Effect behandeling ADHD lange termijn in reactie op blog Laura Batstra deel 1

Heeft een behandeling ADHD op lange termijn effect en scheelt het om al vroeg de diagnose en behandeling en begeleiding te krijgen. Met behandeling wordt ook medicatie bedoeld.
Laura Batstra schreef er een blog over met als strekking: zijn we niet te juichend over de effecten van vroegtijdige diagnose ADHD en behandeling?

In deel 1 de reactie van mijn collega Angelique Bergsma. Zij was een jong meisje met ADHD, nu een vrouw. En zij heeft kinderen met een diagnose.  Ik hoop dat dit blog niet alleen door ouders, maar zeker ook door de deskundigen gelezen wordt. Het is een bijzonder openhartig verhaal en het geeft voor mij haarfijn aan dat er zeker iets moet gebeuren op jonge leeftijd al en dat dat invloed heeft op de toekomst.

Behandeling wel of niet op korte termijn als kind.

Daar zou ik, volledig reagerend op eigen titel, flink wat baat bij hebben gehad.

Ook mijn ouders zouden een heel flink eind op weg zijn geholpen. En het zijn toch mensen met een goed stuk verstand in het hoofd.

Ik kwam als klein meisje niet mee. Alles dat gezegd en onderwezen werd in de klas ging grotendeels aan mij voorbij.

Hakken over de sloot was ieder schoolrapport het credo. Minder kwebbelen, maakt veel slordigheidsfoutjes, te vlotte werktempo maar ook het immer: laat zich snel afleiden.

Nu ben ik een kind van een militair, mijn moeder is ook niet bepaald een zacht ei, dat heeft geloof ik er voor gezorgd dat ik heel goed wist welk het juiste pad was. Ze waren streng bij ons thuis, achteraf is het mijn redding wellicht geweest.

Ik ging puberen, vond alles vreselijk onterecht en had vele ruzies thuis. Op een zeker moment ben ik op 16-jarige leeftijd weggegaan en niet meer teruggekomen.

Onrecht; hetzij karakterbepaald of één van de kenmerken van ADHD, om niet eindeloze nieuwe discussies te starten laat ik het maar in het midden, maar, het heeft wel, en nóg steeds, als rode draad door mijn leven gelopen. Onrecht op de zwakkeren het meest.

Ik zou graag willen weten waarom men bij voorbaat al zegt dat behandeling op lange termijn niet zou werken. Ben het ermee eens dat, indien deze kort is, het op lange termijn vervaagd. Maar, met ondersteuning op afroep voor ouders zou een kind met kenmerken van ADHD ver kunnen komen. Ik doel daarbij op sociaal- emotioneel dan wel pedagogisch gebied.

Afijn, ik heb nooit gespijbeld, daar was die strenge opvoeding weer, want, de straf was niet mild bij ons thuis: huisarrest. Ik was een fervent paardenmeisje met gedragskenmerken ADHD. Dan wil je echt niet het risico lopen op huisarrest.

Door die strenge opvoeding durf ik inmiddels wel te stellen dat mijn ouders daar een hele grote kans op verpaupering, verslavingsrisico etc hebben weggenomen.

Ook hier nog een discussie gestart over gaan worden; wat is karakterbepaald en wat nu niet. Hoe meet men dit? Mijn inziens ligt daar ligt nu net het pijnpuntje binnen de hele discussie omtrent ADHD. Wanneer, hoe en wie hebben met ADHD gedragskenmerken de meeste kansen?

Ik geloof stellig, dat indien mijn ouders en ik, in de vroege jaren ’80, adequaat ondersteunt waren, begrip in mijn omgeving inzake het drukke- en voor een meisje toch het extreem impulsieve gedrag, ik wél verder was gekomen dan enkel het middelbaar onderwijs.

Dan was de leerkracht economie wellicht wél op notabene mijn eigen verzoek tot bijscholing ingegaan.

Ik was dat meisje dat op ieder paard in een weiland zijn rug ging zitten. Nee, ik kende deze paarden niet en ik was 67/8/9 jaar jong. Ik was het meisje dat batterijen opensneed om te zien wat er in zat, de radio ontleedde, eieren pikte en ze van het balkon naar beneden gooide (eindeloos), een enorme fascinatie voor vuur had, daarmee het huis van mijn oud-oom bijna in de hens had gezet. Maar ook geen echte vriendinnen had, wist niet hoe de contacten te onderhouden. Altijd het gevoel te hebben ‘zomaar iets te doen in de hoop dat je in de smaak bleef vallen’. Wat wonderwel (op karakter wellicht?) toch lukte.

In mijn arbeidsverleden lukte het mij niet met arbeidsrelaties. Ik had vaak conflicten, vreselijke faalangsten, meldde mij daardoor vaak ziek. Was een ongeslagen jobhopper en had stelselmatig het gevoel op mijn tenen te lopen en liep feitelijk telkenmale psychisch vast. Wederom is het mijn karakter geweest die mij overeind hield maar die 17 jaar werkgevers waren een enorme kluif.

De chaos in mijn hoofd versterkte het gevoel van dom zijn, want ik kon niet heel geordend iets doen, bij mij ging (en gaat nog) de zaken vrij omslachtig. Het vergeetachtige aspect is evenals de overige kenmerken nimmer weggegaan. 

Mijn moeder heeft me al vele malen gezegd dat Angelique moet eerst 1000x haar neus stoten voordat ze het doorheeft, echter ontbrak net dat puntje ‘doorhebben’ al die jaren.

Behandeling in en op korte termijn, het zal mij feitelijk nu eens wel worst wezen want, ik zie hetzelfde bij mijn beide kinderen nu gebeuren. Ook de wanhoop die ik zelf als ouder voel.

Ik wil enkel maar dat er een fatsoenlijke, niet polariserend debat wordt gevoerd en feitelijk zie ik niets in een debat want ik zie meer in het samenwerken op dit gebied.

We zijn de afgelopen drie maanden niets opgeschoten, sterker nog, door alle blogs en artikelen in de kranten is niets anders bereikt dan ouders en daarmee direct ook de kinderen te treffen op het fundament die aan het afbrokkelen is.

En daar werk ik als ADHD gediagnosticeerde en ouder van ADHD gediagnosticeerde kinderen liever niet aan mee.

Karakter en ADHD, het pakt voor de één of goed uit, of bar slecht. Vaak is er geen grijs gebied.

Laten we nu de discussie constructief houden door te kijken wat we moeten met de de snelle diagnostiek die er wellicht momenteel heerst. Maar ook hoe daar behandeling adequaat op aangepast moet en kan worden en wat nodig is om dát in de toekomst te voorkomen.