ADHD en zijn tijd mee? Angelique Bergsma

Angelique maakt zich boos. En met haar vele anderen.
Een mooi, persoonlijk, blog wat eigenlijk iedere criticus eens zou moeten lezen!!

ADHD en zijn tijd mee?

Er is zoveel te doen om een stoornis als ADHD/ADD. En waarom eigenlijk? Wat is er toch aan de hand dat ADHD zo negatief in het nieuws komt?

Ik probeer het te begrijpen….begrijpt u met mij mee?

Op het schoolplein heerst de algemene tendens: praat niet over ADHD, het is een vage omschrijving van gedragskenmerken.

Echter, anders wordt het als je kind zo dusdanig onrustig is dat het zich opdringt aan kindjes in zijn klas, per ongeluk vaak ongelukjes krijgt, per ongeluk vaak tegen kindjes opbotst, graag wil weten wat er toch achter die deuren zit (in de gang van school) en niet gevraagd wordt voor verjaardagsfeestjes omdat hij in de gordijnen/mensen/lampen/tafel klimt, als een kip zonder kop rondrent (elke dag), aaneenstuk doorpraat (elke dag). Waarom mag ik dan zijn ‘anders zijn’ niet een naam geven? Het is per slotte geen excuus maar een feit!
 
Het heet echter reeds decennia lang ADHD! En hoe verdrietig ik ook ben over een dergelijke diagnose, we hebben dit ogenschijnlijk hard nodig om een ingang te krijgen voor adequate hulp voor kinderen en ondersteuning voor de ouders.

Ik heb twee kinderen, de oudste heeft een gevaarlijke variant van ADHD, mijn jongste is ‘gelukkig’ alleen maar vreselijk onrustig.

De jongste wordt omwille van zijn onrust, hij is 5,5 jaar, bijna niet uitgenodigd om te mogen spelen. Ik snap dit, zeker! Maar mijn kind snapt dit niet. Als hij mij pijnlijk duidelijk verteld dat hij geen vriendjes heeft en mij gaat vragen hoe dit komt, zal ik op Jip en Janneke niveau moeten vertellen waar dit door komt. Maar als ADHD niet meer is dan een beetje druk zijn (refererend aan het interview van Frits Wester met Edith Schippers), waarom heeft dit kindje dan geen vriendjes?

Ik zal het u vertellen; omdat men, als men de gedragsstoornis ADHD heeft, niet alleen maar een beetje druk is!! En de ouders van andere kinderen hier niet mee om weten te gaan. En kun je het deze ouders kwalijk nemen? Neen!

Ik schets u een aantal aspecten van uit het dagelijks leven van een kind met ADHD:

Deze kinderen kunnen zich in de ochtend niet zelfstandig kunnen aankleden, alles wat zij in de kamer zien liggen moet worden opgepakt, elke dag weer.

Deze kinderen zullen niet reageren op hun naam als je ze roept, heeft even tijd nodig voordat ze in de gaten hebben dát ze geroepen worden!

Deze kinderen zitten 15% van de dag stil, als u dit terugvertaald naar uw kind zonder AHDH weet u pas waar u over spreekt.

Deze kinderen kunnen de informatie soms niet of helemaal niet opnemen.

Deze kinderen zijn erg snel en kunnen structureel vergeten wat ze net hebben gehoord.

Deze kinderen hebben bij heel veel activiteiten ondersteuning nodig, denk aan kamer opruimen, tanden poetsen, aankleden, dagindeling, tijdsbesteding, inzichten (buiten spelen maar ook weer een keer thuis moeten komen).

Deze kinderen geven zelf aang, treurig genoeg ook op zeer jonge leeftijd, dat ze niet meer naar school willen omdat ze de herrie niet aan kunnen.

Deze kinderen gedijen bij een prikkelarme omgeving omdat ‘ruis’ hun motortje op hol doet laat slaan.

Deze kinderen komen vaak erg lastig in slaap, lopen hierdoor slaapgebrek op en ze zakken daardoor verder weg in een vicieuze cirkel.

Deze kinderen kunnen door de continue ‘ruis’ in het hoofd erg weinig ernaast hebben. Daardoor zijn ze door een mate van overprikkeling vaak explosief.

Dit is uiteraard niet alles. Het werkt en dringt zo diep door in het leven van een gezin maar zeker in het leven van zo’n kwetsbaar kind in zijn jonge leven.

Ik vind het als moeder een vrij lastige opgave om te laveren tussen alle berichtgevingen over medicatie bij (jonge) kinderen, maar laten we aub ook weer niet doorslaan door elkaar na te praten in een bepaalde richting waardoor een grote groep kinderen aanzienlijke schade kan oplopen.

Hoe ik het momenteel zie is dat er twee kampen zijn: de groep voor medicatie en de groep tegen medicatie. In beide groepen zitten allerlei soorten mensen, ouders, leerkrachten, hulpverleners etc. Een ieder heeft zijn mening, maar is het nu niet zo dat de overheid, die decennia geleden zelf diagnostiek noodzakelijk achtte voor toegang tot rugzakjes, PGB’s, indicaties Cluster 4, hulpverlening,  nu de zorglasten ineens zo stijgen en men werkelijk niet meer weet waar ze de bezuinigingen op moeten leggen, opnieuw onderzoek laat doen omdat we teveel medicatie uitschrijven?

Nogmaals, onderzoek doen is in deze uitermate belangrijk.

Maar laten wij toch niet vergeten dat 30 jaar geleden men ook ADHD-kenmerken bezat. Dat kinderen van toen, ik spreek nu uit eigen ervaring, rugzakjes nodig hadden maar dit er nog niet was, en daardoor veel mis is gelopen. Dat ik, en ik spreek uit eigen ervaring, vele malen meer in mijn mars had dan mijn cito toets uitwees.
Dat ik laag opgeleid ben maar feitelijk op een heel ander niveau hoor te functioneren en dit goddank ook doe nu.Ik zal u verder mijn verhaal besparen omdat ik er niet meer vanuit ga dat iemand zich wil verdiepen in de volwassen ADHD-ers van toen!

Ik wil hiermee heel helder stellen dat wij de schuld niet kunnen afschuiven op de huidige tendens van de maatschappij omdat de maatschappij van nu zeker 100% anders is als 30 jaar geleden. Maar vreemd genoeg zijn de gedragskenmerken bij ADHD niet veranderd!! Wel bestaat er na 30 jaar ontzettend veel expertise hieromtrent. 
Wereldwijd zijn de patronen van ADHD-gedragskenmerken eveneens hetzelfde en niet in tijd onderhevig geweest!

Maar wat ik als moeder daarmee geleerd heb is het volgende:

ADHD kun je verpakken in een ander woord, je kunt er een strik om doen of je kunt het met Tippex wegmoffelen als het in je dossier staat, feit blijft dat er een enorm grote groep kinderen (en volwassenen) blijven bestaan die tegen onze vooringenomen meningen en afwijzende maatschappij blijven opbotsen. Met allen als rode draad, dezelfde gedragspatronen.

Ik pleit er voor, met name richting overheid, om al die dure specialisten naar huis te sturen die de onderzoeken doen naar vermeende overmedicalisering bij onze kinderen.

In plaat daarvan verzoek ik ze om nu voor eens en altijd te richten op de maatschappij!
Concreet: is de maatschappij, en ja, dit begint natuurlijk ook op het schoolplein, in staat om de mensen die ‘anders’ maar niet minder zijn te accepteren!

Mijn kind(eren) mogen ook door derden gecorrigeerd worden, immers, een oud spreekwoord luidt: “er is een heel dorp voor nodig om een kind op te voeden!”

Ik zou ouders met een oordeel het volgende willen zeggen: kijkt u eens naar het opgewekte karakter van het kind met ADHD, of zie zijn/haar creativiteit. Kijk eens naar zijn/haar doorzettingsvermogen en het vermogen om een lief en loyaal vriendje/vriendinnetje te zijn, want als je eenmaal in hun hart zit, doen ze werkelijk alles voor je, en een leuke bijkomstigheid: hierin zijn ze onvermoeibaar. Maar, helaas, men ziet alleen het ‘drukke’ kind, het type haantje de voorste, geeft het antwoord al voordat de vraag uitgesteld is. Gelooft u mij op mijn woord dat deze kinderen niet anders kúnnen maar wel graag willen! Dat zij opgroeien met gemopper (o.a. leerkrachten maar ook eigen ouders), afwijzingen van derden, gepest en getriggert worden door leeftijdgenoten omdat ze snel boos worden door het onrecht dat ze wordt aangedaan, waardoor ze een vertekend zelfbeeld ontwikkelen met verstrekkende gevolgen in hun opgroeiend leventje!

In alle eerlijkheid, mij is nog door niemand gevraag wát ADHD met mij en/of mijn kinderen doet.

Ik bedoel maar!

Angelique Bergsma