Vandaag ben ik naar het ronde tafelgesprek geweest wwnv in de Troelstrazaal Tweede Kamer. In de Ronde Tafelgesprekken komen allerlei betrokken partijen aan het woord om hun visie op deze wet te geven. Vandaag was ik er namens clientenorganisaties LCR, CG-Raad, Platform VG, Wajongers Centraal en Platform Verontruste Ouders. Allereerst mochten we onze 'position paper' nader toelichten. Er werd goed naar ons geluisterd o.a. door mw. Sterk, Orthega, Hamer, dhr. Klaver e.a. De zaal was goed gevuld met toehoorders. Mij is gevraagd het levensloop PGB nader toe te lichten.
Waar ik allereerst aandacht voor gevraagd heb is de vrees voor verlies aan begeleiding. Want onze kinderen redden het niet zonder juiste begeleiding!
Ook heb ik mede met Wajongers Centraal aandacht gevraagd voor de negatieve beeldvorming. En het onvermogen om een financieel onafhankelijk bestaan op te bouwen.
Ik heb ook twee krantenartikelen genoemd. De eerste ging over een pilot in Amsterdam waarbij jonggehandicapten voor een deel in dienst genomen zijn onder het minimumloon en zonder de mogelijkheid pensioen op te bouwen. Dat is zeer onwenselijk!
Een ander artikel gaf aan dat gemeenten al grote problemen hebben de sociale werkvoorziening te bekostigen (vandaar ook de ontslagen), en zij geen geld overhouden voor Wajongers. Ik vrees dat de 'moeilijke gevallen' mensen die niet dichtbij de arbeismarkt staan, het laatst of niet geholpen zullen gaan worden.
Hieronder mij position paper. Al met al een hele ervaring wel, en ik vond dat er goed geluisterd werd!
Goedendag,
U heeft mij gevraagd wat op papier te zetten over de WWNV
Wij maken ons zorgen over de ontslagen die momenteel al vallen op sociale werkplaatsen.
Een beschutte werkplaats is voor velen noodzakelijk, omdat zij het niet redden in het bedrijfsleven.
Ik ken gevallen die jarenlang thuis hebben gezeten voordat er een plekje was op de sociale werkvoorziening.
Wij voorzien grote problemen als het straks overgaat naar gemeenten. We zijn bang dat de mensen die het eerst geplaatst kunnen worden in het bedrijfsleven het eerst geholpen gaan worden.
Dat de moeilijker gevallen minder goed geholpen worden, en waar wellicht geen geld meer voor is uit het potje. Wat gebeurt er met die mensen?
De gemeenten krijgen jeugdzorg wmo/pgb psychiatrie awbz allemaal op hun bordje, en niet te vergeten passend onderwijs.
Wij voorzien dat gemeenten dat niet kunnen behappen noch financieren. Zij missen ook de kennis.
Zelf ben ik moeder van twee jongens met autisme, adhd en een licht verstandelijke beperking. Zij hebben begeleiding nodig, zonder redden ze het niet.
Oudste heeft nu begeleiding bij stage, wat wij zelf financieren omdat UWV geen begeleiding bij stage vergoed. Uit het PGB kan het ook niet want het is geen awbz-zorg.
Zonder die begeleiding kan hij helemaal geen stage doen! Hij leert nu werken met stappenplannen maar hij heeft zeer duidelijk last van zijn autisme bij werken.
Hij kan slecht plannen, niet automatiseren, heeft een traag werktempo, en kan geen twee dingen tegelijk doen om maar eens wat te noemen.
Juist op de begeleiding wordt nu ook bezuinigd. Zonder maakt hij geen kans op de arbeidsmarkt.
Ik zou het een goed idee vinden een soort levensloop-ontwikkelings plan in te stellen. Een loket waar je met verschillende soorten zorgvragen terecht zou kunnen.
Begeleiding/zorg thuis, op school, bij werk, bij wonen, bij vrije tijd. Ouders zouden daartoe evt. in samenwerking met hulpverlening een plan moeten schrijven waar op dat moment behoefte aan is en wat de verwachtingen zijn. Het budget zouden zij dan kunnen verdelen over de levensgebieden die aandacht nodig hebben. Als iets wijzigt, bijv. hulp op werk kan minder, dan kan het plan en dus het budget aangepast worden. Omdat je een grondig plan moet schrijven voorkom je dat mensen onterecht gebruik maken van zorg en begeleiding (fraude), ook omdat het goed verantwoord moet worden.
Waar wij ook zorgen over hebben is de huishoudinkomenstoets. Straks verliezen jongeren hun Wajong omdat vader en/of moeder werkt. Ouder(s) moeten ook weer financieel voor hun kind zorgen. De jongere wordt het onmogelijk gemaakt een financieel onafhankelijk bestaan op te bouwen. Hoe moeten zij zo ooit op zichzelf gaan wonen als werken niet lukt zonder begeleiding?
Het is goed als er naar de kansen van mensen gekeken wordt. Misschien lukt het buiten de sociale werkplaats te werken. Maar daar is dan vaak ook goede begeleiding bij nodig.
Wij denken dat de arbeidsmarkt niet zit te wachten op jongens als onze zoon. Vaak zijn ook de regelingen voor werkgevers te ingewikkeld. Soms wordt er ook teveel van de mensen verwacht. Zo moesten jonggehandicapten bij post.nl op de vestiging waar ik werk post gaan sorteren. Dat moest in een strak tempo. Dat liep volledig in het honderd, postbezorgers klaagden steen en been. We ondervinden veel hinder van foutsorteringen en dat kun je die mensen niet verwijten want het is te hoog gegrepen, en zeker in dat tempo. Sommige dingen kunnen mensen goed. Mijn zoon is bijv. altijd erg aardig tegen klanten, zeer geduldig en hij neemt er ook ruim de tijd voor. Te naar de smaak van de werkgever. Maar dat betekent dat eigenlijk voor hem gezocht moet worden naar een kleine winkel waarbij klantvriendelijkheid erg belangrijk is en er niet de hele tijd productie gedraaid moet worden. Zo’n jobcoach kan daar een essentiele rol in spelen, kijken wat hij leuk vindt, gesprekken voeren met een bedrijf en dit de eerste tijd zeker ook begeleiden. Dat kunnen wij vanuit huis uit niet.
Er zou vanuit het ministerie m.i. ook meer gedaan moeten worden om deze werknemers in de markt te zetten.
Maar er wordt ook wel eens vergeten dat we nu in een heel andere tijd leven. Mijn man is bijv. stagebegeleider op een praktijkschool. 20 jaar geleden was het veel makkelijker om stagiaires een goede plek te geven. En stelde men ook niet zulke hoge eisen aan de leerlingen. Tegenwoordig moeten kinderen van alles kunnen, ja ook op een praktijkschool, en worden ze geacht met een bepaald tempo mee te kunnen. Alles is gericht op productie. Er is geen tijd om in deze leerlingen te investeren, om ze dingen te leren, te begeleiden. Want de baas heeft ook weer een baas, alles moet snel en voldoen aan weet ik niet hoeveel kwaliteitseisen.
Het is belangrijk om ze te zien zoals ze zijn, met hun beperkingen maar ook met hun mogelijkheden. Nu ligt die balans verkeerd. Er is een mentaliteitsverandering nodig. Naast aanpassingen op de werkvloer.
Met vriendelijke groet,
Anne-Miek Wijnbergen
Platform Verontruste Ouders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten