Column Maaike Visser - Intro (deel 1)

Mijn naam is Maaike Visser, ik ben een alleenstaande moeder van twee puberzonen met Asperger. Op dit platform zal ik de komende tijd schrijven over ons gezin. De grote en de kleine dingen, de leuke en minder leuke dingen, en ik hoop dat ik hiermee "lotgenoten" herkenning kan geven. Maar ook, dat mensen die bepalen hoe ons leven verloopt meer inzicht kan geven in dat leven, de dingen waar we tegenaan lopen, de zorgen, de onmogelijke spagaat waar we altijd in liggen en ook: de wanhoop om de toekomst.
Ik heb twee Aspergerzonen. We lachen wat af, want Aspergers zijn gezegend met een verrukkelijk soort humor! Ondanks dezelfde diagnose zijn het wel twee totaal verschillende jongens en het kost vaak heel wat energie om daarmee om te gaan, omdat ze behoorlijk in elkaars vaarwater kunnen zitten. De te kleine woning waar we sinds de echtscheiding wonen helpt daarbij ook niet erg (autisten die continu in elkaars aura zitten... Da's niet prettig!), maar ik hoop eind 2011 aan de beurt te zijn voor iets groters.

Er is wel co-ouderschap met hun vader, maar dat verloopt niet altijd vlekkeloos, hoewel vader nu eindelijk de diagnoses heeft erkend en meer tijd vrij maakt voor de kinderen. Maar tijdens het jarenlange feest van "wat IS er met dat kind..." tot en met de diagnose, PGB aanvragen speciaal onderwijs en zo, hield hij zich hardnekkig op de achtergrond en moest ik solo aan de slag.

En eerlijk gezegd is dat een keihard, eenzaam klusje. Zeker als je al zo'n 10 jaar bent weggezet als "ach, moeder moet zelf hulp gaan zoeken", totdat enkele attente schooljuffen zeiden: "Maar ik maak me ook zorgen over deze jongens." Moeders worden minder serieus genomen dan de mensen die ervoor betaald worden, dus ik was maar wát blij met die opmerking, want dit betekende een doorbraak!

We waren er nog lang niet. Er werd veel gepraat en veel getest. Ik kreeg een boze baas omdat ik niet genoeg uren draaide, maar ik zat telkens met een kind bij de GGZ. De hele wereld vond het allemaal wel meevallen want "we hebben allemaal wel eens wat" en "mijn kind is ook wel eens dwars", maar voor het eerst kreeg ik zowaar van deskundigen te horen dat ze me "een sterke moeder" vonden. Goh... Lag het dan niet allemaal aan mij...?

Na de diagnose heb ik nog aardig wat moeten knokken, maar de diagnoses opende wel deuren: PGB, begeleiding, speciaal onderwijs, moedercursussen... En langzaam maar zeker werd "Asperger" een geaccepteerde vanzelfsprekendheid in ons gezin. Ik leerde ermee omgaan en de kinderen ook.

"En ze leefden nog lang en gelukkig..." Nou, nee, dat nou ook weer niet. Want de weg is erg hobbelig als je niet tot de categorie "Doorsnee" behoort, met een pappa en een mamma in één huis, allebei gezond, en met kindertjes die zich keurig volgens het boekje ontwikkelden...

(wordt spoedig vervolgd!)