Herkennen van leugens

Er is gegoocheld met de getallen. Lange tijd werd er gezegd dat de groep zorgleerlingen met 65% zou zijn gestegen. Deze week gaf de minister eindelijk toe wat we allang wisten, namelijk; dat dit getal helemaal niet klopt. De stijging is niet 65%, maar 15%. Heeft de minister werkelijk geen idee gehad van de percentages (wat ook een vreemde zaak is) of heeft ze samen met haar collega`s moedwillig gejokt?

Een leugen is eigenlijk niets anders, dan iets aan iemand vertellen, dat niet waar is. Of niet volledig op de waarheid berust. Of zoals Mark Rutte het heel deftig zegt; een kwestie van de halve waarheid vertellen.

Vanaf kleins af aan zijn we eigenlijk al opgegroeid met de gedachte dat een halve waarheid, hier en daar, geen kwaad kan. Want waarom zou u uw vriendin teleurstellen als ze vraagt of u haar nieuwe jurk mooi vindt? U hoeft de jurk zelf toch niet te dragen, dus zegt u waarschijnlijk gewoon dat u het mooi vindt. Net zo makkelijk en verder geen gedoe. Iedereen herkent deze kleine halve waarheden vast wel.

Er bestaan ook grotere leugens. Er zijn zelfs mensen die heel vaak grote leugens vertellen. Zij kunnen verstrikt raken in een eigen wereld van leugens en als een leugen bijna uit dreigt te komen, vertellen ze gauw weer een nieuwe leugen. Dit kan heel lang doorgaan, zonder dat iemand het doorheeft en het is soms best lastig om precies te onthouden wat je nou precies allemaal verteld hebt. Een mens onthoudt namelijk ook automatisch de waarheid en op het moment dat je twee keer hetzelfde moet vertellen, maar dat gelogen is, kan dat best ingewikkeld worden. Zeker als het niet het de eerste leugen is.

Het herkennen van leugens, draait voor het grootste gedeelte om het kunnen doorzien en herkennen van lichaamstaal. Lichaamstaal bestaat uit de manier waarop men praat, de bewegingen die men maakt en de houding die men aanneemt.

Gewoon aan het nadenken?

Het aanraken van de oren, zou kunnen betekenen dat iemand het kwaad niet wil horen en niet wil horen wat hij wat hij fout heeft gedaan. Het aanraken van de ogen, zou aan kunnen geven dat de spreker geen kwaad wil zien. De handen voor de mond slaan, zou er op kunnen wijzen dat de persoon een leugen vertelt, maar het eigenlijk niet wil.
Ook oogbewegingen spelen een belangrijke rol in het herkennen van leugens. Wie over het verleden praat, houdt de ogen naar linksboven, maar wie over de toekomst praat doet dit juist naar rechtsboven. Als men dit verwisselt, zou het kunnen, dat het verhaal niet klopt.

Zijn dit gezonde rode blosjes?

Velen schamen zich ook voor het feit dat ze een leugen hebben verteld, krijgen het warm en krijgen rode wangen. Ook kan men gaan stotteren, ofwel niet goed meer uit de woorden komen.

Of gaan wapperen met een papiertje?