Deze week worden allerlei activiteiten georganiseerd om autisme op de kaart te zetten en naar we hopen wat meer begrip te kweken. Ik vind dat aan de ene kant goed want wij ervaren veel onwetendheid over autisme. Er wordt een hoop onzin over gedacht en geschreven. En dat vraagt weer om reactie. Op Een Vandaag een goeie uitzending met de Turkse autistische Birsen (ze heeft ook net een nieuw boek uit ik ga het bestellen). Op doc 24 documentaires over autisme en de media zal er wel aandacht aan geven. Kijk voor activiteiten op o.a. de site van de NVA www.autisme.nl of op het blog van autisme wat nu bijvoorbeeld.
Aan de andere kant vind ik het ook wel iets triest hebben dat dit nodig is. Autisme is voor veel mensen niet te herkennen en er bestaan een hoop (voor)oordelen over. Het is nog niet gelukt om een juiste beeldvorming te krijgen en zeker niet van de on- maar vooral mogelijjkheden van mensen met autisme. Kennelijk bereikt men met voorlichting (nog) niet het grote publiek.
Diagnoses liggen onder vuur. Zo pleit Aleid Truijens in de Volkskrant (opinie) om de grens van wat normaal is op te rekken. Want tegenwoordig plakken we overal maar een etiketje op en zijn er voor elk probleem wel pilletjes. Als voorbeeld noemt ze de richtlijnen voor de diagnose ADHD. Zeker moeten we niet alles problimatiseren en diagnoses zoeken en vinden. Sommige problemen zijn tijdelijk en horen bij het leven. Maar als daardoor grondige problemen ontstaan zodanig dat men niet goed kan functioneren voor langere tijd, hulp en begeleiding nodig is waarom mag je dan aan het probleem geen naam geven? Aleid stelt dat mensen onnodig worden afgeschreven, aan een uitkering geholpen. Natuurlijk wordt alles te duur en zal er dan nog wel hulp zijn voor mensen die het echt nodig hebben. Ik heb daarop gereageerd. De IQ grens wilde men ook optrekken maar daarmee verdwijnen de licht verstandelijk gehandicapten die hulp en begeleiding nodig hebben echt niet. En als je ze negeert ontstaan vele en grotere problemen.
Moeten ouders zich schamen dat ze hun kind laten onderzoeken en zich verantwoorden?
In Groningen komt een debat met o.a. Laura Batstra en Rob Pereira met als titel wie zoet is krijgt lekkers wie stout is ritalin. Jammer dat er voor zo'n stigmatiserende titel is gekozen. De toon is al meteen gezet. Is Ritalin in alle gevallen nodig was voor mij prikkelend genoeg geweest.
Ook kunnen we ons vast schrap zetten want Zembla komt met een documentaire over de juistheid van diagnoses. Kloppen die altijd of worden diagnoses mogelijk te snel gesteld en wordt er teveel gemedicaliseerd.
Ik heb contact gehad met de makers van Zembla en in een telefonisch interview dat diagnoses niet fout hoeven te zijn maar dat een kind zich kan ontwikkelen waardoor het beeld kan veranderen.
Ik heb mij afgevraagd of ik wel mee moest werken, aangezien ik ervaringen ken van mensen bij wie dusdanig geknipt en geplakt is dat er een heel ander beeld neergezet is. Mensen waarschuwden mij.
Maar ik ben hoe dan ook niet teruggebeld door Zembla wat ik buitengewoon onfatsoenlijk vind. Maar echt verrassen doet het me ook niet aangezien ik een genuanceerd verhaal had en dat kan men niet gebruiken. Ik denk dat de uitzending een soortgelijk verhaal als van Aleid Truijens wordt. ADHD zal wel weer onder vuur komen te liggen dus ik voorspel Batstra o.a.
Wij zullen ongetwijfeld e.e.a. van commentaar gaan voorzien en blijven ons best doen de beeldvorming van mensen met autisme, ad(h)d en van mensen met wat voor beperking ook zo mogelijk bij te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten