Mogen kinderen zijn wie ze zijn?

Deze vraag blijft maar door mijn hoofd spoken sinds ik de uitzending over etiketkinderen gezien heb. De naam alleen al etiketkinderen...het is zo denigrerend! Jij bent een etiketkind.
Mogen kinderen zijn wie ze zijn?
In de uitzending van Zembla zagen we op een vader na allemaal ouders die het maar niks vonden, die diagnose van hun kind. Wat ik mij dan afvraag is het zo wat ze beweren dat ze hun kind 100% accepteren. Of doen ze dat juist niet omdat ze hun kind niet totaal dus met diagnose accepteren.
Mogen kinderen zijn wie ze zijn?
Als ouder voel je dat vaak aan. De ontwikkeling verloopt anders, het voelt zo anders. Maar je kunt het niet benoemen.
Kinderen voelen dat als ze niet mogen zijn wie ze zijn. Het kan voor kinderen een opluchting zijn.
In de uitzending wordt gedaan alsof ouders zich ontschuldigen door een diagnose. Maar ik ken vele verhalen van moeizame trajecten. Verhalen van stil verdriet en dikke tranen.
Ouders willen voor hun kind een goede toekomst. Alle ouders hebben verlangens en in hun hoofd een plaatje. Ze hopen dat hun kind ook gaat voetballen, de wereld gaat bereizen, succesvol zal zijn in het leven. Na een diagnose moet dat worden bijgesteld en dat is een proces. Soms blijkt iets mogelijk wat je helemaal niet verwacht. Soms moet ook afscheid genomen worden, steeds weer. Toch naar speciaal onderwijs, niet zelfstandig meer naar school kunnen fietsen, een stage die niet lukt.

Ik heb bewondering voor de kracht van die ouders. Ook als het tegenzit kunnen zij genieten juist van die hele kleine dingen. Voor ons zo bijzonder en voor anderen heel gewoon. Een verjaardig die gezellig verloopt, een mooie tekening of een onverwachte knuffel van een kind wat moeite heeft met aanraking. We stimuleren onze kinderen steeds weer.

Soms verachten we de diagnose of geeft het verdriet. Maar onze kinderen mogen zijn wie ze zijn. En het is van de zotte dat we ons zouden moeten verdedigen omdat daar ook een diagnose bijhoort. Mijn oudste zoon vindt het moeilijk dat hij de diagnoses autisme adhd en een licht verstandelijke beperking heeft. Hooguit heeft hij het over ADHD. Dat zou ik zo graag anders zien. Hij wil er zo graag bij horen en soms lukt dat redelijk. Dan doet hij moeite om zich aan te passen. Hij loopt op zijn tenen. Ja dat is heel moeilijk. Ik wens voor hem zo de stap naar zelfacceptatie. Zelfvertrouwen heeft hij gelukkig wel. We staan 100% achter hem. Zijn diagnoses zijn hem goed uitgelegd daar ligt het niet aan. Ik verwijt het wel de maatschappij. Anderen doen moeilijk over zijn diagnoses. Anderen reageren negatief op hem. Die accepteren hem niet zoals hij is. Binnenkort krijgt hij hulp van een orthopedagoog. Maar ik moet ook accepteren dat het is zoals het is nu. En het is geen vraag geen optie had ik of hij de diagnoses liever niet gehad dan. Want die zijn er dat is werkelijkheid. Mijn jongste zegt: ja ik heb autisme, nou en??