De afgelopen dagen is ADHD weer volop in het nieuws geweest. Dit keer was big pharma aan de beurt en ook zijn weer diverse blogs verschenen. Ook mooie goeie blogs van mensen die weten waar het om gaat overigens waarvoor dank. Dat zijn de lichtpuntjes waar ik me aan vast hou.
Niemand schijnt zich echter af te vragen wat al die berichtgeving met ouders doet. Ongevraagd krijg ik tweets en emailberichten en facebookberichten hoe slecht het wel niet is die medicatie. Of ik wel weet wat ik mijn kind aandoe. De psychiatrie wordt in een kwaad daglicht gesteld.
Maar het is helemaal niet makkelijk de gang naar de kinderpsychiatrie en de instelling. Mensen doen net alsof het een feestje is. Nou ik vind het keihard werken en soms is het twee stappen vooruit en een terug. Vallen en opstaan. Voor veel kinderen zou dat helemaal niet nodig zijn, lees ik. Die kunnen net zo goed naar een gedragsdeskundige. Ik vraag me af wat zulke mensen nu echt van ADHD weten. Het is niet zomaar wat aanpassingen in gedrag leren. Weten die mensen wel hoeveel inspanning van een kind gevraagd wordt bepaald gedrag onder controle te krijgen zoals woedeuitbarstingen. Natuurlijk wordt daar in de omgeving en op school wel wat mee gedaan. Maar het is niet genoeg. Mijn kind heeft daar een jaar dagbehandeling, een jaar deeltijdbehandeling, nogmaals een half jaar herhaling deeltijdbehandeling en heel veel gesprekken en oefeningen voor nodig gehad. En nog gaat het wel eens mis. Het is niet slechts een kwestie van temperament al speelt dat wel mee. En natuurlijk kun je gedrag wel beinvloeden, dat spreek ik ook niet tegen. ADHD heeft enorm veel invloed op je functioneren. Helemaal als daar zoals bij ons ook autisme bij zit en een licht verstandelijke handicap.
Ik merk dat ons kind van zijn ADHD het meeste last heeft want dat heeft te maken met veel onbegrip, keuzes en handelen waar niet over nagedacht is. Snel afgeleid zijn waardoor je tempo omlaag gaat. Altijd maar reageren en daardoor in problemen komen. Nou ja jullie kennen de hindernissen.
Kinderen met ADHD hebben hulp nodig. Medicatie kan helpen, maar tovert niet alles weg.
Kritische reacties worden in de Volkskrant nauwelijks opgenomen. Voor een positief geluid is geen plaats. De beeldvorming komt enorm onder druk te staan.
En hoe de ouder dit ervaart, hoe het is om een kind met ADHD op te voeden, waar zij tegenaan lopen is niet interessant. Ouders die hulp en begeleiding zoeken voor hun kind maken een denkfout.
Ze zouden hun kind niet accepteren hoe het is. Wij maken het kind probleem-eigenaar en ADHD is slechts een handjevol gedragseigenschappen.
Gut dat zoveel ouders boos worden van een titel van een boek, het is toch onbegrijpelijk.
Ouders willen (h)erkenning. Het is zwaar weer voor ouders.
Daarom moeten we er alles aan doen om ADHD positiever te benaderen en de beeldvorming nuanceren. www.we-bouwen-samen.nl probeert zich hier sterk voor te maken. Vertel je verhaal voor en na de diagnose. We willen de reacties op onze site plaatsen en mogelijk komt er in de toekomst een boekje van. Jouw verhaal doet er toe. Ik moet ver terug in de tijd maar zal het ook op papier proberen te zetten. Op 5 en 7 jarige leeftijd kregen onze kinderen hun diagnose.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten