In een tweede blog op Artsennet beschrijft Robert Vermeire omgevingsfactoren.
Hier lees je het blog www.artsennet.nl/opinie/artsen-blogs/Robert-Vermeiren/Blogbericht-Robert-Vermeiren/121005/Reflectie-op-de-toename-van-ADHD-deel-42.htm
Wat opmerkingen en reacties, niet persoonlijk maar wat het bij me oproept.
Van belang is om heldere afspraken te maken over wie de diagnose stelt en of dit volgens een protocol gaat. Daar schort het namelijk nog wel eens aan. Onlangs las ik nog dat huisartsen bijgeschoold moeten worden om ADHD juist te diagnosticeren. Nu kun je je al afvragen of dit voorbehouden is aan huisartsen. De een zal daar namelijk beter op toegerust zijn dan de ander. Het zou ook verplicht moeten zijn volgens een bepaald protocol te diagnosticeren. Niet iedereen doet dat, lees bijv. het voorbeeld van Busy People.
Er zou ook hulp beschikbaar moeten zijn zonder diagnose. Want het omgekeerde, onderdiagnostiek, is eveneens een groot probleem. Mijn man bijv. geeft les op Praktijkonderwijs. Zijn ervaring is dat heel veel kinderen geen diagnose hebben. Soms willen ouders daar ook niets van weten, met name bij allochtone kinderen is dat het geval. Er ligt nog een taboe op psychiatrie.
Ook hoor ik regelmatig schrijnende verhalen over mensen die jarenlang maar wat aanmodderen. De problemen worden dan afgeschoven op een scheiding of overlijden of een ander traumatisch gebeuren. Echte hulp ontbreekt tot ze de mazzel hebben dat een hulpverlener verder gaat kijken. Mensen die roepen dat ze hulp nodig hebben maar niet gehoord worden. Ook dat is realiteit!
Een lichte diagnose uit het gefinancierd pakket dumpen. Ik weet overigens wel dat dit niet Roberts gedachte is, maar bijv. Schippers en Van Bijsterveldt roepen dit soort dingen wel. Dan heb je allereerst al de discussie wat een lichte diagnose dan is. Maar ook: is het niet juist goed om lichte gevallen hulp te bieden met de achterliggende gedachte dat indien je niet behandeld de problematiek vele malen erger kan worden. En dat er dan een patroon is ontstaan wat erg moeilijk valt de doorbreken?
Is het niet zo dat tegenwoordig ook maar alles getest en getoetst moet worden waardoor meer kinderen niet aan gemiddelde norm voldoen? Alles moet standaard zijn en gemiddeld. Wie heeft nu een gemiddeld kind. We vallen toch allemaal wel eens uit op bijv. rekenen maar zijn goed in taal?
De eisen die aan mensen gesteld worden, als kind al, zijn erg hoog. We stellen ons tot doel mee te gaan in de ratrace van deze maatschappij. Er worden al torenhoge eisen gesteld aan een eenvoudige winkelmedewerker bij de Appie. Tegelijkertijd is er steeds minder ruimte voor hen die dat niet kunnen bijbenen. Alles gaat op tempo, productie. Dan vallen mensen uit.
Opvoeden lukt niet iedereen vanzelf en inderdaad hebben mensen ook geen voorbeeld meer. Vroeger woonde opa bij ons in en bemoeide zich rustig met mijn opvoeding, maar nam mijn broer en ik ook mee naar de markt, en de kermis etc. Tegenwoordig zijn mensen druk, je moet beiden werken om het financieel rond te krijgen, het huishouden er naast en talloze clubjes. Daarom is het belangrijk dat in iedere wijk laagdrempelige opvoedbureaus zijn.
Dat mensen het leuk vinden naar een kinderpsycholoog of -psychiater te gaan wil er bij mij niet echt in. In Oud Zuid kan het wellicht een statussymbool zijn maar ik denk dat de gewone huis, thuin en keukenouder het nog steeds best een stap vind. Ik ga er vanuit dat iedereen zichzelf een gewoon normaal kind wenst zonder bijkomende problemen. Het is niet leuk te zien dat jouw kind zich anders ontwikkelt dan andere kinderen en hulp vragen blijft moeilijk.
Scholen zijn heel erg gericht op theorie. Het zijn lange dagen met soms ook nog onderbrekingen van een of twee uur. Eerst had men kinderen die met hun koppie werkten en kinderen die liever met hun handen werkten. Technische school, ambachtsschool e.d.
Qua omgeving moet je ook kijken naar het gezin. Heeft papa en/of mama zelf een diagnose dan is structuur vaak een hele klus. Zijn er broertjes of zusjes met een diagnose?
Voorlichting is ook heel belangrijk. Want het is ook waar dat m.n. jongetjes niet meer lekker druk mogen zijn en dat de leerkracht soms al snel het advies geeft diagnostiek en medicatie. Het is dus ook zaak dat leerkrachten herkennen wat is gewoon druk en wat is ongewoon druk. Waarmee ik niet bedoel dat aan gewoon erg drukke kinderen helemaal geen begeleiding moet worden gegeven. Maar dan zou die begeleiding er anders uit kunnen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten