De uitzending van Zembla is nog niet eens geweest en er zijn nu al, soms felle, discussies. Sommigen vinden het gewoon leuk het vuurtje op te stoken. Anderen zijn oprecht bezorgd over overdiagnostiek. Gaat dat niet ten koste van onze kinderen die echt behandeling en begeleiding nodig hebben? De discussie verhard zich terwijl er niet meer naar elkaar geluisterd wordt. Met sommigen mensen valt ook niet te discussieren blind als ze zijn door hun eigen kortzichtige meningen. Je kent dat soort reacties wel: beter opvoeden, pillen zijn gif, die kinderen had je vroeger ook niet.
Doordat Zembla de zaken zwart wit stelt en daarmee zeer scherp is er een onwenselijk vuur in de discussie gekomen.
Ik zou zelf het liefste een deken over me heen gooien en opstaan als het zonnetje schijnt en de discussie verstomt. Ik voel me door sommige reacties gekwetst. Ik wil het liefst helemaal niet in discussie, het kost me veel energie en de strijd om goede zorg voor mijn geestelijk gehandicapte autistische broer en een aanstaande verhuizing van mijn demente ma hebben me al lichtelijk uitgeput. Het voelt alsof ik me steeds moet verdedigen. Vandaar dat ik de felle reacties ook begrijp. We moeten uitleggen waarom medicatie helpt. We zijn in de weer voor goede beeldvorming maar al het werk wordt door een zo'n uitzending onderuit geschoffeld. Ouders worden in een hoek gedrukt, moeten zich verantwoorden voor een diagnose. De strijders tegen overdiagnostiek vergeten de kinderen die hulp en begeleiding hard nodig hebben.
De waarde van een diagnose zit er wat mij betreft niet in de naam maar in de toekomst. Wat doe je met een diagnose. Hoe uit de diagnose zich bij jouw kind? Welke hulp kan ingezet worden, is begeleiding nodig? Gesprekken met school, met stage of werk. Hoe kan iemand wonen. Hoe kan het gezin ontlast worden? Zijn er aanpassingen nodig in de thuissituatie.
En daar maak ik me door de komende transities wel zorgen om. Al die bezuinigingen maken het er niet beter op. In Diemen wordt gewerkt aan de Brede Hoed. Een centrum met diverse zorgaanbieders onder een dak. Een casemanager, een gezin een plan. Het klinkt goed maar ik heb ook zorgen. Wordt er niet teveel uitgegaan van mantelzorg en eigen kracht? Wordt de vraag achter de vraag voldoende gehoord. Ik zie wonen en werk niet opgenomen, wel de peuterspeelzaal een intern begeleider.
Ik vraag begrip voor de ouders die hun stem verheffen. Er gaat angst achter schuil. Ze willen voor hun kind in de bres springen. De discussie kan niet zonder emotie worden gevoerd want het gaat om onze kinderen. Vandaar dat ik ook aandacht geef aan dit initiatief http://www.we-bouwen-samen.nl/nieuws.html En verder zou ik zeggen doe waar je je fijn bij voelt. Jeukt het en reageer je of wil je juist niet hoeven verdedigen en zeg je niets het is allemaal goed zolang jij je goed voelt. Zelf zal ik wel ergens in het midden zitten
Het probleem is dat we inmiddels zo ver zijn dat een vrije keuze niet meer mogelijk is. Medicatie is de enige oplossing. Omdat jij hiervoor gekozen hebt ervaar je de problemen niet die ouders ondervinden die de keuze willen maken om zonder medicatie onze kinderen te helpen. Jouw reactie verergert deze situatie alleen maar. Denk aan de Asbest affaire en oordeel zelf of een werkelijk vrije keuze wenselijk is of niet.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben medicatie ook gestaakt. Voor de jongste zoon pakte dit goed uit (wat we ook verwacht hadden) Oudste is op advies van school en woonbegeleiding weer gestart. Hij kan (nog) niet zonder. Hij functioneert dan niet goed heeft o.m. last van angsten en er is kans op een psychose. Wie weet in de toekomst als hij zelf ook in rustiger vaarwater zit (een meer stabiele situatie). Als ouders ervoor kiezen niet met medicatie te beginnen ook als dat tegen het advies van de behandelaar is, moet toch hulp beschikbaar zijn. Daar zal ik altijd voor pleiten! Miek
BeantwoordenVerwijderen