opgebrand en dan? praten MET mantelzorger

Onderstaand een mail namens het Platform Verontruste Ouders over het helaas voor velen bekende verschijnsel burn-out

Beste mensen van Mezzo,

Zelf ben ik mantelzorger van twee kinderen met een licht verstandelijke beperking en autisme en samen met Angelique Bergsma hebben we het Platform Verontruste Ouders.

Wij hebben heel veel contact met andere mantelzorgers en ondersteunen elkaar met name via social media.

Zelf hebben we ook te maken gekregen met het verschijnsel burn out. Soms wordt het te zwaar om jezelf altijd op de tweede plaats te zetten en in het belang van de kinderen te denken.

Ik mantelzorg daarbij ook voor mijn moeder met dementie en mijn broer met zware geestelijke handicap en klassiek autisme.

Heel regelmatig valt in onze omgeving iemand uit. Je krijgt allemaal rekeningen gepresenteerd voor het intensief zorgen, het zoeken naar oplossingen en als die rekeningen zich blijven opstapelen sta je plotseling in het rood. Lichaam en geest willen niet meer en het zijn vooral de moeders die met tegenzin op de stoel bij de dokter belanden.

Nou moet ik zeggen dat de optelling van vage klachten door de meeste huisartsen goed herkend worden. En ze zijn het hartgrondig met je eens dat er NU iets moet gebeuren.

Maar dat is lastig. De oplossing ligt bij jezelf, jij bent diegene die iets kan veranderen. Maar de zorg gaat gewoon door. En eigenlijk kan je het weer alleen uitknobbelen.

Je ziekt eens een weekje uit en als je geluk hebt kun je je herinneren wat je ooit ook alweer leuk vond voor de zorg voor jezelf momenten. Een fototoestel ligt te verstoffen of de boekenkast herinnert je eraan dat je ooit een fervent lezer was.

Ik weet van cursussen de zorg de baas maar die cursus stroomt ook op bepaalde momenten in.

Hoe kunnen die mensen, veelal moeders, nu geholpen worden? Is daar een zelfhulpboek voor. Is er iemand die ze daarbij kan begeleiden. Welke hulp is mogelijk?

Vanuit eigen kracht ken ik de mogelijkheid het netwerk bijeen te krijgen en daar oplossingen te vinden. Maar dat heeft ook grenzen. Bovendien zit je bij autisme ook nog met de noodzaak van vaste bekende mensen die de kinderen al kennen voordat een noodsituatie ontstaat. Je kunt de zorg niet simpel overdragen.

Wat ik te vaak om me heen zie is dat de mensen naar huis gestuurd worden met de boodschap u moet het rustiger aan doen en u moet meer om u zelf geven. Maar dan?

Welke tips en adviezen kunt u deze mensen geven?

Soms is het nodig dat er letterlijk even afstand genomen wordt en vanuit een rust situatie een plan bedacht wordt voor de toekomst om te voorkomen dat het weer zo ver komt.

Maar de grote vraag is dan wie er voor de kinderen zorgt. Mensen zien op dat moment vaak geen oplossing.

Soms zijn mensen heel erg geholpen met een vaste oppas/begeleider waardoor er meer ruimte voor jezelf en activiteiten ontstaat.

Maar waar vind je die en daarbij worden de mogelijkheden vanuit een PGB sterk beperkt.

Soms is het ook een probleem waar mensen op dat moment geen energie meer voor hebben zoals een school die geen adequate hulp en begeleiding kan bieden waardoor een andere school gezocht moet worden, of een herindicatie die afgekeurd is. Dan is praktische hulp heel fijn.

Te vaak wordt er voor de mantelzorger gedacht en ingevuld en niet aan de mantelzorger gevraagd waar hij/zij behoefte aan heeft.

Waarmee oplossingen worden bedacht die voor die persoon niet echt helpen of die niet werkbaar zijn.

In de zorg wordt het allemaal bedacht voor de mantelzorger u mag dit u mag dat maar dat niet. Terwijl elke situatie weer anders is. Laatst zagen we Van Rhijn weer in beeld.

Mooi en aardig maar vraag het de mensen zelf waar zij behoefte aan hebben. Praat niet over maar met de mensen.

Ik zie uit naar jullie reactie

Graag gaan wij over deze punten in gesprek

Miek Wijnbergen

ook namens Angelique Bergsma

Platform Verontruste Ouders

http://www.ouderplatformverontrusteouders.blogspot.com

m.wijnbergen1@chello.nl