Column Maaike Visser - Intro (deel 2)

Dit is deel 2 van mijn intro. Ik schrijf deze columns ook om ouders van kinderen "met een etiketje" te laten weten dat ze niet alleen zijn.

Vriendinnen die in een doorsneegezinnetje leefden kwamen steeds verder van mij af te staan. Okay, ik weet dat het gras aan de overkant niet altijd zo groen is als het lijkt, maar met "doorsneegezinnetje" bedoel ik een gezin zonder diagnoses die als een rode draad door het gezin lopen. Gezinnen waar pappa en mamma gewoon kunnen werken en kinderen gewoon naar de BSO kunnen, waar vriendjes en vriendinnetjes komen, waar men gewoon op vakantie kan zonder gedoe, waar dingen Gewoon Gemiddeld verlopen. En nogmaals: ik weet het, van dat groene gras, maar toch...

Ik luisterde graag naar ze, toonde oprechte interesse, maar kon me werkelijk niets voorstellen van hun verhalen, over gezellige dagjes uit (moet bij ons altijd tot op de komma gepland worden), vakanties waarin ze de hele dag lekker speelden (bij ons was mamma animatieteam, want vanwege hun pestverleden en hun autisme zochten de kinderen geen contact met leeftijdgenoten), de dag moest van opstaan tot slapen gaan gepland worden, en de bekende vakantie-ergernisjes waar niet-autisten hoogstens wat over mopperden (zoals vliegen, het geluid van kikkers of een vreemd geurtje uit een putje) liepen bij ons uit op diepe drama's.

Ik herkende ook niet de verhalen van kinderen die voetbalden bij de F-jes (teamsport voor mijn jongens? Yeah right! De druk om elke zaterdag iets te "moeten" bleek al teveel toen ze nog op scouting zaten!) en alle andere verhalen die in "normale gezinnetjes" zo gewoon waren, maar voor mij steeds meer iets werden uit een andere wereld.

Ik had ook wel eens wat te vertellen. Hoe trots ik was dat jongste zijn schoenveterdiploma had gehaald. De reactie was lauw, jongste was immers al 9 jaar. Dat oudste zo'n aantrekkingskracht heeft op katten dat we hem "de poezenfluisteraar" noemden (tja, klinkt toch een stuk minder stoer dan "mijn zoon heeft vorige week vier keer gescoord met voetbal"). Dat jongste zichzelf op zijn negende al (steenkool)Engels heeft geleerd (klinkt toch een beetje ongezond-nerdy) en een spreekbeurt heeft gemaakt over Paaseiland (waarom niet gewoon over "De Poes" of "De Cavia"?).

Het was geen onwil, maar er kwam een steeds diepere kloof tussen onze wereldjes. En zo vervreemde ik steeds verder van mijn vriendinnen, die ook niet altijd konden snappen dat mijn kinderen heel anders behandeld moesten worden dan hun eigen kinderen, waar "nee is nee" voldoende was en "we gaan vandaag lekker naar de dierentuin" met gejubel werd ontvangen in plaats van heftig protest, omdat een autist nou eenmaal verwerkingstijd nodig heeft om zo'n boodschap te overzien. Mijn vriendinnen, die meenden dat je een PGB gebruikt om drie weken naar de Antillen te gaan voor een dolfijnknuffelvakantie. Onze werelden waren zo anders...

En langzaam maar zeker werden mijn vriendinnen kennissen, die ik graag zag, dat gelukkig wel! Maar echt dingen delen, dingen uit ons dagelijks leven, "heb jij dat ook", "wat me nu is overkomen", nee, dat was voorbij.

Gelukkig leerde ik ook andere mensen kennen. Mensen die uit eigen ervaring of van dichtbij wisten hoe het leven van een gezin-met-diagnose was, hoe het voelde als je als alleenstaande ouder de bordjes hóóg moest houden, de frustratie als je zelf ook een weigerlijf hebt en de eenzaamheid omdat je je zo'n uitzondering voelde. Maar het heeft wel een flink aantal jaren geduurd voor ik deze mensen leerde kennen (en vertrouwen) en uit het sociale isolement kon kruipen.

Ik ben hondsdankbaar dat ik inmiddels deze mensen heb leren kennen, ook al wonen ze op flinke afstand en hebben ze ook een druk leven met werk en kinderen. Maar ze bestaan, die mensen die aan een half woord genoeg hebben, aan wie je niet uitgebreid moet uitleggen hoe je leven is omdat ze het wéten en snáppen, die mensen die gezond tegengas geven als het nodig is maar nooit zullen vergeten dat "vanzelfsprekend" en "normaal" niet in ons woordenboek voorkomen!

Dankzij deze mensen is het allemaal een beetje leuker geworden en is het glas weer een stuk méér halfvol geworden!

Het derde en laatste introdeel volgt z.s.m!