zondag 7 april 2013

dochters van autistische vaders

Op Kruispunt (uitzending gemist nl 2 maandag om 14.00 herhaling) een indringende documentaire over drie dochters van autistische vaders. Ik ben zelf ook opgegroeid met een vader die autistisch is en heb net als Annelies ook een broer met een verstandelijke beperking en autisme. Mijn moeder heeft zeker kenmerken alhoewel ze haar makke altijd omschreef als een teveel aan mannelijk hormoon.
Ik vond het best wel een heftige confronterende uitzending. Niet lang geleden heb ik over mijn broer maar ook over mijn ouders een interview gegeven aan Lotje & Co. Ik heb respect voor deze vrouwen omdat het nog altijd voelt als je ouders afvallen. En je kunt niet iemand beschuldigen op iets wat er gewoon niet is. Een van de vrouwen zei dat haar vader haar nooit als persoon gezien heeft. Haar nooit waardeerde als persoon.
Bij ons thuis was een strak regime en mijn vader controleerde alles. Hij was zoals Annelies Spek ook zei heel bepalend. Bepaalde dingen konden echt niet en je moest altijd rekening houden. Toen ik zelf een partner kreeg en nog later toen er kinderen kwamen realiseerde ik me pas wat ik al die jaren had gemist. Er was niet echt liefde ik werd niet gezien. Nu bijv. met de opleidingen van de kinderen, het ondersteunen, belangstelling tonen, meehelpen zoeken naar de juiste richting. Dat deden mijn ouders gewoon niet.
Mijn man werd na een kerstdag of als we een huisje huurden met mijn ouders bijna mesjokke van het dwangmatige van mijn vader. Nu is mijn man nog vrij meegaand die wel meedoet in de plannen van pa maar zelfs hij kreeg geen lucht.
Met mijn vader kan ik alleen spreken over praktische zaken bij hem moet je niet aankomen met je gevoel ergens over. Nu is het voor mij vanwege mijn eigen ASS ook lastig. Het is me later wel gaan opbreken dat alles om hem draaide. Ik heb hem dat ook een poos kwalijk genomen. Bij hem is alles zwart wit. Maar het is ook moeilijk voor hem zich ergens over uit te spreken. Laatst kreeg ik zowaar een compliment over het gesprek over mijn broer hoe rustig en duidelijk ik mijn standpunten naar voren bracht. Dat is dan alweer heel wat. Want vaak heeft hij kritiek over mijn huishouden bijv. de rommel bij ons thuis, mijn man die in zijn ogen maar een makkelijk leven heeft. Hij zal geen rekening houden hoe dat voor mij voelt. Hij zegt ook rustig je bent te dik.
Ik heb het wel eens met mijn vader over autisme gehad. Ja dat herkent hij wel. En dat nooit goed genoeg doen herkent hij ook wel.
Hij doet sindsdien ook wel zijn best. Het heeft voor mij tijd nodig gehad een en ander te verwerken. Ineens was er bij mij besef, kort daarvoor was ik zelf gediagnosticeerd. Er is een tijdje geen contact geweest. Dat heb ik zelf weer opgepakt. We delen nu de zorg voor mijn moeder die dement is en mijn broer. Ik voel dat hij dat wel fijn vindt maar hij kan zich daar niet over uiten. Als ik een dag bij hem ben geweest ben ik dood en doodop. Alles gaat in zijn tempo volgens zijn plan. Ik heb het wel eens opgemeten maar als mijn vader de deur uit gaat duurt dat exact 27 minuten. Hij controleert alles. Of de kraan dicht zit het kofffiezetapparaat uit de lichten uit het gasfornuis. Check dubbelcheck. Of de theedoek rechthangt en ga zo maar door. Nauwgezette verslagen van wat hij heeft gedaan.
Soms ben ik bang dat ik de kinderen tekort doe. Of ik wel genoeg aandacht aan ze besteed. Ik ben me heel bewust van regelmatig complimentjes geven en belangstelling tonen. Ben ik wel een goeie echtgenote. Mist mijn man iets bij mij (dat vraag ik ook wel aan hem) Ik ben er onzeker door.
Ik ben wel signalen gaan oppakken. Zo brengt mijn vader mij altijd naar de trein en zwaait me uit. Dat is zijn manier van houden van. Me geld toestoppen met vakanties of iets voor me kopen. Ik weet het is niet een goeie manier maar het is wel zijn manier. Er is wel een zeker respect naar elkaar. Zorg voor elkaar. En de rol van mijn moeder altijd afzijdig en opgaand in haar eigen dingen. Een psycholoog liet me daar anders naar kijken. Maar dat vind ik nog altijd moeilijk. Ik denk achteraf wel eens ze hadden gewoon niet aan kinderen moeten beginnen maar dat hoorde toen zo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten