wtcg margriets blog brief aan Rutte

Ik ben er stil van
Geachte meneer Rutte, beste Mark,

Vanmorgen stond ik op een voor mij normaal tijdstip op om vol goede moed aan de dag te beginnen. Na een periode waarin ik in een diep dal ben beland, probeer ik nu heel voorzichtig en met kleine stapjes weer wat dingen op te bouwen.

Bijvoorbeeld weer elke dag eten maken in plaats van een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron te schuiven. De afwas bij te houden in plaats van het te laten opstapelen en vervolgens een overvol aanrecht en een lege kast hebben. Om de dag kunnen douchen en dan ook nog in staat zijn mijn huid van de benodigde bodylotion te voorzien, zodat ik niet om de haverklap loop te krabben omdat het zo jeukt.

Maar ook genoeg energie en concentratie hebben om de krant te lezen en ook echt te registreren wat ik lees in plaats van een beetje doorbladeren en af en toe een stukje te lezen zonder het echt op te slaan. Energie te hebben om mijn huis een beetje opgeruimd te houden, mijn administratie bij te houden en mijn rekeningen op tijd te betalen.

Dingen die voor een gezond mens vanzelfsprekend zijn. Dingen waar een gezond mens niet eens over nadenkt of bij stil staat, omdat het niet meer dan logisch is dat ze moeten gebeuren.

Voor vanmorgen stond op mijn planning:

Kort douchen. Dat wil zeggen: geen haren wassen, maar alleen even afspoelen.
Een klein afwasje doen. Alleen afwassen, het droogt vanzelf wel op.
Een beetje opruimen zodat mijn hulp vanmiddag meteen aan het werk kon. Ik heb een indicatie voor 1,9 uur dus voor eerst opruimen voor ze gaat schoonmaken is geen tijd.
Even heen en weer lopen naar de hoek van de straat, een afstand van ongeveer 50 meter. Dit doe ik in opdracht van mijn fysiotherapeut om mijn fysieke conditie te verbeteren in de hoop dat ik over een paar weken weer op een heel laag niveau wat krachttraining kan gaan doen voor mijn benen en rug.
Aan het begin van de middag had ik al deze dingen gedaan, met tussendoor de nodige rust, maar ik was blij dat ik kon gaan zitten. Met een blij, tevreden en hoopvol gevoel, want voor het eerst sinds weken heb ik de dingen die ik wilde doen ook kunnen doen. Terwijl mijn laptop opstartte, kwam mijn hulp binnen en na even een praatje gemaakt te hebben (terwijl zij al bezig was met afstoffen), was het voor mij tijd om eens op Twitter te kijken. Ik scrollde wat door de berichtjes van de voorbije uren en zag toen een tweet over plannen van uw kabinet. Snel klikte ik op de bijgevoegde link.

Mijn blijheid verdween bij het lezen van het bericht. De hoop maakte plaats voor onzekerheid. In plaats van op Twitter te juichen over mijn geslaagde ochtend was ik stil. Stil en vol vragen. Stil, vol vragen en boos. Al maanden is er onzekerheid over de Wajong, mijn inkomen. Dat er veranderingen gaan komen, is inmiddels wel duidelijk. Hoe die veranderingen er precies uit zullen zien, is nog onbekend. Een onzekere situatie, want kan ik straks de huur nog betalen? Maar ik probeer het te negeren omdat ik er toch niets aan kan veranderen.

En nu is uitgelekt dat uw kabinet van plan is het budget voor de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten, kortweg de Wtcg, te halveren. Ook ik kom, al sinds de invoering, in aanmerking voor een tegemoetkoming via deze wet. Met deze tegemoetkoming vul ik de gaten in mijn budget, daar waar mijn inkomen niet voldoet.

Iedereen die via de WMO een hulp in de huishouding heeft, betaalt hiervoor een eigen bijdrage. Deze is inkomensafhankelijk; hoe hoger het inkomen, hoe hoger de eigen bijdrage. Mijn inkomen is lager dan het sociaal minimum en dus is mijn eigen bijdrage de laagste die er is vastgesteld, te weten € 17,80 per periode van vier weken. Tot 1 januari 2009 mocht ik deze eigen bijdrage opvoeren als aftrekpost voor de inkomstenbelasting. Nu dit echter niet meer kan, krijg ik een korting van 33% op deze eigen bijdrage. Ik betaal dus € 11,93. Op jaarbasis € 155,09. Men gaat uit van 13 periodes.

Dat is de ene kant die ik ontvang via de Wtcg. De andere kant is de algemene tegemoetkoming, een bijdrage voor de extra kosten van een chronische ziekte of handicap. Om deze tegemoetkoming te krijgen, moet je voldoen aan één of meer van deze voorwaarden. Als ik naar mezelf kijk, voldoe ik er aan vier. Te weten: vergoeding van hulpmiddelen (mijn krukken), fysiotherapie op grond van een chronische indicatie (aangeboren afwijking), hulp in het huishouden via de gemeente en een indicatie voor het gebruik van een rolstoel.

Uit de Wtcg-test blijkt dat ik in aanmerking kom voor de volledige tegemoetkoming van, in 2010, € 500,-. In 2011 zal dit vermoedelijk € 510,- zijn. Van dit bedrag betaal ik dus de eigen bijdrage voor mijn hulp. Ook gebruik ik dit om het verplichte eigen risico van € 170,- van de zorgverzekering te betalen. In 2012 wordt dit bedrag verhoogd naar € 210,-. Die rekening heb ik weliswaar al in maart gehad, terwijl de Wtcg pas in oktober komt, maar toch. Deze twee posten zijn dus goed voor € 325,09.

Hou ik nog bijna € 200,- over. Die kan ik best inleveren toch? Nee. Mijn fysiotherapie wordt via een chronische indicatie vergoed vanuit de basisverzekering. Hieraan is echter de voorwaarde gesteld dat de eerste twaalf behandelingen niet worden vergoed vanuit de basisverzekering. Deze moet je zelf betalen óf laten vergoeden vanuit een aanvullende verzekering. Eén behandeling kost € 28,-. Die twaalf behandelingen kosten mij dus € 336,-. Gelukkig vergoedt mijn aanvullende verzekering deze*. En ook de medicatie die ik gebruik en die niet onder de basisverzekering valt, te weten de spierverslappers die op de slechtste dagen ietwat verlichting geven, worden betaald vanuit de aanvullende verzekering. Dit kostte mij voor 2011 € 106,55.

Daarmee zitten ‘we’ op € 431,64. Nog steeds geen € 500,-. Toch komt ook die resterende € 70,- wel op. Omdat ik ‘s winters altijd thuis ben, heb ik hogere stookkosten dan wanneer ik zou werken. Omdat mijn lijf goede ondersteuning nodig heeft, is het belangrijk dat ik een goede bank en een goed matras heb. Die koop je niet voor een paar honderd euro. Goede schoenen kosten mij al snel € 150,- en dan moeten ze ook nog aangepast worden voor zeker € 60,-. Ik hoef vast niet uit te leggen dat er hier niet elk jaar nieuwe schoenen komen.

En ja, een deel van de kosten die ik hierboven noem, heeft u ook. Ook u heeft een zorgverzekering en wellicht (waarschijnlijk?) ook een aanvullende verzekering. Ook u betaalt het eigen risico als u zorg nodig heeft en nee, u krijgt geen algemene tegemoetkoming in het kader van de Wtcg. Uw inkomen is dan ook meer dan tien keer zo hoog als dat van mij.

Geachte meneer Rutte, beste Mark,

Ik snap het niet meer. Ik begrijp wel dat er bezuinigd moet worden. Er is immers een financiële crisis en de economie loopt niet echt lekker. Iedereen moet zijn steentje bijdragen. Zo werkt het nu eenmaal. Maar ik begrijp niet waarom u mij en mijn ‘collega’s’ zo dicht naar het randje van de afgrond duwt. Het voelt alsof wij er niet mogen zijn. We zijn lastig en we kosten een hoop geld. En dat moet maar eens afgelopen zijn.

Maar weet u? Ik zit niet vrijwillig thuis op de bank. Het is niet omdat ik zelf een hekel heb aan schoonmaken dat ik sinds mijn 23ste een hulp heb die mijn huis schoon houdt. Het is niet mijn keus dat ik veel pijn en weinig energie heb.

Ik vind het jammer dat uw kabinet er steeds maar weer voor kiest om een van de meest kwetsbare groepen in de samenleving de rekening van de crisis te serveren. Maar ik denk, ik hóóp, dat dit plan het niet gaat redden. Ik kan me niet voorstellen dat een halvering van het budget voor de Wtcg door de Tweede Kamer wordt goedgekeurd.

Ik wens u veel sterkte voor de komende tijd. Want ik geloof ook wel dat het allemaal niet meevalt. Ik kan alleen maar hopen dat u inderdaad leider bent van een sociale partij, zoals u het vorig jaar in Netwerk zei. Want dan vindt u het zelf vast ook wel een beetje gênant om zoiets voor te stellen.

Met vriendelijke groet,
Margriet

* Die twaalf behandelingen worden niet elk jaar in rekening gebracht, maar alleen op het moment dat de chronische indicatie van start gaat en wordt aangevraagd. In principe kan een indicatie lang mee, maar het komt met grote regelmaat voor dat verzekeringen na verloop van tijd een motivatie willen waarom de behandeling niet gestaakt