Paard van Troje
30 augustus 2011 Het huidige kabinet is genoodzaakt drastisch te hervormen in de zorgsector. De wijze waarop het geld wordt ingezet moet veranderen. Evenals het verkeerd indiceren en geld wat aan de strijkstok blijft hangen. Gelukkig hebben we nu een kabinet dat korte metten gaat maken met dit geld verkwisten dat de spuigaten uitloopt.
Rigoureus wordt het mes gezet in PGB, AWBZ, WMO, Ouderenbonden, Speciaal Onderwijs, Belangenbehartiging, WSW, Wajong, Het Rugzakje, TOG-regeling, Buitengewone belastingaftrek, WTCG, etc. Veel mensen komen in opstand en hebben het over behoud van zelfstandigheid en leven in eigen regie. Dit van mensen afpakken is natuurlijk ook niet wat onze regering wil en zij komt deze mensen tegemoet met alternatieven. Een nieuw zorgstelsel waarbij de kwaliteit van zorg en leven in eigen regie gewaarborgd blijft. Alleen de slechteriken worden aangepakt, de mensen die het echt nodig hebben hoeven niets te vrezen. Voor hen wordt goed gezorgd.
Als kiezer of lid van één van de regeringspartijen kan je trots zijn op dit kabinet. Ze durven immers paal en perk te stellen en maatregelen door te voeren. We kunnen het niet iedereen naar de zin maken. Je hebt immers ook een eigen verantwoording. Het moet nu maar eens afgelopen zijn. De mensen die zorg nodig hebben krijgen het en daar betalen u en ik allemaal belasting voor. Er wordt goed voor deze mensen gezorgd, het is hier geen paradijs, kom op zeg!
Maar wat als datgene gebeurt waar iedereen bang voor is? Je wordt zelf chronisch ziek, krijgt een ongeval met blijvende schade en je wordt zorgafhankelijk. Of dit overkomt je kind of partner. Dat wil niemand en dat gun je ook niemand. Gelukkig is de zorg in ons land goed geregeld.
Je komt terecht in de bureaucratische molen van zorg -en voorzieningen aanvragen. Dat kan je er eigenlijk niet bij hebben, je hebt immers al genoeg aan je eigen worsteling. Je moet leren omgaan met wat je niet meer kan, je leven dat verandert, het leven van je partner dat daardoor verandert, en je toekomstplannen die niet meer mogelijk lijken te zijn. Leren accepteren dat je deels of volledig afhankelijk bent geworden, dat er elke keer weer vreemde mensen in je huis en aan je blote lijf komen, daar draait je leven op dat moment om. Je wilt niets liever dan in je eigen huis blijven wonen, je leven zo inrichten dat jij kan bepalen hoe je hulp krijgt, door wie en op welk moment. Zo kan je ondanks dat je veel niet meer kan, toch nog een autonoom leven leiden. Je kan volwaardig partner en ouder van je kind blijven omdat je de zorg die je nodig hebt kan inrichten naar jouw leven.
Dan komt de grote schrik. Je zal je moeten schikken naar de zorgaanbieders en de overeenkomsten met de commerciële zorgverzekeraars. Alles moet zo snel en efficiënt mogelijk. Je krijgt een rooster waarop staat wanneer er iemand komt om je te helpen met aan- en uitkleden en op welke dagen en tijden je kan douchen. Je wilt eigenlijk met vrienden weg, je werk deels weer oppakken en je leven leiden, maar dat kan niet, want je moet wachten op dat ongelukkige tijdstip waarop de hulp komt. Je wordt gek van die afhankelijkheid, van anderen die opeens jouw leven gaan bepalen. En ook nog eens van die mensen waar jij je niet prettig bij voelt maar die toch in jouw huis komen, aan jouw spullen en aan jouw lijf.
Was er nu maar zoiets als het PGB, maar helaas, dat is afgeschaft. Wacht, er was toch nog zoiets als onderaannemerschap, dat nieuwe plan van de Staatssecretaris? Dan kan je zelf bepalen wie je gaat helpen, hoe en wanneer, toch? Je dient een aanvraag in bij je zorgaanbieder en geeft aan welke mensen zij voor jou moeten inhuren en dat je zelf afspraken met deze mensen wilt maken. Het antwoord dat je krijgt is ontnuchterend. De zorgaanbieder gaat niet akkoord. Iemand kan alleen maar worden aangenomen als het een rechtspersoon is, dus ZZP-er of vanuit een bepaalde organisatie werkzaam is in de zorg. De zorgaanbieder vindt ook dat jouw zorgvraag door hun al goed wordt ingevuld, er is volgens hun helemaal geen reden om dit door een ander te laten doen. Bovendien blijken er allerlei onderlinge afspraken te zijn tussen de (commerciële) zorgaanbieder en de zorgverzekeraar.
Je ziet het totaal plaatje nu heel helder: alles draait om geld. En jouw leven, wat jij voelt, welke impact het op jouw leven heeft is niet belangrijk. Je trekt aan het kortste eind. Je zal je vanaf nu moeten schikken naar anderen, afhankelijk zijn van de willekeur en goodwill van de mensen om je heen. De gelijkwaardigheid met je partner, je vrienden en collega’s is steeds verder te zoeken. Hoe graag iemand je ook wilt helpen, vroeg of laat ontstaat een ongelijkwaardige relatie. Dit is voor iedereen funest voor een positief zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde.
Terwijl je wacht op de hulp die nog niet is verschenen op het afgesproken tijdstip denk je aan de tijd voordat je leven zo veranderde. Je denkt aan al die mensen waarvan jij vond dat ze misschien wel erg veel eisend waren en zeurden over eigen regie. Al dat gedoe over integratie, participatie en een inclusieve samenleving. Het was geen onwil, en deels ook logisch, dat je zo dacht. Je kende die kant van het leven niet, je kon je niet goed verplaatsen in hoe dat soort mensen zich zouden voelen en welke impact afhankelijkheid op het leven en innerlijke zijn heeft.
Maar nu, nu zou je willen dat jouw partij dit destijds ook had begrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten