www.e-act.nl/ah/site?a=378&p=14103
Hieronder reacties van Angelique Bergsma en Miek Wijnbergen
ADHD
ADHD blijkt meer en meer een modeziekte. Hierover zijn veel
mensen eens.
Maar wát maakt het tot een modeziekte? Het lijkt momenteel
een modeziekte om een aantal GGZ-problematieken tot modeziekten om te dopen.
Tja, dan denk ik ook dat we nog lang niet uitgemodeziekt
zijn.
‘Men’ spreekt over etikettenkinderen, labelkinderen,
stickerkinderen.
Maar ‘men’ vergeet wel en passant dat niet de óuders hun
kinderen deze dubieuze naam hebben gegeven.
‘Men’ is de maatschappij om ons heen, ‘men’ is de media die
de berichtgevingen oppikken over labelkinderen, stigma’s etcetera.
Wij als ouders spreken echt niet over etikettenkind, het is
gewoon ons kind. Hij heeft in mijn optiek geen sticker op zijn voorhoofd. Een
label zou hem ook niet zo leuk staan.
Maar wij hebben wel hulp nodig. Tja, dat er dan een label
(diagnose) voor nodig is om toegang te krijgen tot adequate hulp, dat is iets
waar een gezin volledig buiten staat lijkt mij. Dat is vanuit de regering zo
bepaald.
Nu al wordt gesproken als: pas heel goed op met een label
laten plakken op uw kind, want het kom er verdraait lastig van af. Ja, daar
komen deze kinderen inderdaad heel lastig van af. Als je chronisch depressief bent, kom je ook daar heel
lastig van af. Alleen krijg je vreemd genoeg niet een labeltje opgeplakt.
Nieuwe modeziekte die ik voorbij zie komen is het
papagaaien. Deskundigen praten elkaar na en citeren uit elkaars boek.
Wat ik mij als ouder gelaten afvraag is: waarom praten deze
mensen elkaar eigenlijk na? Er volgen immers geen nieuwe inzichten of gestaafde wetenschappelijke onderzoeken.
Wat is het nut, afgezien van de eventuele gratis reclame
voor hun praktijk of trainingsmethode, om over de hoofden van een grote groep
kinderen met significante problemen die diep doordringen in het gezinsleven,
heel zeker te weten dat ADHD niets is!
Persoonlijk schrik ik telkens weer als ik lees hoe vreselijk ze naast de pot mikken.
De luchtigheid over deze kwestie. Het ‘ik weet hoe het werkt’ dus ik laat mijn training (mening) er op los.
Natuurlijk…..als de training werkt ben ik oprecht verheugd
dit te vernemen. En dan complimenteer ik de coaches ook met de behaalde
resultaten.
Maar is het ook echt blijvend gebleken of zijn er toch
kinderen bij u geweest waarvan u het ook niet meer wist?
En hoe verwijst u deze ouders dan door?
Ik zou een ieder willen verzoeken om niet meer neerbuigend
te spreken over label-, etiket- of stickerkind. Want ik heb geen kind met een etiketje, labeltje of
sticker…..ik heb het niet gezien op zijn jas, bij de voordeur, of de kapstok op
school (afgezien van zijn naam).
Tot besluit een persoonlijk verzoek aan een groep
deskundigen: praat elkaar niet eenzijdig klakkeloos na, borduur niet door op
boeken die de bestaande groep in de media enkel nog meer slachtoffer maken in
plaats van te helpen.
En voor de maatschappij (breed):
Probeer nu eens te vragen aan ouders (en volwassenen): hoe
gaat het er aan toe dan? Ik weet zeker dat er dan een wereld van begrip open zal gaan en we hiermee veel meer gaan bereiken.
Angelique Bergsma
Platform Verontruste Ouders
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Men krijgt meer en meer inzicht in hoe de hersenen van kinderen met ADHD werken.
Het werkgeheugen is bijv. significant kleiner in vergelijking tot kinderen zonder ADHD. Dat kan met moderne technologie allemaal gemeten worden.
Krachtige beloningen blijken voor kinderen met ADHD goed te werken. Deze hebben invloed op hun werkhouding en executieve functies. Een dergelijke beloning blijkt niet van invloed op kinderen zonder ADHD.
Dit is wetenschappelijk onderzocht. Ik geef er de voorkeur aan te volgen wat wetenschappelijk is onderzocht, in tegenstelling tot veronderstellingen.
Neem het vergelijken van diabetes met ADHD. Behoudens het feit dat ik ervan overtuigd ben dat ADHD evenals autisme in de toekomst kan worden aangetoond bijv. d.m.w. een scan, gaat men hier appels met peren vergelijken. Het klopt ook niet wat er staat want medicatie heeft wel degelijk veel invloed op het functioneren. En net als met suikerziekte komt het functioneren in gedrang als je medicatie vergeet. We hebben hier zowel diabetici als ADHD'ers in de famillie (ook autisme) en buiten bovenstaande mis ik verdere overeenkomsten of verschillen. Het is net zwart en wit, het zijn beiden kleuren maar daar houdt het dan wel mee op.
Ik vind het heel goed dat de positieve punten in een kind worden aangesproken en versterkt. Dat doet kind en ouders veel goed. Met www.we-bouwen-samen.nl proberen we ADHD ook in een positief daglicht te zetten. Ik ben het geheel met De Haan eens dat de kinderen veel te negatief benaderd worden, bijjv. op school en in de omgeving, maar ook thuis. Een positieve omwenteling is dan goed. Want deze kinderen hebben ook veel leuke kanten, eigenschappen waarin ze verder komen. Kijk maar eens naar BN'ers ik ben ervan overtuigd dat menigeen gezegend is met ADHD.
Maar ik vind wel dat ook onderkent moet worden dat deze kinderen kunnen vastlopen en erg veel hinder hebben van hun ADHD. We moeten niet net doen of er geen problemen zijn. En daar is onze huidige maatschappij flink debet aan. Er is geen ruimte meer voor anders.
Als kinderen tegen hun ADHD aanlopen, hun ontwikkeling in gevaar komt, dan helpt niet alleen het positief benaderen, maar moeten deze kinderen ook leren omgaan met hun makke (want dat kan het zijn). Leren hoe te reageren. Leren met emoties om te gaan. Leren wat te doen als ze overprikkeld worden. Er is begeleiding nodig, behandeling. Dat mogen we niet ontkennen.
Bovenstaande zal niet voor elk kind met ADHD in dezelfde mate nodig zijn. Maar als een kind vastloopt moet er wel ingegrepen worden. Een positieve benadering kan helpen maar ook hulp bij de dingen die niet goed gaan. En als het functioneren en de kwaliteit van leven vooruitgaat door medicatie moeten we daar niet spastisch over doen. U stelt ADHD bestaat niet. Daarmee ontkent u dat kinderen lijden. U bent dol op vergelijkingen. Welnu ieder kind dat valt is gebaat bij een kusje op de knie en bemoedigende woordjes over hoe flink ze zijn. Maar als het kind op de stoep valt en je maakt de wond niets schoon omdat je alleen maar aandacht hebt voor je stoere geweldige kind, dan heb je kans dat de wond gaat etteren.
Niet iedereen is in staat van zijn of haar ADHD een deugd te maken en een geweldige toekomst tegemoet te gaan. De een slaagt erin maar het wil niet zeggen dat het dan maar voor iedereen zou kunnen gelden.
Miek Wijnbergen
Platform Verontruste Ouders
Voor de wet mag een niet-medicus geen medische handelingen verrichten.
BeantwoordenVerwijderenHet wordt tijd dat op de gebieden van de psychologie en psychiatrie mensen die er geen verstand van hebben door de wet worden beperkt in hun uitlatingen en werkzaamheden op deze gebieden.
Er wordt op beide gebieden heel wat afgebeund en het wordt tijd dat daar paal en perk aan wordt gesteld.
De diabetesvergelijking van die mevrouw gaat trouwens mank. Er zijn diverse vormen die op diverse wijzen behandeld worden. Als je op dieet staat of tabletten moet gebruiken kan gebrek aan therapietrouw op de korte termijn doorgaans helemaal geen kwaad.
Ik heb geen zin verder op dit moment aandacht te besteden aan de onzin die de ontkenners van ADHD uitkramen.
Ze bestaan gewoon niet.
En... ADHD bestaat wel.