Posts tonen met het label Wtcg. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Wtcg. Alle posts tonen
vrijdag 2 september 2011
Margriets blog: brief aan Rutte
Jullie weten het vast nog wel, een blog waar je wel even heel erg stil van werd. Haar blog hebben we geplaatst op dit blog. Omdat het zo goed aangeeft hoe belangrijk een WTCG uitkering kan zijn in een maatschappij waar je van alle kanten gekort wordt. Maar op haar blog kon je ook diverse links vinden die erg waardevolle informatie bevatten. Daarom kijk even op: www.margrietblogt.blogspot.com scroll naar beneden brief aan Rutte. De blauw opgelicht woorden bevatten de links.
donderdag 1 september 2011
brandbrief CG-raad WTCG
Brandbrief over Wtcg aan kabinet
01-09-2011
Het kabinet wil fors gaan snijden in de tegemoetkomingen voor chronisch zieken en gehandicapten (Wtcg). De CG-Raad en zeven andere organisaties van patiënten, gehandicapten, ouderen en mantelzorgers hebben hierover gezamenlijk een brandbrief gestuurd aan het kabinet.
Zij doen een beroep op het kabinet om verdere inkomensverslechtering voor mensen met een beperking te voorkomen. De brief is afkomstig van de CG-Raad, de NPCF, ouderenkoepel CSO, Landelijk Platform GGz, Platform VG, Per Saldo, Mezzo (mantelzorg) en LOC (cliëntenraden).
Lees de brandbrief op www.cg-raad.nl
01-09-2011
Het kabinet wil fors gaan snijden in de tegemoetkomingen voor chronisch zieken en gehandicapten (Wtcg). De CG-Raad en zeven andere organisaties van patiënten, gehandicapten, ouderen en mantelzorgers hebben hierover gezamenlijk een brandbrief gestuurd aan het kabinet.
Zij doen een beroep op het kabinet om verdere inkomensverslechtering voor mensen met een beperking te voorkomen. De brief is afkomstig van de CG-Raad, de NPCF, ouderenkoepel CSO, Landelijk Platform GGz, Platform VG, Per Saldo, Mezzo (mantelzorg) en LOC (cliëntenraden).
Lees de brandbrief op www.cg-raad.nl
woensdag 31 augustus 2011
WTCG inkomensafhankelijk
'Kabinet wil hulp chronisch zieken inkomensafhankelijk maken'
ANP/Redactie − 31/08/11, 16:35
Fleur Agema. © ANP
Het kabinet wil de tegemoetkoming voor chronisch zieken en gehandicapten niet halveren, maar inkomensafhankelijk maken. Dat stelt PVV-Tweede Kamerlid Fleur Agema.
De PVV is als gedoogpartij nauw betrokken bij de plannen voor Prinsjesdag. Dinsdag werd duidelijk dat het kabinet het budget voor de regeling (nu 580 miljoen euro) wil halveren.
Agema kreeg daarover veel verontruste mails en ze wil het beeld nu corrigeren, ook al mag ze eigenlijk niks verklappen van de Prinsjesdagstukken.
------------------------------------------------------------------------------------
En nu moeten we blij zijn dat dit kabinet toch een heel klein beetje een sociaal gezicht blijkt te hebben? Vergeet niet al die andere bezuinigingen! Tsjonge jonge wat een rechtvaardigheid bij de PVV!
ANP/Redactie − 31/08/11, 16:35
Fleur Agema. © ANP
Het kabinet wil de tegemoetkoming voor chronisch zieken en gehandicapten niet halveren, maar inkomensafhankelijk maken. Dat stelt PVV-Tweede Kamerlid Fleur Agema.
De PVV is als gedoogpartij nauw betrokken bij de plannen voor Prinsjesdag. Dinsdag werd duidelijk dat het kabinet het budget voor de regeling (nu 580 miljoen euro) wil halveren.
Agema kreeg daarover veel verontruste mails en ze wil het beeld nu corrigeren, ook al mag ze eigenlijk niks verklappen van de Prinsjesdagstukken.
------------------------------------------------------------------------------------
En nu moeten we blij zijn dat dit kabinet toch een heel klein beetje een sociaal gezicht blijkt te hebben? Vergeet niet al die andere bezuinigingen! Tsjonge jonge wat een rechtvaardigheid bij de PVV!
column April Sirius over bezuinigingen chronisch zieken en gehandicapten
Paard van Troje
30 augustus 2011 Het huidige kabinet is genoodzaakt drastisch te hervormen in de zorgsector. De wijze waarop het geld wordt ingezet moet veranderen. Evenals het verkeerd indiceren en geld wat aan de strijkstok blijft hangen. Gelukkig hebben we nu een kabinet dat korte metten gaat maken met dit geld verkwisten dat de spuigaten uitloopt.
Rigoureus wordt het mes gezet in PGB, AWBZ, WMO, Ouderenbonden, Speciaal Onderwijs, Belangenbehartiging, WSW, Wajong, Het Rugzakje, TOG-regeling, Buitengewone belastingaftrek, WTCG, etc. Veel mensen komen in opstand en hebben het over behoud van zelfstandigheid en leven in eigen regie. Dit van mensen afpakken is natuurlijk ook niet wat onze regering wil en zij komt deze mensen tegemoet met alternatieven. Een nieuw zorgstelsel waarbij de kwaliteit van zorg en leven in eigen regie gewaarborgd blijft. Alleen de slechteriken worden aangepakt, de mensen die het echt nodig hebben hoeven niets te vrezen. Voor hen wordt goed gezorgd.
Als kiezer of lid van één van de regeringspartijen kan je trots zijn op dit kabinet. Ze durven immers paal en perk te stellen en maatregelen door te voeren. We kunnen het niet iedereen naar de zin maken. Je hebt immers ook een eigen verantwoording. Het moet nu maar eens afgelopen zijn. De mensen die zorg nodig hebben krijgen het en daar betalen u en ik allemaal belasting voor. Er wordt goed voor deze mensen gezorgd, het is hier geen paradijs, kom op zeg!
Maar wat als datgene gebeurt waar iedereen bang voor is? Je wordt zelf chronisch ziek, krijgt een ongeval met blijvende schade en je wordt zorgafhankelijk. Of dit overkomt je kind of partner. Dat wil niemand en dat gun je ook niemand. Gelukkig is de zorg in ons land goed geregeld.
Je komt terecht in de bureaucratische molen van zorg -en voorzieningen aanvragen. Dat kan je er eigenlijk niet bij hebben, je hebt immers al genoeg aan je eigen worsteling. Je moet leren omgaan met wat je niet meer kan, je leven dat verandert, het leven van je partner dat daardoor verandert, en je toekomstplannen die niet meer mogelijk lijken te zijn. Leren accepteren dat je deels of volledig afhankelijk bent geworden, dat er elke keer weer vreemde mensen in je huis en aan je blote lijf komen, daar draait je leven op dat moment om. Je wilt niets liever dan in je eigen huis blijven wonen, je leven zo inrichten dat jij kan bepalen hoe je hulp krijgt, door wie en op welk moment. Zo kan je ondanks dat je veel niet meer kan, toch nog een autonoom leven leiden. Je kan volwaardig partner en ouder van je kind blijven omdat je de zorg die je nodig hebt kan inrichten naar jouw leven.
Dan komt de grote schrik. Je zal je moeten schikken naar de zorgaanbieders en de overeenkomsten met de commerciële zorgverzekeraars. Alles moet zo snel en efficiënt mogelijk. Je krijgt een rooster waarop staat wanneer er iemand komt om je te helpen met aan- en uitkleden en op welke dagen en tijden je kan douchen. Je wilt eigenlijk met vrienden weg, je werk deels weer oppakken en je leven leiden, maar dat kan niet, want je moet wachten op dat ongelukkige tijdstip waarop de hulp komt. Je wordt gek van die afhankelijkheid, van anderen die opeens jouw leven gaan bepalen. En ook nog eens van die mensen waar jij je niet prettig bij voelt maar die toch in jouw huis komen, aan jouw spullen en aan jouw lijf.
Was er nu maar zoiets als het PGB, maar helaas, dat is afgeschaft. Wacht, er was toch nog zoiets als onderaannemerschap, dat nieuwe plan van de Staatssecretaris? Dan kan je zelf bepalen wie je gaat helpen, hoe en wanneer, toch? Je dient een aanvraag in bij je zorgaanbieder en geeft aan welke mensen zij voor jou moeten inhuren en dat je zelf afspraken met deze mensen wilt maken. Het antwoord dat je krijgt is ontnuchterend. De zorgaanbieder gaat niet akkoord. Iemand kan alleen maar worden aangenomen als het een rechtspersoon is, dus ZZP-er of vanuit een bepaalde organisatie werkzaam is in de zorg. De zorgaanbieder vindt ook dat jouw zorgvraag door hun al goed wordt ingevuld, er is volgens hun helemaal geen reden om dit door een ander te laten doen. Bovendien blijken er allerlei onderlinge afspraken te zijn tussen de (commerciële) zorgaanbieder en de zorgverzekeraar.
Je ziet het totaal plaatje nu heel helder: alles draait om geld. En jouw leven, wat jij voelt, welke impact het op jouw leven heeft is niet belangrijk. Je trekt aan het kortste eind. Je zal je vanaf nu moeten schikken naar anderen, afhankelijk zijn van de willekeur en goodwill van de mensen om je heen. De gelijkwaardigheid met je partner, je vrienden en collega’s is steeds verder te zoeken. Hoe graag iemand je ook wilt helpen, vroeg of laat ontstaat een ongelijkwaardige relatie. Dit is voor iedereen funest voor een positief zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde.
Terwijl je wacht op de hulp die nog niet is verschenen op het afgesproken tijdstip denk je aan de tijd voordat je leven zo veranderde. Je denkt aan al die mensen waarvan jij vond dat ze misschien wel erg veel eisend waren en zeurden over eigen regie. Al dat gedoe over integratie, participatie en een inclusieve samenleving. Het was geen onwil, en deels ook logisch, dat je zo dacht. Je kende die kant van het leven niet, je kon je niet goed verplaatsen in hoe dat soort mensen zich zouden voelen en welke impact afhankelijkheid op het leven en innerlijke zijn heeft.
Maar nu, nu zou je willen dat jouw partij dit destijds ook had begrepen.
30 augustus 2011 Het huidige kabinet is genoodzaakt drastisch te hervormen in de zorgsector. De wijze waarop het geld wordt ingezet moet veranderen. Evenals het verkeerd indiceren en geld wat aan de strijkstok blijft hangen. Gelukkig hebben we nu een kabinet dat korte metten gaat maken met dit geld verkwisten dat de spuigaten uitloopt.
Rigoureus wordt het mes gezet in PGB, AWBZ, WMO, Ouderenbonden, Speciaal Onderwijs, Belangenbehartiging, WSW, Wajong, Het Rugzakje, TOG-regeling, Buitengewone belastingaftrek, WTCG, etc. Veel mensen komen in opstand en hebben het over behoud van zelfstandigheid en leven in eigen regie. Dit van mensen afpakken is natuurlijk ook niet wat onze regering wil en zij komt deze mensen tegemoet met alternatieven. Een nieuw zorgstelsel waarbij de kwaliteit van zorg en leven in eigen regie gewaarborgd blijft. Alleen de slechteriken worden aangepakt, de mensen die het echt nodig hebben hoeven niets te vrezen. Voor hen wordt goed gezorgd.
Als kiezer of lid van één van de regeringspartijen kan je trots zijn op dit kabinet. Ze durven immers paal en perk te stellen en maatregelen door te voeren. We kunnen het niet iedereen naar de zin maken. Je hebt immers ook een eigen verantwoording. Het moet nu maar eens afgelopen zijn. De mensen die zorg nodig hebben krijgen het en daar betalen u en ik allemaal belasting voor. Er wordt goed voor deze mensen gezorgd, het is hier geen paradijs, kom op zeg!
Maar wat als datgene gebeurt waar iedereen bang voor is? Je wordt zelf chronisch ziek, krijgt een ongeval met blijvende schade en je wordt zorgafhankelijk. Of dit overkomt je kind of partner. Dat wil niemand en dat gun je ook niemand. Gelukkig is de zorg in ons land goed geregeld.
Je komt terecht in de bureaucratische molen van zorg -en voorzieningen aanvragen. Dat kan je er eigenlijk niet bij hebben, je hebt immers al genoeg aan je eigen worsteling. Je moet leren omgaan met wat je niet meer kan, je leven dat verandert, het leven van je partner dat daardoor verandert, en je toekomstplannen die niet meer mogelijk lijken te zijn. Leren accepteren dat je deels of volledig afhankelijk bent geworden, dat er elke keer weer vreemde mensen in je huis en aan je blote lijf komen, daar draait je leven op dat moment om. Je wilt niets liever dan in je eigen huis blijven wonen, je leven zo inrichten dat jij kan bepalen hoe je hulp krijgt, door wie en op welk moment. Zo kan je ondanks dat je veel niet meer kan, toch nog een autonoom leven leiden. Je kan volwaardig partner en ouder van je kind blijven omdat je de zorg die je nodig hebt kan inrichten naar jouw leven.
Dan komt de grote schrik. Je zal je moeten schikken naar de zorgaanbieders en de overeenkomsten met de commerciële zorgverzekeraars. Alles moet zo snel en efficiënt mogelijk. Je krijgt een rooster waarop staat wanneer er iemand komt om je te helpen met aan- en uitkleden en op welke dagen en tijden je kan douchen. Je wilt eigenlijk met vrienden weg, je werk deels weer oppakken en je leven leiden, maar dat kan niet, want je moet wachten op dat ongelukkige tijdstip waarop de hulp komt. Je wordt gek van die afhankelijkheid, van anderen die opeens jouw leven gaan bepalen. En ook nog eens van die mensen waar jij je niet prettig bij voelt maar die toch in jouw huis komen, aan jouw spullen en aan jouw lijf.
Was er nu maar zoiets als het PGB, maar helaas, dat is afgeschaft. Wacht, er was toch nog zoiets als onderaannemerschap, dat nieuwe plan van de Staatssecretaris? Dan kan je zelf bepalen wie je gaat helpen, hoe en wanneer, toch? Je dient een aanvraag in bij je zorgaanbieder en geeft aan welke mensen zij voor jou moeten inhuren en dat je zelf afspraken met deze mensen wilt maken. Het antwoord dat je krijgt is ontnuchterend. De zorgaanbieder gaat niet akkoord. Iemand kan alleen maar worden aangenomen als het een rechtspersoon is, dus ZZP-er of vanuit een bepaalde organisatie werkzaam is in de zorg. De zorgaanbieder vindt ook dat jouw zorgvraag door hun al goed wordt ingevuld, er is volgens hun helemaal geen reden om dit door een ander te laten doen. Bovendien blijken er allerlei onderlinge afspraken te zijn tussen de (commerciële) zorgaanbieder en de zorgverzekeraar.
Je ziet het totaal plaatje nu heel helder: alles draait om geld. En jouw leven, wat jij voelt, welke impact het op jouw leven heeft is niet belangrijk. Je trekt aan het kortste eind. Je zal je vanaf nu moeten schikken naar anderen, afhankelijk zijn van de willekeur en goodwill van de mensen om je heen. De gelijkwaardigheid met je partner, je vrienden en collega’s is steeds verder te zoeken. Hoe graag iemand je ook wilt helpen, vroeg of laat ontstaat een ongelijkwaardige relatie. Dit is voor iedereen funest voor een positief zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde.
Terwijl je wacht op de hulp die nog niet is verschenen op het afgesproken tijdstip denk je aan de tijd voordat je leven zo veranderde. Je denkt aan al die mensen waarvan jij vond dat ze misschien wel erg veel eisend waren en zeurden over eigen regie. Al dat gedoe over integratie, participatie en een inclusieve samenleving. Het was geen onwil, en deels ook logisch, dat je zo dacht. Je kende die kant van het leven niet, je kon je niet goed verplaatsen in hoe dat soort mensen zich zouden voelen en welke impact afhankelijkheid op het leven en innerlijke zijn heeft.
Maar nu, nu zou je willen dat jouw partij dit destijds ook had begrepen.
dinsdag 30 augustus 2011
reacties afschaffen wtcg
Verontwaardiging
De ChristenUnie en de SP zijn geschrokken van de plannen. "Ik ben hevig verontwaardigd. Het zijn opnieuw de chronisch zieken en gehandicapten die gepakt worden door het kabinet”, zegt ChristenUnie-Kamerlid Esmé Wiegman.
"Op de wtcg-uitkering valt genoeg kritiek te leveren en zou zeker verbeterd moeten worden, maar niet gehalveerd. Opnieuw wordt door de bezuinigingen van dit kabinet eenzelfde kwetsbare groep geraakt die juist al zo weinig geld te besteden heeft.”
SP-Kamerlid Renske Leijten wil na het reces snel een debat met minister Edith Schippers van Volksgezondheid over de korting op de voorziening.
Cohen geschokt
PvdA-leider Job Cohen is geschokt over kabinetsplannen. "Het kabinet heeft al maatregel op maatregel gestapeld en daarmee chronisch zieken en gehandicapten aan de rand van de samenleving gezet. Het kan niet waar zijn dat het kabinet daarbovenop nu ook nog eens een halvering van de tegemoetkoming stapelt en mensen zo over de rand duwt. De grens van wat deze mensen kunnen dragen, is echt al lang bereikt", aldus Cohen.
'Opnieuw verlies koopkracht chronisch zieken'
Chronisch zieken en gehandicapten gaan het hardst in koopkracht achteruit van alle Nederlanders. Dat zegt de CG-Raad, de belangenorganisatie van chronisch zieken en gehandicapten, in reactie op kabinetsplannen die dinsdag zijn uitgelekt.
Het kabinet wil fors snijden in de vergoedingen die de twee groepen krijgen via de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten (Wtcg).
Deze wet bestaat ongeveer 2 jaar en geeft chronisch zieken en gehandicapten automatisch een vergoeding voor extra kosten die ze moeten maken vanwege hun aandoeningen. Zo kan het zijn dat ze door hun ziekte extra veel moeten stoken, of dure, speciaal aangepaste schoenen moeten kopen vanwege hun handicap.
Compensatieregeling
Voor 2009 bestond er een andere compensatieregeling waar, volgens de toenmalige regering veel oneigenlijk gebruik van werd gemaakt. De Tweede Kamer wilde toen dat er een regeling zou blijven voor mensen die de compensatie echt nodig hadden.
De CG-Raad rekent erop dat de Tweede Kamer de plannen huidige bezuinigingsplannen opnieuw tegenhoudt.
Wtcg
Mensen kunnen via de Wtcg per jaar 153 tot 510 euro aan vergoedingen krijgen. De regering zou de helft willen schrappen van het totale budget van 580 miljoen per jaar.
Volgens de CG-Raad is het onacceptabel dat er opnieuw wordt ingegrepen in het inkomen van de achterban. De inkomensverschillen tussen gezonde Nederlanders en chronisch zieken/gehandicapten worden opnieuw groter, zegt de raad.
Ongeveer twee miljoen gehandicapten en chronisch zieken maken gebruik van de Wtcg.
De ChristenUnie en de SP zijn geschrokken van de plannen. "Ik ben hevig verontwaardigd. Het zijn opnieuw de chronisch zieken en gehandicapten die gepakt worden door het kabinet”, zegt ChristenUnie-Kamerlid Esmé Wiegman.
"Op de wtcg-uitkering valt genoeg kritiek te leveren en zou zeker verbeterd moeten worden, maar niet gehalveerd. Opnieuw wordt door de bezuinigingen van dit kabinet eenzelfde kwetsbare groep geraakt die juist al zo weinig geld te besteden heeft.”
SP-Kamerlid Renske Leijten wil na het reces snel een debat met minister Edith Schippers van Volksgezondheid over de korting op de voorziening.
Cohen geschokt
PvdA-leider Job Cohen is geschokt over kabinetsplannen. "Het kabinet heeft al maatregel op maatregel gestapeld en daarmee chronisch zieken en gehandicapten aan de rand van de samenleving gezet. Het kan niet waar zijn dat het kabinet daarbovenop nu ook nog eens een halvering van de tegemoetkoming stapelt en mensen zo over de rand duwt. De grens van wat deze mensen kunnen dragen, is echt al lang bereikt", aldus Cohen.
'Opnieuw verlies koopkracht chronisch zieken'
Chronisch zieken en gehandicapten gaan het hardst in koopkracht achteruit van alle Nederlanders. Dat zegt de CG-Raad, de belangenorganisatie van chronisch zieken en gehandicapten, in reactie op kabinetsplannen die dinsdag zijn uitgelekt.
Het kabinet wil fors snijden in de vergoedingen die de twee groepen krijgen via de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten (Wtcg).
Deze wet bestaat ongeveer 2 jaar en geeft chronisch zieken en gehandicapten automatisch een vergoeding voor extra kosten die ze moeten maken vanwege hun aandoeningen. Zo kan het zijn dat ze door hun ziekte extra veel moeten stoken, of dure, speciaal aangepaste schoenen moeten kopen vanwege hun handicap.
Compensatieregeling
Voor 2009 bestond er een andere compensatieregeling waar, volgens de toenmalige regering veel oneigenlijk gebruik van werd gemaakt. De Tweede Kamer wilde toen dat er een regeling zou blijven voor mensen die de compensatie echt nodig hadden.
De CG-Raad rekent erop dat de Tweede Kamer de plannen huidige bezuinigingsplannen opnieuw tegenhoudt.
Wtcg
Mensen kunnen via de Wtcg per jaar 153 tot 510 euro aan vergoedingen krijgen. De regering zou de helft willen schrappen van het totale budget van 580 miljoen per jaar.
Volgens de CG-Raad is het onacceptabel dat er opnieuw wordt ingegrepen in het inkomen van de achterban. De inkomensverschillen tussen gezonde Nederlanders en chronisch zieken/gehandicapten worden opnieuw groter, zegt de raad.
Ongeveer twee miljoen gehandicapten en chronisch zieken maken gebruik van de Wtcg.
wtcg margriets blog brief aan Rutte
Ik ben er stil van
Geachte meneer Rutte, beste Mark,
Vanmorgen stond ik op een voor mij normaal tijdstip op om vol goede moed aan de dag te beginnen. Na een periode waarin ik in een diep dal ben beland, probeer ik nu heel voorzichtig en met kleine stapjes weer wat dingen op te bouwen.
Bijvoorbeeld weer elke dag eten maken in plaats van een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron te schuiven. De afwas bij te houden in plaats van het te laten opstapelen en vervolgens een overvol aanrecht en een lege kast hebben. Om de dag kunnen douchen en dan ook nog in staat zijn mijn huid van de benodigde bodylotion te voorzien, zodat ik niet om de haverklap loop te krabben omdat het zo jeukt.
Maar ook genoeg energie en concentratie hebben om de krant te lezen en ook echt te registreren wat ik lees in plaats van een beetje doorbladeren en af en toe een stukje te lezen zonder het echt op te slaan. Energie te hebben om mijn huis een beetje opgeruimd te houden, mijn administratie bij te houden en mijn rekeningen op tijd te betalen.
Dingen die voor een gezond mens vanzelfsprekend zijn. Dingen waar een gezond mens niet eens over nadenkt of bij stil staat, omdat het niet meer dan logisch is dat ze moeten gebeuren.
Voor vanmorgen stond op mijn planning:
Kort douchen. Dat wil zeggen: geen haren wassen, maar alleen even afspoelen.
Een klein afwasje doen. Alleen afwassen, het droogt vanzelf wel op.
Een beetje opruimen zodat mijn hulp vanmiddag meteen aan het werk kon. Ik heb een indicatie voor 1,9 uur dus voor eerst opruimen voor ze gaat schoonmaken is geen tijd.
Even heen en weer lopen naar de hoek van de straat, een afstand van ongeveer 50 meter. Dit doe ik in opdracht van mijn fysiotherapeut om mijn fysieke conditie te verbeteren in de hoop dat ik over een paar weken weer op een heel laag niveau wat krachttraining kan gaan doen voor mijn benen en rug.
Aan het begin van de middag had ik al deze dingen gedaan, met tussendoor de nodige rust, maar ik was blij dat ik kon gaan zitten. Met een blij, tevreden en hoopvol gevoel, want voor het eerst sinds weken heb ik de dingen die ik wilde doen ook kunnen doen. Terwijl mijn laptop opstartte, kwam mijn hulp binnen en na even een praatje gemaakt te hebben (terwijl zij al bezig was met afstoffen), was het voor mij tijd om eens op Twitter te kijken. Ik scrollde wat door de berichtjes van de voorbije uren en zag toen een tweet over plannen van uw kabinet. Snel klikte ik op de bijgevoegde link.
Mijn blijheid verdween bij het lezen van het bericht. De hoop maakte plaats voor onzekerheid. In plaats van op Twitter te juichen over mijn geslaagde ochtend was ik stil. Stil en vol vragen. Stil, vol vragen en boos. Al maanden is er onzekerheid over de Wajong, mijn inkomen. Dat er veranderingen gaan komen, is inmiddels wel duidelijk. Hoe die veranderingen er precies uit zullen zien, is nog onbekend. Een onzekere situatie, want kan ik straks de huur nog betalen? Maar ik probeer het te negeren omdat ik er toch niets aan kan veranderen.
En nu is uitgelekt dat uw kabinet van plan is het budget voor de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten, kortweg de Wtcg, te halveren. Ook ik kom, al sinds de invoering, in aanmerking voor een tegemoetkoming via deze wet. Met deze tegemoetkoming vul ik de gaten in mijn budget, daar waar mijn inkomen niet voldoet.
Iedereen die via de WMO een hulp in de huishouding heeft, betaalt hiervoor een eigen bijdrage. Deze is inkomensafhankelijk; hoe hoger het inkomen, hoe hoger de eigen bijdrage. Mijn inkomen is lager dan het sociaal minimum en dus is mijn eigen bijdrage de laagste die er is vastgesteld, te weten € 17,80 per periode van vier weken. Tot 1 januari 2009 mocht ik deze eigen bijdrage opvoeren als aftrekpost voor de inkomstenbelasting. Nu dit echter niet meer kan, krijg ik een korting van 33% op deze eigen bijdrage. Ik betaal dus € 11,93. Op jaarbasis € 155,09. Men gaat uit van 13 periodes.
Dat is de ene kant die ik ontvang via de Wtcg. De andere kant is de algemene tegemoetkoming, een bijdrage voor de extra kosten van een chronische ziekte of handicap. Om deze tegemoetkoming te krijgen, moet je voldoen aan één of meer van deze voorwaarden. Als ik naar mezelf kijk, voldoe ik er aan vier. Te weten: vergoeding van hulpmiddelen (mijn krukken), fysiotherapie op grond van een chronische indicatie (aangeboren afwijking), hulp in het huishouden via de gemeente en een indicatie voor het gebruik van een rolstoel.
Uit de Wtcg-test blijkt dat ik in aanmerking kom voor de volledige tegemoetkoming van, in 2010, € 500,-. In 2011 zal dit vermoedelijk € 510,- zijn. Van dit bedrag betaal ik dus de eigen bijdrage voor mijn hulp. Ook gebruik ik dit om het verplichte eigen risico van € 170,- van de zorgverzekering te betalen. In 2012 wordt dit bedrag verhoogd naar € 210,-. Die rekening heb ik weliswaar al in maart gehad, terwijl de Wtcg pas in oktober komt, maar toch. Deze twee posten zijn dus goed voor € 325,09.
Hou ik nog bijna € 200,- over. Die kan ik best inleveren toch? Nee. Mijn fysiotherapie wordt via een chronische indicatie vergoed vanuit de basisverzekering. Hieraan is echter de voorwaarde gesteld dat de eerste twaalf behandelingen niet worden vergoed vanuit de basisverzekering. Deze moet je zelf betalen óf laten vergoeden vanuit een aanvullende verzekering. Eén behandeling kost € 28,-. Die twaalf behandelingen kosten mij dus € 336,-. Gelukkig vergoedt mijn aanvullende verzekering deze*. En ook de medicatie die ik gebruik en die niet onder de basisverzekering valt, te weten de spierverslappers die op de slechtste dagen ietwat verlichting geven, worden betaald vanuit de aanvullende verzekering. Dit kostte mij voor 2011 € 106,55.
Daarmee zitten ‘we’ op € 431,64. Nog steeds geen € 500,-. Toch komt ook die resterende € 70,- wel op. Omdat ik ‘s winters altijd thuis ben, heb ik hogere stookkosten dan wanneer ik zou werken. Omdat mijn lijf goede ondersteuning nodig heeft, is het belangrijk dat ik een goede bank en een goed matras heb. Die koop je niet voor een paar honderd euro. Goede schoenen kosten mij al snel € 150,- en dan moeten ze ook nog aangepast worden voor zeker € 60,-. Ik hoef vast niet uit te leggen dat er hier niet elk jaar nieuwe schoenen komen.
En ja, een deel van de kosten die ik hierboven noem, heeft u ook. Ook u heeft een zorgverzekering en wellicht (waarschijnlijk?) ook een aanvullende verzekering. Ook u betaalt het eigen risico als u zorg nodig heeft en nee, u krijgt geen algemene tegemoetkoming in het kader van de Wtcg. Uw inkomen is dan ook meer dan tien keer zo hoog als dat van mij.
Geachte meneer Rutte, beste Mark,
Ik snap het niet meer. Ik begrijp wel dat er bezuinigd moet worden. Er is immers een financiële crisis en de economie loopt niet echt lekker. Iedereen moet zijn steentje bijdragen. Zo werkt het nu eenmaal. Maar ik begrijp niet waarom u mij en mijn ‘collega’s’ zo dicht naar het randje van de afgrond duwt. Het voelt alsof wij er niet mogen zijn. We zijn lastig en we kosten een hoop geld. En dat moet maar eens afgelopen zijn.
Maar weet u? Ik zit niet vrijwillig thuis op de bank. Het is niet omdat ik zelf een hekel heb aan schoonmaken dat ik sinds mijn 23ste een hulp heb die mijn huis schoon houdt. Het is niet mijn keus dat ik veel pijn en weinig energie heb.
Ik vind het jammer dat uw kabinet er steeds maar weer voor kiest om een van de meest kwetsbare groepen in de samenleving de rekening van de crisis te serveren. Maar ik denk, ik hóóp, dat dit plan het niet gaat redden. Ik kan me niet voorstellen dat een halvering van het budget voor de Wtcg door de Tweede Kamer wordt goedgekeurd.
Ik wens u veel sterkte voor de komende tijd. Want ik geloof ook wel dat het allemaal niet meevalt. Ik kan alleen maar hopen dat u inderdaad leider bent van een sociale partij, zoals u het vorig jaar in Netwerk zei. Want dan vindt u het zelf vast ook wel een beetje gênant om zoiets voor te stellen.
Met vriendelijke groet,
Margriet
* Die twaalf behandelingen worden niet elk jaar in rekening gebracht, maar alleen op het moment dat de chronische indicatie van start gaat en wordt aangevraagd. In principe kan een indicatie lang mee, maar het komt met grote regelmaat voor dat verzekeringen na verloop van tijd een motivatie willen waarom de behandeling niet gestaakt
Geachte meneer Rutte, beste Mark,
Vanmorgen stond ik op een voor mij normaal tijdstip op om vol goede moed aan de dag te beginnen. Na een periode waarin ik in een diep dal ben beland, probeer ik nu heel voorzichtig en met kleine stapjes weer wat dingen op te bouwen.
Bijvoorbeeld weer elke dag eten maken in plaats van een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron te schuiven. De afwas bij te houden in plaats van het te laten opstapelen en vervolgens een overvol aanrecht en een lege kast hebben. Om de dag kunnen douchen en dan ook nog in staat zijn mijn huid van de benodigde bodylotion te voorzien, zodat ik niet om de haverklap loop te krabben omdat het zo jeukt.
Maar ook genoeg energie en concentratie hebben om de krant te lezen en ook echt te registreren wat ik lees in plaats van een beetje doorbladeren en af en toe een stukje te lezen zonder het echt op te slaan. Energie te hebben om mijn huis een beetje opgeruimd te houden, mijn administratie bij te houden en mijn rekeningen op tijd te betalen.
Dingen die voor een gezond mens vanzelfsprekend zijn. Dingen waar een gezond mens niet eens over nadenkt of bij stil staat, omdat het niet meer dan logisch is dat ze moeten gebeuren.
Voor vanmorgen stond op mijn planning:
Kort douchen. Dat wil zeggen: geen haren wassen, maar alleen even afspoelen.
Een klein afwasje doen. Alleen afwassen, het droogt vanzelf wel op.
Een beetje opruimen zodat mijn hulp vanmiddag meteen aan het werk kon. Ik heb een indicatie voor 1,9 uur dus voor eerst opruimen voor ze gaat schoonmaken is geen tijd.
Even heen en weer lopen naar de hoek van de straat, een afstand van ongeveer 50 meter. Dit doe ik in opdracht van mijn fysiotherapeut om mijn fysieke conditie te verbeteren in de hoop dat ik over een paar weken weer op een heel laag niveau wat krachttraining kan gaan doen voor mijn benen en rug.
Aan het begin van de middag had ik al deze dingen gedaan, met tussendoor de nodige rust, maar ik was blij dat ik kon gaan zitten. Met een blij, tevreden en hoopvol gevoel, want voor het eerst sinds weken heb ik de dingen die ik wilde doen ook kunnen doen. Terwijl mijn laptop opstartte, kwam mijn hulp binnen en na even een praatje gemaakt te hebben (terwijl zij al bezig was met afstoffen), was het voor mij tijd om eens op Twitter te kijken. Ik scrollde wat door de berichtjes van de voorbije uren en zag toen een tweet over plannen van uw kabinet. Snel klikte ik op de bijgevoegde link.
Mijn blijheid verdween bij het lezen van het bericht. De hoop maakte plaats voor onzekerheid. In plaats van op Twitter te juichen over mijn geslaagde ochtend was ik stil. Stil en vol vragen. Stil, vol vragen en boos. Al maanden is er onzekerheid over de Wajong, mijn inkomen. Dat er veranderingen gaan komen, is inmiddels wel duidelijk. Hoe die veranderingen er precies uit zullen zien, is nog onbekend. Een onzekere situatie, want kan ik straks de huur nog betalen? Maar ik probeer het te negeren omdat ik er toch niets aan kan veranderen.
En nu is uitgelekt dat uw kabinet van plan is het budget voor de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten, kortweg de Wtcg, te halveren. Ook ik kom, al sinds de invoering, in aanmerking voor een tegemoetkoming via deze wet. Met deze tegemoetkoming vul ik de gaten in mijn budget, daar waar mijn inkomen niet voldoet.
Iedereen die via de WMO een hulp in de huishouding heeft, betaalt hiervoor een eigen bijdrage. Deze is inkomensafhankelijk; hoe hoger het inkomen, hoe hoger de eigen bijdrage. Mijn inkomen is lager dan het sociaal minimum en dus is mijn eigen bijdrage de laagste die er is vastgesteld, te weten € 17,80 per periode van vier weken. Tot 1 januari 2009 mocht ik deze eigen bijdrage opvoeren als aftrekpost voor de inkomstenbelasting. Nu dit echter niet meer kan, krijg ik een korting van 33% op deze eigen bijdrage. Ik betaal dus € 11,93. Op jaarbasis € 155,09. Men gaat uit van 13 periodes.
Dat is de ene kant die ik ontvang via de Wtcg. De andere kant is de algemene tegemoetkoming, een bijdrage voor de extra kosten van een chronische ziekte of handicap. Om deze tegemoetkoming te krijgen, moet je voldoen aan één of meer van deze voorwaarden. Als ik naar mezelf kijk, voldoe ik er aan vier. Te weten: vergoeding van hulpmiddelen (mijn krukken), fysiotherapie op grond van een chronische indicatie (aangeboren afwijking), hulp in het huishouden via de gemeente en een indicatie voor het gebruik van een rolstoel.
Uit de Wtcg-test blijkt dat ik in aanmerking kom voor de volledige tegemoetkoming van, in 2010, € 500,-. In 2011 zal dit vermoedelijk € 510,- zijn. Van dit bedrag betaal ik dus de eigen bijdrage voor mijn hulp. Ook gebruik ik dit om het verplichte eigen risico van € 170,- van de zorgverzekering te betalen. In 2012 wordt dit bedrag verhoogd naar € 210,-. Die rekening heb ik weliswaar al in maart gehad, terwijl de Wtcg pas in oktober komt, maar toch. Deze twee posten zijn dus goed voor € 325,09.
Hou ik nog bijna € 200,- over. Die kan ik best inleveren toch? Nee. Mijn fysiotherapie wordt via een chronische indicatie vergoed vanuit de basisverzekering. Hieraan is echter de voorwaarde gesteld dat de eerste twaalf behandelingen niet worden vergoed vanuit de basisverzekering. Deze moet je zelf betalen óf laten vergoeden vanuit een aanvullende verzekering. Eén behandeling kost € 28,-. Die twaalf behandelingen kosten mij dus € 336,-. Gelukkig vergoedt mijn aanvullende verzekering deze*. En ook de medicatie die ik gebruik en die niet onder de basisverzekering valt, te weten de spierverslappers die op de slechtste dagen ietwat verlichting geven, worden betaald vanuit de aanvullende verzekering. Dit kostte mij voor 2011 € 106,55.
Daarmee zitten ‘we’ op € 431,64. Nog steeds geen € 500,-. Toch komt ook die resterende € 70,- wel op. Omdat ik ‘s winters altijd thuis ben, heb ik hogere stookkosten dan wanneer ik zou werken. Omdat mijn lijf goede ondersteuning nodig heeft, is het belangrijk dat ik een goede bank en een goed matras heb. Die koop je niet voor een paar honderd euro. Goede schoenen kosten mij al snel € 150,- en dan moeten ze ook nog aangepast worden voor zeker € 60,-. Ik hoef vast niet uit te leggen dat er hier niet elk jaar nieuwe schoenen komen.
En ja, een deel van de kosten die ik hierboven noem, heeft u ook. Ook u heeft een zorgverzekering en wellicht (waarschijnlijk?) ook een aanvullende verzekering. Ook u betaalt het eigen risico als u zorg nodig heeft en nee, u krijgt geen algemene tegemoetkoming in het kader van de Wtcg. Uw inkomen is dan ook meer dan tien keer zo hoog als dat van mij.
Geachte meneer Rutte, beste Mark,
Ik snap het niet meer. Ik begrijp wel dat er bezuinigd moet worden. Er is immers een financiële crisis en de economie loopt niet echt lekker. Iedereen moet zijn steentje bijdragen. Zo werkt het nu eenmaal. Maar ik begrijp niet waarom u mij en mijn ‘collega’s’ zo dicht naar het randje van de afgrond duwt. Het voelt alsof wij er niet mogen zijn. We zijn lastig en we kosten een hoop geld. En dat moet maar eens afgelopen zijn.
Maar weet u? Ik zit niet vrijwillig thuis op de bank. Het is niet omdat ik zelf een hekel heb aan schoonmaken dat ik sinds mijn 23ste een hulp heb die mijn huis schoon houdt. Het is niet mijn keus dat ik veel pijn en weinig energie heb.
Ik vind het jammer dat uw kabinet er steeds maar weer voor kiest om een van de meest kwetsbare groepen in de samenleving de rekening van de crisis te serveren. Maar ik denk, ik hóóp, dat dit plan het niet gaat redden. Ik kan me niet voorstellen dat een halvering van het budget voor de Wtcg door de Tweede Kamer wordt goedgekeurd.
Ik wens u veel sterkte voor de komende tijd. Want ik geloof ook wel dat het allemaal niet meevalt. Ik kan alleen maar hopen dat u inderdaad leider bent van een sociale partij, zoals u het vorig jaar in Netwerk zei. Want dan vindt u het zelf vast ook wel een beetje gênant om zoiets voor te stellen.
Met vriendelijke groet,
Margriet
* Die twaalf behandelingen worden niet elk jaar in rekening gebracht, maar alleen op het moment dat de chronische indicatie van start gaat en wordt aangevraagd. In principe kan een indicatie lang mee, maar het komt met grote regelmaat voor dat verzekeringen na verloop van tijd een motivatie willen waarom de behandeling niet gestaakt
zondag 12 juni 2011
“Onacceptabel hoge rekening financiële crisis voor chronisch zieken en gehandicapten”
Het op orde brengen van het huishoudboekje van de Staat lijkt belangrijker dan goed beleid. Dat spreekt het kabinet tegen. De maatregelen zijn nodig om de zorg voor de toekomst betaalbaar te houden voor iedereen. En het beleid zou juist meer participatiekansen bieden voor chronisch zieken en gehandicapten.
Belangenbehartigers voorspellen toenemende armoede en overbelasting bij familie en mantelzorgers. De kans om zelfstandig en volwaardig aan de samenleving deel te nemen staat serieus onder druk. Een hoge rekening voor de financiële crisis komt terecht bij chronisch zieken en gehandicapten.
Abonneren op:
Posts (Atom)