Met elkaar, voor elkaar....mijn voornemen voor 2013

Met elkaar, voor elkaar….mijn voornemen voor 2013!

 

Het jaar 2012 ligt nu net achter ons.

Een jaar waarvan we bepaald niet in slaap sukkelden van saaiheid.

Er zijn mede door de social media mooie vriendschappen ontstaan.

Zo heb ik in de tijd dat ik nog ‘op hyves zat’ mijn vriendinnen van de middelbare school terug gevonden. En natúúrlijk volgde daarop meteen een reünie met een flink aantal oud klasgenoten bij ons in de stad in een leuke kroeg. Het was een topavond. Herinneringen vlogen ons om de oren en we waren allemaal weer 16/17 jaar.

En of het nu toeval is of niet, ons groepje van drie vriendinnen van weleer bleken allen moeder te zijn van (een) kind(eren) met autisme en/of adhd en/of hoogbegaafdheid.

Nu was ik onlangs met één van mijn vriendinnen een avondje uit. Helaas ligt ze in scheiding. Net als ik destijds voelde zij zich verantwoordelijk voor het ‘ongeluk’ waarin zij haar partner had gestort. Immers, zíj sprak de wens uit om te scheiden.

Mede om die reden heeft zij hem urgentie laten aanvragen in de veronderstelling dat ook zij met haar kinderen een woning zou kunnen betrekken.

Mijn vriendin, moet u weten, bedrijft topsport wat mantelzorgen aan gaat. Haar zus is overleden toen zij zelf 25 jaar was. Haar ouders zijn deze klap nooit volledig te boven gekomen hetgeen een flinke verandering in het gezin heeft teweeggebracht. Zij zorgt voor zowel haar vader als voor haar moeder. Gebeurt er iets in de nacht is het mijn vriendin die stande pede klaar staat.

Daarnaast is zij mantelzorger over haar beide kinderen. Nu heeft zij nog een PGB maar ook voor haar zal het PGB in 2014 eindigen.

Mijn vriendin is een hele sterke maar ook mooie vrouw. Haar verdriet zie je niet snel. Ze is altijd vrolijk, opgewekt en heb je haar nodig, staat ze met een luisterend oor voor je klaar.

Onlangs zag ik haar verdriet. En ook al kende ik het verdriet, je vriendin zo in de put te zien is geen sinecure.

Mijn lieve vriendin, die zo hard werkt om zo optimistisch te blijven in deze moeilijke maar ook mentaal en fysiek zware tijd, staat, zoals het er nu voorstaat vanaf april op straat.

Haar ex-echtgenoot neemt een kind mee naar zijn adres die met urgentie verkregen gaat worden en mama neemt de jongste mee. Bij een echtpaar met kinderen die scheiden heeft slechts 1 persoon recht op urgentie. Dit is de ouder waarvan de kinderen op zijn/haar adres staan ingeschreven.

Om redenen die ik omwille van privacyredenen niet specifieker kan omschrijven kan mijn vriendin niet bij haar ouders wonen evenals beide kinderen niet bij hun vader kunnen wonen. De zorgvraag/last en behoeften van de verschillende en meerdere familieleden ligt té hoog.

Dan ga ik terug naar een avond op de social media. Op Twitter in dit geval. Mensen die bijstand, WAO, AOW of anderszins een laag inkomen hebben worden min of meer monddood gemaakt.

Wat hebben we nu helemaal te klagen? We hébben tenslotte toch nog een dak boven ons hoofd? Kijk nou toch naar de arme landen iets verder van ons bed. Kijk naar hetgeen je hébt in plaats naar kijken naar hetgeen je niet hebt.

Weet u wat deze mensen hebben: een volstrekt verharde maatschappij.

Want, mensen die zo chronisch ziek zijn, daardoor niet mee kunnen doen aan de economie, zoals onder andere ook mijn lieve vriendin de mantelzorgster, alsook mensen met een AOW, klein pensioen, komen of zijn reeds in een hele nare houtgreep terechtgekomen.

Men realiseert zich niet of nauwelijks dat deze mensen door regels- en wetgevingen opgelegd door de overheid zo gruwelijk in de verdrukking komen.

Men moet wérkelijk per maand keuzes maken of men extra fruit of medicatie haalt voor hun schoolgaande kroost.

Of het verhaal dat mijn lieve vriendin met ontzetting vertelde over een oudere heer voor haar bij de apotheek. Dat deze heer medicijnen kwam ophalen voor zijn hart. Tot zijn ontzetting hoorde dat ze uit de verzekering waren gehaald. Deze heer onverrichter zaken huiswaarts keerde zónder zijn hart medicatie maar mét een gevoel van reddeloosheid. Want, stelde deze heer nog, zich wendend tot de apotheker: “Als ik deze medicatie niet slik, dan ga ik dood”.

Beste medemensen, uitkeringen en pensioenen zijn omlaag bijgesteld, jaarlijkse huurverhogingen gaan onverminderd door, kinderbijslag omlaag, eigen risico en premies omhoog en ga zo maar door.

Mag ik als betrokken burger vragen de regels voor chronisch zieke en kansarme burgers aan te passen? Zodat  onder andere een papa en mama die beiden kampen met hun eigen diagnose, niet meer samen kunnen leven beiden urgentie krijgen?

Dat zij in staat worden gesteld kinderen een veilig en fatsoenlijk onderkomen te geven? Niet de spiraal naar beneden maar naar boven kunnen laten gaan?

Ik vraag u om uzelf de vraag te beantwoorden; wat betekent het woord crisis feitelijk écht voor u?