Lees hier het blog van Laura Batstra www.artsennet.nl/opinie/Gastblogs/Laura-Batstra/Blogbericht-1/115987/Afschaffen-van-een-schijnverklaring.htm
Ik twitter en FB wel, maar ik heb toch de hoop u te kunnen bereiken. U wist immers dat wij als Platform Verontruste Ouders boos waren over uw boek en uw stellingen.
U wordt milder en genuanceerder in uw blogs op Artsennet. En daar ben ik blij om omdat ik u dan beter kan volgen. In uw laatste blog hierboven ga ik zelfs een eind met u mee.
Ik vind afschaffen van een schijnverklaring niet juist. ADHD vindt zijn oorsprong m.i. wel in de hersenen en je wordt er mee geboren. En medicatie kan goed helpen, zoals u ook stelt in uw voorbeeld. Mijn kinderen zien deze oorzaak niet als negatief. Het is immers een oorzaak waar ze zelf niets aan kunnen doen. Het is genetisch bepaald. (Ja omgevingsfactoren kunnen een belangrijke rol spelen).
Met het zelfbeeld van mijn kinderen is niets mis en dat is mede te danken aan hoe wij, en de hulpverlening, met hun diagnose omgaan. Het kan negatief uitgelegd worden, maar ook als een feit en met positieve kanten. Ik zou mijn kinderen niet anders willen dan ze zijn al was dat in de beginjaren anders. Maar dat is een proces.
Maar waar ik het met u eens ben (schrik niet!) is dat je met een diagnose wat moet doen. Het kan niet zo zijn dat er een diagnose gesteld wordt, een recept uitgeschreven en klaar. Er is ook therapie nodig, dat kan in een groep maar zeker ook individueel. Hoe ga je om met jouw boosheid bijv. Hoe wordt die diagnose uitgelegd, wat ga je ermee doen. Hoe creeer je een optimale omgeving, thuis en op school. Hoe kunnen we het kind tegemoet komen. Soms doen kleine aanpassingen al wonderen.
De ouders kan geleerd worden goed op het kind te reageren. Bijv. i.p.v. terug te schreeuwen en in een onmogelijk ruzie verzeild te raken een time-out geven. Onze zoon zegt nu uit zichzelf ik ga even een blokje om. En dan valt er daarna wel weer mee te praten. Maar ook hebben deze kinderen een enorme behoefte aan structuur. Dat kan door dagplanners maar ook door grenzen te stellen. Kinderen moeten enorm veel keuzes maken maar vaak hebben ze vooral behoefte aan een nee of ja. Dit mag wel en dit mag niet. Ouders moeten op 1 lijn zitten in de opvoeding. Niet over alles moet gedebatteerd worden. Maar je moet ook praten met kinderen en daar tijd voor maken. Zodat ze ook kunnen aangeven mama ik heb toen niet goed gereageerd hoe zou ik dat anders kunnen doen?
Ouders moeten weten dat hun kind naast onmogelijkheden ook ontzettend veel mogelijkheden heeft. Een coach kan daarbij eerst helpen.
Laten we het vooral daarover hebben. Wat kun je met een diagnose doen? Wie zijn daarbij betrokken. Maar ook hoe kunnen we ouders ondersteunen, soms even rust geven. Want al benader je het nog zo positief soms kun je behoorlijk uitgeput zijn door het gedrag van je kind, maar vooral ook door reacties in je omgeving, door hulpverlening die tekort schiet, instanties die niet naar jouw vraag luisteren.
Wat ik jammer vind is dat je boek ouders raakt. Ouders die het beste met hun kind voorhebben. Die het op hun manier goed proberen te doen.
Maar ook de media die er handig op inspeelt en de discussie die ontstaat als zou ADHD niet bestaan en alleen maar in de hoofden van ouders die tekort schieten zitten.
Zoals je misschien gemerkt heb ben ik ook niet alleen iemand die maar wat roept. Ik heb nu ruim 18 en 16 jaar ervaring als moeder van twee prachtige zonen die naast adhd ook autisme hebben en een licht verstandelijke handicap. Ik hoop en verwacht na deze blogs dat we nader naar elkaar toe kunnen komen!
Miek Wijnbergen
Platform Verontruste Ouders
Waar het aan schort is vooral dat zij er van uit gaat dat het per definitie de ouders iets fout zouden moeten doen als er een probleem is. Zij gaat ook voorbij aan het feit dat de ouders ongelooflijk goed zijn. Zij kunnen veel meer dan gemiddeld, omdat de situatie veel zwaarder is. Met mijn ervaring met ADHD-kenmerken kan ik zeggen dat het zo ongelooflijke onrust veroorzaakt, dat de omgeving wel een handreiking kan geven. Maar je bent zelf een tornado die maar geen rust vindt. Dat voelt echt ziek aan. Door aanpassing aan de omgeving - ik gebruik geen medicatie - word je helemaal beroerd. Je kunt NOOIT jezelf zijn en gaat anderen vermijden. Waarschijnlijk zou Laura zeggen: wees jezelf. Maar dan maak ik anderen knettergek. Je wordt ook voortdurend afgewezen. Een verklaring 'het is ADHD' maakt die constante afwijzing draaglijker. Zelfs mijn moeder, met haar grote levenswijsheid de meeste tolerante persoon die ik ken, geeft nog geregeld subtiele correcties. Omdat je te veel opvalt. Dat is ongelooflijk vernederend. In die vernedering is het beter om te weten dat je brein wat anders dan gemiddeld in elkaar zit.
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk kan ik niet met meer mensen in een huis wonen. Ik vind het prima dat Laura mij dan niet ziet als iemand met een probleem. Maar het is dan wel een gemis en dat wordt niet veroorzaakt door mijn omgeving.
Volwassen ervaringsdeskundige
En dan ben ik een volwassene met heel veel oefening. Een kind kan niet mijn ervaring hebben, en voor ouders is het bijna onmogelijk om het kind hiermee te leren leven. Toch doen zij dat. Enorme bewondering voor de moderne ouders. Mijn moeder zou willen dat zij het net als zij had kunnen doen. Maar dat kon nu eenmaal niet met de vroegere kennis van de GGZ.
BeantwoordenVerwijderenVolwassen ervaringsdeskundige
Beste Miek Wijnbergen,
BeantwoordenVerwijderenAls ik je tekst lees, dan zie ik dat we het behoorlijk eens zijn over wat problematisch drukke en ongeconcentreerde kinderen en hun ouders nodig hebben. Steun, zowel van de naaste omgeving als van professionals, hulp die inspeelt op jouw individuele hulpvraag en situatie, respect, waardering, etcetera. We verschillen alleen van mening over de vraag of er voor dergelijke hulp en ondersteuning altijd een kindgebonden diagnose nodig is. Ik denk van niet.
Je schrijft dat ik milder en genuanceerder ben geworden, maar misschien kun je mijn boek nog eens doorlezen en eens kijken of ik daarin niet al mild en genuanceerd was, in ieder geval naar kind, ouders en leerkrachten toe.
Ik geef toe dat de titel provocerend kan overkomen, als je 'm niet leest zoals ie bedoeld is. Ik had werkelijk niet verwacht dat er zoveel mensen in het publieke domein zouden reageren op een boek waarvan ze alleen de titel en achterflap gelezen hebben. Daar heb ik me enorm op verkeken.
Overigens zijn er ontzettend veel ouders die me gemaild en gebeld hebben omdat ze zich gesteund voelen door mijn boek. Bij het PVO is het helaas totaal verkeerd gevallen. Deels natuurlijk omdat we het oneens zijn over bepaalde dingen, maar deels denk ik ook omdat we elkaar niet goed begrepen hebben. Wat dat betreft ben ik het met je eens dat het mogelijk moet zijn om nader tot elkaar te komen.
Hg
Laura Batstra
Beste Laura,
BeantwoordenVerwijderenAls je niet weet dat het ADHD is ga je jezelf zo ontzettend haten. Je bezorgt vroeg of laat een ander last, hoe je je ook inhoudt. Van dat jezelf inhouden word je doodmoe. En als je dan een ander overlast bezorgt, ga je jezelf heel erg haten. Ook word je bang van de krachten in je. Je denkt dat 'iets' buiten je het van je overneemt. Dan is het toch een geruststelling dat het 'alleen ADHD' is. Dat neemt de angst weg en heel, heel veel schaamte. 'Alleen ADHD' is natuurlijk cru gesteld, ik bedoel het voor eigen geruststelling. Het gaat vaak veel sociale en emotionele problemen.
Een kind krijgt er niets van als het ADHD wordt genoemd. Als u eens wist wat voor fraaie andere termen werden gebruikt voor ons, in die 'goede oude tijd'...
Ouders heb je in soorten en maten, dus ik geloof best dat Laura ook hoort van ouders die het met haar eens zijn. Sommigen willen koste wat kost geen diagnose voor het kind. En zij zijn vast blij met dat boek. Dan nog is het fair als het kind weet dat het voor hem/ haar veel moeilijker is dan voor anderen om gewoon leuk, gezellig en aangepast te doen. Al die moeite en dan toch altijd falen, terwijl andere kinderen vanzelf de leukste en liefste worden gevonden sloopt je als kind. Als laatste gekozen worden en niet weten waarom. Dan kun je nog beter weten dat je wat 'anders' functioneert dan gemiddeld.
Ik hoop op een goed gesprek tussen PVO en Laura.
Volwassen ervaringsdekundige
Maar, ouders moeten beslissen hoe ze hun kind tot 18 jaar willen benaderen en daar heb ik respect voor.
BeantwoordenVerwijderenVolwassen ervaringsdekundige