Ik sluit me hier volledig bij aan
Naar aanleiding van het stuk uit de Volkskrant d.d. 7 juli
’12 wil ik als ouder het volgende hierover kwijt.
De polarisatie rondom ADHD en de twee kampen die hiermee
gevormd worden dient absoluut niet het doel dat mijn kinderen een betere
ondersteuning krijgen in hun ontwikkeling.In tegendeel, het draagt er aan bij dat ik genoodzaakt ben
mijn kinderen hun welzijn te verdedigen.
Laten we wel wezen, dit is niet wat ik als ouder voor ogen
heb.
Het is simpel te stellen: men heeft in Nederland een
mogelijkheid tot keuzevrijheid inzake behandeling(en) bij ADHD. Ik, als ouder, heb stellig medicatie buiten de deur willen
houden. Door o.a. IPG, maar ook door hem te plaatsen in een semi-residentiele
instelling getracht het beoogde doel te behalen.
Zelf ben ik gaan onderzoeken waar de schoen wrong
betreffende voeding, want duidelijke moge zijn, de E-nrs gaven rode vlekken in
zijn gezicht.Suikers sloot ik uit, als ze snoep wilden haalde ik ze bij de reformwinkel.
Hele schema’s heb ik opgesteld nadat ik er maanden mee bezig was geweest. En uiteindelijk bleek er nauwelijks verschil in gedrag bij hem waar te nemen.
Moeilijker wordt het als je op de sociale media terugziet
dat men niet weet wat een gezin getracht heeft te doen om het in eigen regie te
houden. En toch wordt ervoor gekozen om over deze ouder heen te stappen met
oneliners als: ‘waarom medicatie? ADHD bestaat al 1000den jaren, waarom dan nu
plots medicijnen?, misschien omgevingsfactoren?, wat is anders? Waarom geen
kinderacupunctuur? Waarom geen bachbloesemtherapie? En die lijst is vrij lang
qua alternatieven.
Zou het niet in deze mensen kunnen opkomen dat wellicht deze
therapieën geprobeerd zijn? Of overwogen en er weer van afgezien vanwege
haalbaarheid of persoonlijke redenen.
Zien mensen mij schoppen tegen alternatieve therapieën?
Neen! Dat zou ik etisch gezien niet willen en kunnen omdat er zoveel mensen
zijn met zoveel meningen en dus keuzes! Elkaars mening en keuzes respecteren
staat niet meer zo hoog op een ieders prioriteitenlijst merk ik.
Omdat ook het autismecomponent bij mijn oudste zoon
meespeelt, is het een nog wat lastigere kluif de juiste behandeling en
opvoedingstechniek aan te laten sluiten op zijn behoeften.
Neem als voorbeeld kinderacupunctuur. Vanuit de Chinese
Wijsheden een mooie wetenschap, echter, ook hierin is in mijn optiek
terughoudendheid geboden. Bij mijn oudste, die tevens een autistische stoornis
heeft, zal dit zintuigelijk een desastreuse impact op hem hebben. Het behoeft verder geen uitleg dat dit niet alleen voor kinderen met autisme zal gelden.
Voor kinderen die dit zowel emotioneel danwel zintuigelijk aan kunnen zou het wel een mooie behandelmethode kunnen zijn.
Echter, mij wordt middels de social mediaopinies middels
o.a. twitter door de strot geduwd om andere therapieën te proberen om maar niet
aan de medicatie te hoeven.
Deze mensen, die zichzelf, al dan niet terecht, het vak van
ADHD-coach praktiseren, zetten ouders die uiteindelijk voor medicatie hebben
gekozen in een schadelijk kwaad daglicht.Alleen hun visie wordt als waarheid gezien en volg je ze niet in hun mening kun je de meest vreemde vragen of insinutaties in je twitterbox verwachten.
Dit gaat mij als ouder veel te ver, maar ook…..hoe lang ga
je door met behandelingen uitproberen? En hoeveel soorten behandelmethoden ga
je uitproberen? Wordt het kind dan niet van ondergeschikt belang? Welke
adviezen worden door alternatieve ADHD-coaches gegeven indien het niet
aanslaat.
De medicatie, waarvoor ik schoorvoetend edoch eindelijk heb
gekozen, gaf alle negatieve berichtgevingen ten spijt WEL het gewenste effect.
En dan wordt nu vanuit de maatschappij, media én ook vanuit de medische wereld
doodleuk weer gezegd hoe fout ik als ouder bezig ben!! Neen, hierin werk ik
niet meer aan mee!
Laat nu de overheid en de Pharm.Ind. het onderling maar
uitvechten maar hou mij en mijn gezin er buiten!
De beeldvorming rondom ADHD ansich is al treurig gesteld
maatschappelijk gezien. Dit zou toch echt anders moeten, maar zeker ook kunnen!Het artikel van de Volkskrant van afgelopen zaterdag 7 juni is exact hetgeen ik als ouder bedoel met de hetze rondom ADHD.
Ik kan alleen maar zeggen dat zelfs ik het toejuich dat men kritisch kijkt naar de beïnvloeding van deze hele kwestie.
Dat zelfs de overheid zijn vraagstekens zet bij vermeende
overdiagnosticering is een goede zaak! Laat het dan ook echt onderzoeken!
Waar ik op hoop is transparantie binnen in deze onderzoeken.
ADHD is en blijft binnen onze maatschappij een lastig
gebeuren op velerlei vlakken. En mocht hier nu niet voor eens en altijd serieus
onderzoek gedaan worden, zal deze groep in een enorme verdrukking komen hetgeen
meer psychische problemen met zich mee zou kunnen brengen.
Men zou moeten ophouden met ADHD en de Pharm.Ind. in 1 adem
noemen, ADHD IS immers geen medicatie, het staat volledig los van dit gebeuren.
ADHD is niet toegenomen omdat big farma het zo graag wil,
ADHD is een andere manier van
leven/interpreteren/handelen/reageren/leren/functioneren/beleven en meer.
Hierin verschilt iemand overduidelijk van iemand die daar geen kenmerken van
heeft en dat is niet mijn mening, dit is de mening van een ieder die mijn leven
lang om mij heen hebben geleefd. Ik heb genoeg ‘vreemde’ opmerkingen naar mijn
hoofd geslingerd gekregen. De maatschappij heeft door spiegelen laten zien
waarin ik anders ben.
Mijn grote wens, en deze zou eigenlijk ook moeten gebeuren,
is: een oproep naar een ieder die niet wil dat de Pharm.Ind. schijnbelangen
creëren binnen deze tak van de GGZ.
Deze oproep omzetten naar het afdwingen van geoormerkte
gelden van de overheid om de onderzoeken te subsidiëren!
Het zou de energie die wij nu in deze hele discussie leggen
positief kunnen beïnvloeden met als resultaat het behandelen van ADHD,
persoonlijk vind ik dat onze overheid hierin op een gewenste en behoorlijke
manier moet bijdragen.
ADHD een heel leven lang, bij juiste ondersteuning wil ik
alleen maar zeggen, ja, graag!
Angelique Bergsma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten