In haar blog op artsennet http://www.artsennet.nl/opinie/Gastblogs/Laura-Batstra/Blogbericht-Laura-Batstra/124162/Wees-terughoudend-bij-diagnose-ADHD.htm?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter pleit Laura Batstra voor meer terughoudendheid bij de diagnose ADHD.
Laura Batstra kon wegens ziekte helaas niet aanwezig zijn bij het kenniscafe over ADHD in de Balie. In dit blog geeft zij weer wat zij had willen zeggen. Ik ben blij dat zij oproept dat er in de maatschappij iets moet veranderen. De maatschappij laat steeds minder toe. Er wordt steeds minder geaccepteerd. Ik denk dat het inderdaad een van de oorzaken is voor het toenemende aantal diagnoses. Kon iemand met milde klachten een tijd terug met de nodige aanpassingen zich goed handhaven, wordt dat nu steeds lastiger. De lat komt steeds hoger te liggen waardoor meer mensen uitvallen. In de omgeving van iemand met ADHD kunnen tal van aanpassingen plaatsvinden. Hulp in het gezin en op school. Stoppen met een overmaat aan toetsen en testen, steeds jonger, en meer nadruk op de talenten van de persoon met ADHD. Maar ook gewoon aanpassingen in de klas. Meer ruimte voor sport en spel, groene buurten, je beter kunnen bewegen. Maar ook iets doen aan het risico dat armoede met zich meebrengt. Kinderen die in armoede opgroeien hebben meer sociaal-emotionele problemen. De grens van wat normaal is en abnormaal vernauwt.
Een interessante vraag is wordt de diagnose te snel gesteld omdat men steeds eerder vastloopt?
Het klopt dat het in de huidige maatschappij steeds moeilijker is om te blijven functioneren. Mensen met ADHD hebben daar ook meer klachten van, dat geloof ik zeker. Ik ben blij dat de last van ADHD ook neergelegd wordt bij de maatschappij. Daarin is nog een lange weg te gaan. Laten we dit zeker niet vergeten!
Maar de maatschappij verandert niet ineens, niet vandaag een ook niet morgen of overmorgen. Want hoe nodig het ook is dat de maatschappij moet veranderen, we leven in het hier en nu. En nu hebben mensen met ADHD, volwassenen, kinderen, ouders enorme last van hun ADHD. Zij lijden. Er is een enorme innerlijke onrust, zij leven in chaos. Zij hebben hulp nodig. Ook mensen met milde klachten. Daaraan mag niet voorbij gegaan worden. We kunnen niet stoppen met diagnosticeren omdat de maatschappij, de omgeving, zich moet aanpassen. Ook met goede randvoorwaarden, een zo ideaal mogelijke omgeving, houden deze mensen vaak klachten. Ze kunnen niet zonder hulp en begeleiding en waar nodig medicatie.
Laura Batstra zegt dat een aangepaste omgeving gelijk gesteld kan worden aan medicatie. Voor een kleine groep zal dat voldoende zijn. Maar om goed te functioneren is medicatie ook nodig voor velen. Voorbeeld uit de praktijk, gisteren tien-minuten gesprek. Gesproken is over de randvoorwaarden. Mijn zoon wil geen medicatie meer. Zoon heeft moeite met hulp vragen. Zoon wordt uitgedaagd want hij kan zo leuk boos worden. Zoon maakt daar op zijn manier wel een eind aan. Situatie loopt uit de hand. Op zo'n moment kan juf hem niet meer bereiken. Al op het moment dat zoon een eind wil maken aan de situatie. Juf kent hem ook met medicatie en toen was hij op zo'n moment wel aanspreekbaar en te bereiken. Dat voorkomt een hoop gedonder in de glazen. Dus gaan we de medicatie weer oppakken. Het is nu op school te onrustig om te stoppen. Maar de omstandigheden verander je niet goed genoeg.
Ook wordt gezegd dat kinderen met een diagnose ADHD een levenslang stigma hebben. Maar waarom wordt een diagnose zo negatief benaderd. Een diagnose zegt ook iets over hoe om te gaan met de persoon, waar rekening mee gehouden moet worden. Mijn jongste zoon viel als kleine jongen volledig in het ADHD-profiel. Naast PDD-NOS. Bij het opgroeien viel het kwartje steeds meer naar de kant van zijn autisme. Uiteindelijk herkende hij zich niet meer in ADHD en bij een test bleek ook dat hij niet meer voldoende aan alle kenmerken voldeed. Diagnose geschrapt. Hoezo levenslang stigma?
Miek Wijnbergen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten