Wat is dat voor rare uitzending? vraagt zoon zich af. Hij leest een stukje voor uit onze Vara-gids over de aankomende uitzending van Zembla. Iets over op drift geraakte psychiaters met labelingsdrang. Zoon heeft diagnose autisme in combinatie met een licht verstandelijke beperking, wat geenszins betekent dat meneer op zijn achterhoofd is gevallen overigens. Hij snapt de diagnose autisme en herkent zich daarin. Hij weet gaandeweg was moeilijk voor hem is maar ook de dingen waar hij handig gebruik van kan maken. Hij kan bijv. heel goed observeren heeft oog voor detail en dat is in zijn beroep waar hij voor leert Beveiliger best een handige eigenschap. Zoon doet niet moeilijk over zijn diagnose maar is er wel boos over dat anderen dat kennelijk wel doen. Een diagnose, stelt zoon, wil helemaal niet zeggen dat je een slechte toekomst zult hebben. Waar maken mensen zich druk om, ook als je wat extra begeleiding nodig hebt kun je komen waar je wezen wilt. Dit hebben we hem ook altijd voogehouden.
Zembla heeft mij trouwens geinterviewd. Heel vals hebben ze niet verteld dat de titel van de uitzending Etikettengekte was anders had ik meteen de hoorn erop gegooid. Maar nee ik heb een serieus gesprek met de redacteur gehad. Aangezien ik diagnoses gesteld door een kinderpsycholoog of kinderpsychiater doorgaans niet in twijfel trok was mijn bijdrage waarschijnlijk niet interessant want aan genuanceerde beeldvorming doen ze niet bij Zembla. Liever interviewen ze zachtmoedige coaches die elke beperking zien als een talent of verontwaardigde moeders die de psyhiater voor gek verklaren en met kruidenmengsels een rustig kind beweren te hebben. Ik voorspel ook een kind dat verkeerd ingesteld is op medicatie en gestopt is want hij of zij voelde zich een zombie. Ouders die afzien van behandeling omdat hun kind zo spontaan is. Als je maar goed zoekt zul je die wel vinden. Ik denk dat Laura Batstra ook nog wel aanschuift. Mensen hebben graag een mening over diagnoses hoewel ze verder geen ervaring of kennis hebben over kinderpsyhiatrie dus het zullen wel hoge kijkcijfers worden want mensen horen dan wat ze willen horen...
Ik krijg een mail binnen van een moeder die met haar handen in het haar zit. Er zijn al geruime tijd zorgen over haar kind. Er kwamen signalen vanuit school die ze eerst genegeerd heeft. Er is extra hulp ingezet. Maar haar kind had het heel moeilijk op school. Geen uitnodigingen voor verjaardagspartijtjes, opstootjes in de pauze. Achterlopen op school. Thuis kwamen alle frustraties eruit. Het kind liep de hele dag op de tenen en wilde het zo graag goed doen. Steeds de kous op de kop. Als moeder op de voetbaltraining kwam kijken zag ze hoe snel hij afgeleid was, dat hij de opdrachtjes niet meteen oppikte en vaak maar wat deed. Ze dacht wel aan een diagnose ADHD maar vond dat ook moeilijk. Was het nou wel nodig er een etiket op te plakken? Ze hoorde in haar omgeving verwijten over strenger aanpakken, steviger opvoeden, je moet ook wel eens nee zeggen. Tegenwoordig heeft iedereen ADHD vroeger had je dat toch ook niet?
Mede op aandringen van school heeft ze haar kind toch laten testen en de uitkomst was niet verrassend: adhd. Ze moet nadenken over medicatie. Ze krijgt voorlichting en ze gaat een oudercursus volgen. Maar ze vindt de rust niet. Want al tijdens het diagnosetraject was het commentaar niet van de lucht. Na de diagnose zei zelfs iemand: denk je dat hij daar beter van wordt dit draagt hij zijn levenlang mee! En: heb je nou je zin?
Deze moeder wil gewoon hulp en begeleiding voor haar kind. Pas toen het echt helemaal niet goed ging met haar zoon heeft ze hulp gevraagd. Ze wil leren hoe ze hem kan helpen. Soms spookt het door haar hoofd; had ik nou maar nooit...
Ik heb haar teruggeschreven dat dit het beste is wat ze had kunnen doen. Het gaat om het welzijn van haar zoon. Ik ben bang dat uitzendingen zoals Zembla mensen ervan laat weerhouden hulp te zoeken voor hun kind. Onbehandelde ADHD kan ernstige gevolgen hebben voor later. Dat zijn dingen die je de strijders tegen vermeende overdiagnostiek nooit hoort zeggen. Ik ben pas toen ik 42 was gediagnosticeerd met autisme en ik ben er van overtuigd dat ik met hulp en begeleiding een ander leven had gehad. Veel opleidingen niet afgemaakt, veel verschillende werkgevers en arbeidsconflicten, en dan de stemmingswisselingen en verkeerde vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten