Beste scholier,
We hebben elkaar al even gesproken, maar ik zet voor de zekerheid nog even op papier waaruit de zorg voor Yaël bestaat. De komende vier weken ga jij op vrijdagmiddag tussen halfvier en zes voor Yaël zorgen, in het kader van je maatschappelijke stage. Tot voor kort kwam er op vrijdag altijd een geweldige oud-kinderverpleegkundige. Echt een kei van een vrouw, betrokken en capabel. Yaël was dol op haar. We betaalden haar uit het persoonsgebonden budget. Maar goed, zij is dus wegbezuinigd.
Jij bent hier officieel om Yaëls ‘begeleiding’ te doen, zoals dat heet. Even een technisch verhaal om dit uit te leggen. Het persoonsgebonden budget is opgedeeld in functies, waaronder bijvoorbeeld verzorging, begeleiding en verpleging. Dit kabinet heeft besloten dat de functie begeleiding in het vervolg door de gemeenten wordt uitgevoerd. Dat hoort bij het plannetje om het pgb te laten verdwijnen. Staatssecretaris Velthuijzen van Zanten vindt dat die hele begeleiding sowieso wel onbetaald kan, door vrijwilligers en mantelzorgers. En in het onwaarschijnlijke geval dat die er niet zijn, zet de gemeente nu scholieren in, in het kader van hun ‘maatschappelijke stage’.
Dat komt, dit kabinet wil terug naar de tijd waarin heel Nederland één grote, lieve familie was en iedereen de godganse dag pannetjes soep rondbracht voor de hele buurt. En waarin mensen gratis en voor niks voor alle zieken en gehandicapten zorgden.
Nu ben ik van 1973, maar zover mijn kennis strekt zaten kinderen als Yaël in die warme jaren vijftig in een instelling, ergens in een bos. Ver weg van die gezellige Tros-familie die Nederland toen was.
Dit kabinet denkt ook dat als het zelf maar flink korte metten maakt met solidariteit, dat mooie systeem waarin de sterken betalen voor de zwakkeren, de mensen als vanzelf weer solidair worden. Goed voorbeeld doet goed volgen, maar dan andersom. Of zoiets.
Over die vrijwilligers en mantelzorgers kan ik kort zijn: die zijn er bijna niet. Wíj hebben ze bijvoorbeeld niet. De mensen in onze omgeving hebben het te druk met hun eigen kinderen, hun banen, hun hobby’s, zelfontplooiingsactiviteiten, noem het maar op.Dat hoef ik gelukkig niet persoonlijk op te vatten. Bij de gezinnen van mijn vriendinnen is het net zo. ‘Ze staan hier ook in de rij,’ grappen we wel eens cynisch onder elkaar. Dat was voor de bezuinigingen overigens niet zo’n punt: we huurden zorg in voor Yaël en dat was zorg van heel hoge kwaliteit.
Maar goed, ik dwaal af. Die functies begeleiding en verzorging zijn dus gescheiden, maar dat is door een of andere ambtenaar achter een bureau bedacht en het is een beetje, hoe zeg je dat, een kunstmatig onderscheid. Je kunt natuurlijk moeilijk zeggen: ik ben hier alleen voor de begeleiding, dus die poepluier moet maar even omblijven. En laat die epilepsiemedicijnen ook maar even zitten en dat eten ook. Dat gaat nu eenmaal niet. Dus dat moet je ook doen.
Tussen half vier en zes, als jij hier bent, moet Yaël vijf verschillende medicijnen hebben. Drie medicijnen tegen de epilepsie, een pilletje om te kunnen slapen en een voedingssupplement om de bijwerkingen van een van de anti-epileptica tegen te gaan. Een paar van die medicijnen zijn heel vies. We hebben trucjes ontwikkeld om ze toch toe te dienen. Van de Frisium gaat ze bijvoorbeeld kokhalzen als je het te snel geeft. En als ze eenmaal begint met kokhalzen, gaat ze ook altijd overgeven. En dan moet je helemaal opnieuw beginnen, met alle medicijnen, want die moeten erin, begrijp je.
Ze gaat ook meestal poepen als ze uit haar dagcentrum komt. Dat verschonen is nogal een toer. Terwijl ik haar verschoon, wil ze altijd gaan zitten en staan en ze zit nu in een soort fase waarbij ze graag met haar handen in haar kruis zit. Dat is allemaal heel normaal, maar de timing is soms niet zo ideaal, hè. Als je dat niet handig aanpakt, zit alles onder de poep.
Verder zal ze waarschijnlijk niet veel van je willen weten. Ze is namelijk autistisch. Contact moet langzaam groeien. Dus eten geven zal wel lastig worden en medicijnen toedienen ook.
Weet je, ik denk dat dit toch niet zo’n goed plan is. Ik vind het allemaal iets te veel gevraagd voor een 16-jarige. Je lijkt me een lief meisje hoor, maar de zorg voor Yaël vergt toch wat meer ervaring. Ik ga even kijken of ik de komende vrijdagen vrij kan nemen. Misschien moet ik maar een dag minder gaan werken. En straks, als ook de functie verzorging naar de gemeenten gaat, moet ik misschien maar helemaal stoppen met werken. Ik weet het anders ook niet. Ik denk dat je beter een andere stage kunt zoeken.
Bron: blog.jmouders.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten