl/artikel/15157
woensdag 2 januari 2013
Met elkaar, voor elkaar....mijn voornemen voor 2013
Met elkaar, voor
elkaar….mijn voornemen voor 2013!
Het jaar 2012 ligt nu net achter ons.
Een jaar waarvan we bepaald niet in slaap sukkelden van
saaiheid.
Er zijn mede door de social media mooie vriendschappen
ontstaan.
Zo heb ik in de tijd dat ik nog ‘op hyves zat’ mijn
vriendinnen van de middelbare school terug gevonden. En natúúrlijk volgde
daarop meteen een reünie met een flink aantal oud klasgenoten bij ons in de
stad in een leuke kroeg. Het was een topavond. Herinneringen vlogen ons om de
oren en we waren allemaal weer 16/17 jaar.
En of het nu toeval is of niet, ons groepje van drie
vriendinnen van weleer bleken allen moeder te zijn van (een) kind(eren) met
autisme en/of adhd en/of hoogbegaafdheid.
Nu was ik onlangs met één van mijn vriendinnen een avondje
uit. Helaas ligt ze in scheiding. Net als ik destijds voelde zij zich
verantwoordelijk voor het ‘ongeluk’ waarin zij haar partner had gestort.
Immers, zíj sprak de wens uit om te scheiden.
Mede om die reden heeft zij hem urgentie laten aanvragen in
de veronderstelling dat ook zij met haar kinderen een woning zou kunnen
betrekken.
Mijn vriendin, moet u weten, bedrijft topsport wat
mantelzorgen aan gaat. Haar zus is overleden toen zij zelf 25 jaar was. Haar
ouders zijn deze klap nooit volledig te boven gekomen hetgeen een flinke
verandering in het gezin heeft teweeggebracht. Zij zorgt voor zowel haar vader
als voor haar moeder. Gebeurt er iets in de nacht is het mijn vriendin die
stande pede klaar staat.
Daarnaast is zij mantelzorger over haar beide kinderen. Nu
heeft zij nog een PGB maar ook voor haar zal het PGB in 2014 eindigen.
Mijn vriendin is een hele sterke maar ook mooie vrouw. Haar
verdriet zie je niet snel. Ze is altijd vrolijk, opgewekt en heb je haar nodig,
staat ze met een luisterend oor voor je klaar.
Onlangs zag ik haar verdriet. En ook al kende ik het verdriet, je vriendin zo in de put te zien is geen sinecure.
Mijn lieve vriendin, die zo hard werkt om zo optimistisch te
blijven in deze moeilijke maar ook mentaal en fysiek zware tijd, staat, zoals
het er nu voorstaat vanaf april op straat.
Haar ex-echtgenoot neemt een kind mee naar zijn adres die
met urgentie verkregen gaat worden en mama neemt de jongste mee. Bij een
echtpaar met kinderen die scheiden heeft slechts 1 persoon recht op urgentie.
Dit is de ouder waarvan de kinderen op zijn/haar adres staan ingeschreven.
Om redenen die ik omwille van privacyredenen niet
specifieker kan omschrijven kan mijn vriendin niet bij haar ouders wonen
evenals beide kinderen niet bij hun vader kunnen wonen. De zorgvraag/last en
behoeften van de verschillende en meerdere familieleden ligt té hoog.
Dan ga ik terug naar een avond op de social media. Op
Twitter in dit geval. Mensen die bijstand, WAO, AOW of anderszins een laag
inkomen hebben worden min of meer monddood gemaakt.
Wat hebben we nu helemaal te klagen? We hébben tenslotte
toch nog een dak boven ons hoofd? Kijk nou toch naar de arme landen iets verder
van ons bed. Kijk naar hetgeen je hébt in plaats naar kijken naar hetgeen je niet
hebt.
Weet u wat deze mensen hebben: een volstrekt verharde
maatschappij.
Want, mensen die zo chronisch ziek zijn, daardoor niet mee
kunnen doen aan de economie, zoals onder andere ook mijn lieve vriendin de
mantelzorgster, alsook mensen met een AOW, klein pensioen, komen of zijn reeds
in een hele nare houtgreep terechtgekomen.
Men realiseert zich niet of nauwelijks dat deze mensen door
regels- en wetgevingen opgelegd door de overheid zo gruwelijk in de verdrukking
komen.
Men moet wérkelijk per maand keuzes maken of men extra fruit
of medicatie haalt voor hun schoolgaande kroost.
Of het verhaal dat mijn lieve vriendin met ontzetting
vertelde over een oudere heer voor haar bij de apotheek. Dat deze heer
medicijnen kwam ophalen voor zijn hart. Tot zijn ontzetting hoorde dat ze uit
de verzekering waren gehaald. Deze heer onverrichter zaken huiswaarts keerde
zónder zijn hart medicatie maar mét een gevoel van reddeloosheid. Want, stelde
deze heer nog, zich wendend tot de apotheker: “Als ik deze medicatie niet slik,
dan ga ik dood”.
Beste medemensen, uitkeringen en pensioenen zijn omlaag
bijgesteld, jaarlijkse huurverhogingen gaan onverminderd door, kinderbijslag
omlaag, eigen risico en premies omhoog en ga zo maar door.
Mag ik als betrokken burger vragen de regels voor chronisch
zieke en kansarme burgers aan te passen? Zodat
onder andere een papa en mama die beiden kampen met hun eigen diagnose,
niet meer samen kunnen leven beiden urgentie krijgen?
Dat zij in staat worden gesteld kinderen een veilig en fatsoenlijk
onderkomen te geven? Niet de spiraal naar beneden maar naar boven kunnen laten
gaan?
Ik vraag u om uzelf de vraag te beantwoorden; wat betekent
het woord crisis feitelijk écht voor u?
Abonneren op:
Posts (Atom)