Allereerst excuses voor mijn late reactie. Ik ben niet naar Groningen geweest om het debat met de stigmatiserende titel "wie zoet is krijgt lekkers wie stout is Ritalin" bij te wonen. Ik wil niet reageren op iets wat ik niet zelf gezien en gehoord heb alleen gereageerd op wat stellingen achteraf. Vanmiddag was ik in de gelegenheid om filmbeelden van het betreffende debat terug te kijken en eerlijk gezegd ben ik nogal geschrokken (terwijl ik toch aardig bekend ben met wat ik noem het geleuter over adhd, vage artikelen en onjuiste prietpraat).
Bij deze wil ik mijn vriendin Angelique complimenteren voor haar moed om het verhaal van een ouder te vertellen. Een verhaal wat voor veel ouders herkenbaar zal zijn.Verder dank aan Robert Vermeiren die de nodige nuance wist aan te brengen. Dat was nog best lastig aangezien de leider van het debat nogal sturende vragen stelde waarbij hij zijn eigen mening niet onder stoelen of banken schoof. Geen neutrale rol dus. Het verslag van het debat is danig gekleurd (volgt later) aangezien er geen notitie is gemaakt van enige kritische vragen en genuanceerde antwoorden. En ondanks dat ik geen grote vrienden ben met de grote jongens op de pillenmarkt (big pharma) vond ik ook het verhaal van de meneer van Jansen-Cilag of is dat met dubbel ll? goed. Waarom is ADHD medicatie zo omstreden en bijv. medicatie bij dementie wat ook door hen gemaakt wordt niet?
Ik ben geschrokken van het verhaal van Laura Batstra, ondanks dat ik bepaalde uitspraken al wel ken. Haar presentatie heb ik ervaren als een eenzijdig Jehovagetuige verhaal.
Niets ten nadele van Jehova's het zijn vaak aardige betrokken mensen en mijn man heeft een collega die de Jehova's aanhangt en hij is goed met kinderen en een hele toffe peer. Maar hun verhaal is een boodschap waar je geen speld tussen krijgt met je kritische vragen. Want als je niet gelooft dan zul je niet gered worden als de wereld vergaat punt uit.
In het hele praatje van Laura heb ik geen enkel vraagteken gehoord. Laura weet het zeker zij heeft gelijk. Ze is wel enthousiast in haar geloof wat ik waardeer en herken, maar zij laat geen ruimte voor nuance. Zo heeft zij het over een breed veld van kinderen met milde problematiek en kinderen die maar zo een diagnose kregen opgeplakt, een trechter, en dan een paar die overblijven met een behoorlijke problematiek. Het alles of bijna niks aldus Laura.
Wat ik niet netjes vond van Laura was een ongekende aanval op het werk van Jan Buitelaar. Nu weet meneer Buitelaar heel goed waar het om gaat als hij het heeft over de impact van ADHD op het gezinsleven en uiteraard voor de persoon zelf. Ik heb hem met nog een paar mensen die veel betekenen in de kinder en jeugdpsychiatrie, hoog zitten. Hij werd beschuldigd maar omdat hij er niet was had hij geen gelegenheid uitleg te geven.
ADHD is volgens Batstra geen neuro-biologische stoornis maar een gedragsprobleem. Er zijn onderzoeken genoeg die het tegendeel bewijzen ookal is ADHD nog niet aan te tonen met een scan. Dat de hersenen van kinderen met ADHD anders werken is inmiddels wel duidelijk. En ja de diagnose wordt gesteld op basis van gedragskenmerken.
En ja hoor daar kwam de sneer naar Balans weer en natuurlijk de spreekbeurt. In deze spreekbeurt staan een aantal kenmerken zoals vind je het lastig stil op je stoel te zitten, je aandacht bij de les te houden, heb je een moeilijk handschrift en is het altijd een rommel op je kamer dan kan het zijn...Laura concludeert dat elk kind zich daarin herkent. Dat is echter een verkeerde aanname. Want: welke kinderen gaan een spreekbeurt over ADHD houden? Het ligt niet in de lijn der verwachting dat kinderen die geen ADHD hebben een spreekbeurt houden over ADHD ipv over hun ballet of hun konijn. En dan staat er in de spreekbeurt dat je hersens anders werken. Helemaal uit den boze want daar zouden de kindertjes maar een negatief zelfbeeld door ontwikkelen. Nou als ik het hier thuis zo bekijk valt dat reuze mee. Hun kinderpsychiater heeft het inderdaad zo aan hun uitgelegd dus hoe het komt dat bepaalde dingen zo lastig voor ze zijn. Wij hebben dat verder begeleid en onze kids hebben nooit het idee gehad dat ze gek zijn o.i.d.
Verder werden in het verhaal dingen als waar gebracht zoals de artsen die medicatie voor ADHD voorschrijven stellen de diagnose 5% vaker. Maar is daar onderzoek van en waar vind ik dat. Veel van dat soort onderzoeken worden ook nog eens tegengesproken door andere onderzoeken. Cijfers die de toename van ADHD zouden 'bewijzen' komen van cijfers van apotheken. Maar zoals Robert terecht opmerkte, geven die niet een realistisch beeld. Kinderen van gescheiden ouders bijv. hebben twee apotheken. Als je verhuisd worden twee apotheken geregistreerd.
Laura Batstra heeft een lobby gevoerd richting politiek Den Haag. Ik neem aan dat daar een soortgelijk verhaal is verteld. Wat blijft hangen is het mantra van te snelle en verkeerde diagnoses. Pas op voor overdiagnostiek. Tel daar bij op het Zembla-verhaal. Dan ben ik niet verbaasd in een blog van Renske Leijten te lezen op Artsennet dat Schippers het onzalige plan heeft opgevat om o.a. de behandeling van ADHD te weren uit het basispakket. Je gaat er tenslotte niet dood aan. Maar het kan wel je leven ernstig ontwrichten.
Ik zag vanmiddag nog een ander filmpje wat leek op een flashback uit ons eigen verleden met de jongens. Je ziet een kind in pure angst. Een kind wat het op school net redt maar thuis alle spanningen en frustraties eruit gooide. Ik zou willen dat politiek Den Haag dit filmpje zou zien omdat het misschien hun ogen eens zou openen. Hier is uberhaupt geen discussie of hulp wel nodig is. Hoe moet dat straks als het uit het basispakket gaat?? Niet iedere ouder is in dat geval in staat behandeling en/of medicatie te continueren. Dit kind heeft al vele behandelingen gehad. Moeder reageerde precies zoals wij hadden geleerd. Rustig, beheerst, grenzen aangevend, neutrale toon. Laura als je dit ziet snap je misschien ook iets meer van sommige felle reacties. Ik roep je op om je eens druk te maken om deze groep. Ons wordt verweten dat we niet zouden openstaan voor ouders die niet voor medicatie kiezen of geen diagnose willen. Dat willen we best maar het is niet altijd gemakkelijk omdat men omgekeerd niet altijd openstaat voor onze keuzes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten