Bellen met het CIZ Mijn allereerste ervaring met herindicaties was met de herindicatie voor het PGB van mijn dochter. Het is alweer jaren geleden, ik gok een jaar of zeven jaar, maar ik weet het nog precies. Ik krijg een typmiep (sorry, een ander woord weet ik er in dit geval niet
voor) van het CIZ aan de telefoon die me de meest onbegrijpelijk vragen stelt. De mooiste? "Of het nog niet over was." Ik schoot er van in de lach en begreep toen nog niet dat het haar volkomen ernst was.
"Is het nog niet over...” Mijn hersens dachten iets heel anders dan mijn keurige antwoord. Die riepen knalhard door mijn hoofd: "Nee doos! Een stuk hersenen missen gaat nooit over, dat blijft." Maar politiek correct als ik was én met de wetenschap dat ik die jongens en meisjes te vriend moest houden gaf ik netjes antwoord. "Nee, het was nog niet over en het zou ook niet over gaan ook." Nou dan stuurde ze me een formulier waar ik de herindicatie dan maar op moest schrijven en dan zou de commissie er over oordelen...
Verbluffend niet waar? Eerst een typmiep aan de lijn krijgen die je de kleren van het lijf vraagt om dan simpelweg te zeggen: "U krijgt een formuliertje". Dat kan naar mijn idee toch veel makkelijker en vooral veel goedkoper. Anyway weer wat geleerd, dacht ik toen en zij ook, dacht ik...
Voor mezelf duurde het ook jaren voordat ze doorkregen dat MS niet over gaat en dat het, in mijn geval, alleen maar erger werd. Elk jaar weer opnieuw moest ik dat stomme telefoontje plegen, formuliertje aanvragen en invullen en daarna weer een gesprekje voeren met iemand die dan
verstand van zaken zou moeten hebben.
Tot mijn laatste herindicatie.
Er was zowaar iemand die het snapte, die niet moeilijk deed en gelijk een indicatie uitschreef voor vijf jaar. Ik was in shock, ze kunnen het dus wel! Hoera voor deze mevrouw die snapte waar ik het over had en zonder moeilijk te doen zei: "U heeft recht op hulp in uw situatie". Snel de vlag uit. Eigenlijk zou je zulke mensen dan op hun stoel willen vastlijmen omdat ze weten waarover ze het hebben maar helaas het verloop onder indicatiestellers is groot, dus het wisselt nogal per, euh
maand?
Niet getreurd, ik heb intussen geleerd wat ik wel en vooral niet moet zeggen, ik weet wat belangrijk is en ik weet vooral hoe het in elkaar zit, kan ze met wetteksten om de oren slaan en weet wat ze mogen indiceren en wat ze niet mogen afwijzen, maar dan nog: het blijft mensenwerk.
Zo ook de herindicatie voor dochterlief voor haar schoolcarrière. Eens in de drie jaar moet opnieuw geïndiceerd worden of dit kind nog wel op het speciaal onderwijs thuis hoort. Voor ons een duidelijk "ja", voor dochterlief een duidelijk "ja", voor de arts van school een duidelijk "ja" en voor de leerkrachten ook, maar toch worden we gevraagd om op gesprek te komen. "Want, hoe moesten ze het inkleden...", iets gechargeerd riep ik: "Nou je schrijft gewoon op dat je anders een kind
hebt dat thuis zit?" Wetende dat dit niet het 'goede' antwoord was, maar het gaf wel mijn frustratie over zulke herindicaties aan.
Goed, de arts én de school zouden een mooi verhaal in elkaar spijkeren en dat was het dan, zou je zeggen. Nou nee dus (natuurlijk niet). De commissie belde me zelf op, ze hadden nog het een en ander nodig. Of IK de neuroloog even wilde bellen met wat zaken die hij dan weer op papier zou zetten en naar hen op zou sturen. Nu wist ik dat dit niet zou werken(artsen sturen nooit zomaar iets naar indicatieorganen) maar de neuro snapte mijn vraag en zei: "Ik stuur het naar jou en dan kun jij het weer naar school sturen".
Arggggggggggg, hoezo omslachtig? Als de indicatiecommissie nu gewoon de oude rapporten even naast elkaar legt dan is het toch meer dan overduidelijk? Nee, we beginnen gewoon weer opnieuw. Ik word er zo moe van. Niet dat ik het niet doe hoor, want ik weet ook dat als ik het doe
dat het dan wel goed komt, maar het is zo tenenkrommend om te merken dat jij meer weet dan al die zogenaamde indicatiestellers bij elkaar.
Soms denk ik weleens, ik kan ook best een uur achter de telefoon zitten en indicaties stellen, ik bedoel; je vraagt gewoon of het nog niet over is...
Anne Meren
Er was zowaar iemand die het snapte, die niet moeilijk deed en gelijk een indicatie uitschreef voor vijf jaar. Ik was in shock, ze kunnen het dus wel! Hoera voor deze mevrouw die snapte waar ik het over had en zonder moeilijk te doen zei: "U heeft recht op hulp in uw situatie". Snel de vlag uit. Eigenlijk zou je zulke mensen dan op hun stoel willen vastlijmen omdat ze weten waarover ze het hebben maar helaas het verloop onder indicatiestellers is groot, dus het wisselt nogal per, euh
maand?
Niet getreurd, ik heb intussen geleerd wat ik wel en vooral niet moet zeggen, ik weet wat belangrijk is en ik weet vooral hoe het in elkaar zit, kan ze met wetteksten om de oren slaan en weet wat ze mogen indiceren en wat ze niet mogen afwijzen, maar dan nog: het blijft mensenwerk.
Zo ook de herindicatie voor dochterlief voor haar schoolcarrière. Eens in de drie jaar moet opnieuw geïndiceerd worden of dit kind nog wel op het speciaal onderwijs thuis hoort. Voor ons een duidelijk "ja", voor dochterlief een duidelijk "ja", voor de arts van school een duidelijk "ja" en voor de leerkrachten ook, maar toch worden we gevraagd om op gesprek te komen. "Want, hoe moesten ze het inkleden...", iets gechargeerd riep ik: "Nou je schrijft gewoon op dat je anders een kind
hebt dat thuis zit?" Wetende dat dit niet het 'goede' antwoord was, maar het gaf wel mijn frustratie over zulke herindicaties aan.
Goed, de arts én de school zouden een mooi verhaal in elkaar spijkeren en dat was het dan, zou je zeggen. Nou nee dus (natuurlijk niet). De commissie belde me zelf op, ze hadden nog het een en ander nodig. Of IK de neuroloog even wilde bellen met wat zaken die hij dan weer op papier zou zetten en naar hen op zou sturen. Nu wist ik dat dit niet zou werken(artsen sturen nooit zomaar iets naar indicatieorganen) maar de neuro snapte mijn vraag en zei: "Ik stuur het naar jou en dan kun jij het weer naar school sturen".
Arggggggggggg, hoezo omslachtig? Als de indicatiecommissie nu gewoon de oude rapporten even naast elkaar legt dan is het toch meer dan overduidelijk? Nee, we beginnen gewoon weer opnieuw. Ik word er zo moe van. Niet dat ik het niet doe hoor, want ik weet ook dat als ik het doe
dat het dan wel goed komt, maar het is zo tenenkrommend om te merken dat jij meer weet dan al die zogenaamde indicatiestellers bij elkaar.
Soms denk ik weleens, ik kan ook best een uur achter de telefoon zitten en indicaties stellen, ik bedoel; je vraagt gewoon of het nog niet over is...
Anne Meren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten