zondag 16 september 2012

Het effect van behandeling en begeleiding adhd op de lange termijn reactie op blog Laura Batstra deel 2

Had ik psychiater kunnen zijn? Dat is de titel van het blog van Laura Batstra op www.artsennet.nl (opinie-gastblogs-Laura Batstra).
Loopt een leven beter af als ADHD vroeg gediagnosticeerd en behandeld wordt. En helpt medicatie voorkomen? Bijv. verslaving.
We krijgen nu pas een groep die van jongs af aan gediagnosticeerd, behandeld en begeleid wordt. Mensen die vanaf hun jeugd medicatie gebruiken en volwassen zijn geworden. Ja er kan de komende jaren pas echt goed onderzocht worden wat deze effecten zijn. Er is wel een vergelijkingsgroep, de volwassenen die op latere leeftijd de diagnose en behandeling krijgen.
Kan medicamenteuze behandeling van ADHD als kind latere problemen voorkomen?

Laura Batstra stelt dat het niet is aangetoond dat het met medicatie succesvol onderdrukken van de ADHD symptomen (hyperactiviteit, impulsiviteit, concentratieproblemen) de kans op angst, depressie, criminaliteit of verslaving verkleint, of het schoolse en sociale functioneren aanmerkelijk verbetert (wat ook zou gelden voor andere behandelingen zoals gedragstherapie, neuro-feedback en strenge dieten). Er is geen therapie die op lange termijn wonderen doet.
Daarom moet er eerlijke voorlichting over eigen krachten en beperkingen gegeven worden.

Vooral de effecten op het schoolse en sociale functioneren vind ik sterk verbeteren met medicatie!

Zelf had ik maar wat graag geweten waarom ik me altijd zo anders voelde en wel samenspeelde maar nooit echt deel uitmaakte van een groep. Ik werd heel erg moe van stemmingswisselingen, wel 20 keer op een dag. Al die emoties putten mij uit en soms werd ik er letterlijk doodziek van. Ik deed enorm mijn best, ook op school maar had keer op keer negatieve ervaringen. Ik heb alles alleen moeten leren door heel veel keer mijn neus te stoten. Ik ben ernstig depressief geweest en heb als 16 jarige wat men nu een burn-out zou noemen doorgemaakt. Begeleiding of medicatie heb ik nooit gehad, en voordat ik er achter was dat werk met zoveel mogelijk zelfstandigheid en zo min mogelijk samenwerking veel structuur en dan het liefst buiten (postbezorger) voor mij erg geschikt was heb ik niet afgemaakte opleidingen gedaan en onnoemlijk veel baantjes gehad. Voordat ik ging samenwonen met een lieve zorgzame man die mij begreep, begaf ik me ook nog een tijd in duistere kringen. Foute vriendjes. Altijd de grenzen opzoeken en er ook wel overheen, om aandacht.

Twee zonen hebben we gekregen, naast autisme ook adhd en een licht verstandelijke beperking. Zij zijn vanaf zeer jong behandeld en ze kregen (nu ambulante) begeleiding. De jongste heeft geen medicatie nodig. Hij is een tijdje zeer angstig geweest en kreeg toen dipiperon.
Oudste heeft eigenlijk altijd medicatie gehad. Als 18 jarige vond hij het overbodig en is toen in overleg met zijn psychiater een tijdje gestopt. Altijd al had hij veel moeite met plannen en organisatie, zeker op het ROC waar toch meer zelfstandigheid verwacht wordt, maar nu was hij volledig de weg kwijt. Hij vergat toetsen compleet of tot 12 uur vantevoren. Op school ging hij in die periode om met jongens die wel eens een overvalletje of 2-5-10 pleegden. Hij is zelfs betrokken geweest bij het voorbereiden van een overval op de Plus, zijn stagebedrijf. Hij had met iedereen ruzie. In deze periode werd hij ook zeer angstig, en vluchte hij in alcohol. Ik heb hem meegenomen naar de huisarts en daar is een goed gesprek geweest. We werden weer doorverwezen voor begeleiding. Uit zichzelf kwam hij op het idee zijn medicatie weer te nemen.
Dat heeft een enorm verschil gemaakt. Hij werd er veel sterker door. Ging nee zeggen tegen de jongens voor wie hij eigenlijk heel bang was. Dronk gewoon een biertje of drie bij de club maar geen jenever meer of andere sterke drank. Hij kreeg weer grip op school en kreeg daar ook weer plezier in. Hij zit gewoon stukken beter in zijn vel, is ook vrolijker.
En wij hebben als ouders meer vertrouwen in een goede overgang naar volwassenheid. Hij fuctioneert zoveel beter op alle gebieden. Natuurlijk zijn er soms ruzietjes omdat hij te impulsief was in het veld, met coach en/of medespelers. Of is er wel eens gedoe op social media. Maar bijv. ook op zijn stage zien ze dat hij beter in zijn vel steekt en ook meer oplettend, attent is.
Er is niet alleen medicatie maar ook goede begeleiding nodig. Vanuit het PGB, of vanuit de instelling. Soms perioden niet, soms een beetje, soms ook wel intensief. Dat hoort bij hem en dat accepteert hij ook. Dan krijgt hij meer overzicht en dat is goed voor hem.

Mijn conclusie is dan ook dat het effect van langdurige behandeling en begeleiding zeer zeker niet onderschat moet worden!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten