Je ogen sluiten en verder dromen?

Soms kom je toevallig een artikel tegen waar al je nekharen van overeind gaan staan. Dan stuit je op een column van een totaal wereldvreemd iemand, zonder enige realiteitszin.

In de column vertelt de schrijfster doodleuk dat je overal wel heel gemakkelijk een indicatie voor krijgt, zoals de Wajong.

Wij weten natuurlijk dat er is heel wat voor nodig om in aanmerking te komen voor de Wajong. Jong volwassenen willen graag werken, maar de begeleiding niet verliezen want die hebben ze keihard nodig. Deze schrijfster doet alsof zij profiteren en alsof de Wajong zo'n vetpot is.

Dan geef je met al je goede bedoelingen een kleine groep jonge gehandicapten een uitkering en voordat je het weet zijn er 200.000 jongeren arbeidsongeschikt. Gewoon, volledige Wajong-uitkering, vanaf je achttiende. Ook een laag IQ of gedragsproblemen zijn al reden genoeg om het vakje “ongeschikt” zwart te maken, in de meeste gevallen levenslang. En dan moet je volwassen leven nog beginnen.

Of dan richt je sociale werkplaatsen op om mensen met een beperking naar een baan te begeleiden, zodat ze misschien ooit uit het verzorgingsnest van de staat kunnen worden geduwd. En wat denk je? 90 procent verdient er meer dan het minimumloon. Elke arbeidsplaats kost 25.000 euro per jaar en de doorstroom naar een niet-gesubsidieerde baan is slechter dan men zich in het worst case scenario had kunnen voorstellen.

Dan bedenk je met al je goede bedoelingen dat ouderen die slecht ter been zijn zelfstandig moeten blijven, participeren in de maatschappij, en voordat je het weet rijden er 220.000 scootmobielen in Nederland rond. Jawel, 220.000 scootmobielen, de meeste zonder eigen bijdrage. Een levenlang moet je betalen voor je fiets, je auto, voor openbaar vervoer, totdat je oud bent en slecht ter been. Dan mag je baden in de eindeloze solidariteit van Nederland.

Het is als een wet, een natuurverschijnsel. Een nieuwe sociale voorziening creëert als vanzelf een nieuwe groep hulpbehoevenden. Een nieuwe groep die hun uitkering een jaar na de invoering als hun onontvreemdbare recht beschouwen. 1,8 miljard euro bezuinigen op Wajong, sociale werkplaatsen en bijstand is voor hen het grootst mogelijke onrecht. 200 miljoen bezuinigen op de scootmobielenwet is ronduit asociaal. Het zou zomaar kunnen betekenen dat iemand die ouder en ietwat versleten is géén scootmobiel krijgt. Een onaanvaardbare situatie.

Bereid u zich dus voor op een spervuur van links de komende weken. Roemer zal zich afvragen hoe Rutte al die mensen ineens beter kan verklaren. Jongerius zal op haar fluitje blazen en door de megafoon schreeuwen dat dit ten koste gaat van de allerkwetsbaarste groepen in de samenleving. Maar als het stof weer gaat liggen is die allerkwetsbaarste groep van de samenleving ineens met de helft gekrompen. En zijn tienduizenden jongeren zelfredzaam verklaard. Geschikt bevonden.

Deze schrijfster snapt het niet helemaal. Waar kunnen jong-volwassenen naar toe als zij uitvallen op de arbeidsmarkt omdat bijvoorbeeld hun autisme niet begrepen worden? Er worden eisen gesteld zoals tempo en een werkgever begrijpt niet waarom dit nou zo moeilijk is voor een autist. Of waarom hij geen twee dingen tegelijk kan doen.

Denkt de schrijfster nu echt dat er straks minder mensen zijn die zorg en begeleiding behoeven? Sommige jong volwassenen hebben een beschutte werkplaats nodig.  Er moet geindiceerd worden op maat. Hoe kunnen we deze jongere het beste helpen, wat heeft hij of zij nodig om wel te functioneren in een reguliere baan?

Wij zijn van mening dat denk de eisen in de maatschappij steeds hoger worden.

Pakweg tien jaar geleden nog waren er veel meer bedrijven die wel extra tijd en begeleiding vrijmaakten voor een stagiaire van de praktijkschool, maar bedrijven hebben allemaal te maken met een management die zegt meer te moeten presteren, binnen minder tijd. De omzet en de productiviteit moeten omhoog en daar voldoet zo'n leerling niet aan.

Het zijn niet de voorzieningen die een nieuwe groep hulbehoevenden creëren, het is de maatschappij die zo veranderd is. Het is wel makkelijk. Hup je verhoogt de IQ grens en ineens heb je minder licht verstandelijk gehandicapten! Be-lach-e-lijk! En je heft de Wajong op en je hebt ineens geen groep jong-volwassenen met een zorgvraag meer.

Nee, de schrijfster heeft duidelijk niet in haar nabije omgeving mensen meegemaakt die zorg en begeleiding nodig hebben. Anders zou ze wel anders piepen.

Het blijft niet bij die sociale werkplaats of Wajong, dat weten wij maar al te goed.

Je kunt je ogen sluiten en verder dromen.

Je kunt ook zeggen; nee, dat kunnen ze niet, ze hebben begeleiding nodig om zich staande te houden op de arbeidsmarkt en omdat we een verzorgingsstaat hebben zorgen we daarvoor. Niet omdat dat sociaal is maar gewoon omdat dit zo hoort.

Drie keer raden welke politieke voorkeur deze schrijfster heeft...