brief van een moeder aan de Tweede Kamer inzake Passend Onderwijs

Onderstaand een brief van een moeder die zich zorgen maakt over de bezuinigingen op passend onderwijs. De brief is gericht aan de tweede kamer en ministerie van OCW. Dergelijke brieven worden behandeld in de Kamer en betrokken bij de besluitvorming. Ook jij kunt een brief schrijven over de bezuinigingen die ons en onze kinderen zo onevenredig hard treffen. Zie bijv. www.overheidslinks voor adressen van de tweede kamer (leden) politieke partijen en ministeries.
Deze brief is rechtstreeks naar de tweede kamer geschreven.

Geachte heer/mevrouw,

In het kader van de aangekondigde bezuinigingen binnen het passend onderwijs, zou ik u vriendelijk doch dringend willen verzoeken om mijn brief met zorg te willen lezen en te bestuderen.

Mijn naam is A.B. en ben moeder van een zoontje van 7 jaar met een pittige autistische stoornis en disharmonisch IQ (begaafd), tevens (faal)angststoornissen en neiging tot selectief mutisme (angst om te spreken).
Middels deze brief wil ik u laten weten dat ik meer dan bezorgd ben om de aangekondigde bezuinigingsmaatregel binnen het speciaal onderwijs.

Vooraleerst wil ik u laten weten dat het meer dan logisch dat er bezuinigd moet worden.
Een ieder weldenkend mens weet dat wij allemaal in een situatie terecht zijn gekomen
waar bezuinigingen meer dan noodzakelijk zijn.

Echter, nu het speciaal onderwijs gaat verdwijnen, heb ik voor het eerst in mijn leven
een zeer onrustig en angstig gevoel aangaande de toekomst van mijn zoontje, maar
ook die van mij zelf.

Ik zal proberen om het zo goed mogelijk weer te geven.

Als mijn zoontje thuis komt van school, is hij die dag overvraagd (overprikkeld), en niet omdat de school het niet goed doet, zeker niet, dat is omdat hij de dag moet ‘setten’.
Alle informatie die bij hem is binnengekomen, geluid, visuele prikkels, geuren en tast, moet een plek krijgen.
Nu zit hij in een klas met slechts 12 kindjes, en nog maken de mensen daar zich zorgen om hem omdat hij zo stil is dat hij snel over het hoofd wordt gezien.
Dan komt mijn zoontje met het leerlingenvervoer thuis en hier is ineens rust, hij kan nu rustig alles een plekje geven en zijn ding doen.
Zou ik hem wat vragen om iets voor me te doen, is dit zo dusdanig te veel voor hem, dat hij heel erg boos wordt, dit elke dag, heel veel keren óp een dag.
Als zijn jongere broertje iets pakt dat toevallig van hem is, is dit al teveel, kan er niet meer bij en de boel ontploft. Elke dag weer.

Nu gaat hij terug naar het ‘passend onderwijs’, ik heb mij sterk ingelezen over het systeem hiervan en in mijn optiek is deze te statisch voor deze ‘gemeleerde’ doelgroep kinderen.

Hoe zou zijn dag er uit zien binnen het passend onderwijs? Alsvolgt:
Hij gaat ’s-morgens naar school, komt in een 2.5x zo volle klas terecht. De geluiden aldaar komen vreselijk bij hem binnen waardoor hij de helft van de tijd met zijn handen op zijn oren zal zitten.
Hij zal eenmaal daar helemaal niet meer spreken of initiatief tonen. Zijn huidige verbale IQ ligt op 106 en het permormale IQ op 123.
Afgezien van het begrijpen van zijn gedrag, hoe gaan de leerkrachten zijn disharmonisch IQ monitoren cq sturen?
Door alle ruis zal slechts een kwart van de informatie bij hem binnenkomen.
In de pauzes zal hij willen wegkruipen omdat hij die drukte niet aankan. Hij wil het wel, dat zegt hij mij zo vaak, maar het lukt hem niet.
Nu al kruipt dit kind het liefst onder tafels als er ergens veel mensen zijn, dit gedrag zal ook weer eventueel pestgedrag kunnen uitlokken.
Ook kan hij ongepast gedrag laten zien aan zijn klasgenoten omdat hij niet weet wat er van hem verwacht wordt.
Op het speciaal onderwijs is dit niet. Hij heeft op het regulier onderwijs gezeten en het lukt domweg niet, daarom maakt het voor ons ouders zo verdraaid moeilijk dat er echt niet geluisterd wordt naar dit soort verhalen. Je hart breekt als ouder, ook de mensen in de tweede kamer willen het beste voor hun kind, toch?

Het geschrevene is allemaal nog maar het topje van de ijsberg.

Nu heb ik hulp aan huis, ik kan met mijn vragen over zijn gedrag, verdriet etc terecht bij mensen die hiervoor geleerd hebben maar ook dit valt weg.
Vanaf dan zal ik, of eigenlijk mijn zoontje, alles zelf moeten doen.
Jeugdzorg valt weg, PGB valt weg, ambulante begeleiding valt weg, zoontje raakt meer en meer psychisch zo dusdanig in de bezuinigingsklem en dat slaat over op de verzorger.
En dat ben ik, zijn moeder.

Ik ben met al deze fantastische betrokken mensen binnen de hulpverlening, (waar juist de politiek zo beretrots op mag zijn) bezig, mijn zoontje zo’n dusdanig solide basis mee te geven.

Zodát hij straks als evenwichtige volwassene mét autisme, maar begaafd een eerlijke kans op een bestaan heeft. Zonder Wajong, dat zou een erg mooi uitgangspositie kunnen zijn.
Echter, is mijn gevoel van ‘hij heeft een kans op’ slaat enorm over in ‘zijn kansen zijn gekeerd’.

Met de huidige vormgegeven ontwikkelingen binnen het passend onderwijs zie ik nu een potentiele thuiszitter in mijn kind.
Hij zal volledig vastlopen en achterop raken, zijn (faal)angsten zúllen met grote waarschijnlijkheid aanzwellen.
Hij zál gaan onderpresteren omdat de tools en tijd die nodig zijn om een kind met een disharmonisch IQ goed te kunnen begeleiden, niet adequaat aan zijn onderwijsbehoefte zullen zijn.

Dan nog tot slot het volgende: ik ben een alleenstaande moeder, een rasoptimist en zie grote kansen voor mij liggen op de arbeidsmarkt.
Maar mijn arbeidstoekomst staat nu al te wankelen door de voorgenomen besluitvorming van dit kabinet.
Vrijwel elke ouder zal zijn of haar loopbaan moeten aanpassen aan dit soort gezinsomstandigheden, en als alleenstaande moeder telt dat dubbel. Het is een moeilijke opgave om de balans tussen werk en leven in je eentje in evenwicht te krijgen.

Noot: Mijn zoontje is (voor nu) niet geschikt voor welke vorm van opvang ook, dit is getoetst en gedocumenteerd in de praktijk bij een dagbehandelcentrum (medisch dagverblijf). Mocht hij uiteindelijk gedwongen worden door buitenstaande factoren (gemeente inzake wwb moeder) na school de opvang in te moeten, zal het thuis onhoudbaar worden, leiden tot uithuisplaatsing en voor mij als moeder is dit emotioneel niet uit te leggen.
Uiteindelijk zullen er enkel verliezers uit de strijd komen: zowel het kind als de moeder danwel de werkgever.
Feitelijk zal juist de overheid de grootste verliezer zijn omdat ik, als moeder met alle toenemende problemen een monster aan taken op mij ligt te wachten waardoor ik door de toenemende problematiek weer zal moeten teruggrijpen naar de bijstand.

Deze maatregel gaat heel veel problemen opleveren, voor duizenden en duizenden gezinnen in Nederland. Hetzij op korte, danwel langere termijn.

Ik hoop vurig op een reactie uwerzijds en voor nu alvast dank voor het lezen van mijn brief.


Hoogachtend,