nuances en modeziekten Angelique Bergsma

Nuances en modeziekten.

Sinds een flinke tijd is de media bezig de diagnose ADHD en zijn variant ADD maar ook Autisme Spectrum Stoornissen als modeziekte neer te zetten.

Staat u mij toe, als gediagnosticeerd ADHD-moeder met een kind met PDD-NOS/ADHD en een verbaal/performale kloof binnen zijn IQ (begaafd niveau), het e.e.a. te verduidelijken.

Vooraleerst: ik ben geen specialist. Ik heb niet gestudeerd aan het RUG, ik heb geen medische wetenschap in mijn pakket gehad, weet niets van medicijnen binnen de psychiatrie weet al helemaal niets over het specialisme psychiatrie.

Wat ik WEL weet, is waar ik iedere dag tegenaan loop in het kader van uitingen/gedragingen en frustraties.

Het is uitermate vermoeiend om als gescheiden moeder van twee jonge kinderen je aandacht overal bij te moeten houden als nu juist DIT niet je sterkste kant is. Dat als je een gesprek aan het voeren bent met iemand dat er in je hoofd een gevecht gaande is over welke zin er als eerste naar buiten mag, dat je daardoor begint te hakkelen, dat je je gesprekspartner zijn wenkbrauwen begint te fronsen en jezelf maar weer even diep adem haalt.

Laat staan dat je enthousiast over iets bent, als ik dan eenmaal begin ben ik niet meer te houden, laat staan te volgen.

Dan in het werk….lastige klusjes laat je lang liggen, dit vereist een mate van concentratie die verstoord wordt door ‘ruis’ om je heen en dit veroorzaakt weer angst om fouten te maken dus leg je dat klusje gemakkelijk weer weg, het wordt niet meer opgepakt. Het behoeft geen verduidelijking meer hoe je op professioneel niveau functioneert.

Daarnaast zorgt onrust in je lijf voor het gevoel dat je op ‘hete kolen’ zit. Opstaan terwijl verwacht wordt dat je blijft zitten (in mijn comm.adm. functie), almaar opstaan en ergens heen lopen om iets uit de archiefkast te pakken, teruglopen naar je plek, , ‘opeens’ bedenken dat je dát ook nog nodig had, je staat weer op en loopt weer weg van je plek, onderweg kom je die en die tegen, maakt even een praatje, na het praatje loop je weer terug naar je plek waarna je je bedenkt dat je dat andere nog moest doen en staat weer op en loopt weer weg. Dit is dagelijks aan de orde geweest in mijn geval, en nog. Efficiënt werken was er niet hierdoor niet bij.

Dit is een korte schets van mijn eigen situatie, er is mij door de jaren heen veelvuldig spottend danwel bloedserieus gevraagd ‘of ik adhd had of zo’. Dit was uitermate pijnlijk om te horen.

Ik bespaar u de verhalen hoe ik als kind was, alhoewel ze op zich grappig zijn als u zich bedenkt dat ik tien (!) keer in het gips heb gelopen omdat ik zo druk/wild was en de meest onwaarschijnlijke dingen deed. En nee, ik ben echt geen jongetje.

Mijn opleiding is laag, mijn potentieel was en is groot. Maar destijds waren er geen rugzakjes. De leraren waaraan ik vroeg of ze mij wilden bijscholen (economie) na schooltijd schoot in de stress toe ik het vroeg. Afwijzing als gevolg. Ik herinner mij een moment dat mijn laatste werkgever mij iets uitlegde, maar had een niet zo’n goede dag, de informatie kwam er gewoon niet in, ik hoorde wat hij zei maar het leek alsof het ‘schild’ om mijn hersenen de woorden afketste. Het kwam, zoals heel vaak gebeurde, doodleuk niet binnen. Echter ligt mijn IQ rond de 118. 

Nu, inmiddels moeder van twee kinderen waarvan de oudste de diagnose zoals aan het begin van blog omschreven: heb ik de mooie mogelijkheid om in ruil voor de bijstand die ik ontvang vanuit mijn gemeente, vrijwilligerswerk te doen. Dit doe ik dan ook met grote passie en het betreft een aantal projecten die heel gericht voor de ‘zwakkeren’ onder ons terug doe.

Ik wil u schetsen hoe het mij hierin vergaat.

Met het bovenstaande in uw achterhoofd moet u zich voorstellen dat ik in de vrije uren thuis danwel op locatie of ergens in den lande mijn werkzaamheden verricht.

Echter heb ik ook te maken met een aantal aspecten die een kind met o.a. autisme met zich mee brengt.

Ik doel op zorgafspraken, dit zijn er nogal wat, denk aan Jeugdzorg (waarover ik meer dan te spreken ben!!!), de communicatie met zijn school, de afspraken inzake afstemming medicatie en gesprekken met de kinderpsycholoog maar ook de intensieve ambulante thuishulp voor de broodnodige ondersteuning in de opvoeding. Want laat ik hier heel duidelijk over zijn: de opvoeding naar mijn oudste vind ik loei- en loeizwaar!

De avonduren krijg ik de oudste niet naar bed, zijn ‘gonzen’ in zijn hoofd (storm/chaos) houdt hem wakker. Komt rustig zo’n tien keer op een avond naar beneden. Dit doet hij al vanaf dat hij kan lopen maar wennen doe je er niet aan. Want het zorgen voor dit kind gaat hiermee non-stop door en als alleenstaande ouder heb je geen eigen tijd.

Bespeurt u hier de frustratie alleen al binnen de eigen situatie.

Dan komen er nog zaken bij als het leerlingenvervoer dat stelselmatig laat afweten, je kind die zich meer en meer op een niet wenselijke manier op school uit doordat hij zijn behoeftes niet kenbaar (durft?) maken bij zijn leerkrachten (hij is 7 jaar), ouders, opa en oma etc.

Mijn eigen hoofd is al heel snel vol, dit topje van de ijsberg komt er vrolijk bovenop.

Dan de drukte die dit met zich mee brengt en hoe ik hier zelf in sta. Hoe drukker het is (kinderen die uit school komen) hoe sneller ik moet maken dat ik weg kom omdat ik zelf niet tegen al die drukke geluiden kan.

Dus naast mijn werk als ADHD-er met bijna de hoogste score, jongleer, laveer en maai ik me overal doorheen. In de hoop dat ik niets vergeten ben, dubbele afspraken maak, afspraken over het hoofd zie.

Nu mijn punt:

Het interesseert mij niet of de media of de specialisten over elkaar heen buitelen of ADHD/ADD/Autisme spectrum stoornissen bestaan of niet.

Het interesseert mij niet dat het een andere naam of een ander jasje, pruikje, bloemetjesshirt of schoenen krijgt aangemeten.

Wat mij WEL interesseert is dat ik voor eens en altijd nu echt een keer duidelijk gesteld wil hebben dat wát het ook is, dat de hetze stopt zodat de kinderen en volwassenen met deze problematiek deze mentale belasting er niet nog een bovenop krijgen.

Ik neem het mensen die dit aanwakkeren enorm kwalijk, waaronder ook Laura Batstra met haar boek. Over de rug van deze kinderen komt zij met dit boek, een kwetsbare groep nog kwetsbaarder wegzettend door te stellen dat grofweg de meeste kinderen zijn overgediagnosticeerd!

Het interesseert mij als moeder niet wat de bevindingen zijn, wel dat dit op een hele integere manier onder de aandacht gebracht had moeten worden zonder hele groepen onzekerder/kwetsbaarder/vertwijfelender te maken.

In mijn optiek  had zij er voor kunnen kiezen door nog actiever lezingen te geven binnen haar professionele grenzen en niet moeten kiezen voor publiciteit buiten haar professionele grenzen door haar boek aan te bieden bij BOL.com.

In dit boek erkend zij o.a. dat wij als ouders echt ondersteund moeten worden maar ook moeten wij anders leren opvoeden in plaats van er een pilletje in douwen, wij moeten heel goed nadenken alvorens een diagnose te ‘willen’ maar ook onszelf een spiegel voor houden in ons eigen (on)kundige opvoeding richting deze kinderen.

Het is heel goed hier en daar nuances aan te brengen binnen een boek maar ook schrijft zij dat experts en specialisten op het gebied van ADHD (ook de specialisten en pioniers over zee) zich vergissen en stelselmatig worden banden met de pharmaceutische industrie zo dusdanig vermengt met de diagnose zelf dat het een bijna enge aannemelijkheid wordt om haar te geloven in de stellingen dat ADHD slechts op hele kleine schaal bestaat.

En daar zou ik graag over willen debatteren. Dit gaat namelijk ook over mij. En over mijn kinderen.

Ouders lezen ook dit boek, ook ik heb even, maar dan ook maar heel even nadat ik dit boek had gelezen zitten denken: wat nu?

Maar dat duurde echt maar heel even.
Geen pionier, auteur, psychiater of -logen en -ogen die mij kunnen vertellen wat ADHD is en hoe ADHD bij MIJ werkt, zo simpel is het!

Nu als besluit een aantal positieve neveneffecten van kinderen en volwassenen gediagnosticeerd met ADHD/ADD:

Zij zijn recht door zee!

De impulsiviteit maakt ze spontaan en openhartiger!

Ze zijn loyaal en gaan voor de medemens door het vuur!

Het zijn gevoelsmensen met een enorm sterk rechtvaardigheidsgevoel!

De energie die zij hebben geeft ze een mate van volhardendheid die er voor kan zorgen dat ze enorm veel potentieel hebben om zaken voor elkaar te krijgen!

De emoties van anderen worden goed ingevoeld!

Ze maken van hun hart geen moordkuil!

Ze zijn ontzettend enthousiast en goed in de dingen die ze graag doen!

Ze zijn vaak opgewekt en vrolijke noten!

Vanwege het delicate karakter van deze hele discussie rondom ADHD eis ik nu als ‘prooi’ van de media en de overigen die dit verder in gang hebben gezet om eerst eens heel goed te bedenken WIE hier mee geraakt worden en op WELKE wijze dit gebeurt!

Want eerlijk gezegd, om alles wat er al gaande is rondom onze kinderen begin ik het goed zat te worden.

Angelique Bergsma

Platform Verontruste Ouders