En toen kreeg de kat ook nog vlooien
Als alleengaande ouder is het een hele uitdaging je kinderen gevoed, gekleed, gekapt en ook nog goed gemutst iedere dag weer naar school toe te krijgen.
Doordat ik als alleengaande ouder tevens de mantelzorgersrol heb over mijn oudste zoontje, bestaan mijn inkomsten uit een bijstanduitkering.
Natuurlijk mag en moet ik mijn handjes dichtknijpen dat er zo’n dergelijk sociaal vangnet als bijstand bestaat. Ik moet er namelijk niet aan dénken wat er zou gebeuren als er geen sociale zekerheid zou zijn.
Mijn oudste zoontje (8 jaar) heeft ASS (autisme spectrum stoornis), ADHD, een kloof binnen het IQ profiel op begaafd niveau en neigt naar selectief mutisme (spreekt nauwelijks buitenshuis). Zijn vermogen om met prikkels (licht, geluid, gevoel en visuele aspecten) om te gaan is erg laag waardoor hij het dagelijkse maar ook schoolse leven maar moeizaam aan kan. Van nature is het een kind met een zacht en verlegen karakter.
Zodra hij de taxi in stapt begint het op eieren lopen. Hij ontwijkt grotendeels het oogcontact en gaat vaak nagelbijtend en zichzelf onzichtbaar makend het schoolse leven door.
Eenmaal weer thuis zal ik ervoor moeten zorgen dat dit mannetje zich veilig voelt. Ik mag dan ook niet boos worden als hij de boel bij elkaar schreeuwt, met deuren slaat, met spullen gooit, spullen sloopt, scheldt, vloekt, schopt, tuft en slaat. Elke schooldag weer, meerdere keren, zoniet de hele dag door. En natuurlijk wordt mama wel boos, want ASS of geen ASS, opvoeden gaat wel door.
Nu heeft dat mannetje van 8 jaar een erg leuk en grappig broertje dat twee jaar jonger is. Dat broertje heeft een (voorlopige) diagnose ADHD.
Bovenop zijn eigen ‘probleem’, zoals het isolement waarin meer dan drukke en sociaal onhandige kinderen tegenaan kunnen lopen, heeft dit kereltje van 6 jaar het extra zwaar.
Hij is net als mama mantelzorger van zijn grote broer. Hij maakt de stress in huis mee en groeit enigszins scheef op qua ontwikkeling. Heeft zelf moeite met vriendjes maken, ondanks subtiele inspanningen van ons ouders, school en hulpverlening.
Als alleengaande ouder kun je er heel erg druk mee zijn. Je eigen sociale leven schiet er meer dan regelmatig in. Spontane uitstapjes, vakanties, alles gaat anders maar ook in sterk mindere mate. Omdat je het ‘anders zijn’ aan de buitenkant van mijn kinderen niet ziet, loop je tegen veel vooroordelen aan. Veel glijdt van mij af maar kan niet ontkennen dat het mij niet altijd zo gemakkelijk af gaat.
Maar dan. Ik zit natuurlijk niet stil in de bijstand. Mijn eigen ontwikkeling mag niet lijden cq stagneren onder deze mantelzorgpositie. Daarom doe ik met hart en ziel veel vrijwilligerswerk. Alles is gericht om beeldvorming rondom ASS (autisme spectrum stoornissen) en ADHD helder te krijgen. Modeziekten zijn het helaas bij mijn kinderen niet te noemen.
Nu komt het met regelmaat voor dat het vrijwilligerswerk uit mijn eigen zak moet komen. De reis- en parkeerkosten, print- en papierkosten, koffie en- of thee. Ik betaal het veelal nochtans allemaal zelf. Zonder in detail te treden is alles duurder geworden, behalve ikzelf. Want de overheid heeft de bijstanduitkering verlaagd.
Ik mag en wil niet klagen, want, deze bikkelharde bijstandpositie én de welzijnspositie van mijn kinderen hebben mij wel in staat gesteld veel te leren. Inzichten heb ik bij kunnen stellen en vooral veel mensen, zoals gelijkgestemden, mogen en kunnen leren kennen.
Ik kom wel uit deze houtgreep, als ik maar gewoon kan blijven werken en zorgen (participatiewet en Wet Werken naar Vermogen per 2014). Mocht ik straks in de schulden komen doordat mijn auto het begeeft, de wasmachine knapt of geen sponsor vind die mijn reiskosten op zich kan/wil nemen, zie ik wel hoe ik er dán kom. Dat zijn kortstondige zorgen waar altijd wel een mauw aan valt te passen.
Want na alle bovenstaande perikelen kreeg de kat ook nog vlooien! En voor een ieder die niet weet hoe dat is durf ik hartgrondig te zeggen: dát is pas erg!
Angelique Bergsma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten