STAPELEN MAAR....
Ouders moeten straks maar
afwachten welke zorg zij wel of niet krijgen. Voor je kind wil je als ouder
natuurlijk de beste zorg maar die zou zo maar eens te duur kunnen zijn. Nu al
zetten allerlei instanties zich in de markt. Mooie reclamepraatjes en ook nog
eens goedkoper, vette kans dat de argeloze meneer of mevrouw van de gemeente
daar voor gaat.
Om aan het idee te wennen
noemen ze ADHD nu al een lage ziektelast waarvan de behandeling makkelijk uit
de zorgverzekering kan worden gekieperd.
Wie bedenkt in godsnaam dat ADHD
een lage ziektelast is? Men hoopt natuurlijk dat veel ouders dan van
behandeling zullen afzien. Ja veel ouders moeten wel, het kost een lieve duit
de medicatie. En de therapeut helpt je kind ook niet voor een grijpstuiver. En in het kader van de met de transitie
gepaard gaande demedicalisering kan er heel wat uitgespaard worden. Maar op de
lange termijn zullen de kosten juist stijgen. Want die kinderen gaan massaal
vastlopen ookal suggereert mevrouw Batstra dat we door net te doen alsof alles
normaal is (normalisering ookal zo'n mooie term in de transitie), en door de
kindertjes lekker te laten buitenspelen, dat allemaal wel los zal lopen.
Eenmaal vastgelopen zal zo'n
meedenkende meneer of mevrouw achter het loket (of bij jou aan de keukentafel)
dan alsnog specialistische hulp indiceren. Want die hebben ervoor geleerd en de
problematiek is inmiddels ernstig genoeg. Helaas wordt er bezuinigd op vervoer,
dus of je je kind zelf even wil halen en brengen 25 kilometer verderop.
Als dat niet lukt omdat er nog twee naar school moeten is er vast wel een lieve
buurvrouw, of een oude vriendin.
Het zou natuurlijk best fijn
zijn als er ook gewerkt kan worden aan de fijne motoriek...of een weekendje
logeren...of naar een activiteitenclubje voor kinderen met een beperking. Nou
vergeet het maar! Het wordt niet meer geïndiceerd (vroeger had je ook wel
onhandige kinderen die kregen ook geen fysiotherapie) het PGB waarmee je wat
eigen regie over je leven had is je allang afgepakt en de activiteitenbegeleiding
vindt plaats met dementerende ouderen,want dat is goedkoop, en de gemeente
heeft bedacht dat het heel stimulerend werkt voor dementerenden als er een
groepje kindertjes met autisme of ADHD langskomt voor een potje memory of
bingo. Heel prikkelend!
Ondertussen maak je je flink
zorgen want hoe moet je kind gaan werken later. De Wajong is afgeschaft en de
begeleiding op de werkvloer is wegbezuinigd. In Den Haag denkt men nog altijd
dat de bedrijven erg openstaan voor kinderen zoals de jouwe. Mocht je kind
moeilijk plaatsbaar zijn dan is het domweg pech want daar investeert de
gemeente niet in (er is immers maar een klein potje voor). Een uitkering zal
niet gaan want je man werkt immers.
Of je kind nog wel het huis
uit zal kunnen is ook nog maar zeer de vraag, want ook in begeleid wonen wordt
enorm gesneden. Zelfstandig wonen gaat niet en voor een instelling wordt voor
deze doelgroep niet meer geïndiceerd.
Dan kan het ook nog zo zijn
dat je ook je (schoon)vader of (schoon)moeder in huis hebt genomen want die
moeten thuis blijven wonen. En als dat niet gaat dan is de keus snel gemaakt.
Of keus? In een instelling kom je alleen nog als je niet meer weet dat je
leeft. Als je toch al mantelzorgt lukt dat ook nog wel. Thuiszorg bestaat niet
meer hoogstens komt er nog af en toe een wijkverpleegster om de hoek kijken.
Natuurlijk zijn er ook mensen
die dit allemaal niet hoeven mee te maken en dat zijn de rijke mensen met een
aanleg voor graaien. Gezondheid is een kwestie van een voldoende gevulde
portemonnee geworden. Ondertussen droomt de NVA verder van een
levensloopbegeleider voor mensen met autisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten