Suzan blogt over meer kennis bij de huisarts en de praktijkondersteuner GGZ (op veel gezondheidscentra is dit overigens de sociaal psychiatrische verpleegkundige) opdat deze ADHD kan erkennen en herkennen (ik las dit als diagnose stellen maar dat blijkt niet zo te zijn) en desgewenst doorverwijzen, bijv. als de ADHD ernstiger is. Bij lichtere ADHD als het kind redelijk goede contacten heeft met leeftijdsgenootjes en het in het gezin goedgaat zou het de eerste lijn moeten zijn en zouden bijv. opvoedingsadviezen en psycho-educatie volstaan. Dat vind ik tricky; een kind met een lichtere vorm van ADHD kan evengoed uitvallen op andere gebieden. Zwaardere gevallen gaan naar de kinderarts die gespecialiseerd is in ADHD (ik vind ook de kinderpsychiater) en pas als er bijkomende problemen zijn zoals angst en agressie de kinderpsychiater. Ik ben er wel voor dat de huisarts beter moet samenwerken met GGZ en kinderarts. Ook kan hij of zij helpen met bijv. testen afnemen. De huisarts heeft m.i. tot taak te onderkennen. Maar het is niet de taak van de huisarts tot een diagnose te komen, wel om door te verwijzen. Zo schrijft Suzan dat de huisarts kennis heeft van de sociale situatie en situatie in het gezin. Nu is een plattelandspraktijk anders dan de situatie in de stad, vaak heeft een huisarts een grote praktijk of maakt deel uit van een gezondheidscentrum en hij of zij heeft daar echt geen weet van. Hele hordes mensen zien nooit een huisarts. Ik wel, met mijn kinderen, en het enige wat mijn huisarts kan vaststellen is dat we betrokken ouders zijn die goede zorg voor hun kinderen willen. En ze beoordeeld mijn draaglast als zwaar maar onze draagkracht is meestal in orde. Soms oververmoeid en gespannen. Maar wat ik thuis doe, hoe ik opvoed, niet dat ik het doe maar of ik wel of niet mijn kinderen sla, nee dat zou ze niet kunnen zeggen. Dan moeten huisartsen weten hoe het op school gaat, hoe moeten zij daar de tijd vandaan halen. En dan moet de huisarts beoordelen of we het hebben over lichte, gemiddelde of zware ADHD en ook nog eens, en, en dat is in mijn ogen echt onmogelijk, of er sprake is van comorbiditeit. Huisartsen zijn daar niet voor opgeleid en zelfs met bijscholing zijn ze daar niet toe in staat. Ik heb het vanmiddag mijn huisarts gevraagd. Zij zegt dat ze in het geval van zo'n vraag onmiddelijk zal doorverwijzen. Met specifieke vragen zou ik bij de sociaal psychiatrisch verpleegkundige terecht kunnen. Zij was het nl. met mij eens dat bijv. adhd en autisme behoorlijk op elkaar lijken. Het is aan de psychiater om dat te onderkennen. Wel is zij het eens met de stelling dat veel huisartsen nog geen genoeg kennis hebben om het te onderkennen, en dat het aan de andere kant wel voorkomt dat de huisarts een diagnose stelt en medicatie voorschrijft. Waarbij het dan inderdaad de vraag is of dergelijke diagnoses valide zijn en die kinderen dus verdere hulp en begeleiding ontzegd wordt omdat zij alleen medicatie krijgen. Conclusie: m.i. moeten huisartsen en praktijkondersteuners zeker beter worden opgeleid en waarnodig bijgeschoold met het doel problematiek te onderkennen, het kind te volgen (bijv. medicatiecontrole) en hulpvragen van patient en/of ouders op waarde schatten en inschatten of zij daar op de praktijk wat mee kunnen of een doorverwijzing nodig is. Ik ben er ook voor dat er betere samenwerking tussen de lijnen komt, zo kan de huisarts mogelijk wel een test afnemen maar het beoordelen daarvan is weer aan de specialist. En betere samenwerking betekent dus niet op elkaars stoel gaan zitten. Het voordeel van de huisarts is o.a. dat het snel en dichtbij huis zou kunnen, maar ik vind dat je beter op een wachtlijst kunt staan voor een echt goede diagnose en aanvullende behandeling en begeleiding.
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=164
Geen opmerkingen:
Een reactie posten