Gisteren op uitzending gemist een interessante uitzending VPRO thema Kwaad Bloed, o.a. met medewerking van Maddy Hulshof leerkracht basisonderwijs en moeder van een jongen met autisme klik hier voor de uitzending
Wat zit er achter de boosheid van mensen? Mensen ergeren zich vaak aan hoe de samenleving ervoor staat. We ergeren ons aan elkaar, de politiek en de elite, aan de linkse kerk en aan de rechtse graaiers. We verschuilen ons achter de voordeur. Wat is dat ongenoegen dat sluimert onder de welvarende samenleving?
Een ondernemer, Jaap, ergert zich aan het schreeuwende uitgaanspubliek en de vele vechtpartijen die hem uit zijn slaap houden. Hij ziet tegenwoordig tegen het weekend op. Vroeger ging hij er in het weekend op uit naar de caravan maar dat is niet meer mogelijk omdat hij vanwege de vele inbraken het pand niet meer alleen kan laten. Soms denkt hij eraan weg te gaan maar het is leuk wonen en hij is gehecht aan de buurt. Zondag is hij afgebrand vanwege een gebrek aan slaap. Hij vindt het niet zijn taak mensen terecht te wijzen. Hij is wel inbrekers achterna gegaan met zijn hond. De politie komt na een kwartier, dan zitten zij al in Warschau. Hij is ook wel eens bedreigd door een inbreker. Hij stond voor hem met een groot slagersmes. De inbreker is hard weggelopen, waarschijnlijk geschrokken van zijn honkbalknuppel die altijd achter de voordeur staat. Als het nodig is gebruikt hij de knuppel, dat zouden anderen mensen ook moeten doen. Hij vindt dat de maatschappij veel ruwer en harder is geworden. De criminaliteit wordt erger. Op de stelling dat uit onderzoek blijkt dat de criminaliteit juist afneemt reageert hij "die wonen dan zeker in een hunebed". De overheid/politiek zegt dit maar doet anders. Het is geven en nemen in de politiek. Ik ben in principe tegen geweld maar ons wordt wel geweld aangedaan. Als je ouder wordt zit je drie dagen in je poepbroek. Er worden miljarden aan Griekenland gegeven en ze kopen er 200 tanks voor. Ontwikkelingshulp.
Ani ta, werkt in de thuiszorg moet voor minder loon hetzelfde werk doen
Anita gaat er 160 Euro per maand op achteruit. Dit gebeurt niet allen bij de thuiszorg maar ook bij de post, in de WSW. De laagbetaalden. Het is stikken of slikken in de thuiszorg. Ze gaat van 13,20 naar 9,90 en ze mag alleen schoonmaken en niet meer signaleren zoals het bellen van een dokter. Ouderen zitten te vereenzamen. Zij is er drie uur, en de wijkverpleegkundige maar 10 minuten. Ze vindt het belangrijk aan de bel te kunnen trekken. Bijv. een demente bejaarde daarvan zie je binnen drie uur wel dat hulp nodig is. Terwijl ze zich bij de wijkverpleegkundig in tien minuten nog wel groot kunnen houden. Persoonlijk is ze harder geworden. Vroeger vond ze alles best, liet over zich heen lopen, was meegaand. Nu denkt ze: we gaan er met z'n allen voor! Het heeft dus ook impact op je karakter. Ze is actief voor Wij Zijn De Thuiszorg (actiegroep)en daarin is ze heel fanatiek. Het UWV heeft ze laten zitten, de medewerkers van de thuiszorg. Ze zijn van het ene naar het andere loon gegaan. Het moet landelijk op papier komen dat het loon van hetzelfde werk niet verlaagd mag worden. Elk dubbeltje moet omgedraaid worden, ze kijkt alle blaadjes na voor de aanbiedingen en fietst er hele stukken voor om. Volgens haar willen mensen niet laten zien dat ze het arm hebben. Vroeger werden er leuke dingen in haar buurt georganiseerd. Nu zijn mensen somber. En ze pakken voor hunzelf een biertje, want dan hoef je niet te delen. Door geldtekort ontstaan ook fysieke klachten.
Anita vindt het ook onrechtvaardig dat zij met haar 47 jaar hetzelfde betaald krijgt als iemand die net binnenkomt. Ze doet 25 jaar dit werk, dat moet ook beloond. Als zijn een client voorbij ziet komen wijst ze diegene de goeie kant op. Maar de jongelui zijn minder betrokken. Ze gaan met hun blackberry op de w.c. zitten, maar daar krijg je de badkamer niet mee schoon.
Het zou ook eerlijker geweest zijn als iedereen had ingeleverd. Nu zijn alleen de 600laagstbetaalden de klos. Dat maakt haar steeds bozer. De hoogbetaalden hebben niets ingeleverd. Gelukkig maakt haar de drum - en trompetles voor mensen met een geestelijke beperking op woensdagavond. Anita vindt dat er veel te veel bezuinigingen zijn. Er zijn ook mensen die denken: laat maar. Die denken later misschien was ik maar opgekomen voor mijn recht. Ze is ook bang dat het dan te laat is en alle goeie mensen weg zijn uit de zorg.
Maddy Hulshof, leerkracht basisonderwijs en moeder van een zoon met autisme
Maddy maakt zich erg boos en is verontrust over de bezuinigingen op het onderwijs aan kinderen (passend onderwijs). Haar jongste van 13 met autisme heeft het dankzij de begeleiding en hulp op het regulier onderwijs goed gedaan. Hij heeft veel zelfvertrouwen. Er is veel opgebouwd, maar nu hij naar de middelbare school gaat met deze bezuiniging kan dat straks allemaal wegvallen. Haar zoon heeft bijv. hulp nodig bij de planning en bij het leren. Er was altijd iemand dien zijn functioneren op school in de gaten hield. Oh hij zit alleen in zijn eentje of oh hij kliert nu, waarom en wat kunnen we eraan doen? Dat is nu al wegbezuinigd. Als hij thuiskomt zie je meteen wat voor dag hij heeft gehad. Heeft hij een dag gehad waarin niemand heeft gezegd wat hij moet gaan doen en waar hij naar toe moet dan valt er niets met hem te beginnen. Hij moet dan als het ware uit de knoop gehaald worden. Hij zit dan eerst achter de computer of gaat met de hond spelen en om 18.00 pakt zij met hem dan het huiswerk op.
Maddy is heel bang en heel boos. Acht jaar heeft hij zijn stinkende best gedaan met hulp van de leerkrachten en deskundige begeleiding. Hij heeft zich staande gehouden en heeft zoveel zelfvertrouwen gekregen. Nu moet hij naar een reguliere middelbare school. Waar staat hij dan? Door bezuinigingen gaat de deskundige hulp eraf. Binnen twee weken kan alles weg zijn wat in acht jaar is opgebouwd. Zij zoekt alle mogelijke wegen om haar protest te laten horen. Er is een geweldig potentieel aan ouders die zich sterk maken, daarvan is zij overtuigd. En we moeten bij de volgende verkiezingen denken: wat is goed voor ons kind?
De regering verwijt leerkrachten lui te zijn. Ze moesten maar niet zo zeuren en een tandje harder gaan. Het kan best dat alle kinderen met een speciale onderwijsbehoefte naar het regulier onderwijs gaan. We kunnen best een klas van 30 hebben. Er kan best 25% speciale onderwijsondersteuning af. En we kunnen best wel zonder minder deskundigheid maar jullie zijn te lui, willen teveel vakantie en jullie willen niet.
Ondanks dat we hard werken zegt iemand die je helemaal niet kent dat je het niet goed doet. Je moet iedere minuut dat je in de klas bent verantwoorden. Er moeten 14 formulieren ingevuld worden wat je doet op een dag. Ik voel me miskent, zegt Maddy.
Zo moet je het doen voor dat kind anders doe je het niet goed.
Langzaamaan wordt ze steeds bozer. Alsof we het voor ons zelf doen. We verrijken onszelf niet, we zijn in dienst van. We doen het voor de kinderen! Dan verwacht je toch geen stomp voor je hoofd?
Maddy zat in het vliegtuig naast een vrouw uit Senegal. Ze vroeg of het klopte dat wij voetbalvelden in de winter verwarmden. Hoe zou deze vrouw dat begrijpen, laat staan dit aan haar plaatsgenoten uit kunnen leggen. Maar stel dat ze de vraag zou stellen of het klopte dat wij in Nederland bezuinigen op ons onderwijs terwijl we zoveel geld uitgeven aan 130 km per uur rijden, hoe zou ze dat uit kunnen leggen?
Maddy was gisteren nog erg gelukkig. Haar zoon was tevreden aan het spelen en zij en haar man genoten van een wijntje en een kaasje. Wat hebben we het toch goed samen, concludeerdern ze.
Maddy begrijpt het niet. Als de staatssecretaris werkelijk geinteresseerd was, en dan niet wat men aan de voorkant van je vindt, en politiek gezien. Als je een halve dag kwam kijken, en dan niet een boekje voorlezen terwijl er tien camera's op je gericht zijn. Als je daadwerkelijk kijkt en luistert. Ja dan neem je dit soort besluiten gewoon niet!
Bas is politierechercheur. Hij had tien jaar geen normaal contact met zijn kinderen.
Zijn vrouw deed wat vreemd, zat overduidelijk niet lekker in haar vel. Ze gingen naar het strand, en zij ging naar familie. Toen hij overdag werkte en de kinderen bij de buurvrouw waren heeft zij de kinderen opgehaald. Het heeft tien jaar geduurd voordat hij weer normaal contact met zijn kinderen kreeg. Na een week of acht kreeg hij een brief van de advocaat van zijn vrouw dat ze wilde scheiden en het volledig gezag over de kinderen wilde plus een flinke som allimentatie. Bas wilde zijn kinderen terug, ze waren goed op hun plek bij hem en hij kon goed voor ze zorgen. Hij vond het onrechtvaardig. Er werd een omgangsregeling voorgesteld maar dat wilde hij niet, hij wilde de situatie herstellen. Toen kreeg hij een half verbaal met een aangifte van de advocaat van zijn ex-vrouw met de aanklacht mishandeling van zijn ex en de kinderen. Dit was drie dagen voor de zitting. Hier is nooit sprake van geweest, dus het was een enorme klap. Het stond vol beschuldigingen, insinuaties en verdraaiingen van de feiten om hem in een kwaad daglicht te plaatsen. Er kwam een pedagogisch en psychologisch rapport. In een ruimte mocht hij na twee jaar de kinderen zien. Dat ging goed. In het rapport stond dat er voldoende pedagogische kwaliteiten aanwezig waren, en bij moeder was die twijfelachtig (neemt de kinderen teveel mee in haar eigen problematiek). Maar de Raad van Kinderbescherming oordeelde dat de kinderen al zo lang bij haar waren dus dat dat het beste is. De rechter ging erin mee dus geen omgangsregeling. Er moet een rapport komen van alle problemen en mogelijkheden. De rechtbank voelt zich onvoldoende geinformeerd en gaat mee in het rapport van de Raad van Kinderbescherming. Vaak heeft hij zich wanhopig gevoeld doordat er geen contact was met de kinderen. Vooral na de tweede afwijzing van de Raad van Kinderbescherming. De stoppen slaan bijna door. De kinderen waren totaal uit het oog verloren en hij heeft de neiging gevoeld om zichzelf wat aan te doen, of om wat aan de situatie te doen (allemaal dood). Dood leek beter dan levend. Hij kan zich voorstellen dat mensen zover komen. De overheid moet aan de voorkant het probleem oppakken. Er komt geen onderzoek naar waar het probleem ligt. Al jarenlang is er een systeem als de kinderen bij een ouder zijn, dat de andere ouder dan buitenspel komt te staan. Het vertrouwen in de overheid is enorm afgenomen. Je verwacht dat ze je helpen bij onrecht maar door de overheid is hem nog veel meer aangedaan. Er is zoveel hulpverlening geweest en wat heeft dat gekost? En wat heeft dat met mij als ouder gedaan? Alle systemen moeten worden blootgelegd. De hulp heeft niets opgeleverd. Er wordt totaal niet gekeken: wat valt er te verbeteren? Het management kan niets veranderen maar er is ook geen wil. Het resultaat van de jarenlange strijd is dat de twee jongste kinderen bij hem een verblijfsplek hebben, er is een omgangsregeling, er zijn goede contacten over de kinderen mogelijk en ze zijn redelijk op speaking terms. Na de terugkomst van de zoons was er bijna weer contact met zijn dochter. Bijna valt alles op zijn plaats.
Volgens Bas gaan burgers steeds meer klagen. Als ze gewoon vragen gebeurt er niets, pas als je een klacht indient en hoog inzet luistert men. Dat vindt hij heel schadelijk. Op een gewone harmonieuze manier kan niet meer en er komt strijd voor terug. Mensen hebben soms levenslang pijn, mensen raken hun baan kwijt, raken in de goot en zijn afhankelijk van zorg. Dat is een zware belasting voor de samenleving.
Mohamed is onderheidsmonteur. Hij vindt dat Nederland steeds intoleranter wordt.
Zijn dochter mag geen hoofddoek op naar school (Volendam). De Commissie Gelijke Behandeling stelde Mohamed en zijn dochter in het gelijk. Maar de school legde zich daar niet bij neer. Mohamed stapt naar de rechter. Hij vindt afspraak is afspraak. Hij zegt tegen zijn dochter: verliezen we dan accepteren we het. Hij vindt dat het haar recht is een hoofddoek te dragen. Wij zijn normale moslim-mensen, en iedereen mag zijn geloof uiten. Wij doen niemand kwaad. Mohamed moest een advocaat in de arm nemen om aangifte te kunnen doen. Wat doen wij verkeerd? vraagt hij zich af. Wij hebben ons altijd netjes gedragen en gaan met iedereen om. Waarom is er haat, bijv. van de schoolleiding? Mohamed is anders over Nederland gaan denken. Nederland is harder geworden. Bejaarden worden op straat beroofd en homo's worden in elkaar geslagen omdat ze homo zijn. Zijn dochter wordt uitgescholden om haar hoofddoek. Mensen worden afgerekend op hun kleur. De buurvrouw wilde zijn dochter niet meer groeten sinds ze een hoofddoek draagt. Ik zeg tegen mijn dochter voor ieder mens dat je uitscheld zijn er drie normale nederlanders die wel van je houden en daar moet je het van hebben. De rechter oordeelde dat een school voor buitengewoon onderwijs haar eigen regels mag hebben. De crisis heeft mensen bang gemaakt. Het is de schuld van de buitenlanders, die pakken baantjes af wordt gedacht. Maar het zijn ook de buitenlanders geweest die geholpen hebben Nederland weer op te bouwen. Ik heb geen trauma, het hoort bij het leven. Mohamed maakt zich bezorgd dat de kinderen verslaafd raken of gaan stelen. Want dat kan iedereen gebeuren. Hij heeft medelijden met die ouders. De politiek maakt fouten. 12 jaar geleden hadden politici geen last van de burger. De minister stapte ging naar zijn bungalowtje en liet zich rijden door zijn chauffeurtje. Daarom kwamen er andere partijen met veel stemmen. Mensen zijn soms te makkelijk maar je moet gewoon keihard werken. Dan moeten ze je ook rechten toeschenken.
John verloor zijn zoon na een medische misser. Hij is weerbaarheidstrainer.
De airconditioning voldeed niet aan de oude eisen. Het luchtsysteem werkte niet goed. Zijn vrouw kreeg bijv. een longontsteking en de verpleegkundigen werkten er met dikke truien en sjaals. Baby's en bejaarden zijn extra kwetsbaar. Ziekenhuizen functioneren soms slecht. Artsen en hulpverleners nemen bewust risico's, daar is bewijs voor. Twee weken na het overlijden had hij contact met een professor. Zijn kind had naar een ziekenhuis verderop gekund, dan had hij nog geleefd. Maar er was een conflict met dat ziekenhuis. Hij is van plan geweest het recht in eigen hand te nemen. Het systeem is arrogant en respectloos. Hun bloed is net als dat van mijn kind.
Via email kreeg hij bericht van een pedofiel. Er waren filmpjes bij. Naast hem zat een vrijwilligster die vertelde dat ze misbruikt was. Er vallen slachtoffers en de overheid dekt het af. We moeten kinderen behoeden. De overheid is er niet duidelijk over. Er is een databestand met pedofielen door samenwerking met burgers. De overheid moet informatie delen maar pedofielen worden beschermd. Wie zijn onze buren? Wie kunnen kinderen schaden? We zijn met motoren naar Martijn gegaan om ze aan te pakken. Iemand in Hengelo is te water gelaten. Hij kon helaas niet zwemmen. Ik vind dat een mooie oplossing. De burger voelt zich niet vertegenwoordigd. Ze doen niks met informatie van burgers. Recent heeft hij meegemaakt dat een kind is misbruikt. Daarvoor had de dader al jongere kinderen met een beperking misbruikt. Hij kreeg gewoon een taakstrafje. Ik moet moeder en kind adviseren wel of niet naar de politie te gaan. Maar dat haalt niets uit. De politie wil niet komen als een minderjarig kind misbruikt is en we weten waar hij woont.
Tot de ellende in het ziekenhuis had hij het aardig naar zijn zin, hij had het goed voor elkaar. Een tevreden man. Maar in een fractie van een seconde kan je leven veranderen. Wat ze mij hebben aangedaan ervaar ik als een pak slaag zegt John. Het maakt strijdbaar. Pedo's zou je onder de grond moeten stoppen. Ik doe het niet maar het zou wel moeten gebeuren. Ik maak me zorgen over mijn kind. Wat in Noorwegen gebeurde was eigenlijk tegen ouders gericht. De actie kan ik begrijpen. Stel je pakt een groot congres. In jouw beleving los je dan veel op, in werkelijkheid niet. Maar waarom moet jij alleen de schade ondervinden? Het is een signaal dat je het niet meer accepteert.
Elke, werkzoekende, voelt zich afgeschreven door het UWV
Elke kreeg een burn-out waar ook psychische klachten achterzaten. Bij het UWV verliep de uitkering makkelijk. Haar inkomsten zakten steeds verder tot het sociaal minimum. Zij gaat nu naar de voedselbank. Ze voelt zich afgeschreven door het UWV. Ze werkte tot zes uur 's nachts en was daarbij verslavingsgevoelig. Ze raakte op, de batterij was helemaal leeg en haar lichaam reageerde niet meer. Er was prestatiedwang, zorgen om haar imago, het was op. Ze leefde niet meer vanuit haar hart. Ze wilde zich beter voelen. Het UWV zou haar moeten stimuleren maar er was geen arbeidsdeskundige, geen verzekeringsarts. Ze werd van het kastje naar de muur gestuurd en haar dossier raakte kwijt. Ze voelde zich enorm machteloos, het idee afgeschreven te zijn en niet meer mee te tellen. Ze wilde graag maar het lukte maar niet. Ze voelde zich bij het UWV beslist niet gehoord. Ze kwam in een diep dal en deed zelfs een serieuze zelfmoordpoging.
Ze heeft zich aangesloten bij Occupy. Het is een diverse groep mensen die vanuit hunn eigen levensvisie denken over hoe het gaat in de maatschappij. Zelf is zij humanist. Het gaat niet over de oplossing maar samen denken zij na over andere manieren om te kunnen leven. Mensen bewust maken dat er dingen moeten veranderen. Steeds meer mensen kunnen de druk niet aan, depressie wordt volksziekte nummer 1. We moeten mensen bewust maken dat dit leven niet goed is en dat het anders kan. Veel dingen zijn onrechtvaardig. Er is verschil tussen rijk en arm. Ik weet wat armoede is. Ik zeg tegen mezelf dat ik elke week een kerstpakket ga halen zodat het een beetje draaglijk is. Ik ben niet dom. Ik heb lang mezelf in de weg gezeten, aldus Elke. Mensen gaan maar door en door. Nee zeggen is moeilijk. Alle contacten moeten bijgehouden worden: op social media, een kind combineren met een carriere, je echte vrienden. Een client GGZ moet naast de eigen bijdrage voor de ziektekostenverzekering ook een eigen bijdrage GGZ gaan betalen. Dat geld kan Elke niet missen. De zorg wordt lastiger en ze wil een beetje normaal kunnen leven. Dit leven is niet te doen en het verergert de kwaal. Mensen worden heel boos, gaan bijv. instanties bedreigen. Niet voor niets lopen er zoveel beveiligers rond bij het UWV. Mij Elke slaat het naar binnen. Zij vindt de maatregel discriminerend. Voor een lichamelijke ziekte
geen extra eigen bijdrage. Ze voelt zich niet serieus genomen. De dienst denkt niet wie heb ik voor me? Waarom werkt het niet? Doe iets!
Ze heeft gevraagd of ze eerst een jaar op de bank moest zitten wachten tot het plan op orde was en eigenlijk kwam het daar wel op neer. Ze heeft een voet tussen de deur gekregen door een officiele klacht in te dienen. Dan gaan de alarmbellen rinkelen en krijgen ze op hun flikker van de overheid (die daar nu weer mensen ontslaat). Ineens was er wel een arbeidsdeskundige.
Mensen denken stel je niet zo aan, ga wat doen. Ze zeggen het niet maar denken het wel. De politiek zegt het trouwens ook. Je bent een uitvreter met een uitkering, je profiteert. Elke zegt: ik ben ook normaal en gezond, en ik kan ook wel wat maar niet altijd! Elke heeft behoefte aan veiligheid. Ze is kwetsbaarder dan een ander, hou er rekening mee. Ze knakt gewoon wat sneller dan een ander. Vraag haar niet door en door te gaan. Elke stelt: hoe minder ik heb hoe meer ik krijg, hoe meer ik geef hoe meer ik terugkrijg.
Florens voelt zich een vreemde in eigen stad. Hij is werkvoorbereider.
In zijn jeugd ondervond hij een immigratiegolf. Er kwam een Marokaans gezin in zijn straat wonen (toen 10). Hij vond dat spannend en leuk. Hij speelde met de kinderen. Binnen een jaar spraken ze vloeiend Nederlands. Hij had er vrede mee. Maar toen kwam er nog een Marokaans gezin in de straat wonen. Die werden vrienden met het eerste gezin. Plotseling ging het eerste gezin ook Marokaans praten, en er ontstonden twee groepen. Spelende Nederlandse kinderen en een groep Marokaanse kinderen. Florens vindt dat men met elkaar overweg moet kunnen.
Het politiekorps Overijssel heeft alle lunchpakketten Halal gemaakt ten behoeve van een paar Islamitische agenten. Belachelijk! Die moeten hun luchpakket maar lekker thuis maken. Florens ontmoet alleen mensen die het met hem eens zijn. Ze zeggen het zelf ook. De derde generatie voelt zich Nederlander maar ook als iemand van het land van herkomst. We moeten actief de politiek en de burgers beinvloeden met spandoeken en megafoons. In Amsterdam was een congres met een in heel veel landen verboden Islamitische fundamentalisten. We hebben actiegevoerd op het dak van het congresgebouw. Hand in hand terug naar eigen land, eigen volk eerst. Aldus Florens. Als het de Marokanen niet bevalt gaan ze lekker weg toch? De buitenlanders komen op de eerste plaats, ze krijgen voorrang bij ambtenaren banen, en bij huisvesting. Het eigen volk wordt achtergesteld. We moeten ons veel meer laten gelden zegt Flores. In Rotterdam kwamen na de dood van Pim Fortuin 10.000 mensen de straat op. Hij had hoop dat er wat ging veranderen. Nu stemmen ze stiekem op Wilders. Het nationalisme vindt hij een mooie ideologie. Er moet meer actie gevoerd worden. Het wordt er allemaal niet beter op. Herstel van de homogene samenleving laat op zich wachten. Er komt een scheiding tussen blanke gebieden en gebieden waar vreemdelingen wonen. Dat zie je nu al zegt hij. Mensen zijn ook zoogdieren en die zoeken altijd hun eigen soort op. De grote steden worden opgegeven en komen in handen van vreemdelingen.
Wat feiten
65% van de Nederlanders vindt dat het de verkeerde kant op gaat.
Het vertrouwen van Nederlanders in de Nederlandse overheid keldert in een jaar tijd met 14%
39% van de Nederlanders vindt dat de overheid onvoldoende voor ze doet.
Meer dan 80% van de Nederlanders vindt dat onbeschaafd gedrag in het openbaar is toegenomen.
50% van de Nederlanders vindt dat ze geen enkele invloed hebben op wat de regering doet.
Hoger opgeleiden maken zich zorgen over politiek en onderwijs
Lager opgeleiden maken zich zorgen over criminaliteit en inkomen.
Laag en hoog opgeleiden ervaren dezelfde problemen. Op 1 staat de mentaliteit van de samenleving
SCP 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten