zo mooi anders

Dit is een pleidooi voor ons zelf. Voor onze naasten, onze kinderen.
Op deze aardbol lijkt geen plaats meer voor mensen zoals wij.
Alles wat anders is wordt een punt van discussie. Alsof we er niet zouden mogen zijn. Diagnoses worden bekritiseerd. Het loopt toch de spuigaten uit met al die rugzakjes en PGB's. Wat nou extra hulp, begeleiding?
Het moet maar eens afgelopen zijn, we moeten maar weer eens normaal doen.
Psychiatrische ziekten zijn geen echte ziekten.
Over diagnoses wordt heel negatief gedaan. Kan dit kan dat niet je kent ze wel die testen en toetsen.
Maar diagnoses vertellen ook iets of je persoonlijkheid. Het is mede wie je bent.
Ja ik heb autisme, mijn kinderen daarbij ook ADHD en een licht verstandelijke beperking. Maakt dat ze minder lief, minder mooi? Een diagnose geeft inzicht in wat prettig voor ze is en wat absoluut niet. Welke hulp ze nodig hebben, welke begeleiding.
Als je 'anders' bent heb je die hulp en begeleiding nodig om mee te kunnen draaien in onze maatschappij.
In dit kabinet worden mensen die 'anders' zijn, die niet kunnen meelopen met de rest, die soms wat aanpassingen nodig hebben, gezien als zwakkeren. Daar moet je niet in investeren. Hup we moeten meedoen met de rest. Er is geen oplossing bedacht voor hen die dat niet kunnen, voor wie het marcheren in de maat te snel gaat, voor wie uit de pas lopen.
Kom we doen net alsof dat anders zijn er niet is. Iedereen moet meedoen!
Het ontkennen van dat anders zijn maakt me verdrietig. Alsof mijn kinderen, ik, er niet toe doen. We hebben allemaal een lange weg afgelopen om te houden van diegene wie we zijn. Met vallen en opstaan. Het is niet makkelijk te aanvaarden dat je uit de pas loopt. Dat je het tempo niet bij kan houden. Dat je overprikkeld raakt. Velen van ons hebben dat kunnen accepteren, sommigen worstelen er nog dagelijks mee.
Dat de maatschappij ons keihard uitsluit maakt het moeilijker.
Dat er keuzes gemaakt worden in de vorm van bezuinigingen zal ons verder afsluiten van die maatschappij.
George Orwell schreef het al in Animal Farm. All animals are equal. But...Some animals are more equal than other animals.
Ik vind dat wij worden gediscrimineerd. Juist die voorzieningen die het voor ons mogelijk maken zoveel mogelijk in deze maatschappij te horen of in ieder geval diezelfde rechten en kansen te krijgen worden met de botte bijl afgehakt. Hoe moeten wij ons straks redden? Ik vraag mij tegenwoordig als moeder steeds vaker af wat voor leven ik mijn kinderen straks te bieden heb.
Een ding onderschat men. Men denkt die mensen zijn toch al zwak. Die horen we niet.
Dat is een enorme denkfout! Vergeten wordt welke strijd wij geleverd hebben om onszelf, onze naasten, te aanvaarden. Welke strijd wij in het dagelijks leven hebben gevoerd en nog voeren om een plekje in deze maatschappij te bemachtigen. Uit die kracht moeten wij putten! Een kracht die makkelijk op te roepen is want waarvoor hebben jullie het gedaan? Wij moeten opstaan voor onszelf en onze doelgroep. Wij moeten ons laten horen op alle mogelijke manieren die tot onze beschikking staan. Ook de vrouw in een rolstoel met beademingsapparatuur kan een ingezonden brief sturen. Ook jullie kunnen straks bekende nederlanders proberen te strikken door een ondertekening van onze brief te vragen. Wij kunnen naar Den Haag gaan om een krachtig signaal af te geven. In een kleinere groep kunnen we demonstreren voor het plaatselijke gemeentehuis. Petities kunnen ondertekend worden.
Zit niet stil. Niet alleen de voorzieningen worden afgepakt maar het is ook het ontkennen van wie wij zijn! Van wat wij kunnen en hoe wij kunnen bijdragen aan de maatshappij. Een strijd voor gelijke kansen! Als afsluiting hieronder het gedicht van Hans Andreus waar ik gisteren mee op mijn tshirt liep om uit te dragen dat iedereen, ook mijn kinderen, ook ik, er mag zijn!

Je bent zo
mooi
anders
dan ik

Natuurlijk
niet meer
of minder
maar

Zo mooi
anders

Ik zou je
nooit
anders dan
anders willen