bijstandstrekkers en ander gespuis...

Bijstandstrekkers en ander gespuis………..

Hoevaak kun je als mens wel niet weggezet worden door je medemens.
Nou, wel heel erg vaak kan ik u vertellen.

Ik begin maar meteen met het fenomeen adhd.

De meest besproken ‘vage’ stoornis binnen onze moderne maatschappij.
Explosief gestegen, tegenwoordig heeft de helft van de kinderen wel adhd!
Kinderen die deze label opgeplakt gekregen hebben, zijn er nog erger aan toe dan zij al waren voordat de diagnose werd gesteld.
Wat zegt u? Door de medicatie die ze krijgen?
Nee nee, door de niet-adhd’ers binnen onze maatschappij zoals ú!

Wat zegt u nu? U voelt zich aangevallen? Oké, houd u dan deze gedachte vast.

Ik ga maar meteen verder met het fenomeen Autisme.

Nog zo’n veel besproken en ogenschijnlijk geliefd onderwerp voor mensen die hier geen ervaring mee (willen) hebben.
Explosief gestegen, tegenwoordig heeft de helft van de kinderen wel een vorm van autisme.
Kinderen die deze label opgeplakt hebben gekregen, zijn er nog erger aan toe dan zij al waren vóórdat de diagnose werd gesteld.
Wat zegt u? Door niet grondig uitgevoerde onderzoeken?
Nee nee, door de niet-autisten binnen onze maatschappij zoals ú!

Wat hoor ik nu? U voelt zich wederom aangevallen? Nou, dan zou ik u willen verzoeken om ook deze gedachte vast te willen houden.

Ik ga nu door naar de bijstandtrekkers.

De meest besproken groep mensen die veracht worden binnen onze moderne maatschappij.
Explosief gestegen, tegenwoordig kan iedereen ‘zomaar’ in de bijstand belanden.
Bijstandstrekkers die deze label opgeplakt hebben gekregen, zijn er nog erger toe dan zij waren vóórdat ze deze omschrijving op hun cv konden toevoegen.
Wat zegt u? Doordat deze mensen niet willen werken?
Nee, nee, dit komt door de niet-bijstandstrekkers zoals ú!

Nou nou, u voelt zich beledigd nu?

Wees dit maar niet, u moet eigenlijk heel gelukkig zijn, u moet heel blij zijn en iedere dag God op uw blote knietjes danken voor het feit dat:

U geen adhd heeft, zodat u uw kind of, (ook nog mogelijk) uzélf niet tot in den treuren hoeft te verdedigen.
Deze kinderen of volwassenen hebben alleen een ‘probleem’ als u het een probleem vindt. Maar ik heb geen probleem. Wel heb ik adhd en het heeft mij
ver gebracht.
Door deze diagnose belachelijk te maken, het ligt aan dit, het komt door zus, slechte opvoeding, blablabla…….maakt u zich slechts zelf
belachelijk.

Prijs u gelukkig dat u niet direct te maken hebt met welke vorm van autisme ook, want:

Zou u zich zorgen maken over zijn bestaan? Over zijn ontwikkeling? Wordt hij niet gepest? Begrijpen de leerkrachten hem wel? Zal hij vriendjes krijgen? Wordt hij persoonsonafhankelijk? Doe ik het wel goed? Hoe gaat u met het grensverleggende gedrag om? Elke dag weer? Zal ik hem ooit begrijpen? Zal hij begrijpen dat ik hem soms niet begrijp? Hoe voelt verdriet als je als ouder ziet dat je kind onverklaarbare angsten heeft. Wat doet het met een ouder als je kind niet spreekt, tenzij het kind iets gevraagd wordt?
En dan tot slot, wat als hij dan ook nog begaafd is?

Tja, en dan mag u ook nog heel erg blij zijn dat u geen bijstandtrekker bent, want:

Dagelijks lees je over ‘die bijstandtrekkers’ die maar niet willen werken, bijstand is geen recht, de bijstand moet opgeheven worden want ze moeten maar gewoon werken.
Mag ik u er op wijzen dat ik, net als u mijn leven lang heb gewerkt?! Dat ik, net als u, nooit had gedacht ooit in de bijstand terecht te komen? Dat u, net als ik, met het grootste gemak er ‘zomaar’ in terecht kunt komen? En dat het voor heel veel mensen in de bijstand de meest denigrerende functie ooit is?

Rotte appels zitten overal lieve mensen, in de bijstand, onder de arbeiders, de bankemployés, het kassameisje, die leuke acteur van uw favoriete soap, binnen de gemeente of binnen uw eigen familie!

Relativeert een hoop, vind u niet?

En dan te bedenken dat ik gezegend ben met een autistisch zoontje met adhd, begaafd en angststoornis, niet geschikt voor welke vorm van opvang ook, nog een zoontje behept met adhd en oja…………..ik heb óók nog een bijstandsuitkering!

Dan zal ik u ook graag de werkelijkheid in 1 zin omvatten die mij treffen:

Ondanks dat al deze factoren mij ‘treffen’, ben ik als moeder knetterhard bezig om de juiste opvang te vinden voor mijn zoontje…….echter….alles is wegbezuinigd en het overige wordt wegbezuinigd……..geen adequate opvang voor dit kind…………..en laat nu alle inspanningen van deze moeder om aan het werk te kunnen worden ‘beloond’ met blokkades en sancties op haar uitkering…………….

En vindt u het bovenstaande al erg? Ik verzeker u, mijn verhaal is nog niets!

Over hoe vaak een burger wordt weggezet binnen de maatschappij………………bijstandstrekkers en ander gespuis…………..

P.s. mocht u zich niet aangesproken voelen, kunt u deze brief als niet verzonden beschouwen.