“Gewoon een beetje harder aanpakken”

Onderstaande brief ontvingen wij anoniem en we plaatsen het maar al te graag...

“Het valt allemaal wel mee”, horen ouders zo vaak. Soms kunnen ze de omgeving even aanpassen voor het kind en ziet niemand er iets van. “Vroeger hadden kinderen dat soort dingen niet”, volgt dan meestal ook nog. “Voed hem nu eerst maar eens op”.”Het is alleen maar een hype”. Ouders moeten dat allemaal slikken, terwijl ze zo hun best doen.

Net als mijn ouders vroeger. Ik (nu 44) werd kort gehouden, mijn ouders bleven proberen mijn wil te breken. Dat was vroeger het advies van de hulpverlening. En ik probeerde nog wel tot het uiterste toe om lief te zijn. Het lukte nooit langer dan een uur, zodat ik op gegeven moment dacht dat ik door de duivel bezeten was. Werd ik gepest, dan moest ik weerbaarder worden. Anders was ik ‘niet gemotiveerd’. Het resultaat mocht er zijn, ik werd paranoïde en klapte buitenshuis volledig dicht. Ik durfde de straat niet meer op en niet meer naar school.

Wat deed mijn moeder haar best om van mij een normaal kind te maken. Er woeden altijd stormen in mijn hoofd, elke aanraking voelt als een stroomstoot. Elk geluid is als een bom die ontploft. Het gevolg daarvan was dat ik thuis helemaal doorsloeg. Letterlijk en figuurlijk. Ik werd woedend omdat ik altijd degene was die alles de hele dag verkeerd deed, en omdat de anderen allemaal zo lief waren. Ik kon er niet meer tegen en daardoor werd ik zeer agressief. En uit huis geplaatst.

Ouders die zo hun best doen krijgen nu te horen dat ze dan maar de ouderwetse aanpak moeten proberen. Ik hoop dat ik hen kan steunen met mijn bewijs dat dat juist averechts werkt!

Nu mjn moeder een gehoorapparaat heeft weet ze precies wat ik vroeger hoorde. In het begin stond het apparaat nog niet goed afgesteld en klonk alles veel te veel door, het galmt dan na in je hoofd. Zo werkt mijn gehoor van nature al.

Het is voor mij net zo moeilijk om me rustig te gedragen als dat het voor ‘gewone’ mensen is als zij een aantal borrels op hebben.

Met mij is het in latere jaren goed gekomen, ik leerde sociale vaardigheden aan die in de loop der tijden ook nog natuurlijk overkwamen. Hier moet je bij het autisme spectrum wel zeer mee oppassen, want jongeren gaan dat soort dingen al gauw geforceerd toepassen. Hierdoor neemt het pesten alleen maar toe. Bovendien is er het gevaar dat een jongere zich dan ook nog tekort voelt schieten voor volwassenen, en niet alleen voor leeftijdsgenoten. Het gevoel ontstaat dan dat je het pesten verdient, immers, het ligt aan jou als je niet weerbaar bent. Dat kan er toe leiden dat je niet meer wilt leven.

Het klopt dus als je als ouder je kind wilt beschermen tegen pesten. Hoe kan een kind zich er tegen verweren als hij grappen op zijn vroegst na 20 of 30 seconden door heeft?

Vandaag de dag heb ik niet zo veel problemen, al zit ik in de overgang. Ik ben nog gevoeliger dan anders, en word nog meer dan vroeger overspoeld door allerlei emoties. Ik word omgeven door emotionele tornado’s, waardoor ik alle kanten opgezwiept word. Ik voel me een stuiterbal, al is mijn uiterlijke gedrag met uiterste inspanning vrij normaal – ik wil de ander niet tot last zijn. Ik heb vaak absolute stilte nodig om me overeind te houden. Gezelschap kan ik niet langer dan drie uur volhouden. Als ik een avond bij iemand langs ben geweest voel ik me alsof ik drie weken met de ander met vakantie ben geweest.

Wat ik zou willen is dat mensen die geen begrip hebben voor kinderen in mijn situatie dit stukje lezen. En dat zij begrip hebben voor tieners met autisme en/of ADHD, zij hebben even grote hormoonschommelingen als ik. Voor mij is het eenvoudiger dan voor jonge mensen of kinderen om me aan te passen. Ik heb ervaring met alle valkuilen waar ik in kan vallen. En ik hoef niet de hele dag in een overvolle klas te zitten, ik werk thuis. Als ik een kwartier per dag met iemand gesproken heb is dat voldoende. Dat is voor mij even intensief als dat het voor een ander is om een paar uur bij iemand langs te gaan.

Een vrouw met licht autisme en ADHD-trekjes